KEYS (10k)


NEW FULL DB (2.4M)

   83 Benito Taibo
   83 Benito Mussolini
   46 David Benioff
   27 Marc Benioff
   22 Anonymous
   19 Benito P rez Gald s
   18 Benicio Del Toro
   15 Thomas Benigno
   15 Rafael Benitez
   11 Jacques Benigne Bossuet
   10 O uz Atay
   8 Sara Benincasa
   8 Sabahattin Ali
   5 Orhan Pamuk
   5 hsan Oktay Anar
   5 Albert Camus
   4 Birhan Keskin
   3 Woody Allen
   3 Tezer zl
   3 Paulo Coelho

*** WISDOM TROVE ***

*** NEWFULLDB 2.4M ***

1:Bulmasaydın, aramazdın beni. ~ Paul Strathern,

2:Ve delilik beni özgürleştirdi. ~ Paulo Coelho,

3:Cordelia nasıl da meşgul ediyor beni! ~ Anonymous,

4:..beni memeliler değil sürüngenler anlar. ~ Bar B ak,

5:Peki, kim kurtaracak beni var olmaktan? ~ Fernando Pessoa,

6:Bana kendini anlat. Bana beni sevdiğini söyle. ~ Anonymous,

7:Nuh gemisine almadı beni, tektim çünkü. ~ D cane C ndio lu,

8:O kadar çok istiyordum ki beni ikna etmesini. ~ Alper Can g z,

9:Sen beni yazda görme, bir şeye benzetemezsin. ~ Birhan Keskin,

10:Ey çığ, düşerken alıp götürür müsün beni? ~ Charles Baudelaire,

11:Ben seni beni bulmak için sevdim, sen beni neden sevdin? ~ Anonymous,

12:Emine arkamda olmayınca her akıntı beni sürükleyebilirdi. ~ Anonymous,

13:Odamda beni kitaplarım bekler. Bu yegane tesellidir. ~ Sabahattin Ali,

14:Anlamıyorlar beni, bu kulaklara göre ağız değilim ben. ~ Friedrich Nietzsche,

15:Beni sevenlerimden koruyun, düşmanlarımla nasıl olsa baş ederim. ~ Ahmet mit,

16:Beni anlamıyorlardı. Zarar yok. Zaten beni, daha kimler anlamadı. ~ O uz Atay,

17:Tam yaşamaya başladığım bu andan itibaren beni öldü saysınlar. ~ Sabahattin Ali,

18:Sen kendini kazanmak uğruna, ben, beni kaybetmek pahasına sevmiştim. ~ Anonymous,

19:Beni hayata bağlayan,bana iyimserlik veren bir şey vardı bu hayalde. ~ Orhan Pamuk,

20:İşte o yüzden eğer bir gün karşıma çıkarsan, beni kendine saklar mısın? ~ Anonymous,

21:Başka birisine acı verebileceğimin bilinci beni ahlaklı davranmaya iter. ~ Anonymous,

22:Hiçbir şey beni, hakkımdaki bir kanaati düzeltmek kadar korkutmazdı. ~ Sabahattin Ali,

23:Beni kötü yetiştirdiler dostum! Güzeli ifade gücünden yoksun bıraktılar beni. ~ O uz Atay,

24:... gerçek olan biri beni düşlüyor. O gerçek, ben ise bir düş oluyorum. ~ hsan Oktay Anar,

25:Bazı kitaplar, gerçek yaşamdan daha duyarlı, daha büyük boyutlara götürüyor beni. ~ Tezer zl,

26:Bir zamanlar hiçbir sırrım yoktu. Ama şimdi beni ben yapan sadece sırlarım. ~ Jessica Sorensen,

27:Biliyorum sana giden yollar kapalı Üstelik sen de hiç bir zaman sevmedin beni. ~ Cemal S reya,

28:Beni burada seni bekler halde bırakmışken, beni sevdiğini nasıl söyleyebilirsin? ~ Tess Gerritsen,

29:Demek beni kıskanmıyorsunuz ha?" dedi. "Beni sahiden bu kadar çok mu seviyorsun? ~ Sabahattin Ali,

30:Vahşi doğa insanlığa her zaman çok basit bir mesaj verir: Beni rahatsız etme! ~ Mehmet Murat ildan,

31:Bildiğim tek şey, üç yıldır yaşamın beni gitmek istemediğim bir yöne iteliyor olduğu. ~ Paulo Coelho,

32:Karmaşık duygular ve iyi kullanamadığım bir dilin zorlukları içindeyim; beni bağışlayın. ~ O uz Atay,

33:- Kurtardılar beni! diye düşünüyorum. - Kurtarmasalardı. Ağlamaya başlıyorum. ~ Tezer zl,

34:Derin bir uykuya düşmeye çabalıyorum. Olmuyor. Uzun sürüyor uykunun gelip, beni bana unutturması. ~ Tezer zl,

35:If I say, “I will forget my complaint, I will put off my sad face and wear a smile” (Job 9:27). ~ Beni Johnson,

36:Ben açken kimsenin umurunda değildim, ünlü olunca herkes kudurmuşcasına beni yemeğe davet ediyor. ~ Jack London,

37:Beni kalbinin üstüne mühür gibi koy, kolunun üstüne bir mühür gibi koy’ [Neşideler neşidesi 8:6]... ~ Anonymous,

38:- Elena "Düşersem beni tutmazlar mı?" diye sordu ona bakmadan. "Ancak canları isterse." sy.24 ~ Nalini Singh,

39:Beni ölünce onun yanaklarındaki gamzelere gömsünler. به وقت مرگ مرا در چال گونه‌های او دفن کنند . ~ O uz Atay,

40:Nurullah Ataç’ın bir cümlesi beni çok etkilemişti: “Süssüzlükten safi süs olmuş Japon vazoları” diyordu. ~ O Z Livaneli,

41:Hayatımda ben yokum; başkaları da yok; kise beni ilgilendirmiyor, çünkü: Ben kendi kendimi ilgilendirmiyorum. ~ Attil lhan,

42:Boşluğu tanımaya çalışıyorum. Boşluk fikri beni mutsuz ediyor. Babam ölecek boşluğu kalacak diye ölesiye mutsuzum. ~ Ayfer Tun,

43:Düştüm,düşmüşlüğüm kimsenin değil benim yanılgımın eseri.Düştüm.Düşenin dostu Allah.Tut elimden kaldır beni. ~ Nazan Bekiro lu,

44:Sevgilim beni yoğumdan var ettiydin Varlıktan yoğ'un, sonra sonra Sonra bir gün her şey karbon sevgilim. ~ Birhan Keskin,

45:Çok mutluyum, mutluluk benim için bir hastalık gibidir, beni yorar ve bir düş gibi silinip gitmesinden korkarım. ~ Honor de Balzac,

46:Kitap okumakla, manavın beni aldatmasına engel olamıyorum bir türlü. Manava inanmadığım halde beni aldatıyor namussuz. ~ O uz Atay,

47:Beni anlamalısın. Çünkü ben kitap değilim, çünkü ben öldükten sonra kimse beni okuyamaz, yaşarken anlaşılmaya mecburum. ~ O uz Atay,

48:Do you understand the importance of His presence and that being there will cause you to live an offensive lifestyle? ~ Beni Johnson,

49:I believe Salman Khurshid could not have embezzled Rs 71 lakh...It is a very small amount for a central minister. ~ Beni Prasad Verma,

50:Ah Yarabbim, ekmek paramı niçin bana doğrudan doğruya vermedin de beni başkalarının uydurduğu bir yalan yaptın! ~ Ahmet Hamdi Tanp nar,

51:I know that if I have any type of carb before I go to bed, I will almost always end up wide awake at 3:00 a.m. and have ~ Beni Johnson,

52:Şu kalabalığın içine gözlerim kapalı olarak karışsam bir kuvvet beni muhakkak hiç şaşırtmadan doğru ona götürecektir. ~ Sabahattin Ali,

53:Beni babama çok benzetirlerdi. Ona benzediğim için adam olamadım, serseri oldum artık eve çamurlu ayakkabılarımla gireceğim, ~ O uz Atay,

54:Beni hemen anlamalısın, çünkü ben kitap değilim, çünkü ben öldükten sonra kimse beni okuyamaz, yaşarken anlaşılmaya mecburum. ~ O uz Atay,

55:Şarap içiyorum, doğrudur. Aklı olan da beni haklı bulur. İçeceğimi biliyordu Tanrı. İçmezsem Tanrı yanılmış olur. ~ Omar Khayy m,

56:Beni ne çok sensiz bıraktın. Biliyorum zor kabullenmek sensizliği, biliyorum yoksun artık ve bu her şeyin üzerinde bir yokluk. ~ Anonymous,

57:Bir kadın olarak benden nefret ediyor, yetenekli bir kadın olarak benden korkuyor, zeki bir kadın olarak beni seviyor. ~ S ren Kierkegaard,

58:Çevreme bakmamam gerek. Beni iteni görmemeliyim. Tren geldi, bindim. Kimse itmedi beni. Direniyorum. Olmuyor. ~ Bilge Karasu,

59:Ben şarap içiyorum, doğrudur; Aklı olan da beni haklı bulur: İçeceğimi biliyordu Tanrı, İçmezsem Tanrı yanılmış olur. ========== ~ Anonymous,

60:Beni bırakma, demek istedi ama yapamadı. Bir daha olmazdı. İnsanlara onu sevmeleri için yalvarmaktan çok yorulmuştu. ~ Kristin Hannah,

61:Belki kelimesi beni rahatsız etmeye başlamıştı çünkü sabit olan tek şey 'belkiler'in sonsuza dek benimle kalabilecek olmasıydı. ~ Markus Zusak,

62:Tersine, onsuz edemeyişim, onun beni herkesle bir etmesi ve olduğumdan başka türlü olmaksızın herkesle bir düzeyde yaşatmasıdır. ~ Albert Camus,

63:Ama... Şairin de dediği gibi.. bir adın kalmalı geriye bir de o kahreden gurbet beni affet KAYBETMEK İÇİN ERKEN. SEVMEK İÇİN ÇOK GEÇ ~ Anonymous,

64:Beni ne kadar seviyorsun diye sorma. "Dünyalar kadar" desem değil. Ben seni bir damla su kadar seviyorum. Muhtaç olduğunda anlarsın. ~ Anonymous,

65:Neredesiniz?" "Her yerdeyim," diye yanıtladı ses, "ama ölümlüler beni göremez. Şimdi benimle konuşabilmeniz için tahtıma oturuyorum. ~ Anonymous,

66:God is not bound to act according to what I believe about Him. Rather, we are bound to believe Him as He demonstrates Himself to us. ~ Beni Johnson,

67:Bir şey daha var Bir. Bana, beni sevdiğini söylemedin diye kendini üzme. Söylemen gerekmiyordu, baştan beri biliyordum ben de zaten. ~ J A Redmerski,

68:Bulutların hızlı uçuşları, ışık ve karanlığın birbirini kovalaması beni öylesine sarhoş eder ki uyanık olduğum halde düş görürüm ~ S ren Kierkegaard,

69:Ey tanımadığım Yaratıcı! Bir zamanlar tüm ruhumu sarmıştın, ama şimdi bana yüz çevirdin! Çağır beni yanına! .. ~ Johann Wolfgang von Goethe,

70:Benden adam olmaz. Yaşamdan çok ölüm çekiyor beni. Ölüm değil de cinayet. Cinayet, yaşamı olduğu kadar ölümü de sıradanlıktan kurtarıyor. ~ Ahmet mit,

71:Santiago, yavrum!" diye bağırmıştı. "Neyin var?" Santiago Nasar, onu tanımıştı. “Beni öldürdüler, Wene Hala,” demişti. ~ Gabriel Garc a M rquez,

72:Bir gün bir kara gölge görürsen gözlerimde Akşamsa beni uyut.. Bir nefis sabahsa eğer, ölümü Ellerin ellerimde bekleyeyim... ~ Turgut Uyar,

73:Her şeyle aramı bozdum artık. Her şey bana düşman kesildi. Tanrım, diye düşündüm ilk defa. İlk defa, Tanrım dedim, bıraksınlar beni artık... ~ O uz Atay,

74:Ve sonra, eğer bana ihtiyacın olursa, beni çağır. Gelirim. Beni çağırırsan, mezarımdan bile çıkar gelirim Tenar ! Ama seninle kalamam. ~ Ursula K Le Guin,

75:Kimse dinlemiyorsa beni -ya da istediğim gibi dinlemiyorsa- günlük tutmaktan başka çare kalmıyor. Canım insanlar! Sonunda, bana, bunu da yaptınız. ~ O uz Atay,

76:Ama ben seni hiç üzemem Deliririm yalnızca Sessizce tek başıma deliririm Beni Lape'ye koyarlar Koyu Türk çayı içerim orada yalnızca ~ L le M ld r,

77:Onu seviyordum ve bu nedenle sözleri beni parçalarıma ayırmayı başarıyordu. Onu seviyordum ve onun da beni sevme ihtimaline inanmak istiyordum. ~ Laurelin Paige,

78:Okşa beni!" der bi r yaz kavunu, "kokla sarı kokumu." Bilir, onu okşamakla yurdumu da okşamış olacağımı, ve kokusunda toprağın anne kokusunu duyacağımı ~ Anonymous,

79:Uno degli obiettivi del sitema [attuale] è di creare bisogni da soddisfare producendo nuovi beni a titolo di riparazione, compensazione o consolazione ~ Serge Latouche,

80:Uno degli obiettivi del sistema [attuale] è di creare bisogni da soddisfare producendo nuovi beni a titolo di riparazione, compensazione o consolazione ~ Serge Latouche,

81:Eğer beni Allah'a hazırlamıyor, O'na yaklaştırmıyor ve beni O'nun kulu kılmıyorsa; bütün bu planlar anlamsız ve kıymetsizdir, birer başarı sayılmazlar. ~ Nouman Ali Khan,

82:...şefkat olmayınca hayatın pek değeri kalmıyor. Şefkat göstermek beni bazen mutlu ediyor, bazense yanıltıyor, ki bu ikincisi daha sık oluyor. ~ Jos Mauro de Vasconcelos,

83:Beni aruk kimseler arayıp da bulmasın beyaz harmanilerin göklere açık sofrasında yıktığım saltanatın dizinde inlediğim aşkın en tabanında yatuğım anlaşılmasın ~ Anonymous,

84:Kuruyan bir deniz gibiyim bazan. Yıldızları sönmüş bir gök gibiyim. İncilerimi sokakta dağıttım. Kendimi öylesine verdim ki sana, kelimeler beni terkettiler. ~ Cemil Meri,

85:Sana bunu anlatmak istedim, çünkü senin, beni hiç tanımayan senin, bir yaşamın nasıl sana bağlandığını ve kaybolduğunu nihayet kavramaya başlamanı istedim. ~ Stefan Zweig,

86:Yanlız kalmaya ve kendi ateşimle kavrulmaya daha fazla dayanamayacaktım. Fakat bütün bakışlar beni yalayıp geçiyordu, kimse varlığımı hissetmek istemiyordu. ~ Stefan Zweig,

87:Elbet hep böyle geçmeyecek ömrüm, biliyorum Bu çeşit yaşamak, zor. Kimbilir Tanrım, kimbilir Hangi güzel yerde beni, Hangi ölesiye sevda bekliyor?.. ~ Turgut Uyar,

88:Her şeyimi sana borçluyum.Sana rastladığım sıralar sıkıntılıydım.Sen onardın beni.Tuttun elimden kaldırdın.Ben de ekmek gibi öptüm alnıma koydum seni,kutsadım. ~ Cemal S reya,

89:Ben yalnız hüzünlü şakalar ve acıklı olaylardan hoşlanırım. Sırf gülmüş olmak için gülmek, korkutuyor, ürkütüyor beni. Gülmek sadece trajediye hazırlanmaktır. ~ Miguel de Unamuno,

90:Sürekli gidip geliyor dengem,kuyruksuz bir şeytan uçurtması gibiyim.Şayet ortalara çıkarsam,çakılır kalırım birilerinin üzerine;bir daha hiçbir rüzgar uçuramaz beni. ~ Hakan Yaman,

91:Yok olmaktan kurtulanların pek azını teşkil eden bu edebiyat, beni kendisine aşık etti. Bizim dışa dönük dünyamızın tam aksine bu eserlerde içe dönük bir şeyler var. ~ Isaac Asimov,

92:Söylenmemiş merhabalar sakladım her köşeye Vedalar bıraktım duraklarda Ne arasan bir sevdanın içinde Fazlasıyla bıraktım ardımda Beni güzel hatırla ~ Orhan Veli Kan k,

93:Zamanın geçişini genç bir kadının bedeninde durdurmayı, zamanla kaybettiklerini o bedenden geri almayı istemek ve bunu tekrar tekrar istemek beni bir vampire dönüştürür mü? ~ Bar B ak,

94:Kalbim, ökseye tutulmuş bir kuş yüreği gibi hızla çarpıyordu. O beni mahzun zannediyordu. Halbuki değildim. Şimdi, gülemeyecek kadar mesuttum ve saadetimi ciddiye alıyordum. ~ Anonymous,

95:Cemal Bey, bana düpedüz,“Aptalsın! Tedavi edilmez şekilde aptalsın!” demiyordu. Sadece bu hikâyeyi on defa anlatarak beni, aptallığıma kendi içimden inandırıyordu. ~ Ahmet Hamdi Tanp nar,

96:Ne dersiniz, şuanda küçümsüyorsunuz beni, değil mi?" "Niçin? Bizden çok acı çektiğiniz ve çekmekte olduğunuz için mi?" "Hayır, çektiğim acılara değmediğim için. ~ Fyodor Dostoyevsky,

97:Beni bir gün unutacaksan, bir gün bırakıp gideceksen boşuna yorma derdi, boşuna mağaramdan çıkarma beni. Alışkanlıklarımı, özellikle yalnızlığa alışkanlığımı kaybettirme boşuna. ~ O uz Atay,

98:Sence," diye sordu Maxon, "Sana hâlâ 'tatlım' diyebilir miyim?" "Hiç şansın yok," diye fısıldadım. "Denemeye devam edeceğim. Vazgeçmek doğamda yok." Beni Seç :) ~ Kiera Cass,

99:So many of us have believed that we need to labor and perform for God so that we can gain an identity, so that we might be accepted. But in the Kingdom, we start off accepted. ~ Beni Johnson,

100:Mektubundaki "Beni istediğim kadar sevmezsen ölürüm." cümlesini belki elli defa okudum.Ah Aliye, seni isteyebileceğinden çok seveceğim.Benim nasıl sevebileceğimi göreceksin... ~ Sabahattin Ali,

101:Dedi ki Tanrı: Hadi ara beni, arayan bulur. Hadi bul beni, bulan tanır. Hadi tanı beni, tanıyan sever. Hadi sev beni, severim ben, beni seveni. Ve yok ederim sevdiğimi. SEYYÎDÎNAALÎ ~ Anonymous,

102:Unutamayacağım bir doğa olayıydı yüzün istasyonda Milena: Bulutlardan değil, kendiliğinden gölgelenen bir güneştin sanki. Ne söyleyeyim daha? Kafam ve ellerim dinlemiyor beni. Senin ~ Anonymous,

103:Freud tanısaydı severdi beni." Sense bana boş boş bakmış, mutfak tezgahının yanlış eğilimi yüzünden ocak tarafında, su ısıtıcısının arkasında biriken suyu, süngerle almaya devam etmiştin. ~ Bar B ak,

104:Ölüm düşünsesi izliyor beni. Gece gündüz kendimi öldürmeyi düşünüyorum. Bunun belli bir nedeni yok. Yaşansa da olur, yaşanmasa da. Bir kaygı yalnız. Beni, kendimi öldürmeye iten bir kaygı. ~ Tezer zl,

105:O zaman sık sık düşünüyor ve içimden: Beni kuru bir ağaç kovuğunda yaşamaya zorlasalardı da gökyüzüne bakmaktan başka bir işim olmasaydı, yavaş yavaş buna da alışır giderdim, diyordum. ~ Albert Camus,

106:Gitmekten yılmayacağım.Kentlere gitmek,kocalara gitmek,geri dönmek,ülkelere gitmek,tımarhaneye gitmek,gene gitmek,gene gelmek,hiçbir şey yıldırmayacak beni.Yaşamı,GİTMEK olarak algılıyorum. ~ Tezer zl,

107:Hiçbir şeyi, kendimi erkeklere beğendirmek için öğrenmedim. Hiçbir zaman erkeklerin önünde kızarmadım ve onlardan bir iltifat beklemedim. Bu hâl beni müthiş bir yalnızlığa mâhkum etti. ~ Sabahattin Ali,

108:Kitap okumakla, manavın beni aldatmasına engel olamıyorum bir türlü. Manava inanmadığım halde beni aldatıyor namussuz. Ya inandığım dostların beni aldatmasını önlemek: büsbütün imkânsız bu. ~ O uz Atay,

109:She said, "You might become politicians." "No!" cried Beni, with sudden fierceness; "we must not abandon our high calling. Bandits we have always been, and bandits we must remain! ~ L Frank Baum,

110:Binde bir, güzel bir filmi görsün diye. Önlerde bir yere oturur, yanağı avcuna dayalı filmi seyreder, tam beni düşünmesini istediğim zaman beni düşünürdü. Film bitince eve yürüyerek dönerdi. ~ Anonymous,

111:bomonti, ne garip sokak adı: oralarda böyle sokak adı olması garip. çok giderdi, az bahsederdi: her zaman yaptığı gibi. beni ona anlatmaz, onu bana anlatmaz: herkesin bir yeri var. gülümsedi ~ O uz Atay,

112:Eğer seninle evlenirsem, eğer her gün buluşursak, seni özleyememekten korkuyorum. Daha kötüsü, senin beni özleyememenden korkuyorum. O zaman, yaşamak için elimde çok daha az nedenim kalacak. ~ Ahmet mit,

113:Geç kalma huzuru getirenim, özleyenin var. Ben seni istiyorum, sende ıslanmak, yağmurdan düşler kurmak istiyorum. Beni gülüşünle yıka ve eğer bir gün beni illa bırakacaksan, kollarında bırak. ~ Anonymous,

114:Amenna ben Türküm, Müslümanım, bundan başka da bir suçum var mı? Ben ne yaptım Yunanistana, ben ne yaptım Türkiyeye? Beni bir kedi yavrusu gibi boynumdan tutup Giritten buraya niçin attılar? ~ Ya ar Kemal,

115:İnsanların artık anlamaya zamanları yok. Dükkânlardan her istediklerini satın alıyorlar. Ama dostluk satılan bir dükkân olmadığı için dostları yok artık. Eğer dost istiyorsan beni evcilleştir. ~ Anonymous,

116:İyi, iyi; bunların hepsini Hüsamettin Albayıma söylerim. Mezar taşıma yazdıramam ya bu kadar şeyi. Söyle evladım, diye teselli ederdi annem beni.Söyle de içine hicran olmasın.Hicran oldu anne. ~ O uz Atay,

117:Geri Alma Seni seviyorum demedim ki Elini ver dedim sadece Ve hoş gör beni! Bana yakın göründün, Çok gençtin ve benim kadar iyi... -Seni seviyorum demedim ki. ~ Hermann Hesse,

118:Sen yanılmışsın babacığım. Beni de yanılttın. Sessiz faziletlerin heykeli dikilmiyor. Daha başka ölçüler var; daha doğrusu her zaman varmış da biz bilmiyormuşuz Özellikle ülkemizde durum böyle. ~ O uz Atay,

119:Bu 'kötü göz' lafı beni düşündürmeye başladı. Öyle ya, ben bu kambur kızdan hoşlanmışsam, onu sevmişsem neden ona kötü gözle bakmış olayım? Büsbütün tersine, iyi gözle bakmışım ki sevmişim. ~ Orhan Veli Kan k,

120:Farkında mısınız leydim bilmiyorum ama benimle pazarlık ettiniz, bana emir verdiniz, beni ikna etmeye çalıştınız. Her türlü yolu denediniz, sadece bir yol kaldı.” “Neymiş o?” “Lütfen demek. ~ Shannon Drake,

121:Hayal et beni; sen hayal etmezsen var olamam ben; içimde, kendi günahımın ormanında titreyen ceylanı sezinlemeye çalış; hatta biraz da gülümseyelim. Ne de olsa, gülümsemekten bir zarar gelmez. ~ Vladimir Nabokov,

122:Yaşam tarzım, sizin hoşunuza gidebilir ya da gitmeyebilir, ama benim için hiç fark etmez, beni tanımak istiyorsanız saygı göstermek zorundasınız" anlamı taşıyan soğuk ve mağrur bir tavır takınmıştı. ~ Leo Tolstoy,

123:Beni tanıdığını sandı. Oysa beni tanıyan herhangi bir kimsenin tanıdığı kadar az tanıyor beni o da.Kendim bile tanımıyorum kendimi.Fransızların deidği gibi, nelerden zevk aldığımıbiliyorum, yalnızca. ~ Leo Tolstoy,

124:Bugün bunu beklememiştim; çok tabii, çok basit bir işmiş gibi cesaretle sokağa çıkmıştım. Ama yine de bir şey vardı işte, beni bir kağıt gibi alıp buruşturan ve atan, müthiş bir şey vardı işte ~ Rainer Maria Rilke,

125:Bağışla beni efendimiz: er geç o rıhtıma çıkacağım kuşkusuz," der Marco, "ama dönüp sana anlatamayacağım onu. Böyle bir kent var, ve de basit bir sırrı var: yalnız gidişleri bilir, dönüşleri bilmez. ~ Italo Calvino,

126:Beni vermek istemezlerse satın alabilirsin. Babamın hiç parası yok. Beni satıcağından eminim. Çok para isterse, Seu Jacob'un dükkanında müşterilerine yaptığı gibi birkaç taksitte edersin... ~ Jos Mauro de Vasconcelos,

127:İnanmıyorsunuz bana öyleyse... Kafamda yarattığım kadını sarsar mı sandınız? Bakın işte, bu gücendirdi beni, küstüm size; daha iyi, yüreğimin kuytusunda birazcık küslük bulunsun size karşı, dengeyi sağlar. ~ Anonymous,

128:With the increasing price levels, the farmers are benefiting. Dal, atta, vegetables have all become expensive. I am happy with this price rise. The more the prices rise the better it is for farmers ~ Beni Prasad Verma,

129:Birisinin seni lanetlemede benden önce davrandığını söylemiştin.'' ''Melodramdı o.İşe yaramış mıydı? Beni öpmüştün.'' ''Sen kendini lanetlenmiş hissetmiyor musun?'' ''Alem buysa kral benim. ~ Karen Marie Moning,

130:Elimizde bir bilet var, ama ne tam ne öğrenciyiz. Tanrım bu kare bulmacayı sen hazırlamışsındır umarım. Çünkü çözemedikçe beni sinir eden şey, onu en az benim kadar günahkar birinin hazırladığını düşünmek. ~ Emrah Serbes,

131:Onların gerçek yaşamdan anladıkları yoktu. Zaten beni en çok kızdıran da buydu. Şunu söyleyebilirim ki tam tersine, onlar en sıradan, en doğal gerçekleri bile anlamsız bir aptallıkla karşılıyorlardı. ~ Fyodor Dostoyevsky,

132:Çevreme toplanıp, ‘Adama bak’, dediler. (Artık çok genç bir insan olmadığımı belirten bu ‘adam’ sözü beni biraz üzüyor. Belki, kendini genç hissetmek isteyenler için başka bir kelime bulunabilir, ne dersiniz?) ~ Anonymous,

133:zaman beni sürükleyen bir nehir, ama nehir benim; beni parçalayan bir kaplan, ama kaplan benim; beni tüketen bir ateş, ama ateş benim; evren, ne yazık ki gerçek; ben, ne yazık ki, borges'im ~ Jorge Luis Borges,

134:gözyaşları ruhun kanıdır,demiş biri,şimdi gördüğümde buydu,çünkü bir tünele girmiş geçmişe gidiyordum,o da Tanrı'nın insanlara bahşettiği en kutsal duayı okur gibi ellerini kavuşturmuş orada beni bekliyordu. ~ Paulo Coelho,

135:Sonra gözlerine bakarak, çünkü sana yardım etmek istiyorum Meleknaz, dedim beni de şaşırtan bir cesaretle, yanlış anlama, senden çok kendime yardım etmek istiyorum, tekrar insan olduğumu hatırlamak istiyorum ~ O Z Livaneli,

136:Direct them to build a holy sanctuary in My honor so that I can dwell among them. Instruct the people to follow the pattern I am about to show you for the congregation tent and its furnishings” (Exod. 25:8-9, VOICE). ~ Beni Johnson,

137:Bazen," diye düşündü Emma, "Ben bir uçurtmaymışım da Julian beni uçuruyormuş gibi geliyor." Ayakları yerden kesiliyordu da Julian onu toprağa bağlı tutuyordu sanki. O olmadan Emma bulutların arasında kaybolurdu. ~ Cassandra Clare,

138:Bu yaşam, beni ancak içimde esen rüzgarları,içimde seven sevgileri,içimde ölen ölümü,içimden taşmak isteyen yaşamı sözcüklere dönüştürebildiğim zaman ve sözcükler,o rüzgara,o ölüme,o sevgiye yaklaşabildiği zaman dolduruyor. ~ Tezer zl,

139:Sevgi hırsızlığı yapmadım ömrümde. Bir kadın yalnızca beni istediği ve ben de onu istediğim için sarıldım ona; kendimi, senin yaptığın gibi "sergilemedim"; senin kafandaki pis düşüncelerden hiçbiri yok bende küçük adam. ~ Wilhelm Reich,

140:Hâlâ bazen artık bir takım olduğumuzu unutuyordum. Ne olursa olsun birbirimize destek olacağımızı. Daha önce hiç buna, birinin benimle hep hemfikir olmasa bile beni seveceğini bilmenin verdiği güvenceye sahip olmamıştım. ~ Amy Engel,

141:Hayır, sizi de sevmemeliyim. Çünkü her zaman olduğu gibi hayal kırıklığı bekliyor beni. Gene gülünç olmaktan korkuyorum. (Sesini yükseltir.) İnsafsız insanlar! Hayat gözyaşına bakmıyor. Oysa insanların merhametine muhtacım ben. ~ O uz Atay,

142:Onun sarılışı, göğe yücelmiş birini saran bulutun-ki gibi genişçe, serin bir esinti gibi hür, bir çiçeğin okşaması gibi yumuşacık; beni öpüşü göğün denizi öpmesi gibi yumuşakça ve sessizce, denizin mehtabı öpmesi gibi görkemli. ~ Anonymous,

143:Arkadaşlar beni teselli edecekler ve bana bazı sözler söyleyecekler; sözler, sözler; ama kelimeler bana nasıl yardım edebilir ki? Biliyorum, yine yalnız kalmak zorundayım. Ve insanlar arasında yalnız kalmaktan daha korkuncu yoktur. ~ Stefan Zweig,

144:Ey varlığının derinliğine asla eremediğim Yüce Tanrı'm! Ruhum seninle doluyken çoktan beridir neden senden uzak durdum?.. Beni yanına al! Daha fazla bekletme! Katlanılmaz bir özlemle tutuşan ruhumun artık gücü tükendi. ~ Johann Wolfgang von Goethe,

145:Beni izleme şekli daha önce hiç kimsenin hissettirmediği şekilde bana ihtiyacı varmış gibi hissetmeme neden oluyordu. Bir anlamda kendimi gerekli hissetmemi sağlıyordu. Varlığını sürdürmesi için varlığıma ihtiyacı varmış gibi. ~ Colleen Hoover,

146:Ne istedim ama, canıma kıymak geçti aklımdan. Pencereden atlayıvereyim dedim. Yere indikten sonra hemen üstümü örteceklerinden emin olsaydım, atlardım da. Bir sürü meraklı turşucu salağın beni kanlar içinde seyretmelerini istemiyordum. ~ J D Salinger,

147:Sen, beni asla, asla tanımayan, bir su birikintisinin yanından geçercesine yanımdan geçip giden, bir taşa basarcasına üstüme basan, hep, ama hep yoluna devam eden ve beni sonsuz bir bekleyiş içerisinde bırakan sen, kimsin ki benim için? ~ Stefan Zweig,

148:Ey Yüce Rabbim! Efendimiz Hazreti Muhammed’e ve tertemiz ailesine salât ü selâm et ve bereket ihsan eyle. O salât ü selâm ve bereket hakkı için beni ve kadın erkek bütün inananları da bağışla; ey afv u mağfireti en güzel ve en hayırlı olan! ~ Anonymous,

149:Kimseye söyleyemeden, içimde kaldı, kayboldu." dediğim düşüncelerin, duyguların aynası olsun. Kimse dinlemiyorsa beni -ya da istediğim gibi dinlemiyorsa- günlük tutmaktan başka çare kalmıyor. Canım insanlar! Sonunda, bana, bunu da yaptınız. ~ O uz Atay,

150:İlk kez iyiliğin ve kötülüğün insanın içinde yaratabileceği haz adına ne varsa hepsini hissettim, fakat benim nerelere vardığımı asla bilemeyeceksiniz, beni asla tanıyamayacaksınız: Ey siz insanlar, siz benim sırrımı nereden bileceksiniz! ~ Stefan Zweig,

151:Seni öldürmeye çalışacaklar.’’ ‘’İyi ki öldürülmem zor.’’ Beni tek bir şey ilgilendiriyordu. ‘’Ya sen?’’ ‘’Asla.Ben daima koruyacağım seni.İhtiyacın olduğu her an seni becerip kendine getireceğim.Ölmene asla izin vermeyeceğim. ~ Karen Marie Moning,

152:En kötüsü, hayır demeyi öğrenemedim. Yemeğe kal, dediler: kaldım. Oysa, kalınmaz. Onlar biraz ısrar ederler; sen biraz nazlanırsın. Sonunda kalkıp gidilir. Her söylenileni ciddiye almak yok mu, şu sözünün eri olmak yok mu; bitirdi, yıktı beni. ~ O uz Atay,

153:Erkek hindiler kırmızı görünce kabarırlar; benim için de yeşil renk öyle; ne zaman yeşil bir manto görsem öyle oluyorum; ve gözlerim beni sık sık yanılttığı için kimi kez tüm umutlarım Frederiks Hastanesinden bir müstahdemi görerek sönüveriyor. ~ Anonymous,

154:Bahçenizdeki kulube var ya...İşte oraya gelirim.Yalnız beni aldatmaya kalkmayın bedavaya olmaz. Alyonka gülümseyen gözleriyle Mitya'ya bakarak: Burası Moskova değil, diye ekledi.Orda kadınlar üste para veriyorlarmış... (Mitya'nın Aşkı öyküsünden) ~ Ivan Bunin,

155:Uostalom, zar nismo svi u nekoj vrsti rata? Nisam li ja deo neke male čete? I zar Martin nije, na izvestan način, neko nad čijim snom bdim, čiju zebnju pokušavam da ublažim i čiju nadu održavam kao neki plamičak, dok svuda naokolo beni oluja? ~ Ernesto Sabato,

156:Evet." Ama artık onunla da görüşmüyordu. Chad King'in grubumuzdan çekilmesinin başlangıcıydı bu. Öğleden sonra onun evinde kestirebilecektim. Söylediğine göre Tim Gray'in Colfax Bulvarındaki dairesi beni bekliyordu, Roland Majör da oraya taşınmıştı ~ Anonymous,

157:Ne zaman bir güçlükle ya da acıyla karşılaşsam, hep intiharı düşünmeye yargılı olduğumu biliyorum. Beni korkutan da bu: temel ilkem intihar, gerçekleştiremediğim, hiçbir zaman gerçekleştiremeyeceğim, ama düşüncesi duyarlılığımı okşayan intihar. ~ Cesare Pavese,

158:Zehra, artık kendini zaptedemedi. -Baba...Benim zavallı babam... diye feryat etti. Yüzünü yere kapadı, gözlerinden sel gibi yaşlar akarak bir ibadet istiğrakı içinde babasının ayaklarını öptü: -Baba... Zavallı babam... Affet beni... ~ Re at Nuri G ntekin,

159:Onun, içi boş sözcüklerden oluşan tümceleri öfkeli bir sesle hiç düşünmeden ortalığa saçıp savurması beni kaygılandırmaya başlamıştı. Ustelik, bir insanin sözcüklere bu denli güvenmesini ve onlardan bu denli umut beklemesini ilk kez yadırgıyordum. ~ Hasan Ali Topta,

160:Or do you not know that your body is the temple of the Holy Spirit who is in you, whom you have from God, and you are not your own? For you were bought at a price; therefore glorify God in your body and in your spirit, which are God’s” (1 Cor. 6:19-20). ~ Beni Johnson,

161:Ve şimdi : iki kere iki. Kırdım, evet, seni. Ama kırmıştın beni Hadi sadece kırılmıştım diyerek önleyeyim herhangi bir eleştiriyi Kalbim,Kalbim! Söyle şimdi ne yapacağım ben bu kalbi? Ne yaparım söyle daha derine düşerse yaram. ~ Cemal S reya,

162:Tüketen insanın üreten insandan daha değerli olduğu bu yanlış ve ahlaksız döneme tahammülüm kalmamıştı artık. Değişmiştim, Mardin beni değiştirmişti. İnsanlar bunca acı çekerken, İstanbul'da en iyi suşinin nerde yenilebileceğini konuşanlara dayanamıyordum. ~ O Z Livaneli,

163:Hiçbir zaman kendimi başkalarından farklı düşünen biri saymadım zaten, böyle yapmaya da hiç çalışmadım. Ama bunu açık seçik söylediğim zaman herkes beni ya şaka yapıyorum ya da rol yapıyorum sanıyor. O zaman da, arada sırada her şeyden tiksinir oluyorum. ~ Haruki Murakami,

164:Bu, o kızdı; yeşil manto aldatmış olsa da gözlerim beni aldatmaz. Onca zaman hazırlanmış olmama karşın duyduğum heyecanı denetlemek, yüreğimdeki çevre tarlalarda öten tarlakuşunun bir yükselip bir alçalan sesi gibi yükseliş ve düşüşlere engel olmak olanaksızdı. ~ Anonymous,

165:Düşüncelerimi kendi üzerime çevirerek düşündüm: Kendisinin de özgür kalmasını dileyecek kadar sevmiyordu beni. Sevgi suç işlemekten kaçınırsa sınırı var gibi görünür bize; oysa sevgi sonsuz olmalıdır. Kalbim korkunç burkuldu. "Sevmiyor beni!" diye düşündüm. ~ Honor de Balzac,

166:Tırman." Talaith'in gözleri büyüdü. "Tırmanmak mı? Nereye?" Briec buna izin vermeyi düşünmüş olduğu için bile sinirlenerek iç geçirdi. "Sırtıma. Yeleme tutun ve tırman." "Yürüyemez miyiz? Veya hareketli bir koşu her zaman hoştur." "Kadın, beni deneme. ~ G A Aiken,

167:Resmime benzeseydim bile, SENTEZ gibi itici bir adı olan, ukala yazarların köşeleri tuttuğu sol eğilimli bir gazeteyi zaten kaç kişi okur şu memlekette? Beni, gazetemin ve kendi küçük çevremin dışında tanıyanlar olabilir endişesine kapılmamız ne büyük aptallıktı! ~ Ay e Kulin,

168:O zamanki yazı işleri müdürü beni bürosuna çağırtarak yeni akımlara uyum sağlamamı istedi. Sanki kendisi daha yeni keşfetmiş gibi büyük bir ciddiyetle şöyle dedi bana: "Dünya ilerliyor." "Evet," dedim ben de, "ilerliyor, ama güneşin çevresinde dönerek. ~ Gabriel Garc a M rquez,

169:Bir ara durdu, merdivenlerin tırabzanına yaslandı, beni göğsüne bastırdı.''Neden sana söylediğimde kaçmadın ki?' diye fısıldadı saçlarıma doğru.''Daha en başından ölümüne sadakatinin yol açacağını biliyordum.Ama bunun, bana olan sadakatinin olacağı aklıma gelmemişti. ~ Susan Ee,

170:Beni içine çekip yavaş yavaş boğan şey ne? En güzel şeyler, en sevdiğim şeyler, en pratik şeyler. En çok parlayan şeyler onlar, özünde sönmüş şeyler. Bataklıkta dans ediyoruz. Bataklıkta olduğumuzu hatırlatanları boğarak. Kıyametin tek adaleti, herkes için kopması. ~ Emrah Serbes,

171:Senin bir havan var beni asıl saran o Onunla daha bir değere biniyor soluk almak Sabahları acıktığı için haklı Gününü kazanıp kurtardı diye güzel Birçok çiçek adları gibi güzel En tanınmış kırmızılarla açan Bütün kara parçalarında Afrika dahil ~ Cemal S reya,

172:Seni neden istediğimi biliyor musun? Sen beni bulana kadar kayıp olduğumun farkında değildim. Yatağımda seninle geçirdiğim ilk geceye kadar yalnızlığın ne olduğunu bilmiyordum. Hayatımda doğru olan tek şey seninle olmak. Benim bekleyip durduğum şey sensin Güvercin. ~ Jamie McGuire,

173:Ama anımsama dendiğinde, belleğim yalnızca alışılmış anıları, geride kalmış, eskitilmiş, terk edilmiş şeyleri dile getiriyorsa eğer o zaman, içinde artık beni hiçbir şeyin rahatsız etmemesi gereken bir anılar dağarcığından henüz uzağım, hem de çok uzağım demektir. ~ Ingeborg Bachmann,

174:Her şeyi olduğu gibi kabullenmek gerekiyordu. Ama evrim yasalarının bu kadar büyük bir duyarsızlıkla, bu kadar büyük bir sakarlığın aynı zihinde var olmasına izin verdiği düşüncesi beni çılgına çeviriyordu. Egom kapana kıstırılmış bir tavşan gibi cıyak cıyak bağırıyordu. ~ John Fowles,

175:Ancak herkesten yüksek şeyler yaratırsam beni seveceğini söylemişti. İşte, benden evvel gelenlerin ve benden sonra gelecek olanların yetişemeyecekleri yüksekliğe çıktım. Ve yalnız kendisi için yazdığım bu kitabı ona verdiğim zaman o da benim için sakladığı kalbini verecek...- ~ Anonymous,

176:Belki sıkıntımın en büyük tarafı ,sana hiçbir şey belli etmemek kaygısı idi.Sakın,sakın!...Senin yüzünden bir şey yaptığımı iddia edecek değilim...Ne yaptımsa kendi hesabıma,kendi rezilliğimle yaptım.Zaten işin tefsir edilecek tarafı yok.Hiçbir şey beni mazur gösteremez. ~ Sabahattin Ali,

177:Dinle! O iç burkucu bungunluk çöktü. Dinle!-Aklın ya da gövdenin böylesine eylemlerine sağlıksız denebileceğine inanmıyorum.- Konuşuyor o. Soğuk yıldızların ötesinden gelen cılız bir ses. Sağduyunun sesi. Konuş bakalım! Aman,konuş yine,aydınlat beni!Bu sesi hiç duymamıştım. ~ James Joyce,

178:Eskiden her insan hakkında hiçbir esasa dayanmadan, sırf mukavemet edilmez bir hissin, bir peşin hükmün tesiriyle nasıl: "Bu beni anlamaz?" demişsem, bu sefer bu kadın için gene hiçbir esasa dayanmadan fakat o yanılmaz ilk hisse tabi olarak " İşte bu beni anlar!" diyordum. ~ Sabahattin Ali,

179:Kararlarımda duygularım çok seyrek rol oynar. Ben duygularımı bastırırım, çünkü duygularım beni engeller.” şeklinde ifade eder.Duygularını diğer insanlarla paylaşan kişi duygularının daha çok farkına varır. Duygularının farkında olan kişi yaşantılarının anlamını hisseder. Kendi ~ Anonymous,

180:Onlara göre, durmadan kitap okuduğum -hatırladığıma göre çok okumazdım doğrusu- ve misafirlerin yanına çıkmadığım -bu 'yanına çıkmak' deyimi beni ürpertirdi, içime bulantı verirdi- ve gereken yerde gereken kelimeyi bulamadığım için -bu nedenle bana aptal da derlerdi- anormaldim. ~ O uz Atay,

181:Biliyor musunuz," dedi Edith, on dakika süren sessiz inişten sonra, "Şu gülümsemenizi birazcık sevimsiz buluyorum." Mr. Neville'in gülümsemesi yüzüne daha da yayıldı. "Beni daha iyi tanıdığınızda," dedi, "Gülümseyişimin gerçekte ne kadar sevimsiz olduğunu anlayacaksınız. ~ Anita Brookner,

182:Bir tek tutkum var; Bunca acılar çeken ve mutluluğa hakkı olan insanlık adına duyduğum aydınlık tutkusu. Coşkulu protestom, yüreğimden kopan çığlıktan başka bir şey değildir. Beni ağır ceza mahkemesi önüne çıkarmayı göze alsınlar ve herkesin önünde soruşturma açılsın! Bekliyorum. ~ mile Zola,

183:Peglu su otada zvali Glupa Krava. Dinin službeni auto bio je Konj Glupi. Daljinac u Matijinu stanu bio je Šupak i njime je Dina ponekad udarala po stolu jer nije hvatao. Preimenovali su pola svijeta, pa je prijetila opasnost da ih jednoga dana više nitko drugi neće razumjeti. ~ Kristian Novak,

184:Babam beni mektebe götürdüğü zaman, çantamla birlikte artık uzun bir hayat tecrübesini de omzumda taşıyordum. Bir de Vatan denen bir şey vardı ki, çok iyi korunması gerekiyordu. Bizler, her sabah hep bir ağızdan onu özümüzden çok sevdiğimizi, ant denen bir şey içerek haykırıyorduk. ~ O uz Atay,

185:Ölümle gerçek birbirlerine benzer. Gerçekler de insanı öldürdüğü için , ölüm gibidir. Ben bir insanı öldürdüğüm zaman, onu bıçakla değil, gerçekle öldürdüm. Bu yüzden korkuyorlar; beni yok etmek için bu yüzden acele ediyorlar. Bıçaktan korkmazlar. onları korkutan gerçeğimdir! ~ Nawal El Saadawi,

186:Rahman ve Rahîm Allah’ın adıyla Allahım! Dualarımın Senin yüce katında reddedilmesine sebep olacak, gazabını artıracak, benim dert ve sıkıntılarımı çoğaltacak ve Senden beklediğim ümitlerimin gerçekleşmesini engelleyecek günahlarımdan dolayı beni bağışla ve o günahlarımı lütfen sil. ~ Anonymous,

187:Benim odam da bir tabut değil miydi, yatağım mezardan daha soğuk, daha karanlık değil miydi? O yatak ki hep hazırdı ve beni uykuya çağırıyordu! - Bir tabutta olduğum duygusunu sık sık yaşamışımdır. Geceleri odam küçülüyor, bunaltıyordu beni. Mezarda hissedilen de bu değil miydi? ~ Sadegh Hedayat,

188:Hayır, hayır anlayamaz dünyayı, yabancısıdır yaşamın. Gizemci, sır dolu bir şeydir yaşam dediğimiz. Hiçbir zaman başaramayacağını sandığı bu "tuttuğunu koparan" olayına aklı durur, hayrandır, hem de insanın gözünü yaşartacak, çocuksu bir bilisizlikle hayrandır. Kocamın beni yılda yüz ~ Anonymous,

189:Allahım! Ümitsizlik, duaların reddi, belaların ardı ardına gelivermesi, tasaların birbirini takip etmesi ve gamların katlanarak hücum etmesi gibi elemli neticeler doğuran bütün günahlarımdan dolayı Senin mağfiret denizine iltica ediyorum; ilticamı kabul buyur ve ne olur, beni bağışla. ~ Anonymous,

190:Adımı onun ağzından işitmek nedense beni daha özel biri haline getiriyor.. Omzuma dokunuyor. ” Çok duyarlısın. Senin bu yanını seviyorum.” ‘Sen’ ve ‘seviyorum’ sözcüklerini söylediği anda içimde muhteşem bir duygu geziniyor. Tanrım, keşke diğer iki sözcüğü cümlesinden atsaydı... ~ Mahbod Seraji,

191:Ben daha müşkülpesent biriydim, daha incelmiş biri de diyebiliriz. Beni yanıltan tam da bu incelikler oldu. Kırılganlıktan başka bir şey olmayan şeyi fazilet sandım ve eğer oyuncuları daha güzel olmuş olsalardı kaderin beni tanık ettiği sahne, şüphesiz beni çok daha az sarsardı. ~ Marguerite Yourcenar,

192:Geçmiş beni çekiyor, bugün ise korkutuyor; çünkü gelecek ölü. Olan bitene özlem duyuyor, yaşananlar için ağlıyorum. Zamanı, saati durdurmak istiyorum; ancak zaman geçiyor, akıp gidiyor, yarının boşluğunu doldurmak için her saniye benden çalıyor ve ben bir kez daha hayata gelmeyeceğim. ~ Guy de Maupassant,

193:Sabah uykusu kadar sevebileceği biri lazım insana. Sen gibi, senin gibi, biraz da sana benzeyen… Ve en önemlisi bir gün ‘’nasılsın sabah uykum?’’ diye mesaj attığımda ‘’Oha bu adam beni çok seviyor’’ diye düşünebilecek kadar zeki. Farklı bakış açıları olmayan bir insanla geçmez zaten bu hayat ~ Anonymous,

194:Beni sevdiğini bir daha söyle, Deniz..." dedim ona, yalvarırcasına... "Hayır, sevgi söylendiği zaman yapaylaşıyor, karşı tarafa hak sahipliği veriyor ve beklentiye dönüşüyor. Sen de bana sevgini söyleme bir daha Cihan. Hayır, seni sevmiyorum. Aşk değil bu, eminim. Yine de muhteşem bir şey. ~ nci Aral,

195:Peki mutluluk nedir? Doymuş bir gururdur mutluluk. Kendini dünyada herkesten daha iyi, daha güçlü saysaydım mutlu oldurdum. Herkes sevseydi beni, içimde bitmek tükenmek bitmez sevgi kaynakları olsaydı... Kötülük doğuruyor bu. İlk acı, başkalarına acı çektirmenin hazzını öğretiyor bize. ~ Mikhail Lermontov,

196:Dışarı çıkmadan önce lavabonun aynasında kendime baktım. Karşıdan bana bakan at, ölü değil cansızdı; papalar gibi kat kat gıdısı vardı, gözkapakları şişmiş, bir zamanlar müzisyen yelesine benzeyen saçları seyrelmişti.        "Bok," dedim ona, "beni sevmiyorsan ben ne yapabilirim ki? ~ Gabriel Garc a M rquez,

197:Ağaçlar arasında bir ağaç, hayvanlar arasında bir kedi olsaydım, bu yaşamın bir anlamı olurdu, daha doğrusu bu sorunun hiç anlamı olmazdı, çünkü dünyadan bir parça olurdum, oysa şimdi tüm yakınlık gereksinimimle onun karşısındayım. Öylesine önemsiz olan bu us, işte beni tüm evrenin karşıtı yapan bu. ~ Albert Camus,

198:Yakmalı bu mektupları, yakmalı! Ölü diller uzmanını ve bu konuda görüştüğüm herkesi öldürmeli! Hayalimde daha önce çok insan öldürmüş olduğum için bu son ölümler beni fazla sarsmadı. Nedense, bu arada gizli mezhebin üyelerim de öldürmeyi düşünmüyordum. Bu düşüncelerimi öğrenmelerinden bile korkuyordum. ~ O uz Atay,

199:Burada ki gizem avcısı benim ama onlar ne yapıyorlar? Gidip senin gibi İngiliz Edebiyatıyla kafayı bozmuş anti-sosyal kişiliği vampire dönüştürüyorlar! Dizideki vampir avcısı Buffy'nin bile yüreği cız etmiştir.Gerçi..." deyip değerlendiren gözle beni süzdü. "Senden çok iyi araştırma malzemesi, olurdu. ~ Chloe Neill,

200:Düzen"in çıkarları uğrana öldürmeyi sürdürüyorsun; ama korkakça, sinsi sinsi öldürüyorsun. Beni herkesin önünde ahlâksızlıkla suçlarken doğrudan gözlerimin içine bakamazsın. Çünkü hangimizin daha ahlâksız, hangimizin şehvet düşkünü, hangimizin açık saçık yayınların hayranı olduğunu çok iyi biliyorsun. ~ Wilhelm Reich,

201:Bana hep haksızlık yaptığın duygusu vardı içimde: Bence her zaman bana haksız yere söylenirdin; çalışkan bir öğrenci olduğum halde "Bu çocuk kitap yüzü açmıyor," diye homurdanırdın, üstüme uymayan kötü dikilmiş elbiseler giydirirdin, istemediğim okullara gönderirdin beni, sızlanmalarımı da hiç dinlemezdin. ~ O uz Atay,

202:Sultan Abdülhamit, Osmanlı'nın en değişik akıllarından biriydi! Büyük oyunu görüp zor dönemde siyaset üreterek devleti ayakta tutan bir Padişah'tı! Onun davranışlarını ve uygulamalarını eleştirenlere "Beni evhamlı sanıyorlardı, HAYIR! Ben sadece gafil değildim, o kadar..." diye çok anlamlı cevap veriyordu! ~ Anonymous,

203:ben beni sevdikçe ey yar derdim artar daima” çünkü beni sevsen de güvenmezsin bana bilirim ama artan her şeyle birlikte yanlışlık da artar mesela her su gözyaşı olur her dönem bir hazin geçiş suya boşversem yanılsama aya baksam bir bulut sevgisizlikle birlikte yanlışlığın hükmü başlar ~ Turgut Uyar,

204:Beni bu güzel havalar mahvetti, Böyle havada istifa ettim Evkaftaki memuriyetimden. Tütüne böyle havada alıştım, Böyle havada aşık oldum; Eve ekmekle tuz götürmeyi Böyle havalarda unuttum; Şiir yazma hastalığım Hep böyle havalarda nüksetti; Beni bu güzel havalar mahvetti. ~ Orhan Veli Kan k,

205:Aşağılık adamların arasında, bilinmeyen bir soydandım ben, eskiden benim de kendi dünyalarından olduğumu unutmuşlardı. Korkunç bir şeydi bu: ne tam diri, ne tam ölü olduğumu hissetmek. Bir canlı cenazeydim artık; ne beni diriler dünyasına bağlayan bir şey vardı, ne de ölümdeki unutmadan, huzurdan yararlandığım. ~ Sadegh Hedayat,

206:Ah nerede o günler, gerçekten öldüğüm zaman, şöyle aklı başında biri çıkıp beni denize filan atıverse, ne iyi olurdu. Ne yaparlarsa yapsınlar da, beni lanet bir mezara tıkmasınlar. Pazar günleri millet gelip karnınızın üstüne bir sürü çiçek filan koyacak, daha bir sürü zırvalık. Öldükten sonra çiçeği kim ne yapsın? ~ J D Salinger,

207:Beni pek sevmezlerdi. Fakat, cahil oldukları için, korkuyla.karışık bir saygı beslerlerdi bana. Sözlerimi hiç anlamazlardı; fakat gene de başlarını sallarlardı durmadan. Ben de ayaklarımı uzatır, üstünlüğümün verdiği gururla rahat ederdim bu evde. Yıllardır da, rahat etmek istemediğim için çok seyrek uğruyordum onlara. ~ O uz Atay,

208:Michael, gergin bir günde, kaos yaşanırken arabada herkesi bir yere bırakıyordur.. Claire: Beni eve bırak. Teknik konularda çalışacağım. Eve: Ben Common Grounds'da inerim. Birileriyle konuşmam gerekiyor. Shane: Bende evde oturup televizyon izlerim. Oda önemli bir iş. Bu kadar baskı altında herkes beceremez. ~ Rachel Caine,

209:Kaçarken bir yandan ipuçlarıyla dolu bir korsan haritasına, üzerindeki X işaretlerinin şahsımdan mürekkep bir hazineyi işaret ettiği korsan haritama çevirdim dünyayı. Peşimdekiler bıraktığım izleri sürüp geldikleri zaman beni şikâyetsiz, soluksuz, hazır bekler bulacaklar. İşte burada duruyorum. Olacağı buydu. ~ Salman Rushdie,

210:Bugün annem dayanamadı; ne yazdığımı sordu .Ona nasıl anlatsam? Bütün hayatımı birlikte geçirdiğim ve beni gerçekten seven bu insana hiç bi şey anlatamamak ne kötü. Ondan farklı gelişmeye ne zaman başladım? Bu ayrılık ne zaman doğdu? Hiç anlamıyorum. Bir gün bir baktım, iki yabancı olarak yaşıyoruz aynı evde. ~ O uz Atay,

211:Cordelia’cığım! Aşkım tüketiyor beni. Bir tek sesim kaldı geriye; sana âşık, her yerde seni sevdiğimi sana fısıldayan bir ses. Ah! bu sesi duymak bıktırıyor mu seni? Her yerde kuşatıyor seni; hiç durmaksızın değişen bir çevre gibi yerleştiriyorum saydamca yansıyan ruhumu senin saf ve derin varlığının çevresine. Johannes’in ~ Anonymous,

212:Yatağımın karşısında bir pencere var. Odanın duvarları bomboş. Nasıl yaşadım on yıl bu evde? Bir gün duvara bir resim asmak gelmedi mi içimden? Ben ne yaptım? Kimse de uyarmadı beni. İşte sonunda anlamsız biri oldum. İşte sonum geldi. Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım; kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım ~ O uz Atay,

213:Madde 66. ebedi acemi Tecrübe denen şey yaşananları sıfırla çarpmakmış. Tecrübeye âşıktım ebedi acemi oldum. Yaşadıklarım duygularımın çeşitlenmesinden başka bir işe yaramadı. Duygularım da çeşitlenerek yok oldular. Çoğaldıkça etkileri azaldı, azalmayanlar dönüştü. Eskiden beni duygulandıran şeyler şimdi sinirlendiriyor. ~ Emrah Serbes,

214:Sabit fikirli, kafasını tek bir düşünceye takmış her türlü insan, yaşamım boyunca beni çekmiştir, çünkü bir insan kendini ne kadar sınırlarsa, öte yandan sonsuza o kadar yakın olur; işte böyle görünüşte dünyadan kopuk yaşayanlar, özel yapıları içinde karınca gibi, dünyanın tuhaf ve eşi benzeri olmayan bir maketini kurarlar. ~ Stefan Zweig,

215:Beni öldürmen korkunç bir hata olur. Ailemdekı kadınlar kötü bir şekilde öldürüldükleri takdirde, hayalet olarak geri dönme eğilimindedir." Thomas'ın bakışları Fia'nın gözlerine kilitlendi. "Hayalet mi?" "Evet, süzülen beyaz elbisemi giyinir, boğazımdan acı sesler çıkarırım. Böyle bir şeyi görmekten pek hoşlanmazsın. ~ Karen Hawkins,

216:..Bak, altı üstü melez onlar..," "Sence biz neyiz? Biz de meleziz Seth." "Hayır," dedi duygusuz bir sesle. "Biz Apollyon'uz." "Tanrılar aşkına, keşke burada olsaydın." "Beni özlediğini biliyorum," dedi Seth. Sesindeki gülümsemeyi duyabiliyordum. "Hayır.Önümde olsaydın kıçına tekmeyi basardım Seth... ~ Jennifer L Armentrout,

217:Çok yalnız -- kimsesiz-- hissettim kendimi : sana seslendim,ağlayarak--- 'Haydi,çabuk gel' diye-- duydun mu beni?... " dedin. Ben de sana yolda yazığımı gösterdim; belki de tam sen bana seslenirken yazmıştım bunu: - Rayda parlayan Güneş kadar hızla geliyorum sana Güneş,tuttu, Ay'ın çevresinden dolaştı --- ~ Oru Aruoba,

218:Amerikalı Müslüman zenci profesör Marvin King tarafından yapılan istatistiğe göre kadınların tesettürlü olduğu İslam ülkelerinde ırza geçme vakaları yok denecek kadar azalmakta, taciz olayına ise neredeyse hiç rastlanmamaktadır. Çünkü çarşaf içinde tesettürlü bir kadın, kıyafetiyle erkeklere önce şöyle der: 'Lütfen beni taciz etmeyiniz. ~ Anonymous,

219:Günahlarımın ağırlığına dayanamıyorum Olric. Neden beni uyarmadın? Buna hakkım yoktu efendimiz. Öyle güzel gürlüyordunuz ki. Size kapılmamaya imkan yoktu. Çevrenizdeki bütün sahtelikleri öyle güzel aydınlatıyordunuz ki. Bir daha göremeyecekler sizin gibi bir devi efendimiz. Onların küçük yaşantılarının içinde ben de küçülmedim mi Olric? ~ O uz Atay,

220:Senin kitlelerinle konuşuyorum ben, küçük devrimci; onlara küçük yaşamlarının sefaletini gösteriyorum. Büyük bir heves ve umutla dinliyorlar beni. Senin örgütlerinde toplaşıyorlar, çünkü orada beni bulmayı umuyor onlar. Ama sen ne yapıyorsun? "Cinsellik bir küçük-burjuva uydurmacasıdır," diyorsun. "Önemli olan ekonomik etkenlerdir. ~ Wilhelm Reich,

221:Ama nasıl şükrediyorum Tanrı'ya, varımı yoğumu bana aracısız vermiş, beni yalnız kendisine borçlu kılmış olduğu için! Nasıl yalvarıyorum ona gece gündüz beni hiçbir zaman, kimseye karşı ağır bir minnet altına sokmasın diye! Ne mutlu bir özgürlükle bunca zaman yaşadım: Onunla bitsin ömrüm! Bütün çabam kimseye muhtaç olmadan yaşamak. ~ Michel de Montaigne,

222:…Böyle acz içindeyken odamda her şey bana küçüklüğümü ve zavallılığımı haykırıyor. Sokağa fırlıyorum. Bir tek çehre görsem de yanında yürüsem, hiç ses çıkarmadan yürüsem diyorum. Halbuki ara sıra karşılaştığım ahbapları görmemezliğe geliyorum. Hiçbiri bana bu anda yardıma çağrılacak kadar yakın görünmüyor. Bilmem beni anlıyor musunuz?... ~ Sabahattin Ali,

223:Bu eksik sana değil, bana ait. Bende inanmak noksanmış. Beni bu kadar çok sevdiğine bir türlü inanamadığım için, sana aşık olmadığımı zannediyormuşum. Bunu şimdi anlıyorum. Demek ki, insanlar benden inanmak kabiliyetini almışlar. Ama şimdi inanıyorum. Sen beni inandırdın. Seni seviyorum. Deli gibi değil, gayet aklı başında olarak seviyorum. ~ Sabahattin Ali,

224:Görünmez bir makyözün ince,nazik,yumuşak ve maharetli elleri gözlerimin altına,yanaklarıma,dudaklarıma,beni olduğundan farklı gösterecek bir acının makyajını yapıyordu.Billur bir acıydı bu;saydam.Bakınca acının arkası görünüyor,ama kendisi görünmüyordu.İşi ne kadar deliliğe vurarsam vurayım transparan acım bir palyaço hüznüyle orada duruyordu. ~ Hakan Yaman,

225:Allahım! Dünyada ve âhirette Senden afiyet dilerim. Allahım! Dinim, dünyam, ailem ve malımda Senden afv u afiyet diliyorum. Allahım! Ayıplarımı ört ve beni korktuklarımdan emin eyle. Allahım! Önümden, arkamdan, sağımdan, solumdan ve üstümden gelebilecek tehlikelerden beni koru. Ayaklarımın altından derdest edilmekten de Senin azametine sığınırım. ~ Anonymous,

226:Burada olduğu için ona kızgındım, ama en çok da burada olmasını istediğim için kendime kızıyordum. Ona bağırmayı ve gitmesini söylemeyi ne kadar istesem de, kendimi beni biraz daha sıkmasını isterken buluyordum. Kollarını etrafıma dolayıp beni hiç bırakmamasını istiyordum, çünkü ait olduğu yer burasıydı ve beni yine terk etmesinden korkuyordum. ~ Colleen Hoover,

227:Ölmüşse artık beni hiç ilgilendirmezdi. Ben öldükten sonra insanların beni unutacaklarını nasıl çok iyi anlıyorsam, bunu da kendim için öyle doğal buluyordum. Ölümümden sonra insanların artık benimle hiçbir alışverişi kalmıyordu. Hatta bunu düşünmenin bile acı olduğunu söyleyemezdim. Aslında, insanın eninde sonunda alışmayacağı hiçbir düşünce yoktur. ~ Albert Camus,

228:Kış günleri beni saatlerce ağaçevde oturmuş okul bahçesini seyrederken görebilirdiniz, Jem'in bana verdiği, büyütme gücü iki olan teleskopla o çocuk kalabalığına bakar, onların oyunlarını öğrenir, körebe oynayan ve yerinde duramayan çocuk grubunun içinde Jem'in kırmızı ceketini takip eder, gizlice onların şanssızlıklarını, küçük zaferlerini paylaşırdım. ~ Harper Lee,

229:Fakat beni rahatsız eden bir şey vardı."Kurbanların aileler oldugunu söylemiştin, buna çocuklar da dahil mi?" "Garip bir şekilde, hayır" dedi. "Şey, böyle küçük nimetler için Tanrı'ya şükretmeliyiz,"dedim "Her zaman çocuklara karşı bir zayıflığın vardı zaten,"dedi. "Ölü çocukları görmek seni rahatsız etmiyor mu?" "hayır" dedi. ~ Laurell K Hamilton,

230:Ama sadece beni götür-" diye eklemiştin, arada. Ne yapabilirdim ki - bütün kendimi götürdüm seni götürürken; o "kendim'de de, ne çok birikmiş bozukluk, ne çok kendime aykırılık, ne çok saçma sapan takındılar, vardı- biliyorsun; öğrendin, onları, yavaş yavaş, beni tanırken. Tanıdın. "Sadece beni" işte - önemli olan oydu, başka değil... Tanıdın. ~ Oru Aruoba,

231:Etrafıma kırıldığım zaman beni sen teselli edeceksin, işte o zaman ben her şeyi unutarak senin boynuna sarılacağım,'' diyorsun. O zaman bende senin boynuna sarılarak hiç, hiç bırakmayacağım. Sen herhangi bir şeye üzülürsen seni kollarımın arasında avutacağım. Eğer gözlerinden bir damla yaş gelirse, güzel gözlerini sıcak dudaklarımla öperek kurutacağım. ~ Sabahattin Ali,

232:‎"Seni çok özlüyorum" diye mırıldandı Ethan."Üniversite berbat.Sen yoksun.Bunun iyi birşey olacağını düşünmüştüm,sanki hiç kimsenin tanımadığı biri olmak beni rahatlatacaktı.Öyleydi de.Bir hafta kadar." Ethan birden kapının eşiğine çöktü. "Fakat sonra çok yalnız kaldım.Bunun bir baş ağrısı falan gibi geçmesini bekledim." Bitkin bir şekilde omuzlarını silkti ~ Juliette Fay,

233:LETTERA 1 L'USO DEL TEMPO E l'uomo è tanto stolto che, quando acquista beni di nessun valore, e in ogni caso compensabili, accetta che gli vengano messi in conto; ma nessuno, che abbia cagionato perdita di tempo agli altri, pensa di essere debitore di qualcosa, mentre è questo l'unico bene che l'uomo non può restituire, neppure con tutta la sua buona volontà. ~ Seneca,

234:Beni çekici bulduğuna inanamıyorum." "Kapa çeneni." "Sırf çekici, terli ve erkeksi kollarımda seni taşımam için geçen gün bayılma numarası yapmış olmalısın." "Kapa çeneni." "Bahse girerim geceleri bu yatakta beni hayal ediyorsundur." "Kapa çeneni, Holder." "Hatta.." Uzanıp elimle ağzını kapattım. "Konuşmadığın zaman daha çekici oluyorsun. ~ Colleen Hoover,

235:O zaman kadınlardan vazgeçmeyi ve iffetli yaşamayı denedim. Eninde sonunda, onların dostluğu bana yetmeliydi. Ama bu, oyundan vazgeçmek demekti. Arzunun dışında kalan kadınlar, her türlü beklentinin dışında sıktılar beni ve belli ki ben de sıktım onları. Artık ortada oyun, tiyatro kalmayınca, gerçeğin içindeydim kuşkusuz. Ama gerçek, aziz dostum, can sıkıcıdır. ~ Albert Camus,

236:Ukrayna'nın benim yurdum olduğunu kim söylüyor? Kim, ne adına orayı bana yurt olarak vermiş? Ruhumu okşayan, beni sevgiyle kucaklayan her yer ya da her şey benim yurdumdur. Benim yurdum, varlığım her şeyim sensin. Yaşadığım sürece de sen olacaksın. Hangi Kazak gelip beni senden koparabilecek göreceğiz. Yeni yurdum için her şeyi terk etmeye, yok etmeye hazırım! ~ Nikolai Gogol,

237:Neden gülüyorsun? En ciddi şeylere bile her zaman gülersin. Ah, öyle ya, üzülmen mi gerekir?" Beni biraz olsun tanısaydı, bizim gibi her şeyi derinlemesine duyan, insan düşüncesinin içinden çıkılmaz düğümünün tam anlamıyla bilincinde olan insanlar için verilecek tek bir yanıt -alaylı bir sevecenlik ve suskunluk- olduğunu daha sonra kendisi de anlardı. ~ Lawrence Durrell,

238:Tanrım, artık bir ateist olduğum için beni bağışla, ama Nietzsche’yi okudun mu? Ne kitap! Ulu Tanrım, sana karşı dürüst olacağım. Bir teklifte bulunacağım sana. Benden büyük bir yazar yarat kiliseye döneyim. Ve lütfen tanrım, bir ricam daha olacak: annemi mutlu kıl. İhtiyar o kadar önemli değil, onun şarabı var ve sıhhati yerinde, ama annem herşeye kaygılanır. Amin. ~ Anonymous,

239:Aşk nedir?” “Neymiş?” “Aşk, Füsun'un karayolları, kaldırımlar, evler, bahçeler ve odalarda gezinirken ve çay bahçelerinde, lokantalarda ve akşam yemeği sofrasında otururken, ona bakan Kemal'in duyduğu bağlılık duygusuna verilen addır.” “Hmmm… güzel cevap” derdi Füsun. “Beni görmediğin zaman aşk olmuyor mu?” “O zaman fena bir takıntı, bir hastalık oluyor. ~ Orhan Pamuk,

240:Blog'una baktım." Ah. Tanrım. Bebeğim. Yüce İsa. Nasıl Bulmuştu? Bir dakika. Önemli olan bulmuş olmasıydı. Blog'um artık Google'da çıkıyor muydu? Bu muhteşemdi işte. "Yine beni takip ediyorsun, anlıyorum. Yasaklama emri çıkarmama gerek var mı?" "Rüyanda görürsün Kedicik." Pişmiş kelle gibi sırıttı. "Ah, bekle, rüyalarında zaten başroldeyim, değil mi? ~ Jennifer L Armentrout,

241:Demek ki insanlar birbirine ancak muayyen bir hadde kadar yaklaşabiliyorlar ve ondan sonra, daha fazla sokulmak için atılan her adım daha çok uzaklaştırıyor. Seninle aramızdaki yakınlaşmanın bir hududu, bir sonu olmamasını ne kadar isterdim. Beni asıl, bu ümidin boşa çıkması üzüyor... Bundan sonra kendimizi aldatmaya lüzum yok... Artık eskisi gibi apaçık konuşamayız... ~ Anonymous,

242:Peki ama beni kimi vakit mutluluğun göbeğinde yakalayıveren o uzun uzun hulyalara dalmalardan kuşkulanmak niye? Bir konu üzerinde benim susuşumdan dolayı senin pek sevimli, sevilen kadın öfken niye? Yaradılışımdaki zıtlıklarla, nedenlerini sormadan, oynayamaz mıydın? Kalbinde birtakım sırlar mı var ki, kendilerini kapatmak için benim sırlarıma ihtiyaç duyuyorlar? ~ Honor de Balzac,

243:Ama onlar beni de Booper'ı da -kız kardeşim- böyle sevmiyorlar. Yani olduğumuz gibi sevemiyorlar. Bizi birazcık değiştirmezlerse sevemiyorlar. Bizi sevme nedenlerini neredeyse bizi sevdikleri kadar,hatta çoğu zaman bizden daha fazla seviyorlar. Herkes diğerini sevdiği ölçüde, onu sevme nedenini seviyor, hatta çoğu zaman bu nedeni daha da çok seviyor. O zaman pek iyi olmuyor. ~ J D Salinger,

244:Kocam beni bir kazıkta takmaya kalktı ve sen saat başı erkek kardeşlerine saldırıyorsun. Bu sebeple uzun süre senin yakınında kalmak istemiyorlar. Bu sana ne anlatıyor Kibirli Briec?" "Bizim yüceliğimizi kıskanıyorlar." Talaith yüksek sesli kahkahalar atarken yüzünü onun boynuna gömdü, tüm bedeni sarsılıyordu. "Ne?" diye Briec içtenlikle sordu. "Bu kadar komik olan ne? ~ G A Aiken,

245:John gerçekten çok duyarlı ve yumuşak davranıyordu, beni gereksiz sorularla sıkmıyor, faydasız tesellilere kalkışmıyordu. Kendisi de acının ateşten çemberinden atlamıştı, bir başkasına gereken tılsımlı ilacı sağlayamayacağını iyi biliyordu. Hepimiz okyanusun sonsuzluğunda kaybolmuş yapayalnız adacıklardık; sınırlarımızı aşıp bir başkasına dokunabilmemiz, bir yanılsamaydı sadece. ~ Asl Erdo an,

246:Bir sürpriz sonucu umulmadık bir çevrede onunla karşılaşacağım gün, sıra ona gelecek. Eğer beni tanımaz, bakışlarıyla hemen beni buna inandırmazsa ona yandan bakmak gibi bir şansım daima olacaktır. O zaman durumu anımsayacağından kesinlikle eminim. Sabırsızlık yok, açgözlülük yok, her şeyin tadı yudum yudum çıkarılacak; o kız artık bir kenara ayrılmıştır, kazanılacağı da kuşkusuzdur. ~ Anonymous,

247:Bakın, yağmur yağarken saray yerine bir tavuk kümesi görsem, ıslanmamak için belki kümese girerim. Fakat kümes beni yağmurdan korudu diye, şükran borcumu ödemek için kümese saray gözüyle bakamam. Bana gülecek, hatta böyle bir durumda sarayla kümes arasında fark olmadığını söyleyeceksiniz. Evet, hayatta tek gayemiz ıslanmamak olsaydı, dediğiniz doğruydu diye cevap veririm ben de. ~ Fyodor Dostoyevsky,

248:Yıllar önce Isaac bir mektubunda Lili adlı sinema filmini izlediğini ve hayali bale sahnesinde ağladığını yazmıştı: "Beni niye ağlattığını biliyorum. Bu, aynı hayat gibi, insanlar birer birer giderler ve sen onları uğurlarsın, ta ki bir gün sıra sana gelene ve başkaları seni uğurlayana kadar. Sanırım burada önemli olan Carpe Diem - günü yakalamak - sonra geçip gitmesine izin vermektir ~ Isaac Asimov,

249:Etimin konuk ettiği ruhum, ikiyüzlü ev sahibinden daha da büyük bir düzenbazdır. Her şeyden önce onunla karşılaşmaktan çekinmeyelim. Çünkü düşündüğüm hiçbir şeyin benimle ilişkisi yok. Her düşünce, yabancı tohumların yeşermesinden başka bir şey değil. Beni ilgilendiren hiçbir şeyi düşünecek gücüm yok, hep beni ilgilendirmeyen şeyleri düşünüyorum. -Ingeborg Bachmann, Otuzuncu Yaş ~ Ingeborg Bachmann,

250:News came of Beni Beni, the madman of Wimbe, who'd always made us laugh in better times. He'd run up to merchants in the trading center with his raving eyes and snatch cakes and Fantas from their stalls. No one ever took them away because his hands were always so filthy. The mad people had always depended on others to care for them, but now there were none. Beni Beni died at the church. ~ William Kamkwamba,

251:Bırak doktor şu psikanalizi... Allah belasını versin! Biz şimdi rakı içiyoruz.' Doktor Ramiz derhal psikanalizi bırakıyor ve hemen onun yerini istakozu alıyor. Doğrusunu isterseniz, on senedir, onunla beraber olduğumuz zamanlarda benim de yapmak istediğim hep bu idi. Fakat beni davet ettiği meyhanelerde, masanın üstünde psikanalizden başka ağza konacak doğru dürüst bir şey bulunmazdı. ~ Ahmet Hamdi Tanp nar,

252:Küçük düşürülmesinde bile haz aramaya kalkışan bir adamın kendisine ufacık bir saygısı kalabilir mi? Hadi, siz söyleyin!Bunu umut kırıcı bir pişmanlık sonunda söylemiyorum. Öteden beri "Beni bağışla babacığım, bir daha yapmam!" demekten nefret etmişimdir..Böyle söylemeyi beceremediğim için değil; tam tersine, kolaylıkla, hem de çok rahat söyleyebildiğim için nefret etmişimdir bu sözden. ~ Fyodor Dostoyevsky,

253:Çektiğin acıyı ben de anlıyorum. Fakat bu herkesin başından geçiyor. O yüzden senin de katlanman gerek. Sonrasında kurtuluş geliyor. O zaman artık sen, hiçbir şeyi dert etmeyecek, üzülmeyeceksin. Hepsi kaybolup gider. Geçici heveslerin hiçbir değeri yok. Beni daha kötü konuşturma, gölgeyi unut. Burası dünyanın sonu. Dünya burada sona erer, ötesi yoktur. O yüzden sen de artık hiçbir yere gidemezsin. ~ Anonymous,

254:Mutluluk için doğmadım ben; Ruhum yabancıdır buna; Fayda yok yetkin halinizden: Ben layık değilim ona. İnanın(vicdan bir güvence) Evlilik büyük bir işkence. Size duysam da sıcaklık, Soğuk tutar alışkanlık; Ağlarsınız: o yaşlar benim Dokunmaz hiç yüreğime, Döndürür beni deliye. Hangi gülleri,karar verin, Hymenaios bize hazırlar Belki de çok uzun yıllar! ~ Alexander Pushkin,

255:Bir gün yolunuz Afrika'ya,çöle düşerse hatırlayabilmek için resme iyice bakın.Eğer geçerken buraya da uğramışsanız,acele etmeyin lütfen.Yıldızın altında biraz bekleyin.Eğer bir çocuk size doğru gelirse,gülüyorsa,altın sarısı saçları varsa,hele soru sorduğunuzda yanıt vermiyorsa,o olduğunu hemen anlayacaksınız.O zaman n'olur,böyle kederler içinde bırakmayın beni,geri döndüğünü yazın... ~ Antoine de Saint Exup ry,

256:Neden mağarana gidiyoruz?" "Yaşayacağın yer orası. Yani, seninle işim bitene kadar." Ejderhanın saf kibri karşısında şoktan ağzı açık kalmıştı. "Seni kaba, kibirli piç kurusu!" "Affedersin?" Talaith birdenbire ayağa kalktı. "Beni duydun. Sadece bir canavarın oyuncağı olmak için o ahmakla on altı yıl geçirmedim." "Ben canavar değilim. Ben bir ejderhayım. Siz insanlar bize tapmalısınız. ~ G A Aiken,

257:Yarının hiçlik olması tehdidiyle mutlu olamam ve olmayacağım. Derin bir hakaret bu... Bu yüzden, beni acı çekmem ve yok olmam için, fikrimi sormadan ve küstahça var eden bu doğayı; su götürmez davacı, savcı ve davalı rolümle, kendimle birlikte mahkum ediyorum... Doğayı yok edemediğim için de, sadece kendimi yok ediyorum, hiçbir suçlunun bulunmadığı bir tiranlığa katlanmaktan bezmiş olarak... ~ Fyodor Dostoyevsky,

258:Allahım! Konuştuğum zaman bilerek konuşmayı, sustuğumda da bir hikmete mebni susmayı bana nasip eyle. Allahım! Dünyadaki nasibimi beni azdıracak kadar çok, kendimi unutacak kadar da az eyleme. Şüphesiz, az ve kâfi olan, çok ve oyalayıp Hak’tan uzaklaştırandan hayırlıdır. Allahım! Beni acılarımla baş başa bırakma. Gaflete düştüğüm bir anda ansızın derdest etme. Allahım! Gaflete düşmeme bile müsaade etme. ~ Anonymous,

259:Alemdağ'da Var Bir Yılan (Sait Faik Abasıyanık) - Your Highlight at location 67-70 | Added on Thursday, 15 May 2014 00:27:40 — Dostumu öldürdüm abi, diyor, sakla beni. Paltomun cebini gösteriyorum. Dikişlerinden yağmur girmiş, sabahki yediğim simidin susamları kokan cebimi. Girip kayboluyor. — İsmin ne senin? diye sesleniyorum cebime: — Hidayet. — Neden öldürdün; Hidayet? — Seviyordum be abi! ========== ~ Anonymous,

260:Yaşamım, ortaya koyabildiğim bilimsel yapıtlardır. İkisi de aynı şey demek. Yapıtlarım, içsel gelişmemi ifade ettikleri için yaşam yolumdaki belli durak noktaları olarak değerlendirilebilirler... Yazdığım her şey, içsel bir zorunluluğun sonucuydu. Kaynakları da kaderimde olan bir zorlama. Yazdıklarım bana içimden saldıran şeylerdi... Beni harekete geçiren ruhun konuşmasına izin verdim... (Jung 2001: 231-2) ~ Anonymous,

261:Parmaklarımı birleştirip uçlarına tahta cetvelle vurmayı ‘akıl eden’ öğretmenler, amirinin önünde ellerimi arkada kavuşturduğum için ‘Amirin karşısında öyle durulmaz!’ diye kulağıma tıslayarak koluma asılan memur ve o amir; tuttuğum takımı yenen takımların oyuncuları, taraftarları, malzemecileri; sevgimi karşılıksız bırakan bütün kadınlar! Alkışlayın beni. Ve sen Nesteren, asıl sen alkışla, bir tek sen alkışla! ~ Bar B ak,

262:…çünkü yoruldum, çünkü her şeyi birbirine karıştırdım, çünkü bu dünyada gizli mezhep sorunu bile gelip beni buldu fakat sevebileceğim bir kadın, bol para, insan yakınlığı beni hiç bulamadı. Ben de üç yıl, dört ay önce acılaştım, huysuzlaştım, hiçbir şeyi beğenmez oldum; para kazanamayacağımı, insanları sevemeyeceğimi anlayınca uzaklara gittim, kimse beni bulmasın diye. Onlar da beni ciddiye aldılar, gelmediler… ~ O uz Atay,

263:Düşünüyorum, o halde ben varım. Düşünen bir adamı düşünüyorum ve onun, kendisinin düşündüğünü bildiğini düşlüyorum. Bu adam düşünüyor olmasından varolduğu sonucunu çıkarıyor. Ve ben, onun çıkarımının doğru olduğunu biliyorum. Çünkü o, benim düşüm. Varolduğunu böylece haklı olarak ileri süren bu adamın beni düşlediğini düşünüyorum. Öyleyse, gerçek olan biri beni düşlüyor. O gerçek, ben ise bir düş oluyorum. ~ hsan Oktay Anar,

264:Hiç suçum olmadığı halde, bir takım hayallerle kendimi suçlu saydığım olmuştur. Bu da en acısıydı. Böyle olduğunda bile çok duygulanır, pişmanlık duyar, gözyaşlarımı tutamazdım. Bütün bunlar kendimi inandırmak ve avutmak içindi. Bunları yalandan yapmadığım halde, kalbimin içinde kötülüğün özü vardı. Doğa kanunları beni hayatım boyunca her şeyden çok hırpaladığı halde, bu kez ona suç yüklemek doğru olmazdı. ~ Fyodor Dostoyevsky,

265:-Seni aşağılayabilirim, sana her türlü suçlamada bulunabilirim, senden her şeyin hesabını sorabilirim: ama senin ile yaşadıklarıma yapamam bunların hiçbirini - ne aşağılama, ne suçlama, ne de hesap sormaya el verir onlar, o, yaşadıklarım(ız)--- Senin ile benim ilişkimizde var olanlar -var ettiklerimiz- seni de beni de, aşan şeylerdir- Onlar var dır lar; var ettik onları- el süremeyiz onlara... ~ Oru Aruoba,

266:Senin geleceğine daha iyi hizmet edebilmek için kendimi senden ayırıyorum. Çünkü uzağında olursam, beni öldüremezsin ve uzağında olursam benim çalışmalarıma daha çok saygı gösterirsin. Sana yakın olan şeyi aşağılıyorsun. Büyüklerine ya da üstlerine saygı gösterebilmek için, onları bir kaide üzerine, yerden yükseğe koyuyorsun. Dünya, tarihini yazmaya başlayalı beri, büyük adamların senden uzak durmasının nedeni budur. ~ Wilhelm Reich,

267:Ve ben seni sevdiğim zaman Bu şehre yağmurlar yağdı Yani ben seni sevdiğim zaman Ayrılık kurşun kadar ağır Gülüşün felaketiydi yaşamanın Yine de bir adın kalmalı geriye Bütün kırılmış şeylerin nihayetinde Aynaların ardında sır Yalnızlığın peşinde kuvvet Evet nihayet Bir adın kalmalı geriye Bir de o kahreden gurbet Beni affet Kaybetmek için erken, sevmek için çok geç ~ Ahmet Hamdi Tanp nar,

268:Ah hayır, Raphael, lütfen beni terk etme," dedi Magnus monoton bir sesle. "O tatlı gülüşünün ışığı olmadan ne yaparım ben? Eğer gidersen kendimi yere atıp ağlarım." "Öyle mi?" diye sordu Raphael, bir kaşını kaldırıp. "Çünkü bunu yaparsan yanında kalır ve gösteriyi izlerim." "Çık dışarı," dedi Magnus ona. "Dışarı! Gitmeni istiyorum! Sen buradan ayrıldığında bir parti vereceğim ve sen, partilerden nefret edersin. ~ Cassandra Clare,

269:Herhalde dünya, sayısız ağaç, sayısız kuş ve sayısız yağmur damlalarıyla doludur. Öyle olduğu halde ben yalnızca bir kafur ağacını ve bir yağmuru bile tam olarak anlayamadan ölüp gideceğim belki de. Öyle düşününce, kendimi çok yalnız hissettim, oturdum ağladım. Ağlarken birilerinin gelip beni sımsıkı kucaklamasını çok istedim. Ancak, beni kucaklamaya gelen kimse olmadı. Öylece, yalnız başıma yatağımda ağlayıp durdum. ~ Haruki Murakami,

270:Uzun parmaklarını aç ve yorgun ruhumu geri ver. Ağzınla öp beni çünkü açım ekmeğe. burun deliklerime yitik kentlerin kokusunu üfle ve ellerim unutulmuş bir güney sahilini andıran beyaz gerdanında, ölmeme izin ver. Şu uykusuz gözlerimdeki özlemi al ve bir güz tarlasında uçuşan kırlangıçları besle onunla çünkü seni seviyorum, ve adın dönmeyen sevgilisi için son nefesini verirken gülümseyen cesur prensesin adı kadar kutsal... ~ John Fante,

271:(...)bana bak saydam etek!bana bak güzel bacaklar!kiminle konuştuğunun farkında mısın?beni hemen anlamalısın,çünkü ben kitap değilim,çünkü ben öldükten sonra kimse beni okuyamaz,yaşarken anlaşılmaya mecburum,ben Van Gogh resmi değilim,öldükten sonra beni müzeye koyamazsınız,beni tanımalısınız ki benden bahsedin,çocuklarınıza beni örnek gösterin,herkes zengin olmak yerine Hikmet olmak istesin,ah bir Hikmetim olsaydı desin(...) ~ O uz Atay,

272:Hayattan çok az şey istedim ama bu çok az bile esirgendi benden. Yakında bir arazi, bir demet güneş ışığı, bir lokma ekmekle bir lokma sükunet, varoluşuma dair beni bunaltmayacak bilgi, başkalarından hiçbir şey talep etmeme ve başkalarının benden hiçbir şey talep etmemesi - bu esirgendi benden, taş kalpli olduğumuz için değil de paltomuzun düğmelerini açmaya üşendiğimiz için bir dilenciye vermeyi çok gördüğümüz bozukluk gibi. ~ Fernando Pessoa,

273:öğle vakti, yazı masamın üzerinde oraya kadar nasıl geldiğini anlayamadığım bir tel saçını gördüğümde ve birlikte çıktığımız bir yolculukta, tıkış tıkış belediye otobüsünün tutunma demirlerine sarılan öbür eller arasında yan yana duran ellerimizin birbirine ne kadar az benzediğini kederle gördüğümde, seni kendi gövdemi tanır gibi, beni terk eden ruhumu arar gibi, bir başka kişi olduğumu acı ve sevinçle anlar gibi severdim. (p.343) ~ Orhan Pamuk,

274:Ah, keşke ölümün eşiğinde olanların hepsi, bu benim gördüklerimi görselerdi! Bazen bunu da düşündüm. Istırap, korku, dehşet ve yaşama arzusu, hepsi bitmişti bende. Bana telkin ettikleri dini inançlardan kurtulmuş, huzura ermiştim. Tek tesellim, ölümden sonra hiçlik ümidiydi; orada tekrar yaşamak düşüncesi içime korku salıyor, beni hasta ediyordu. Ben ki henüz yaşadığım dünyaya bile alışamamışım, bir başka dünya neyime yarardı benim? ~ Sadegh Hedayat,

275:Beni en çok etkileyense bugün Youtube’da izlediğim bir belgesel oldu. Avustralya’da salgına dönüşen çocuk intiharlarını ele alan bir yapımın ismi: Cennette 3G Yok (There is No 3G in Heaven). Bu başlığın ilhamını intihar eden bir çocuğun annesinden alıyor. Kaybettiği kızının cep telefonuna başsağlığı mesajları yollayan arkadaşlarına anne şöyle sesleniyor: “Lütfen kızımın telefonuna mesaj çekmeyi bırakın. Artık telefonuna bakamıyor. Cennette ~ Anonymous,

276:...ben yüzyılımı şaşırtmak istiyorum ! Gülmeyelim lütfen ! Üstünden ciddilik akan şu yüzyılımızda gülmek ölümle cezalandırılıyor! İşte benim sloganım: Şaşırtmak! Madem ki onu büyüleyemiyoruz, öyleyse şaşırtalım bari ! Ben de sizin gibi, yüzyıl geç doğmuşum dostum. Beni taklit edin, çalışın, ekmeğinizi kazanın, çünkü eninde sonunda o iğrenç olaya, karın doyurmaya, çıkıyor yolumuz ! İsterseniz size hayatı başınız dik yaşamayı öğretirim. ~ Jules Verne,

277:IX Ben öldüğümde, Küçük Çocuk. İşte o zaman bir çocuk olacağım, küçücük bir çocuk. Beni kollarına al Ve beni evine taşı. Benim bitkin insanlığımı temizle Ve beni yatağına yatır. Eğer uyanıksam hikayeler anlat bana Beni tekrar uyutmak için. Ve oynamam için rüyalarını bana ver Senin zaten bildiğin O gün gelinceye kadar." Alberto Caeiro mahlasıyla Fernando Pessoa, 'Teslis'in İkincisi', sayfa 25 ~ Alberto Caeiro,

278:Ben, kendim, bu şehirden gidemem. Bütün mümkünüm çarelerim kesilmiş. Ama böylesi bir dünyada da sevinemem. Hayal kurarım hayal. Işıklı, sevinçli, çiçekli, kimsenin kimseyi sömürmediği, kimsenin kimseden korkmadığı, kuşkulanmadığı, kimsenin kimseye düşmanca bakmadığı bir dünyanın hayalini kurarım. Kimsenin kimseye diş gıcırdatmadığı bir dünya... Gönlü gani bir adam sayarım kendimi. Bu kadarı bile bana yeter, bu kadarı bile beni mutlu eder. ~ Ya ar Kemal,

279:Dostlarım alay ediyor benimle. Bu çocuğun sonu ne olacak, diyorlar. Hiç olmazsa kitaplardan kitap çıkarmalıymışım. Bunuda yapamıyorum, yazamıyorum. Kitapları, işimde kullanılacak bir mal gibi göremiyorum: kapılıyorum onlara. Belki kitaplar da onlara karşı gösterdiğim aşırı ciddiyetimle alay ediyorlardır. Biliyorum, kitaplar da beni adamdan saymıyorlar. Fahişelerin, onlara barlarda para yediren tüccarları küçümsemesi gibi hor görüyorlar beni. ~ O uz Atay,

280:Susarken, yürürken, sigara içerken, bakarken, uyurken, severken, boşalırken. Bu duyguyu yitirmediği sürece insanın bunalımı bile anlamlı. Duygular, bir kişi olarak belirlenmese de. Ama insan bu duygularını birinin tenine, bedenine aktarabilse, bunu başardığı an yaşam inandırıcı oluyor. İnsan hiç geçmesin istiyor varoluşu. Bu duyguyu yitirmemen gerek. İnsanda biçimlenmese de. Bu duygu beni yenen, içimde yaşayan ve ölen canlıyı yenen tek duygu. ~ Tezer zl,

281:Sonra bu haraplığa daha başka bir duygu, bir çeşit kurtuluş duygusu karıştı. Bir baskıdan kurtulmuştum. Artık Emine bir daha ölemezdi, hattâ hastalanamazdı da. Orada zihnimin bir köşesinde olduğu gibi kalacaktı. Hayatımda birçok şeyler daha beni korkutabilir, başıma türlü felâketler gelebilirdi. Fakat en müthişi, onu kaybetmek ihtimali ve bunun korkusu artık yoktu. Her an onun hastalığının arasından etrafa bakmayacak, o azapla yaşamayacaktım. ~ Anonymous,

282:Beni bir gün unutacaksan, bir gün bırakıp gideceksen, boşuna yorma derdi; boş yere mağaramdan çıkarma beni. Alışkanlıklarımı özellikle yalnızlığa alışkanlığımı kaybettirme boşuna. Tedirgin etme beni. Bu sefer geride bir şey bırakmadım. Tasımı tarağımı topladım geldim. Neyim var neyim yoksa ortaya döktüm. Beni bırakırsan sudan çıkmış balığa dönerim. Bir kere çavuş olduktan sonra bir daha amelelik yapamayan zavallı köylüye dönerim. Beni uyandır. ~ O uz Atay,

283:Beni en çok etkileyense bugün Youtube’da izlediğim bir belgesel oldu. Avustralya’da salgına dönüşen çocuk intiharlarını ele alan bir yapımın ismi: Cennette 3G Yok (There is No 3G in Heaven). Bu başlığın ilhamını intihar eden bir çocuğun annesinden alıyor. Kaybettiği kızının cep telefonuna başsağlığı mesajları yollayan arkadaşlarına anne şöyle sesleniyor: “Lütfen kızımın telefonuna mesaj çekmeyi bırakın. Artık telefonuna bakamıyor. Cennette de 3G yok!”. ~ Anonymous,

284:Ofsayt, senin kalbime düştüğün gündür. Eros'un oku çıkmıştı orta sahadan ve şenle benim aramda kimse yoktu. Kalbime en yakın olan şendin. Derken ok yavaş yavaş düştü senin kalbine ve o acıyla çıkarıp kaleye doğru attın oku. Ben vardım kalede ve ok sırf senden geliyor diye vurulup kalenin içine düştüm. Eros aşkı vermedi. Neymiş ofsaytmış efendim. Kızı vurdun, kız beni vurdu, ben kaleye girdim aşk oldum. Tamam, ofsayt ama işin içinde aşk var, Sayın Eros. ~ Anonymous,

285:Köprünün ucuna yaklaşıyorduk ve yol bir kez daha sokak lambasının neon ışığıyla yıkanırken, Christian'ın yüzü bir aydınlıkta bir karanlıkta kalıyordu. O kadar yerinde bir mecazdı ki bu. Bir zamanlar romantik bir kahraman, cesur, parıldayan beyaz atlı şövalye -ya da kendi ifadesiyle karanlık bir şövalye- sandığım bu adam bir kahraman değildi; ciddi, derin duygusal pürüzleri olan bir adamdı ve beni de karanlığa çekiyordu. Onu ışığa yönlendirebilir miydim? ~ E L James,

286:O da bütün bunları çok iyi biliyordu; benim için erişilmez oluşundan, ona dair tüm hayallerimin imkansızlığı düşüncesinden de muazzam bir keyif aldığına kalıbımı basarım; aksi takdirde onun gibi temkinli ve akıllı bir kadın bana karşı bu kadar samimi, açık davranır mıydı? Sanırım bu zamana dek bana bir antikçağ imparatoriçesinin yanında soyunabileceği, insan yerine koymadığı kölesi gibi davrandı. Evet, pek çok kez beni insan yerine bile koymadı. ~ Fyodor Dostoyevsky,

287:İşin garibi, otuz iki yaşının biraz üzerindeyim ve neredeyse kendimi bildim bileli beni öylesine huzursuz kılan, beni tehlikeden tehlikeye, rastlantıdan rastlantıya sürükleyip duran bu gezip dolaşmak dürtüsü, macera düşkünlüğünden çok, dünyada bana ait sükun dolu köşeyi bulmak tutkusundan, başıma gelenlerle düşündüklerim, hissettiklerim ve arzuladıklarım arasında açık, yalın bir ilişki kurabileceğim o denge noktasına ulaşmak tutkusundan gücünü alıyor. ~ Muhammad Asad,

288:[Bir Hayat] Kokuşmuş bir kancık, bir sürü enciğin anası, yer yer çürümüş, ama çocukken benim her şeyim olan, hiç peşimden ayrılmayan sadık bir yaratık, dövmeye yüreğimin elvermediği, adım adım geri çekildiğim, aksini yapmaya karar vermezsem eğer, beni duvarlar arasında, şimdiden gördüğüm köşeye sıkıştıracak, orada üzerime abanarak benimle birlikte bütünüyle kokuşacak, dilini irinli ve kurtlanmış elime yapıştırıp -bir onur mu bu benim için?- benimle son bulacak. ~ Anonymous,

289:İnsan ayrılınca değil, yeniden kavuşma ümitleri tükenince yıkılır. O zaman hayat son zerresine kadar kocaman bir can sıkıntısına dönüşür. Sanki son vapuru kaçırmışsın da bir adada mahsur kalmışsın, güneş ağır ağır batarken bir sonraki vapurun hiç gelmeyeceğini söylemişler sana, bunun can sıkıcı bir şaka olmadığını, gerçek olduğunu söylemişler. Buydu vaziyetim. Beni o kış bir kişi terk edip gitmişti ama sanki ikiyüzelli kişi terk edip gitmiş gibi hissetmiştim ~ Emrah Serbes,

290:dünyada sizden, yani bütün erkeklerden niçin bu kadar nefret ediyorum biliyor musunuz? sırf böyle en tabii haklarıymış gibi insandan birçok şey istedikleri için... beni yanlış anlamayın, bu talepleri muhakkak söz haline getirmesi şart değil... erkeklerin öyle bir bakışları, öyle bir gülüşleri, ellerini kaldırışları, hülasa kadınlara öyle muamele edişleri var ki... kendilerine ne kadar fazla ve ne kadar aptalca güvendiklerini fark etmemek için kör olmak lazım. ~ Sabahattin Ali,

291:Bizim İstiklal Marşında aksayan bir taraf var, bilmem, nasıl anlatsam. Akif, inanmış adam. Fakat onun ben inandıklarının hepsine inanmıyorum. Beni burada tutan şey şehit olmak vecdi mi? Sanmıyorum. Mesela bakın: 'Gelecektir sana vaadettiği günler Hakkın.' Hayır. Gelecek günler için gökten ayet inmedi bize. Onu biz kendimiz vaadettik kendimize. Bir şarkı istiyorum zaferden sonrasına dair... 'Kim bilir belki yarın... ~ N z m Hikmet Ran,

292:Sonra sustum. Çok konuşunca olan şey: Konuşmak, anlatmak anlamsız gelmişti birdenbire. Belki de, katlanıp kaldırılması gereken şeyleri buruşturmuştum. Nihal bana baktı, göğsünü şişirerek, gözlerini kocaman açarak, derin bir nefes alıp bıraktı. Uzun bir süre konuşmadan oturduk. Gitmesin istiyordum. Orada otursun, bakışlarıyla beni dinlendirsin, anlattığım şeylerin onun için çok değerli olduğunu belli etsin istiyordum. Bunu belli etmese kırılıp döküleceğimi anlasın istiyordum. ~ Bar B ak,

293:Selim gibi, günlük tutmaya başlayalım bakalım. Sonumuz hayırlı değil herhalde onun gibi. Bu defteri bugün satın aldım. Artık Sevin olmadığına göre ve başka kimseyle konuşmak istemediğime göre, bu defter kaydetsin beni; dert ortağım olsun. "Kimseye söyleyemeden, içimde kaldı, kayboldu," dediğim düşüncelerin, duyguların aynası olsun. Kimse dinlemiyorsa beni -ya da istediğim gibi dinlemiyorsa- günlük tutmaktan başka çare kalmıyor. Canım İnsanlar! Sonunda, bana, bunu da yaptınız. ~ O uz Atay,

294:Herkesin gözü güllerde kaldı..." diyor vazoyu masanın ortasına yerleştirirken, "Nereden bulursun böyle güzel çiçekleri?" "Kurtuluş'un girişindeki mezarlıktan." İskemleye oturmak üzereyken bir an duruyor. Sözlerimin gerçek olabileceğini sanıyor. Evgenia böyledir işte. Birini sevmişse onun her söylediğine inanmaya meyillidir. Ama sesimdeki muzip tını ele veriyor beni. Gözleri yüzümde. Anlıyor şaka yaptığımı, en azından kuşku duyuyor. Başını sallayarak oturuyor tam karşıma. ~ Ahmet mit,

295:Kadın olsaydınız, hiçbir şey düzeltmeyen, ama her şeyi düzelttikleri sanılan özenlere konu olduğunu gördükçe, gururlu bir ruhun nasıl tiksintiyle karışık hüzünlere kapıldığını anlardınız. Birkaç gün, pohpohlanacağım, yapılan haksızlık bağışlattırılmak istenecek. O zaman en akla uymaz istekleri bile kabul ettirebilirim. Bu düşüş, her şeyin unutulduğuna inanıldığı gün sona eren bu okşayışlar, beni alçaltıyor. Efendisinin iyiliklerini yalnız onun kusurlarına borçlu olmak... ~ Honor de Balzac,

296:Siyah meşin ciltli kitabın sahifelerine bakarak haykırdı: -Artık hiç kimse benden yüksek değildir; Homeros veya başkası! Ben bunlara da tepeden bakıyorum. Ve sevgilim benden daha iyi yazanları gösteremeyecek. Ancak herkesten yüksek şeyler yaratırsam beni seveceğini söylemişti. İşte, benden evvel gelenlerin ve benden sonra gelecek olanların yetişemeyecekleri yüksekliğe çıktım. Ve yalnız kendisi için yazdığım bu kitabı ona verdiğim zaman o da benim için sakladığı kalbini verecek...- ~ Anonymous,

297:Ben... Benim bütün sırrım huzursuzluğumu fazla çalışarak bastırmaktır. Bunu da çok şeyle uğraşarak başarıyorum. Bir şeylerle meşgul olmam gerekiyor. Yalnızca meşgul olduğum zaman bu huzursuzluk hali geçiyor. O zaman korkmama gerek kalmıyor. Çünkü yalnızlık korkusu zehirden beterdir. Bunun yerine çalışmak daha iyidir. Arkamda huzursuzluğun beni beklediğini hissettiğimde beni yakalayamaması için koşarım; tüm meslektaşlarımın hayranlık duyduğu çalışkanlığımın ardındaki son sır işte budur. ~ Stefan Zweig,

298:Benle mutluluğum arasına saplanan mesafe dünya değildi, bombalar ve yanan binalar değildi, bendim, düşünmemdi, bir şeyleri asla koyuveremiyor olmanın kanseriydi. Cehalet tam mutluluk mudur, bilmiyorum ama düşünmek çok acı verici ve söyleyin bana, düşünmek bana ne verdi, beni hangi üstün mertebeye getirdi? Düşünüyor, düşünüyor ve düşünüyorum, kendimi milyon kere mutluluğun dışında düşündüm ama bir kere bile içinde düşünmedim. Çıkarabildiğim son sözcük "ben"di ki feci bir şeydi... ~ Jonathan Safran Foer,

299:Olmadı, kısmet değilmiş albayım. Mutfak temizliğiyle olmuyormuş. Uyanınca boynuma sarılmıştı uykulu kollarıyla. Ben de bütün iş bundan ibaret diye sevinmiştim, tabakların suları bile akmadan onları kurulamıştım, beni azarlamıştı, çünkü kurulama bezleri hemen ıslanmıştı, ondan azarlamıştı, beni bu kadar seven ve ikide bir kollarını boynuma saran kadın neden böyle önemsiz bir mesele için beni azarlamıştı? İyi niyetlerle iyi eserler verilemeyeceğini neden hatırlatmıştı? Neden neden neden albayım? ~ O uz Atay,

300:Ben bu ülkeyi çok sevsem bile ya ülke artık beni sevmezse? Korktum. O zaman insan hâlâ devam eder mi ülkesini sevmeye? Ait olmak bu kadar derin bir ihtiyaç demek ki, dedim o günlerde kendime. Öldürseler bile seni, geri o eve dönmek istiyorsun. Neresi olursa olsun ev, yansa kül olsa da, bir evin olsun istiyorsun. Hrant haklıydı. Ev seni bıraksa bile sen evi bırakamıyorsun. Dönüp dönüp yine kalbin, o kalbi kül edecek Anadolu'ya vermek istiyorsun. Kederli bir mecburiyet bu. Ülkeni seviyorsun. ~ Ece Temelkuran,

301:Öyle ki, zaman kimi zaman gölgesini denize bırakmış, kocaman kasvetli bir dağ olarak çıkıyordu artık karşıma. Kimi zaman hışımla inen bir deli yağmur olup gövdemi tepeden tırnağa sırılsıklam ıslatıyor, kimi zaman insanın bakışlarını aydınlığıyla geri püskürten bembeyaz bir kar halinde birikip bütün yollarımı kapatıyor, kimi zaman da uğul uğul uğuldayan uçsuz bucaksız bir orman kılığına girip beni ısrarla derinliklerine, o uğultuların gitgide sessizliğe dönüştüğü ıssız yerlere çağırıyordu. ~ Hasan Ali Topta,

302:Ben ölmeyi, benden hücrelerimin çürümesini öyle çok düşündüm ki, korkmaz oldum ölümden; hayır, aksine, yok olmayı gerçekten ister oldum. Yalnız bir şey ürkütüyordu beni: Beden zerrelerimin o aşağılıkların zerrelerine karışabileceği düşüncesi. Bunu düşünmeye tahammül edemiyor, öldüm mü upuzun parmaklarım olsun istiyordum: O uzun, hassas parmaklarla kendi zerrelerimi bir bir toplar, avuçlarımda saklar, kendi malım olan zerrelerimin, o aşağılık adamların bedenlerine geçmesini böylece önlerdim. ~ Sadegh Hedayat,

303:genç kızken ben de bir Dağ çiçeğiydim orada evet saçıma gülü Endülüslü kızların taktığı gibi takınca ya da kırmızı mı taksam evet ve nasıl öpmüştü beni Mağribi surunun altında ben de dedim ki bu da olur bir başkası daha iyi olacak değil ya sonra gözlerimle tekrar sormasını istedim evet sonra ister misin diye sordu evet ne olur evet de dağ çiçeğim dedi önce sarıldım ona evet ve onu kendime çektim göğüslerime dokunsun diye safi parfüm evet kalbi deliler gibi çarpıyordu evet dedim evet isterim Evet. ~ James Joyce,

304:İnsan elinin ve beyninin yarattığı dünyayla bağlantımı koparmayı başarmıştım bir şekilde. Dedem haklıydı belki , henüz filizlenirken okuduğum kitaplar beni mahvetmişti. Fakat yıllardır neredeyse hiç kitap okumamıştım, gerçi izleri oradaydı. Kitap yerine insan okuyorum şimdi. Onları baştan sona okuyup fırlatıyorum. Yutuyorum onları, teker teker. Ve okudukça doyumsuzlaşıyorum. Sonu yok. İçimde çocukken koparıldığım hayatın akışıyla tekrar birleşmemi sağlayacak bir köprü oluşmadıkça sonu gelmeyecek. ~ Henry Miller,

305:…Öylece durup, Handan‘a dönüşen Evgenia’yı, Evgenia‘ya dönüşen Handan’ı ve bir anda ikisi birden olan Güzide‘yi izledim bir süre. İkisi beni bırakıp gitmiş olsa da, bu üç kadında aslında hep aynı kadını sevdiğimi düşündüm. Hangi kadını? İlk çocukluk arkadaşım, o çelimsiz liseli kızı mı, en güçlü dayanağım, can yoldaşım, cefakar karımı mı, yoksa yaşamın her şeye rağmen güzel olduğunu bana yeniden öğreten gün görmüş Evgenia’yı mı? Belki hepsini birden, belki hepsini ayrı ayrı ama üçünde de hep aynı kadını. ~ Ahmet mit,

306:Şimdi ben sana yalnız şunu söyleyebilirim: Çocuk kalbinin,çocuk ruhunun bağdaşmadığı her şeyi reddettin.İşte beni teselli eden de budur.Bir şimşek gibi yaşadın sen.Bir defa çaktın ve söndün.Şimşeği çaktıran göktür.Ve gök ebedidir.İşte budur beni teselli eden.Bir başka tezim daha var: İnsandaki çocuk vicdanı,tohumdaki öz gibidir.Ve o öz olmadan tohum filizlenmez,gelişmez.Yeryüzünde bizi neler beklerse beklesin,insanoğlu doğdukça ve öldükçe,insanoğlu yaşadıkça,haç ve doğruluk denen şey de var olacaktır. ~ Chingiz Aitmatov,

307:Bir insan, bir baba kızabilir mi? Hiç beklenilmediği bir anda yanına dönen oğlu boynuna sarılsa ve haykırsa: Döndüm, baba! Senin öngörmüş olduğun süre kadar dayanamadığım ve bu yolculuğu yarıda bıraktığım için kızma bana. Dünya her yerde aynı: Çabalıyor ve çalışıyoruz, karşılığında da ücretimizi alıyoruz ve seviniyoruz; ama bundan bana ne? Ben, yalnızca senin olduğun yerde huzur bulabilirim, yalnızca senin huzurunda acı çekmek ve sevinmek isterim. Ey göklerdeki Babam, gelsem beni kovar mısın? ~ Johann Wolfgang von Goethe,

308:Kendim için sık sık düşündüğüm bir şeydi bu. Başım ağrısa da iki hap içmeye kalksam, gözüm ilaçların tamamına takılırdı; yüksekten bakarken bazen yer çekerdi beni; ellerimi yıkarken bileklerimin içinde kalınca ve şişkin duran damarlarımdan parmaklarımı alamazdım, delinmesi halinde kanımın bir anda boşalacağını düşünürdüm. Beni engelleyen şeyin ne olduğunu hiç bir zaman bilemeyeceğim. Galiba kendime yaşamak için bir nedenim yok derken, aslında ölmek için bir nedenimin olmadığını görüyordum. Ben kimdim ki ölecek? ~ Ayfer Tun,

309:Anne, son zamanlarda insanları hayvanlardan ayıran tek özelliğin ne olduğunu keşfettim. Biliyorum, insan konuşuyor, insan akıllı,insan düşünüyor,insanın sosyal bir düzeni var; ama bütün hayvanlarda bunlardan az çok yok mu? Belki hayvanların da inancı vardır. İnsan tüm Yaradılışın efendisi olmakla övünüyor; ama esasta, diğer yaratıklardan pek farkı olmadığı anlaşılıyor. Oysa insanın yine de bir ayrı özelliği var. Belki beni anlamıyorsunuz. Hayvanlarda hiç olmayan bir şey, insanın kendine ait bir şey : O da sır. ~ Osamu Dazai,

310:Elimden tut yoksa düşeceğim yoksa bir bir yıldızlar düşecek eğer şairsem beni tanırsan yağmurdan korktuğumu bilirsen gözlerim aklına gelirse elimden tut yoksa düşeceğim yağmur beni götürecek yoksa beni Geceleri bir çarpıntı duyarsan telaş telaş yağmurdan kaçıyorum sarayburnu’ndan geçiyorum akşamsa eylülse ıslanmışsam beni görsen belki anlayamazsın içlenir gizli gizli ağlarsın eğer ben yalnızsam yanılmışsam elimden tut yoksa düşeceğim yağmur beni götürecek yoksa beni ~ Attil lhan,

311:Aziz dostum, ne kadar küçük olursa olsun, onlara bizi yargılamaları için fırsat vermeyelim! Yoksa paramparça oluruz. Biz vahşi hayvan terbiyecisinin aldığı önlemleri almak zorundayız. Kafese girmeden önce bu adam usturayla yüzünü kesme felaketine uğramışsa, o vahşi hayvanlar için ne ziyafettir bu! Ben bunu, belki o kadar mükemmel olmadığım yolunda içime bir kuşku girdiği gün birden anlamışımdır. O zamandan beri kuşkulu olmuşumdur. Biraz kanım aktığına göre, bütünüyle kurban olacaktım: Hayvanlar beni parçalayacaktı. ~ Albert Camus,

312:Dişimi sıkıyorum ve kendi sefaletimle alay ediyorum. -- İçi saman dolu bu kuklalardan beni kurtar! -- Işıksız bir oyuncak fenerden farksızdır! -- Ah, benim bildiklerimi herkes bilebilir – ama yüreğimdir yalnızca bana ait olan. -- Mutlu edemediğimiz insanların, mutlu olduklarını görüyoruz ve buna dayanamıyoruz. -- Her şeye rağmen, anlaşılmamak, bizim gibilerin yazgısı. -- Kendinden yakınabilen insan ne anlaşılmazdır! ~ Johann Wolfgang von Goethe,

313:Annem bana hayrandır. İçinden, onunla ilgilendiğim,onunla konuştuğum için sevinir; dışındaysa, kızar görünür bana. Hele, ona bir şey öğretmek istediğimi, bilgiyle ilgili bir sohbet yapacağımızı sezerse, hemen davranır, kalkar yerinden: ocaktaki yemeğin altını söndürür, ya da elindeki örgüyü kaldırır, ya da radyoyu kapatır: beni iyi dinleyebilmek için. Gerçek ilginin bu kadar candan bir belirtisini başka yerde gördüğümü hiç hatırlamıyorum. Yemeğin dibinin tutmasına da aldırmasın, diyeceksiniz. Siz de çok şey istiyorsunuz. ~ O uz Atay,

314:ben seni sevdim seveli bak ne hal oldum uzanmış yatıyorum dinlen biraz Selim kalkardı ellerime sarılır beni bir gün unutacaksan bir gün bırakıp gideceksen boşuna yorma derdi boş yere mağaramdan çıkarma beni alışkanlıklarımı özellikle yalnızlığa alışkanlığımı kaybettirme boşuna tedirgin etme beni bu sefer geride bir şey bırakmadım tasımı tarağımı topladım geldim neyim var neyim yoksa ortaya döktüm beni bırakırsan sudan çıkmış başlığa dönerim bir kere çavuş olduktan sonra bir daha amelelik yapamayan zavallı köylüye dönerim ~ O uz Atay,

315:Cebinde bir kibrit olduğu takdirde bütün Dersaadet’i o saat yakabilecek tıynette olan velet o kadar yaramazdı ki, rivâyet doğruysa çocuğun içine Şeytan girdiğine hükmedip bir şeytan kovucu çağırmışlar, gelen din adamı âyini başlatmış, ancak çocuğun ağzından o korkunç sesiyle konuşan Şeytan, “Bu yaramazın bedenindeyken çektiğim ıstırabı bir ben bilirim bir de Allâh, fırsat verse çekip gideceğim ama çocuk beni bırakmıyor. Ben onu değil de o beni tutuyor. Ne olur beni ondan kovmak yerine onu benden kovun!” diye sızlanmıştı. ~ Anonymous,

316:Çünkü müphem bir his bana,kim olursa olsun bir insanı tamamen gördükten ve gördüklerimi kendinden saklamadıktan sonra,ona hiçbir zaman büsbütün yaklaşılamayacağını fısıldıyordu. Halbuki ben bu kadar hakikatsever olmak istemiyordum.Hiçbir hakikatin beni ondan uzaklaştırmasına tahammül edemeyeceğimi anlıyordum.Ruhlarımız için en lüzumlu,en kıymetli şeyleri bulduktan sonra diğer teferruatı görmemezlikten gelmek,daha doğrusu büyük bir hakikat için küçük hakikatleri feda etmek,daha insanca ve daha insaflı olmaz mıydı? ~ Sabahattin Ali,

317:Özgürüm: Hiçbir yaşama nedeni kalmadı artık bana; denediğim bütün nedenler beni bıraktı; başkalarını da tasarlayamıyorum. Daha genç sayılırım, yeniden başlamaya yetecek gücüm var. Ama nereden başlamalı? En şiddetli korkulara, bulantılara düştüğümde beni kurtarır diye Anny'ye ne kadar güvenmiş olduğumu ancak şimdi anlıyorum. Geçmişim öldü, Bay de Rollebon öldü, Anny sadece bütün umutlarımı kırmak için geri geldi. Bahçeler boyunca uzayan şu beyaz sokakta yalnızım. Yalnız ve özgür. Ama bu özgürlük ölüme benziyor biraz. ~ Jean Paul Sartre,

318:Bana teşekkür ediyorsunuz, sevgili Max, bana ha? Oysa azarlayın beni, burada mıhlanıp kaldığım, onun yanına gidemediğim için çıkışın bana; mektup yazmaktan başka bir şey yapamadığımdan ötürü gücenmeniz gerekir. Ama n'olur, gene de; sakın, sakın darılmayın bana, kötü düşünmeyin benim için... Bu işi hafife aldığımı sanmayın sakın. Deşilmişim üzüntüden, ne yapacağımı şaşırmış, bitik bir durumdayım (Frank'a söylemeyin sakın). Yazdıklarınız doğruysa, ona bir iyiliğim dokunabiliyorsa, bu benim için mutlulukların mutluluğu demektir ~ Anonymous,

319:Arka odadan Sevgi’nin sesi geliyordu. Uyumuyor. Gidip bir görünmeli. Nermin bekler. Babalar çocuklarına, uyumadan görünürlerse çok etkili olur. Müşfik fakat kararlı bir sesle konuşulur. Nermin, sen görünmeyince bir türlü uyumuyorlar, diyor; babalık ve aile reisliği duygusunu okşuyor. Sen söyleyince başka oluyor. Seni görünce susuyorlar. Babaları olmadan uyumuyorlar. Görünüşte masum bir söz. Tercümesi: hiçbir akşam ve pazar, beni onlarla yalnız bırakma. İş yolculuklarını ne yapayım? Bırak başkaları gitsin. Şirkette adam mı yok? ~ O uz Atay,

320:XX. yüzyıl kuşağı, Nietzsche'nin “Tan Kızıllığı” adlı kitabındaki vecizesini , bir beylik söz olarak yıpranana kadar yinelemişti: “Beni öldürmeyen her şey beni daha güçlü kılar.” Bu bir aptallıktı. En azından herkesin kullandığı çağdaş anlamı içinde. Her gün yaşanan acı insanı dayanıklı hale getirmezdi. Yıpratırdı. Kırılganlaştırırdı. Zayıflatırdı. İnsan ruhu, dayanıklılığının sınanmasıyla tabaklanan bir deri değildi. Duyarlı, nazik, içli bir zardı. Bir şok anında yaralanır, örselenir ve bunun izlerini hep taşırdı. ~ Jean Christophe Grang,

321:Cumartesi Günü Duası Rahman ve Rahîm Allah’ın adıyla Allahım! Senden başka ilah yoktur. Göklerin ve arşın sahibi Evvel ü Âhir Sensin. Mevcûdatı hayat sahnesine çıkaran, onları rızıklandıran, gökleri ve arzı yaratan, melâikeyi iki, üç, dört… kanatlı elçiler yapan sadece Sensin. Her şeye kâdirsin. Efendimiz Hazreti Muhammed’e ve âline salât ü selâm eyle. Sana yalvarıyor ve fakirlikten, zihin dağınıklığından, gece ve gündüz olanların şerrinden Sana sığınıyorum. Ne olur, beni de Cehennem ateşinden âzâd ettiğin kullarından eyle Allahım. ~ Anonymous,

322:Ne dediniz? Gene de seviyorlar mıymış beni? İşte beni bu incelikler öldürüyor. Batılı amcaların bulduğu bu incelikler! Yalnız kendimi sevdiğim halde, bunu başkalarına sevgi şeklinde belirtmek suretiyle kendimi aldatmak ve aynı zamanda bir bakıma onların daha gerçek sayılması gereken aşklarını, bu aldatıcı aşkımın yanında önemsiz görmekle, bir kere daha kişiliğime duyduğun aşkı ve vazgeçemediğim benliğimi ortaya koymakla kendinisevengillerin birtürlügerçekleri göremediğiiçinbaşkalarınınsevgisinemuhtaçgiller - familyasına mı giriyormuşum? ~ O uz Atay,

323:Kadın erkeğe dedi ki: -Baktım dudağımla, yüreğimle, kafamla; severek, korkarak, eğilerek, dudağına, yüreğine, kafana. Şimdi ne söylüyorsam karanlıkta bir fısıltı gibi sen öğrettin bana.. Ve ben artık biliyorum: Toprağın - yüzü güneşli bir ana gibi - en son en güzel çocuğunu emzirdiğini.. Fakat neyleyim saçlarım dolanmış ölmekte olan parmaklarına başımı kurtarmam kabil değil! Sen yürümelisin, yeni doğan çocuğun gözlerine bakarak.. Sen yürümelisin, beni bırakarak... ~ N z m Hikmet Ran,

324:Oysa limanın boğucu havasından sıkıldım, yelkenleri fora edip denize açılmak istiyorum. Sarkık yelkenler hep pis olur. Benimle alay edenler, kapalı bir yelkenden başka bir şey değillerdir. Ellerinden bir şey gelmez. Bir kadın ağırlık verir. Oysa bu durumda en çok çeken kişi benim. Çektiklerimin zerresini çekmemiş bir yabancı için, sarkık yelkenlerini kirletirken beni yargılaması saçmadır. Kimsenin, düşüncelerimi yargılama hakkına sahip olmasını istemiyorum. Hiçbir zaman, asla, bir öğretiye ya da bir felsefeye uyarak hareket etmedim. ~ Osamu Dazai,

325:Diyemediler ki, "Allah'ın kulu yoksa da,Allah var burada,biz O'ndan çekiniriz." Dikilip karşıma, bir içkiyi açıktan açığa yudumlarken beni görmüşler gibi, "Ne yapıyorsun sen? Haram olduğunu unuttun mu? Senden bunu hiç ummazdık. Sarhoş olunca, ağzın içki kokunca rezil olursun aleme...Namaza yanaşamazsın. Abdestin sayılmaz. Çocuğunun yüzüne nasıl bakacaksın?" diyemediler. Gıybetin kokusu yok. Gıybet sarhoş etmiyor içki gibi. Gıybet abdest de bozmuyor zina gibi. Pişmanlık da duydurmuyor günah gibi. Tövbesini bile çok görüyor günahkârına... ~ Senai Demirci,

326:KIZIL GÜL kızıl gül kızıl gül kızıl gül o beni kızıl gül bahçesine götürdü ve ıstıraplı saçlarıma kızıl gül taktı karanlıkta ve sonunda kızıl gül yaprağı üstünde benimle yattı ey felçli güvercinler ey adetten kesilmiş deneyimsiz ağaçlar, ey kör pencereler yüreğimin altında ve derinliğinde uyluklarımın, şimdi kızıl bir gül sürgün vermekte kızıl gül kızıl bir bayrak gibi ayaklanmada ah, ben gebeyim, gebeyim, gebe” Furuğ Ferruhzad, ‘Ses, Ses, Yalnız Ses’, sayfa 56 ~ Forough Farrokhzad,

327:Cordelia’cığım! Sana artık gerçekten benim diyebilirim, benim sana sahip olduğumu anımsatan hiçbir dışsal işaret yok. -Yakında sana gerçekten benim diyeceğim. Ve ben seni kollarımla sımsıkı sardığımda, sen sarılarak beni kucakladığında birbirimize ait olduğumuzu anımsatacak bir halkaya gereksinim duymayız, çünkü bu sarılma bir simgeden daha öte olan bir halka değil midir? Ve bu halka bizi ne denli sıkı sararsa bizi o denli ayrılmaz bir şekilde birleştirir, o denli özgür oluruz, çünkü senin özgürlüğün benim olmaktır, benimki de senin. Johannes’in ~ Anonymous,

328:Felek benim gibi tanınmış bir bilimadımını ölüme mahkûm ettiği için, belki altı ay sonra bu salonda benim yerime dersi başkası vereceği için acıyla haykırmaktan zor alıkoyuyorum kendimi. Bağırmak istiyorum, çünkü zehirlendiğimi, daha önceden bilmediğim yepyeni düşüncelerin ömrümün son günlerinde beni ağuladığını, beynime sivrisinekler gibi zehir akıttıklarını düşünüyorum. Böyle anlarda durumum bana o derece korkunç görünüyor ki, öğrencilerimin de dehşet duyarak yerlerinden fırlamalarını, acı çığlıklarla kendilerini dışarı atmalarını bekliyorum. ~ Anton Chekhov,

329:O gün kapkaranlık sokaklarda dolaştım sokaklarda.İçimde, bu şölen sofrasına çıkarıp "bu da benden!" diye koyacak birşey yoktu.Renkli giysileri içinde güzel bacaklarını,muhallebi karınlarını,göğüslerini gösteren,saçlarından ışıltılar saçılan kızlar bende yalnızca ve yalnızca bir keşiş olma isteği uyandırıyordu.Bu istek de öfkelendiriyordu beni.İnsanın en temel meselelerinden birine, "Arzu etme acı çekersin!" kaypak bilgeliğiyle karşılık verenlere,insanları gömdükleri gibi meselelerini de gömebileceklerini düşünen kazma-kürek erbabına öfke duyuyordum. ~ Bar B ak,

330:Annem de, babam da bana gerekli eğitimi vermediler. Yaşamak için demek istiyorum. Bana yaşamasını öğretmediler. Daha doğrusu, bana her şeyin öğrenilerek yaşanacağını öğrettiler. Yaşanırken öğrenileceğini öğretmediler. Ben de kolayca razı oldum bana öğretilen bu yanlışlara. İnsan, kendi bulurmuş doğru yolu. Ben bulamazdım. Bana, başkalarına gösterdikleri basmakalıp yolları öğrettiler. Başka türlü bir itinayla tutmalıydılar beni. Daha fazla değil, farklı. Normal bir insan olmaya zorladılar, bana boş yere vakit kaybettirdiler. Olmayınca da, anormal dediler. ~ O uz Atay,

331:Geçen akşam eşim kendini zorla çıldırtmaya çalışıyordu. Daha fazla görmezden gelemedim ve vücudumun sinirden git gide ısındığını hissettim. Tam cevap verecektim ki sizin sözlerinizden bazısı aklıma geldi. Sözgelimi; “Beni benden başkası öfkelendiremez, neden işe yaramaz birine öfkeleneyim ki, terbiyesizliği için onu bağışlayıp kendime iyilik yapmalıyım.” O tam karşımda, öfkeden git gide kızarak yaptıklarına karşılık vermemi bekliyordu. Ben, bunun yerine, yüzümde bir Mona Lisa gülümsemesiyle koltuğumda oturup onun öfkesinin üzerinden geçip gitmesini bekliyorum. ~ Anonymous,

332:Zavallı insanlarımız -kendimi de içlerine katarak- diye üzüldüm. Bütün meseleleri birbirine karıştırıyorduk. Hele ben, en Batılı müzikçiler arasında onlardanmışım gibi yaptıktan sonra, kırmızı mini etekli kadının dansını seyrederek rakı içiyordum susuz. Fakat meselelerimizde ne kadar zavallıydı. Kara suratlı halk türkücüsü ne kadar zavallıydı. Hatta bu zavallılık ortaya çıkmasın diye, onunla yakınlık kurmak bile istemiştim: Kadın dansederken, çay fincanımı ona doğru kaldırarak, içelim kardeş gibi beni şimdi bile bunaltan bir takım sözler söylemeye çalışmıştım. ~ O uz Atay,

333:Onun açık konuşabileceği bir arkadaşı olsaydı Cordelia ona kuşkusuz şöyle derdi: “Tüm bunların ne anlama geldiği konusunda fikrim yok. Onda beni çeken bir şey var, ama ne olduğunu çıkartamıyorum; benim üzerimde garip bir etkileme gücü var, ama onu seviyor muyum; hayır, sevmiyorum ve belki de asla sevmeyeceğim; öte yandan herhalde onunla yaşamaya katlanabilirim ve böylece onunla çok mutlu olabilirim, çünkü ona katlanılması dışında çok fazla bir şey istemediğinden eminim.” Sevgili Cordelia! belki adam daha çok şey vermeni, buna karşılık daha az katlanmam istiyordur ~ Anonymous,

334:Daha ertesi günü doğrudan doğruya rüyalarımızla meşgul olduk. Bu sefer doktor, Almanya’da hiç kadın tanımamış gibi davranıyordu. Buna mukabil yorgun ve sinirli idi. Gözlerinin altı halka halka mordu. Hiç uyumamış olacaktı. Belki de yorgunluğu ve sinirliliği yüzünden anlattığım rüyaları hiç beğenmiyordu. Beni babasını beğenmeyen, her rast geldiği yerde kendisine baba arayan adamların görmesi icap eden rüyaları görmemekle itham ediyordu. - Nasıl olur? diyordu. Sizin gibi bir zat, hastalığına uygun bir tek rüya görmüş olmasın! Bari bundan sonra biraz gayret etseniz… ~ Ahmet Hamdi Tanp nar,

335:Çünkü benim durumumu en iyi sen anlarsın. Yalnızlığı ve korkuyu en iyi sen bilirsin. Yorgunluklar vardılar fakat ümitsizlik yoktular. Sen bir yerde bulunuyordun, yumuşak bir yerdeydin. Sert köşelere çarpmaktan yorulan aklımın durgun ve sürekli bir aşk içinde ancak seninle birlikte dinlenebileceğini biliyordum. Bizi başkaları anlamaz Sevgi. Başkalarının aklı başkadır. Bu yüzden ikimizi hep garip bakışlarla süzmüşlerdir. Şimdi beni de garip bakışlarla süzenler var. Ben onlara aldırmıyorum, insanların beni beğenip beğenmemeleri umrumda değil artık. Ben kendimi tanımakla ilgiliyim. ~ O uz Atay,

336:Mahkümluk serüvenimn son gecesinn siniriyle hamağımda dönüp duruyorm. Yerimden kalkıyor,son aylarda çok iyi baktığm bahçemde geziniyorum.Ay ışığı ortalığı gün gibi aydınlatıyor. Nehrin suyu, gürültü etmeden denize doğru akıyor. Kuş sesi duyulmuyor, hepsi uykuda. Gökyüzü yıldızlarla kaplı, ama ay öylesine parlak ki yıldızları görebilmek için ona sırt çevirmek gerek. Tam karşımda sık orman, tek açıklık..El Dorado köyünün yapıldığı yer. Doğanın bu derin sessizliği beni dinlendiriyor. İçimdeki telaş yavaş yavaş diniyor, bu anın durgunluğu…ihtiyaç duyduğum huzuru sağlıyor bana ~ Henri Charri re,

337:Ben bütün hüzünleri denemişim kendimde Canımla besliyorum şu hüznün kuşlarını Bir bir denemişim bütün kelimeleri Yeni sözler buldum seni görmeyeli Kuliste yarasını saran soytarı gibi Seni görmeyeli Kasketim eğip üstüne acılarımın Sen yüzüne sürgün olduğum kadın Kardeşim olan gözlerini unutmadım Çık gel bir kez daha beni bozguna uğrat Sen tutar kendini incecik sevdirirdin Bir umuttum bir misillemeydin yalnızlığa Şanssızım diyemem kendi payıma Hain bir aşk bu kökü dışarda Olur böyle şeyler ara sıra Olur ara sıra ~ Cemal S reya,

338:Bütün çekingenliklerim yok olmuştu. Bu kadının karşısında her şeyimi ortaya dökmek, bütün iyi ve fena, kuvvetli ve zayıf taraflarımla, en küçük bir noktayı bile saklamadan, çırçıplak ruhumu onun önüne sermek için sabırsızlanıyordum. Ona söyleyecek ne kadar çok şeylerim vardı… Bunların, bütün ömrümce konuşsam bitmeyeceğini sanıyordum. Çünkü bütün ömrümce susmuş, zihnimden geçen her şey için: ‘Bu beni anlamaz!’ demişsem, bu sefer bu kadın için, gene hiçbir esasa dayanmadan, fakat o yanılmaz ilk hisse tabi olarak: ‘İşte bu beni anlar!’ diyordum..." -Kürk Mantolu Madonna- ~ Sabahattin Ali,

339:GÖZLERİM Mavi şimşekleriyle elektrikleşen mavi gözlerime iki lastik çizme geçirdim. Yolldım onları Anadolu'ya. Gittiler, geldiler. Geldiler fakat nasıl? Lastik çizmeler dizlerine kadar batmış çamura. Mavi gözlerim iki isli lamba gibi kapkara olmuş. Ben hemen batırdım diş fırçamı sıcak kanlı beynime gözlerimi fırçaladım. Onlar iki kırmızı fener gibi parladılar. Şimdi benim mavi gözlerim kanlı. Şimdi işte kızıl bir perde önünden nasıl kaçarsa bir boğa beni gören her burjuva öyle kaçıyor. ~ N z m Hikmet Ran,

340:Yaşadığım dünyada, tek çocukların aileleri tarafından şımartıldığı, zayıf ve bencil oldukları düşüncesi kabul görüyordu. Bu böyleydi –yükseklere çıktıkça barometrenin düşmesi ve ineklerin süt vermesi gibi. Birinin bana kaç kardeşim olduğunu sormasından nefret etmemin sebebi buydu. Hiç kardeşim olmadığını öğrendikleri anda içgüdüsel olarak şöyle düşünüyorlardı: Tek çocuksun, öyle mi? Şımarık, zayıf ve bencilsindir sen. Refleks olarak verilen bu tepki beni üzüyor ve yaralıyordu. Fakat beni daha çok üzen ve yaralayan aslında başka bir şeydi: hakkımda düşündükleri her şeyin doğru olması. ~ Anonymous,

341:Hasan, sen oğlum değil misin? Sen benim zürriyetimden olmadın mı Hasan? Kurtaramaz mısın babanı? İşte önümde yüzlerce kırmızı yılan, bunlar yılan değil, kanı yerde kalmış insanlar. Öldürülmüşler de öçleri alınmamış. Kırmızı yılan olaraktan hortlamışlar. Beni bunlara çoban yaptılar Zebaniler. Benim de kanım yerde kalırsa beni de böyle güttürecekler. Babanın bu haline nasıl dayanıyorsun Hasan? Oğlum değil misin? Acımıyor musun bana? Ben kırmızı bir yılan olup kıyamete kadar böyle sürünmeye layık mıyım Hasanım, yavrum.... Aaaah, yılanı öldürseler, yılanı öldürseler Hasan.... Aaah, Hasan. ~ Ya ar Kemal,

342:Ayrıca beni bıraksanız ne denize giderim ne de gezerim tozarım, hiçbi şey yapmadan evde otururum ama hiçbir şey yapmasam bile buna ben karar vereyim istiyordum. Bu içimden gelen isteği sağlam bir temele oturtup insanlığı çalışmamamız konusunda ikna etmek için bi hareket başlatayım çok isterdim ama gıcık çocuk topuyla çok yakınımdaydı. Yüzüme ha top geldi ha gelecek diye ikide bir sinip, suratımı korumaktan sağlam temellere dayanan haklı sebepler üretemedim bir türlü. Konuya olan bütün konsantrem her şutta dağıldı. Yanda meşin topla şut çekilirken hangi felsefe, ideoloji üretilir söylesenize! ~ Anonymous,

343:Sevdiğim kadın beni terk ediyor, belki bir daha hiç görüşemeyeceğiz. Çok önemli bir insanı daha kaybediyorum. Belki hayatımdaki en güzel ilişki sona eriyor. Belki de hayatıma anlam veren tek şeyi kaybediyorum. Üzülüyorum, hem de çok üzülüyorum. Ama bu üzüntü aklımın cinayetlere kaymasına engel olamıyor. Evgenia beni terk etmekte haklı galiba. Benden adam olmaz. Yaşamdan çok, ölüm çekiyor beni. Ölüm daha cazip geliyor bana. Ölüm değil de cinayet. Kendi kendime gülümsüyorum. Evgenia yaşama benden daha yakın. Yaşama değil de aşka. Sanırım, benim için cinayet çözmek neyse, Evgenia için de aşk o. ~ Ahmet mit,

344:Evin yaşlı sahibesi yaşlı gözlerle cevap verdi. Dedi ki ‘’Bu sosyalist rejim 65 yıldan beri İslamiyeti ve ezanı yasakladı. Minarelerimizden ezan okunmuyor. Ben artık ömrümün son yıllarını yaşıyorum. Bu kese kağıdının içinde, Türkiye’de ezan sesi duyan toprak var. İstiyorum ki ben öldükten sonra çocuklarım, üzerime ezan sesi duyan toprak serpsinler. Sevincim, heyecanım, bahtiyarlığım bana Türkiye’den ezan sesi duyan toprak getirilmesidir.’’ Bu sözler beni de çok duygulandırdı. Akif ne güzel söylemiş: Bu ezanlar ki şehadetleri dinin temeli Ebedi yurdumun üstünde benim inlemeli. ~ Yavuz B lent Bakiler,

345:Birisi, kabuk tutmuş yaralarımızı okşamaya başladığında, cırt diye açılıveriyor ve oluk oluk kanama başlıyor yeniden. Birine teslim olduğumuzda ve içimizi döktüğümüzde, bedenimiz ve ruhumuz kan içinde kalıveriyor. o yüzden değil mi, içimizde tutmalarımız, birine teslim olmaktan korkmalarımız, ortalıkta tedirgin ve gergin dolanmalarımız? "anlatsam mı, anlatmasam mı?" kararsızlığımız.. "bu sevgi beni acıtır mı?" kuşkularımız.. Her zaman seni üzecek birileri olacaktır. Tek yapmamız gereken; sevginin bize vadettiklerine güvenmeyi sürdürmek, ama kime ikinci defa güveneceğimizi de iyi seçmek. ~ Gabriel Garc a M rquez,

346:Annem bana dua etmeyi öğretti, ona da kendi annesinin öğrettiği bir duaydı bu: Şimdi uykuya yatıyorum. Ruhumu koruması için İsa'ya dua ediyorum. Geceleri, ben küçük yatağımın yanında diz çöküp onun sözlerini tekrarlarken, o da ağzından hiç düşürmediği sigarası ile yanı başımda ayakta bekler, beni dinlerdi. Tek dileğim dua etmekti ama sözleri kafamı karıştırırdı ve annemi soru yağmuruna tutardım. Ruh nedir? Ne renktir? Çok yaramaz olduğu için ruhumun ben uyurken gizlice kaçıp sonra da geri dönmeyeceğinden korkuyordum. Uyuyakalmamak için elimden geleni yapardım; böylece ruhumu ait olduğu yerde içimde tutacaktım. ~ Patti Smith,

347:Benim için bu şehir, sade düşlerin şehri. Bir umut-şehir değil. Yazın, seher vakitleri, açık denizlerde tanyerinde seyredilen erişilmez bir bulut-şehir değil. Ben eski Moskovalıyım eski İstanbullu olduğum kadar. Krasnaya Presya'da bir fabrika var, orda çıktım ilk defa huzuruna. Şiir okudum. Ağır elleri dizlerinde gözlerinde şefkatli sabırları Türkçe bilirlermiş gibi dinlediler beni bir kırk beş dakka aşağı yukarı ve alkışladılar. O gün bu gündür ne zaman bir parça burnum büyüse çeker kulağımı bu alkış sesi beni kendime getirir. - BAZI ANILAR ~ N z m Hikmet Ran,

348:Bu hisler şimdiye kadar asla hata etmemişlerdi. Bir insan hakkında ilk hükmü onlar verir, sonra aklım tecrübelerim bunu, ekseriya yanlış olarak, tadil ederdi. Fakat her defasında haklı çıkan gene bu ilk his oluyordu. Hakkında müspet hüküm verdiğim bir insanın zamanla bana fena göründüğü veya bunun aksi olduğu olurdu. O zaman kendi kendime: "Demek ki intibam beni aldatmış!" derdim, lakin bir müddet sonra,-bu müddet kısa veya pek uzun olabilirdi- ilk hükmümün doğruluğunu, bunun üzerinde mantığım, harici tesirlerin veya aldatıcı vak'aların yaptığı değişmelerin yalancı ve geçici olduğunu kabule mecbur kalırdım. ~ Sabahattin Ali,

349:Kimse beni tanımasın, ben kimseyi tanımayayım, bu yeterdi. Düşündüm, sağır-dilsizmişim gibi numara yapardım. Böylece, hiç kimseyle o salak konuşmaları yapmak zorunda kalmazdım. Biri bana bir şey demek istediğinde bir kâğıda yazar, bana uzatırdı. Bundan bir süre sonra sıkılınca da, ömrümün sonuna kadar insanlarla konuşmaktan kurtulurdum. Herkes beni sağır-dilsiz herifin teki sanır, beni rahat bırakırdı. ... Eğer evlenmek filan istersem de gider kendim gibi sağır dilsiz bir kız bulur, onunla evlenirdim. Benimle birlikte yaşardı, bana bir şey demek istediği zaman, herkes gibi o da lanet bir kâğıda yazardı. ~ J D Salinger,

350:ŞAŞIP KALMA ÜSTÜNE Sevebilirim, hem de nasıl, dile benden ne dilersen, canımı, gözlerimi. Kızabilirim, ağzım köpürmez, ama devenin öfkesi haltetmiş benimkinin yanında, devenin öfkesi, kinciliği değil. Anlayabilirim çoğu kez burnumla, yani en karanlığın, en uzaktakinin bile kokusunu alarak ve dövüşebilirim, doğru bulduğum, haklı bulduğum, güzel bulduğum her şey için, herkes için, yaşım başım buna engel değil, ama gel gör ki çoktan unuttum şaşıp kalmayı. Şaşkınlık, alabildiğine yuvarlak açık ve alabildiğine genç gözleriyle bırakıp gitti beni. Yazık. ~ N z m Hikmet Ran,

351:Beni tanıyan herkesin size söyleyeceği gibi, makbul biri değilim. Kötü adamı sevdim hep, kanunsuzu, hergeleyi. İyi işleri olan sinek kaydı traşlı, kravatlı tiplerden hoşlanmam. Ümitsiz adamları severim, dişleri kırık, usları kırık, yolları kırık adamları. İlgimi çekerler. Küçük sürpriz ve patlamalarla doludurlar. Adi kadınlardan da hoşlanırım; çorapları sarkmış, makyajları akmış, sarhoş ve küfürbaz kadınlardan. Azizlerden çok sapkınlar ilgilendiriyor beni. Serserilerin yanında rahatımdır, çünkü ben de serseriyim. Kanun sevmem, ahlak sevmem, din sevmem, kural sevmem.Toplumun beni şekillekendirmesinden hoşlanmam. ~ Charles Bukowski,

352:Kalabalık beni sahiden sıktı. Ben ikide birde böyle oluyorum, bazen bütün insanları boyunlarına sarılıp öpecek kadar seviyorum, bazen de hiçbirinin yüzünü görmek istemiyorum. Bu nefret filan değil… İnsanlardan nefret etmeyi düşünmedim bile… Sadece bir yalnızlık ihtiyacı. Öyle günlerim oluyor ki, etrafımdan küçük bir hareket, en hafif bir ses bile istemiyorum. Fakat sonra birdenbire etrafımda bana yakın birilerini arıyorum. Bütün bu beynimde geçenleri teker teker, uzun uzun anlatacak birini. O zaman nasıl hazin bir hal aldığımı tasvir edemezsiniz. Kış günü sokağa atılmış bir kedi gibi kendimi zavallı hissediyorum. ~ Sabahattin Ali,

353:Öğrenci selamı Ali Mısır'da okuyan bir öğrencidir. Sınavlar bitmiş ve yaz tatiline girecekler. Babası Ali'ye telefon eder ve sınavlarının nasıl geçtiğini sorar. Ali de bilmediği halde “çok iyi geçti” der ve bunun üzerine babası onu İstanbul'a işlerinde yardım etmesi için çağırır. Ali İstanbul'a gidecektir ve arkadaşına son olarak şöyle der; “Ahmet sen notlarımı öğrenirsin ve beni ararsın. Eğer telefona babam çıkarsa Muhammed'in selamı var dersin, ben anlarım bir tane zayıfım olduğunu.” Ahmet notları öğrenir ve arar. Telefona babası çıkar ve Ahmet şöyle der: - Amcacım Ali'ye söyle ona bütün Ümmet'i Muhammed'in selamı var. ~ Anonymous,

354:Uzun zamandır bende, diri diri dağılmakta, parçalanmakta olduğum duygusu belirmişti. Yalnız cismim değil, ruhum da, aralarında bir uyuşma olmaksızın, kalbimle sürekli zıt gidiyorlardı. Garip bir dağılma ve bölünmeden geçiyordum sürekli. Bazen bir şey düşünüyor, buna kendim de inanmıyordum. Bazan içimde kendime karşı bir acıma duygusu beliriyor, ama aklım ayıplıyordu beni. Birisiyle konuşsam, bir şey yapsam, türlü konularda söze karışsam gönlüm başka yerde oluyordu, aklım başka yerde, ve ayıplıyordum kendimi. Dağılan çözülen bir kitleydim ben. Sanki ben hep böyleydim, böyle de kalacağım: acayip, biçimsiz bir karışım... ~ Sadegh Hedayat,

355:Kadının koyu renkli tatlı gözleri var. Delikanlının tunç rengi, hafif tüylü teni, irade gücü gösteren küçük, sevimli çenesi göze çarpıyor. Beni ilgilendirdikleri doğru ama biraz canımı da sıkıyorlar. Onları kendimden öyle uzak hissediyorum ki. Sıcaktan gevşiyorlar, yüreklerinde aynı hafif ve tatlı düş sürüp gidiyor. Tedirgin değiller, sarı duvarlara ve insanlara güvenle bakıyorlar, dünyayı şu haliyle iyi ve yerinde buluyorlar; her biri, belli bir süre için hayatının anlamını ötekinin hayatında buluyor. Yakında ikisinin tek bir hayatı olacak: ağır ve ılık bir hayat, anlamsız bir hayat. Ama bunun farkına varamayacaklar. ~ Jean Paul Sartre,

356:Ey Settâr-ı Ezelî ve ey Ğaffâr-ı Ezelî! Ey Ğaffâr, ey Settâr, ey Hafîz, ey Vâfî, ey Dâfi’, ey Muhsin, ey Atûf, ey Raûf, ey Azîz ve ey Selâm! Beni bağışla. Beni setret. Beni muhafaza buyur. Beni koru. Başımdaki sıkıntıları uzaklaştır. Bana ihsanda bulun. Şefkatinle beni sarıp sarmala. Re’fetini üzerimden eksik etme. Kalbimi sevginle ihya buyur. Beni azîz kıl ve selâmette olunacak ne varsa hepsinden sâlim eyle. Nâhoş fiillerimden dolayı beni muâheze etme. Kötü amellerim sebebiyle beni cezalandırma. Tastamam lütuflarınla şimdi ve sonra hep yanımda ve yardımcım ol. Rahmetinle beni her türlü kirden arındır ve ihlasın özüne ulaştır. ~ Anonymous,

357:Ne var ki ben, kendimle ilgili bazı meseleleri hâlâ çözebilmiş değilim. Rendekâr düşünüyor olmasından varolduğu sonucunu çıkarıyor. Ben de düşünüyorum, dolayısıyla varım, ama kimim? ...Hangimiz düş ve hangimiz gerçek? Düşünüyorum, o halde ben varım. Düşünen bir adamı düşünüyorum ve onun, kendisinin düşündüğünü bildiğini düşlüyorum. Bu adam düşünüyor olmasından varolduğu sonucunu çıkarıyor. Ve ben, onun çıkarımının doğru olduğunu biliyorum. Çünkü o, benim düşüm. Varolduğunu böylece haklı olarak ileri süren bu adamın beni düşlediğini düşünüyorum. Öyleyse, gerçek olan biri beni düşlüyor. O gerçek, ben ise bir düş oluyorum. ~ hsan Oktay Anar,

358:Milena! Şimdi de sen çağırıyorsun beni... Yüreğime, usuma eşit etkiler yapan bir sesle sesleniyorsun bana. Ama tanımıyorsun beni, birkaç mektup, benim için duyduğun birkaç söz, gözünü kamaştırmış olabilir. Milena, diyorum, bir deniz gibidir, deniz kadar da güçlüdür. Gelgeldim bir yanlış yorumlama sonunda, boğulacak olanın isteğine uyup, alınyazısı da öyle dilerse... bütün gücü ile deniz üstüme yığılmaz mı? Evet, görmedin, bilmiyorsun beni. Gelmemi, gerçeği ortaya çıkarmak için bir önsezgiyle istiyorsun belki de. Biliyorum, beni gördükten sonra geçecek başının dönmesi! Kim bilir, belki de bundan korktuğum için gelmek istemiyorum. ~ Anonymous,

359:Bir imkân, mevcudiyetine ihtimal vermeye bile cesaret edemediğim bir imkân, boş ve manasız akıp giden ömrümün yanma kadar sokulmuş ve sonra, birdenbire, geldiği kadar ani ve sebepsiz, çekilip gitmişti. Bunu ancak şimdi anlıyordum. Kendimi bildim bileli, bütün günlerimi, haberim olmadan ve nefsime itiraf etmeden, bir insanı aramakla geçirmiş ve bu yüzden bütün diğer insanlardan kaçmıştım. O resim aradığım bu insanı bulmanın mümkün olduğuna, hatta ona pek yakın bulunduğuma, bir müddet olsun beni inandırmış, içimde, bir daha uyutulması kabil olmayan bir ümit uyandırmıştı. Onun için, bu sefer düştüğüm inkisar o nispette büyük oldu. ~ Sabahattin Ali,

360:...İlke mi ? Şu Razumihin denilen ahmak demin sosyalistlere niçin sövüyordu ki? Sosyalistler çalışkan adamlar... ve tüccar kafalı... 'Genel mutluluk' için uğraşıyorlar... Hayır, ben dünyaya bir kez geldim ve bir daha da gelmeyeceğim: 'Genel mutluluk' felan bekleyemem... Ben kendim için yaşamak istiyorum, yoksa hiç yaşamayayım, daha iyi... Ben yalnızca, cebimdeki rubleyi sımsıkı tutup, 'genel mutluluk' bekleyerek aç bir annenin önünden geçmek istemedim. 'Genel mutluluğu kurmak için gerekli tuğlaları taşıyor ve bundan da gönül rahatlığı' duyuyorlarmış! Hah-hah-ha! Beni unuttunuz! Ben bir kez geldim dünyaya ve yaşamak istiyorum. ~ Fyodor Dostoyevsky,

361:Emine'nin ölümüyle son tutunduğum dal da kopmuş gibi büsbütün boşlukta kaldım. Kaybettiğim şey benim için o kadar büyüktü ki ilk önceleri bunu bir türlü anlayamadım. Ne de hayatımdaki neticesini ölçebildim. Sade içimde simsiyah ve çok ağır bir şeyle dolaştım durdum. Sonra bu haraplığa daha başka bir duygu, bir çeşit kurtuluş duygusu karıştı. Bir baskıdan kurtulmuştum. Artık Emine bir daha ölemezdi, hatta hastalanamazdı da. Orada zihnimin bir köşesinde olduğu gibi kalacaktı. Hayatımda birçok şeyler daha beni korkutabilir, başıma türlü felâketler gelebilirdi. Fakat en müthişi, onu kaybetmek ihtimali ve bunun korkusu artık yoktu. ~ Ahmet Hamdi Tanp nar,

362:Yakında kendi kişiliklerimizden ve kişiselliklerimizden korkmaya başlayacağız, çünkü onların hiç de sonuna kadar bizim olmadıkları, bizler için apaçık olacak. Ve “Ben buna inanıyorum – ben bunu hissediyorum – ben böyleyim – ben bunu savunuyorum,” diye bağırıp çağırmak yerine, yumuşak başlıkla “Beni buna inandırıyor ki – bana bunu hissettiriyor ki – bana bunu söyletti, yaptırdı, düşündürdü ki,” diyeceğiz. Ozan kendi şarkısını hor görecek. Önder kendi buyruğu karşısında zangır zangır zangırdayacak. Rahip sunaktan ürkecek ve anne de oğluna sadece ilkeleri değil, fakat onu boğmasınlar diye onları atlatabilme becerisini de aşılayacak. ~ Witold Gombrowicz,

363:Dill yine kopmuştu. Düşlerle dolu kafasında güzel şeyler uçuşuyordu. Ben bir kitap okuyuncaya kadar o ik tane okurdu ama o kendi uydurduğu şeylerin büyüsünden hoşlanıyordu. Yıldırım gibi toplama çıkarma yapabilirdi ama kendi alacakaranlık dünyasını tercih ederdi; bebeklerin uyuduğu, sabah zambakları gibi toplanmayı beklediği dünyayı. Ağır ağır konuşarak uykuya dalarken beni de yanında götürüyordu ama onun o sisli adasının sessizliğnde kederli kahverengi kapılı gri bir evin imgesi belirdi. "Dill?" "Hıı?" "Sence Öcü Radley neden hiç kaçmadı?" Dill derin derin içini çekti, arkasını döndü. "Belki de kaçacak yeri olmadığı içindir... ~ Harper Lee,

364:A szülői lét és a modern genetika nagy közhelye, hogy a szülőknek alig van befolyásuk gyermekeik jellemére, vagy nincs is. Sosem tudhatja az ember, kivé lesznek. Lehetőségek, egészség, jövőbeni kilátások, beszédmodor, illemtudás- ezek alakítására lehet módjuk a szülőknek. De hogy miféle ember él majd velük egy fedél alatt, az azon múlik, melyik spermium talál rá melyik petesejtre, két pakli kártyából mely kártyákra esik a választás, hogyan lesznek megkeverve, megemelve és összepárosítva az új kombináció pillanatában. Jó kedélyű vagy neorotikus, nagylelkű vagy mohó, kíváncsi vagy unalmas, közlékeny vagy félénk, vagy bármi egyéb a kettő között; ~ Ian McEwan,

365:Bırakıp gitti beni," dedim dokunsan ağlayacak gibi. İçki bugün her zamankinden hızlı etki ediyordu. "Âşıktım ben ona." "Üzülme delikanlı," diye omzumu sıvazladı Amca Bey. "Aşk her zaman yaşanmış bir şeydir." Bir süre sessiz kaldık. Sonunda Tahtakafa hepimizin merak ettiği soruyu sordu. "O da ne demek yahu?" "Aşk hiç yaşanmakta olan bir şey değildir," diye açıkladı Amcabey. "Ancak bir hatıra olabilir. Aşk acısı zannettiğin şey, aşkın kendisidir." "Hayatta aşk diye bir şey yok mudur yani?" diye sordum gözlerim yaşlarla dolu. "Yoktur," dedi Amcabey. Rakısından bir yudum aldı. "Ölümde aşk diye bir şey vardır. ~ Alper Can g z,

366:...Beni allak bullak eden o deneyimden, Peder Pertuso'nun yıllar önce ezberlettiği ve kim bilir hangi yazarın kutsal şeylere ilişkin sözlerini alçak sesle bir zikir gibi yineleyerek çıktığımı anımsıyorum bir tek: "Bedenin güzelliği bütünüyle tendedir. Erkekler o tenin altında ne olduğunu bir görseler, kadına şöyle bir bakmakla bile mideleri altüst olurdu: Bu dişi cazibe, pislikten, kandan, salgıdan, safradan başka bir şey değildir. Burun deliklerinin, boğazın, karnın içinde gizlenenleri düşünün hele... Parmağımızın ucuyla bile kusmuğa ya da pisliğe dokunamayız, peki nasıl olur da kollarımızın arasında bir dışkı çuvalını sarmayı arzulayabiliriz? ~ Umberto Eco,

367:Bütün bu zaman içinde ne yaptım? Devrim beni hiç çekmedi. Aşkı da hiç tatmadım. Yeryüzünün en akıllı ve yaşlı beyinleri bize devrimi ve aşkı en budalaca ve en iğrenç işleri olarak tanıttılar. Savaştan önce ve hatta savaş sırasında bundan emindik. Oysa bozgundan sonra yaşlı ve akıllı beyinlere artık inanmıyoruz ve yaşam hakkında söylediklerinin tam tersi gerçeğin ta kendisidir, diye inanıyoruz. Devrim ve Aşk, aslında yeryüzünün en iyi ve en hoş nimetidir ve değerli oldukları için yaşlı ve akıllı beyinlerin yalanın keskin üzümlerini üzerimizde çiğnediklerini düşünüyoruz. Ben tüm varlığımla şuna inanmak istiyorum: İnsan, Aşk ve Devrim için yaratılmıştır. ~ Osamu Dazai,

368:Yaşıyorum,dedi delikanlıya, aysız ve kamp ateşsiz bir gece, hurma yerken. Ve bir şey yerken yemekten başka bir şey düşünmem. Yürüdüğüm zaman da yürüyeceğim, hepsi bu. Savaşmak zorunda kalırsam, ölüm şu gün ya da bu gün gelmiş vız tırıs gider. Çünkü ben ne geçmişte, ne de gelecekte yaşıyorum. Benim yalnızca şimdim var ve beni sadece o ilgilendirir. Her zaman şimdide yaşamayı başarabilirsen, mutlu bir insan olursun. Çölde hayat olduğunu, gökyüzünde yıldızlar olduğunu ve insan hayatının özünde bulunduğu için kabile muhariplerinin savaştıklarını anlayacaksın. O zaman hayat bir bayram, bir şenlik olacak, çünkü hayat yaşamakta olduğumuz andan ibarettir ve sadece budur. ~ Paulo Coelho,

369:Ebediyet beni ilgilendirmez. Ben bir meşeyim, ne bir eksik ne bir fazla. Bir görevim var ve yerine getiriyorum; hoşlandığım şeyler var ve onlardan keyif alıyorum. Gerçi sayıca azaldılar. Çünkü kuşlar da azaldı. Hem, rüzgâr da berbat kokuyor artık. Tamam, uzun ömürlüyüm ama benim de geçici bir şey olmaya hakkım var. Ölümlü olma ayrıcalığım var. Oysa bu ayrıcalık elimden alındı. ... Dünya da ölümü gözleriyle görmek isteyen varsa bu onların sorunu, benim değil. Onlar için Ebediyet'i oynayamam. Ölüm isteyen, ağaçlara başvurmasın. Görmek istedikleri o ise, birbirlerinin gözlerine baksınlar ve ölümü orada görsünler. │ Rüzgarın On İki Yakası - Yolun Yönü ~ Ursula K Le Guin,

370:La fatica e la pena", per ottenere i beni necessari alla vita, e il piacere di "incorporarli" sono così strettamente legati assieme nel ciclo biologico che la perfetta eliminazione della pena e dello sforzo del lavoro non solo spoglierebbe la vita biologica dei suoi piaceri più naturali, ma priverebbe la vita specificamente umana della sua stessa vivacità e vitalità. La condizione umane è tale che la pena e lo sforzo non sono semplici sintomi, che possono essere rimossi senza cambiare la vita stessa; sono piuttosto modi in cui la vita, insieme con la necessità cui è legata, si fa percepire. Per i mortali, la "facile vita degli dei" sarebbe una vita senza vitalità. ~ Hannah Arendt,

371:Yeni sözler, yeni yaşantılar bulacağımı sanıyordum. Bu acılar, yüreğimi paslandırmış oysa. Sevmek zor geliyor. Alışmamışım yoruluyorum. Her an sevdiğimi düşünemiyorum. Bazen atlıyorum. Boşluklar oluyor. Bunları boş sözlerle doldurmaya çalışıyorum. Oysa ben her an sana bakmak, bir sözünü kaçırmamak; bir kıpırdanışını, yüzünün her an değişen bütün gölgelerini izlemek, her an yeni sözler bulup söylemek istiyorum. Her mevsimde, her gittiğimiz yerde, insanlarla ve insanlarsız, aşkın değişen yansımalarını görmek istiyorum. Bütün bunlar beni yoruyor. Sen orada duruyorsun ve beni seyrediyorsun sadece. Senin için sevmek su içmek kadar rahat bir eylem. Ben, her an uyanık olmalıyım. ~ O uz Atay,

372:Henüz on altı yaşında olduğum halde kabuğuma çekilmiş. onları hayretle inceliyordum; daha o zamanlar bile görüşlerinin darlığı, uğraştıkları şeylerin, oyunlarının, konuşmalarının manasızlığı beni hayrete düşürüyordu. O kadar önemli olayları fark edemedikleri, insanları etkileyen, hayrete düşüren konulara ilgisiz kaldıkları için, ister istemez onları kendimden aşağı saymaya başladım. Hem de bunda yaralı gururumun kışkırtmasının hiç payı yoktu; Tanrı aşkına, şu gına getirdiğim "Sen hayaller kurarken onlar artık gerçek hayatı anlamışlardı..." gibi beylik lafları önüme sürmeyin. Onların gerçek hayattan falan anladığı yoktu ve yemin ederim beni en çok kızdıran da buydu. ~ Fyodor Dostoyevsky,

373:Fakat, Allah kahretsin, insan anlatmak istiyor albayım; böyle budalaca bir özleme kapılıyor. Bir yandan da hiç konuşmak istemiyor. Tıpkı oyunlardaki gibi çelişik duyguların altında eziliyor. Fakat benim de sevmeğe hakkım yok mu albayım? Yok. Peki albayım. Ben de susarım o zaman. Gecekondumda oturur, anlaşılmayı beklerim. Fakat albayım, adresimi bilmeden beni nasıl bulup anlayacaklar? Sorarım size: Nasıl? Kim bilecek benim insanlardan kaçtığımı? Ben ölmek istiyorum sayın albayım, ölmek. Bir yandan da göz ucuyla ölümümün nasıl karşılanacağını seyretmek istiyorum. Tehlikeli oyunlar oynamak istiyor insan; bir yandan da kılına zarar gelsin istemiyor. Küçük oyunlar istemiyorum albayım. ~ O uz Atay,

374:Teşekkürler, Lordum," dedi fahişe.Etrafına bakındı."Burası sefil bir yer," dedi, sesinde kesin bir teslimiyet vardı."Eğer sokaklarda çalışmaktan hoşlansaydım buraya hiç gelmezdim." İçini çekti. "Biliyor musunuz?" dedi, "ayaklarım ağrıyor.Oysa benim mesleğimdeki birinin sırtından şikayetçi olması gerekirdi.Tekrar teşekkürler, Lordum." Döndü ve oturduğu masaya doğru ayaklarını sürüye sürüye geri gitti. "Fahişelerle konuşmayı seviyorum," dedi Kalten."Hayata karşı hoş, sade bir bakışları var." "Bir kilise şövalyesi için ilginç bir hobi." "Tanrı beni savaşçı olarak kiraladı Sparhawk, keşiş olarak değil.Bana söylediğinde savaşırım ama diğer zamanlarım bana ait. ~ David Eddings,

375:Seninle tekrar görüşebilir miyiz?" diye sordu. Sesinde sevimli bir gerginlik vardı. Gülümsedim. "Tabiî." "Yarın olur mu?" "Sabırlı ol, çekirge," diye nasihat verdim. "Aşırı istekli görünmek istemezsin." "Evet, zaten o yüzden yarın dedim," dedi. "Seni bu akşam yine görmek istiyorum ama tüm gece ve yarının büyük kısmını beklemeye razıyım." Gözlerimi devirdim. "Ciddiyim," dedi. "Beni tanımıyorsun bile," dedim. Konsolda duran kitabı aldım. "Bunu bitirdiğimde seni arasam olmaz mı?" "Ama cep telefonu numaram sende yok," dedi. "Kitabın içine yazdığından şüpheleniyorum." O şapşal gülümseme yüzüne yayılıverdi. "Bir de birbirimizi tanımıyoruz diyorsun. ~ John Green,

376:Kendimle yüzleştikten sonra dibi ateş çukuru olan bir uçurum kenarında bulunduğumu ve kendime çekin düzen vermem gerektiğini anladım. Bir seçim yapmalıydım; bir gün bu hâllerimden kurtulmaya karar veriyor, ertesi gün bu kararımdan vazgeçiyordum. İçimde ahiret arzusu belirdikten biraz sonra dünyalık arzulardan oluşan ordu bir saldırı düzenliyor, arzumu yerle bir ediyordu. Dünyalık arzularım beni zincire vurmuş, makam ve statü peşinde sürüklüyordu. İman münadisi ise şöyle sesleniyordu: "Dünyadan göçme zamanı, dünyadan göçme zamanı! Ve artık fazla vaktin kalmadı, önünde bir ahiret yolculuğu var. "Şimdiye kadar öğrendiğin bütün ilimlerin ve yaptığın işlerin hepsi riya ve gösterişten ibaret! ~ mam Gazali,

377:Cordelia’cığım! Kendime âşık olduğumu söylüyor insanlar. Bu beni şaşırtmıyor, çünkü ancak seni seversem âşık olabileceğimi nereden bilebilirler; bir başkası yalnızca seni sevdiğimi nasıl farkedebilir? Kendime âşıkmışım. Neden? Çünkü sana âşığım, çünkü sevdiğim sensin, yalnızca sen, ve tüm bunlar aslında senin ve ben de sana ait olduğum için kendime âşığım; öyle ki seni sevmeyi bırakırsam kendimi .sevmeyi de bırakmış olurum. Şu halde, bayağı dünyanın gözünde en büyük bencilliğin ifadesi olan şey, senin sırdaş bakışınla en saf içtenliğin ifadesidir; bayağı dünyanın gözünde en sıradan bir kendini koruma ifadesi senin kutsal bakışınla en heyecan verici bir kendi kendini yok ediştir. Johannes’in ~ Anonymous,

378:Ben ucuz bir romandım. Hayır, kötü bir edebiyatın bile bir gerçekliği vardı: Can sıkıcı taklitçilikleri bile benden gerçekti. Ben yoktum; hatta ben yokum, olmadım diyemeyecek bir yerdeydim; kelimeler bile yan yana gelerek beni tanımlamak istemezlerdi. Ne olurdu benim de kelimelerim olsaydı; bana ait bir cümle, bir düşünce olsaydı. Binlerce yıldır söylenen milyonlarca sözden hiç olmazsa biri, beni içine alsaydı! Çok insan için söylendi ama, sana da uygulanabilir denilseydi. (Bu sözleri başkalarıyla paylaşmaya razıydım. Başka çarem yoktu.) Kendime gerçekten acıyabilseydim, gerçekten ümitsiz olsaydım. (Olumlu durumları aklıma getirmeye cesaretim yoktu.) Sonra yavaş yavaş, adım adım doğrulurdum. ~ O uz Atay,

379:Beni hayati olarak ilgilendiren tek şey var artık, o da kitaplarda bugüne kadar yazılmamış olan her şeyi kayda geçirmek. Gördüğüm kadarıyla kimse hayata yön veren ve onu hareketlendiren unsurları kullanmıyor. Sadece katiller ortaya koyduklarının karşılığını alıyorlar hayatta. Çağ şiddet gerektiriyor ama yarım kalmış patlamalardan fazlası yok elde. Devrim filizlenirken kesiliyor ya da başarıya fazla hızla ulaşıyor. Tutku kendini çabucak tüketiyor. İnsanlar fikirlerinden taviz veriyor, alışılageldiği üzere. Yirmidört saatten fazla dayanacak hiçbir şey tasarlanmıyor. Bir neslin uzamında milyonlarca hayat yaşıyoruz. Böcekbilimden, derin deniz ya da hücre araştırmalarından daha çok fayda sağlıyoruz. ~ Henry Miller,

380:Düşüncelerim her yerde Cordelia’yı kuşatıyor, koruyucu melekler gibi yerleştiriyorum onları çevresine. Venüs’ün, güvercinlerin çektiği arabasında oturması gibi Cordelia da, zafer arabasına kuruluyor, ben de düşüncelerimi koşuyorum arabasına, kanatlı yaratıklar gibi. Orada otururken mutludur, bir çocuk gibi zengin, bir tanrıça gibi her şeye kadir; bense onun yanı sıra yürürüm. Gerçekten, genç kız Doğanın ve tüm varoluşun bir kutsallığıdır ve hep öyle kalacaktır! Bunu kimse benden daha iyi bilemez. Hayıflanacak tek şey ise bu görkemin böylesine kısa ömürlü oluşudur. Bana gülümsüyor, beni selamlıyor, kızkardeşimmiş gibi eliyle çağırıyor beni. Tek bir bakış bile ona sevgilim olduğunu anımsatmaya yetiyor. ~ Anonymous,

381:Sen şimdi bu sözlerinle benim kararımı takviye ettin...Sana teşekkür borçluyum evlat...Bana dünyanın hakikaten suratına tükürülmeye bile değmez olduğunu ve bu dünyada suratına tükürülmeyecek bir tek, ama bir tek insan bile bulunmadığını sağlam bir şekilde ispat ettin.Böyle biri mevcut olsa o sen olurdun ve şimdi buraya gelinceye kadar içimde bir şüphe vardı.Şu kainatta belki bir de iyi taraf vardır,fakat görmek bize nasip olmuyor diyor ve seni düşünüyordum.Bir daha teşekkür ederim.Beni boş hayallerle avunmaktan,yaptığıma pişman olmaktan kurtardın.Ben de kendimi adam tanır birşey zannederdim.Senin suratına bakınca melanet dolu ruhunu göreceğime yüreği çarpan bir insan görüyordum.Nah,bunak kafa... ~ Sabahattin Ali,

382:I commons sono stati definiti "la terra indivisa appartenente ai membri di una comunità locale come insieme". I commons sono il contratto che un popolo fa con il proprio sistema naturale locale. La parola ha una storia interessante: è formata da ko, insieme, e dal greco moin, tenuto in comune. Ma la radice indoeuropea mei significa comunemente spostarsi, andare, cambiare. Questo aveva un significato arcaico particolare di scambio di beni e servizi in una società ordinata da regole e leggi. Penso che potrebbe richiamare i principi su cui si basavano le economie del dono, "il dono deve sempre spostarsi". In latino la radice munus significa servizio offerto alla comunità, da cui municipio. ~ Gary Snyder,

383:İlahî! Kullarına ve kulların içinde de özellikle veli kullarına kolaylık bahşettiğin sırrınla bana da tecellî buyur ve benim işlerimi de kolaylaştır. Fakirliğimi gınaya çevir. Cinnî ve insî bütün hasetçilerin basarlarını alacak parlak bir nur ile beni te’yîd eyle. Her hâl ve makamda her türden düşmana karşı beni galibiyetle serfiraz kıl. Beni başkalarından öyle müstağnî eyle ki, Sana olan fakr u ihtiyacım hep sabit olsun. Muhakkak ki Sen Ğaniyy ü Mecîd, Veliyy ü Hamîd, Kerîm ü Reşîd’sin. Allahım! Efendimiz Hazreti Muhammed’e, pırıl pırıl aile fertlerine ve iyiliğin zirvedeki temsilcileri olan ashâbına salât ve selâm eyle. Ezelden ebede her türlü hamd ve övgü, şükür ve minnet, Âlemlerin Rabbi Allah’a mahsustur. ~ Anonymous,

384:Peki Mac.Rahatla.'' Mac mı? Bana Mac mi demişti gerçekten? Nefes almaya uğraştım.''Ölecek miyim?'' diye hırıldayarak sordum.''Beni öldürecek misin?'' ''Sana rahatlamanı söylüyorum, sen ise kalkmış seni öldüreceğimi mi düşünüyorsun? Tam bir kadın mantıksızlığıyla davranıyorsun.'' Sonradan aklına gelmiş gibi ekledi. ''Artık serbestçe konuşabilirsin.'' ''Öyle davranmıyorum.Bana Mac diye hitap ettiğin iki seferde de ölümle pençeleşiyordum.Şu anda da etrafta başka bir tehdit unsuru olmadığına göre, beni öldürmek üzere olmalısın.Kesinlikle çok mantıklı bir çıkarım.'' ''Sana Mac diye hitap etmedim.'' ''Evet ettin.'' ''Sana Bayan Lane diye hitap ettim.'' ''Hayır etmedin.'' ''Evet ettim. ~ Karen Marie Moning,

385:Bana iyi olduğumun söylenmesine bayılıyorum. Neden mi ? Kesinlikle, beni iyi olduğuma ikna ettiğinden filan değil. Beni, bir başka insanı benim iyi iş çıkardığımı düşündürtecek kadar etkileyebilmiş olduğuma ikna eder de ondan. O insan için ben hakikaten iyiyimdir. Bu gerçekten de harikadır; zeka düzeyiniz doğuştan bellidir, sizin elinizde değildir, hem korkunç ve iğrenç insanların da son derece parlak zekaları olabilir; ya da yakışıklı olabilirler, den den; sağlıklı; den den; müzikal yetenek, den den; yazarlık kabiliyeti, den den; ne varsa her şey, den den. Oysa iyi olma, bir başkasını mutlu edebilme kapasitesi tamamen sizin yarattığınız, yaratılması son derece güç ve fakat bir o kadar da tatmin edicidir. ~ Isaac Asimov,

386:Beni boş ver. Konu ben değilim ki. Hiçbir zaman da olmadım. Asıl sen kimsin? Senin heyecanların neler, tutkuların neler, hayallerin neler? Şu hayatta başın sıkıştığında ilk kimi ararsın? Seni karşılıksız seven insan kimdir, ne bok yersen ye seni bağrına basacak insan kimdir? Eğer böyle biri varsa bu akşam onu ara, halini hatrını sor bu vesileyle. Yoksa sen de bir gün benim gibi yapayalnız kaldığında ufacık bir şey danışmak için bile arayacak kimseyi bulamazsın. Bu sözlerimi harcanmış yıllarımın manifestosu olarak kabul edebilirsin. Çünkü büyük bir tecrübeyle konuşuyorum, tecrübe ıstıraptır güzelim ve zannettiğinden çok daha fazla ıstırap çektim. İstersen sonra yine araşalım, daha 64 dakika bedava konuşma hakkım var çünkü. ~ Emrah Serbes,

387:Nerden emin olduğumu bilmiyorsam da senin beni sevmiş olduğunu biliyorum. Uzun yıllar geçse de bekleyeceğim, sen başkalarım sevmekten bıkıncaya dek bekleyecek, bekleyeceğim; o zaman aşkın mezarından yeniden doğrulacak, seni her zamanki gibi seveceğim, şükran duyacağım sana her zamanki gibi, eskisi gibi ah Johannes, eskisi gibi! Johannes! Bana karşı gösterdiğin bu taş kalpli kayıtsızlık, bu senin gerçek yapın mı? Aşkın, o koskoca yüreğin yalnızca bir yalandan mı ibaretti? Yani şimdi gerçek kişiliğine ini döndün? Aşkıma tahammül et, seni sevmeye devam ettiğim için beni bağışla; biliyorum, aşkım sana yük oluyor, ama bir gün gelecek Cordelia’na döneceksin. Senin Cordelia’na! Kulak ver bu yakarışa! Senin Cordelia’n, Senin Cordelia’n. ~ Anonymous,

388:Berlin, 6 Kasım 1982 ... Her şey can sıkıcı. İstanbul'un sıcak yaz gecelerindeki uzun, törensel gecelerini düşündüm. Güzel Türkiye'nin her zaman bir tutukevi olduğunu, tutukevi olarak kalacağını düşündüm. Bizler içinse, yani gerçekten tutuklu, ya da kendi seçmeleriyle tutuklu olmuş olanlar içinse, hiçbir yerde kurtuluş olmadığını. Oradaki uzun yaşamamız bitmeyen bir kavga gibi gelmiştir bana. Orada uzun yıllar, neredeyse otuz yıl, hiç huzur bulamadığımı düşündüm. Gürültünün, müziğin, komşu kavgalarının ne kadar acı verici olduğunu, yıllar boyu beni ezdğini düşündüm. Ben Anadolu'dan Grunewald'a kadar gelmek zorundaymışım meğer sessizliği algılamak için. Ayağımın altına hışırdayan yaprakların sesini duymak için. ... ~ Tezer zl,

389:Ey, yılların ötesinden gelecek yabancı. Ey, beni Nuvanza'ya götürecek kişi. Ey, Nuvanza'yı bana getirecek kişi. Şimdi söyle bana, sahiden geldin mi? Yazdıklarımı okudun mu? Sahiden on iki ayrı kentte gömülü, On iki ayrı kente gittin mi? On iki ayrı bileziği buldun mu? On iki ayrı bileziği bizi birleştirmek için topladın mı? Sahiden beni Nuvanza'ya götürecek misin? Nuvanza'yı bana getirecek misin? Yoksa tanrılar yine kandırdı mı bizi? Yoksa Nuvanza boşuna mı yaptırdı on iki bileziği, Yoksa Nuvanza boşuna mı sakladı on iki ayrı kente, Yoksa sen, yabancı, yok sen yok musun? Yoksa boşuna mı geçti bekleyişim? Yoksa boşuna mı geçti benim ömrüm? Yoksa ben Nuvanza'yı boşuna mı sevdim? ~ Ahmet mit,

390:Abdülhamid, Kürtlerden ordu kurmuş, Türkler suçlu. Orduların başına Kürt beylerini paşa tayin etmiş, Türkler suçlu. Onlara armağanlar, rütbeler, madalyalar vermiş yine Türkler suçlu. Hatta şimdi söyletme beni, Ermeni topraklarını peşkeş çeken Osmanlı değildir. İkiyüzlü İngiliz, üstünde birlikte yaşadığınız toprakları, kendi malıymış gibi hem Ermenilere hem Kürtlere söz vermiş aynı anda. Ermenilerle birbirinizi yemişsiniz, bu da Türklerin suçu olmuş! Ermenilerden boşalan yerlere güle oynaya konaklayan Kürtlerin vebali de Türklerde... Biz savaş suçları gündeme geldi miydi, bunların lafını dahi etmeyiz, ilkokul çocuğu gibi, öğretmene parmağımızla Kürtleri işaret etmeyiz gizli gizli, çünkü sizi hiç ayrım yapmadan, kendimizden sayarız. ~ Ay e Kulin,

391:Tek tesellim, ölümden sonra hiçlik ümidiydi; orada tekrar yaşamak düşüncesi içime korku salıyor, beni hasta ediyordu. Ben ki henüz yaşadığım dünyaya bile alışamamışım, bir başka dünya neyime yarardı benim? Bana göre değildi bu dünya; bir avuç yüzsüz, dilenci, bilgiç, kabadayı, vicdansız, açgözlü içindi; onlar için kurulmuştu bu dünya. Yeryüzünün, gökyüzünün güçlülerine avuç açanlar, yaltaklanmasını bilenler için. Kasap dükkânı önünde bir sinir parçası için kuyruk sallayan aç köpek gibiydi onlar. Evet, ikinci bir hayat düşüncesi korkutuyor, hasta ediyordu beni. Hayır, bütün bu öğürtü veren dünyaları, bütün bu iğrenç yüzleri görmeye ihtiyacım yoktu benim. Tanrı bir sonradangörme miydi ki dünyalarını ille de göstermek istesin bana? ~ Sadegh Hedayat,

392:Hatırladığım kadarıyla, vaktiyle, hayatım bir şölendi, tüm gönüllerin açıldığı, tüm şarapların aktığı bir şölen. Bir akşam, Güzelliği dizlerimin üstüne oturttum. -Ve onu çok acı buldum.- Ve sövdüm ona. Adalete karşı önlem aldım. Kaçtım uzaklara. Ey büyücüler, ey sefillik, ey kin, hazinem size emanet! Kafamdaki tüm insani umutları yok etmeyi başardım. Her sevincin üstüne sıçradım bir vahşi hayvan gibi boğmaz için. Yanıma cellatlar çağırdım, ölürken, tüfeklerinin dipçiklerini ısırayım diye. Belalar çağırdım, kumla, kanla beni boğsunlar diye. Mutsuzluk ilahım oldu. Çamura uzandım boylu boyuna. Cinayet havasıyla kurulandım. Ve nice oyunlar oynadım delicesine. Ve ilkbahar getirdi bana budalalığın ürkütücü gülümsemesini. ~ Arthur Rimbaud,

393:Konu bu değil ki. Her zaman bir isim vardır. Lincoln. Hitler. Gandhi. İsim, dehşete sebep olabilir, hayrete...Bazen de harika şeylere, isim yapmaya çalışan milyonlarca insan var. Hayal dahi edemeyeceği şeylerle karşılaşan insanlar. En kritik anda, kendi isimlerimiz bile insanların bizi ayırmak için kullandığı seslere dönüşür. Savaşabildim mi? Faydam oldu mu? Kız kardeşlerime destek oldum mu? Yoldaşlarıma, çocuklarıma, sümüklü böcek kabilesine...Her birimizin içinde zincirin bir halkası var. Adamın dediği gibi, ya varlığını hissedersin, ya da bilmezden gelirsin. Hissetmeye çalıştım. Bir kadın gibi karanlıkla yüzleşmeye çalıştım. Bundan fazlasına ihtiyacım yok. Beni hatırlamak zorunda değilsiniz. Kim olduğumu bile bilmiyorsunuz. Ben biliyorum. ~ Joss Whedon,

394:Bağ koptu, özlemle, güçlü, cesur, görkemli, kanat çırparcasına ilk kez izin verilmiş bir kuş gibi uçuyor Cordelia. Uç kuş, uç! Doğrusu bu muhteşem uçuş benden kaçıp gitme olsaydı acım sonsuz derin olurdu. Pygmalion’un sevgilisinin yeniden taşlaşması gibi olurdu benim için. Ben onu hafiflettim, bir düşünce kadar hafiflettim; bunun, benim düşüncemin bana ait olması gerekmez mi? Umutsuzluğa kapılacak bir şey olur. Bir an öncesi beni meşgul etmezdi, bir an sonrası ise bana dert olmayacak, ama şu an -şu an- benim için sonsuza dek süren an. Ama o uçarak benden kaçmıyor. Uç o zaman kuş, uç; kanatlarının üstünde gururla yüksel, havanın yumuşak duvarlarından süzülerek geç, çok geçmeden yanındayım, çok geçmeden, o derin yalnızlıkta seninle birlikte saklanacağım! ~ Anonymous,

395:...buraya rüyalarımızı gerçekleştirmek gerçek cenneti kurmak ve kötü hayalleri kovmak üzere toplanmış bulunuyoruz onları gözyaşlarımızla mı eğlendireceğiz onlar bu çeşit eğlenceyi daha çok severler ama ne ağladık ne ağladık diye heyecandan titrerler birbirlerine anlattıkça oysa biz onlara cenneti sunacağız cennet muhallebiden duvarlar demek değildirsayın yetkili cennet insanların birbirlerini dinlemeleri demektir birbirlerine aldırmaları birbirlerinin farkında olmaları demektir sen beni dinleyeceksin sayın yetkili benim reyimle oraya geldin bana kulak vereceksin yanımdan hışım gibi özel muhafızların ve kurşun işlemez camlı arabalarınla rüzgar gibi geçmeyeceksin öyle sahte bir samimiyet de istemiyorum benimle el sıkışırken resimler çektirmen gereksiz... ~ O uz Atay,

396:Elinizi bana verin... Nabzınız benimki kadar, belki daha hızlı atıyor. Bileğinizin terleri elimi yakıyor. Güzel göğsünüzün altındaki minimini kalbinizi görüyorum. Şu anda yok oluversek herhangi bir teessür duyarmısınız? Hayattan ayrılmayı istemeyiz, çünkü tatmin edilmemiş birçok arzularımız vardır. Fakat şu anda hiçbir istek bizi yere bağlamıyor. Ruhlarımızın dopdolu olduğunu hissetmiyor musunuz? Bileğiniz insanı çıldırtan bir teslimiyetle parmaklarımın arasında duruyor. Bütün vücudunuz ince dallardaki yapraklar gibi titriyor. Bana bu anı yaşattığınız için size minnettarım. Hayata, tesadüfe, beni dünyaya getirenlere, herkese, her şeye minnettarım. Artık evinize geldik. Ben girmeyeceğim. Sizi tekrar görünceye kadar bu anları kafamda yaşatmaya çalışacağım. ~ Sabahattin Ali,

397:gizli mezhep de çok boş çıkmıştı, yabancı kökenli olduğu halde ülkenin şartlarına uymuştu. Oysa aydınlara, benim gibi ne yapacağını bilmeyenlere bir ışık tutabilirdi, onları sarsıp yerinden kaldırabilirdi. Benim de bir ülküm olurdu. Tehdit zoruyla filan, ben de ülkücü olurdum. İşte gene, nereye gideceğimi bilmez bir durumda sokaklarda sürtüyorum. Evde korkuyla beklerken ya da korkuyu beklerken geçen zamanın ne de olsa bir önemi vardı, bir geleceği vardı. Üstelik bu arada, tehdit mektubunu almadan önceki zamanlarım da değer kazanmıştı. Bende bir özellik bulmuşlardı ki beni seçmişlerdi; İşte, neler olduklarını şimdi kesin olarak söyleyemeyeceğim bu özelliklerimi de bu yaşanmamış zamanlarda kazanmıştım. Şimdi artık her şeyi kaybetmiştim. Bir yanlışlık olmuştu belki. ~ O uz Atay,

398:Evet çokkez, bir kimse savaşta silahlarını bırakmakla, düşmanlarının önünde diz çökmekleölümden kurtulabilir; her şeyi söylemeyi, her şeyi yapmayı kabul eden bir kimse içinher türlü tehlike karşısında ölümden kurtulmanın daha birçok yolu vardır. Yalnızca,şuna iyice inanın, yargıçlarım, asıl sorun, ölümden sakınmak değil, haksızlıktansakınmaktır; çünkü kötülük ölümden daha hızlı koşar. Ben yaşlı ve ağır olduğumdan,bana yavaş koşan ölüm yetişti; oysa beni suçlayanlar güçlü ve çevik olduklarından,onlara da çabuk koşan kötülük yetişti. Şimdi ben, tarafınızdan ölüm cezasına, onlarda gerçek tarafından kötülüğün ve haksızlığın cezasına çarptırılarak ayrılıyoruz. Bencezama boyun eğerim, onlar da cezalarına boyun eğsinler. Herhalde böyle olmasıyazgıymış; belki de yerindedir... ~ Anonymous,

399:Ah beni özlemiyorlar,'dedi kız. 'Asosyalmişim, öyle diyorlar. KAynaşamıyormuşum. Öyle tuhaf ki. Aslında çok sosyalimdir. Sosyalden ne kastettiğine bağlı tamamen, değil mi* Bana göre sosyal olmak, seninle böyle şeyler hakkında konuşmak.' Ön bahçede ağaçtan düşmüş birkaç kestaneyi takırdattı.'Veya dünyanın ne tuhaf olduğundan bahsetmek.İnsanlarla olmak güzel. Ama bir grup insanı bir araya getirip de konuşmak istemelerine izin vermemek sosyallik değil bence;ya sence? Bir saat televizyon dersi,bir saat basketbol veya beyzbol ya da koşu, yine bir saat çeriyazılı tarih veya resin ve yine spor... ama biliyor musun, asla soru sormuyoruz, en azından çoğumuz sormuyor; yanıtları bing bing bing diye veriyorlar sadece, biz de dört saat daha film-öğretmenin karşısında oturuyoruz. ~ Ray Bradbury,

400:Bu yaşıma kadar mevcudiyetinden bile haberim olmayan bir insanın vücudu birdenbire benim için nasıl bir ihtiyaç olabilirdi? Fakat bu hep böyle değil midir? Birçok şeylere ihtiyacımızı ancak onları görüp tanıdıktan sonra keşfetmez miyiz? Ben de, o zamana kadar ki hayatımı boşluğunu, gayesizliğini sırf böyle bir insandan mahrum oluşumda bulmaya başlamıştım. İnsanlardan kaçışım, içimden geçenlerin en küçük bir parçasını bile etrafıma sezdirmekten çekinişim bana sebepsiz ve manasız görünürdü. Zaman zaman beni saran hüzünlerin, hayat bıkkınlığının bir ruhi hastalık alameti olmasından korkardım. Bir kitabı okurken geçen iki saatin ömrümün birçok senelerinden daha dolu, daha ehemmiyetli olduğunu fark edince insan hayatının ürkütücü hiçliğini düşünür ve yeis içinde kalırdım. ~ Sabahattin Ali,

401:Bu yaşıma kadar mevcudiyetinden bile haberim olmayan bir insanın vücudu birdenbire benim için nasıl bir ihtiyaç olabilirdi? Fakat bu hep böyle değil midir? Birçok şeylere ihtiyacımızı ancak onları görüp tanıdıktan sonra keşfetmez miyiz? Ben de, o zamana kadar ki hayatımın boşluğunu, gayesizliğini sırf böyle bir insandan mahrum oluşumda bulmaya başlamıştım. İnsanlardan kaçışım, içimden geçenlerin en küçük bir parçasını bile etrafıma sezdirmekten çekinişim bana sebepsiz ve manasız görünürdü. Zaman zaman beni saran hüzünlerin, hayat bıkkınlığının bir ruhi hastalık alameti olmasından korkardım. Bir kitabı okurken geçen iki saatin ömrümün birçok senelerinden daha dolu, daha ehemmiyetli olduğunu fark edince insan hayatının ürkütücü hiçliğini düşünür ve yeis içinde kalırdım. ~ Sabahattin Ali,

402:Şu dünyada değerini kaybetmeyen birkaç şeye karşı anlayışsız olan insanların bulunması beni neredeyse çıldırtacak. Lotte ile ... papazını ziyarete gittiğimiz zaman, altına oturduğumuz ceviz ağaçlarını bilirsin. Tanrı bilir ya bu güzel ağaçlar gönlüme daima en büyük huzuru vermiştir. Kilise meydanını ne kadar güzelleştiriyor ve serin tutuyorlardı. Dalları da ne kadar büyüktü. Yıllarca önce onları diken iyi kalpli din adamlarını hatırlatıyorlardı. Okulun öğretmeni bize dedesinden duyduğu bir adamın adını söylemişti. Çok cesur ve iyi bir insanmış. Bu ağaçların altında hep onu anarlardı. Şimdi bak, dün bu ağaçların kesildiğini söyleyince öğretmenin gözleri yaşardı. Evet ağaçları kesmişler. Deli olacağım. Onlara ilk baltayı vuran iti elime geçirirsem geberteceğim. ~ Johann Wolfgang von Goethe,

403:Bir insanla karşılıklı konuşacak gücüm yok. Bir insan, bir karşılık bekler sizden. Konuşurken ve dinlerken hissedersiniz bunu. Güçlü kuvvetli olduğunuz zaman önemsemezsiniz. Günseli de bana bunu hissettiriyor. Bana yararlı olmak istiyor; oysa beni yoruyor. İlgileniyor; demek ki ilgi bekliyor. Hiç olmazsa ilgilendiğinin farkedilmesini bekliyor. Annem öyle değildir. Kendini karıştırmadan benimle birlikte olmasını bilir. Hem de kitaplarda okumadan, bir yerden duymadan: içinden öyle geliyor. Bütün anneler böyle değildir. Gidip yatmasını söylüyorum: itiraz etmeden gidiyor. Karşımda oturduğu zaman düşüncelerimi hafifletiyor. İşim bitince gönderiyorum. Biraz iyileştiğimi görünce, bana yaptığı iyiliğin karşılığı olarak onunla ilgilenmemi bekleyebilir, değil mi? Hayır. Seviniyor sadece. ~ O uz Atay,

404:maria puder son birkaç dakika zarfında biraz sükunetini kaybetmişe benziyordu. bunu tespit edince memnun oldum: onun hiç sarsılmadan gittiğini görmek, beni herhalde pek üzecekti. mütemadiyen elimi tutup bırakıyor: "ne manasız şey?.. ne diye gidiyorsun sanki?" diye söyleniyordu. "asıl sen gidiyorsun , ben daha burdayım!" dedim. bu sözümü fark etmemiş göründü. kolumdan tuttu. "raif... şimdi ben gidiyorum!" dedi. "evet... biliyorum!" trenin hareket saati gelmişti. bir memur vagon kapısını örtüyordu. maria puder merdiven basamağına atladı, sonra bana eğilerek, yavaş bir sesle, fakat tane tane: "şimdi ben gidiyorum. fakat ne zaman çağırsan gelirim..." dedi. evvela ne demek istediğini anlamadım. o da bir an durdu ve ilave etti: "nereye çağırsan gelirim! ~ Sabahattin Ali,

405:Kurtarıcı rolünde Milena! Oysa denedim, biliyorsun: karşındakini yalnız varlığınla kurtarabilirsin, başka hiçbir şeyin yararı yoktur. Sen beni var olmanla kurtarmadın mı? Olmayacak küçücük nesnelerle denemeye de kalkışma artık. Birini boğulmaktan kurtarırsın, bu elbette ki büyük bir olaydır, ama kurtardıktan sonra yüzme öğretmeye kalkışırsan, neye yarar? İşi kolaylaştırmak değil midir bu, işi biraz başından atmak? Var olduğunu bilmek daha güven sağlar, her an yardıma koşacağını ummak daha iyi... işi yüzme öğretmenine ya da İsviçre'deki otelciye yüklemenin bir yararı yok. Hem biliyorsun, kilom 55,40! El ele tutuşmuşuz seninle, nasıl bırakır da giderim? Birlikte gitsek de ne olacak? Bir daha seni bırakıp uzaklara gitmeyeceğim, kafama koydum bunu. Meran cehenneminden yeni döndüm daha. ~ Anonymous,

406:Kendimi ararken hangi sapa yollarda yolumu yitiririm? Beni koruma numarasıyla, beni kendimden ayıran perde ne? Beni oluşturan bu ufalanmış parçaların içinde kendimi nasıl yeniden keşfedebilirim? Kendimi kavrama konusunda asla bilmediğim bir belirsizliğe doğru ilerliyorum. Sanki önümdeki yol önceden belirlenmiş. Sanki iç dünyam, kendi yarattığını sandığı; ama gerçekte onu biçimlendiren zihinsel bir manzaranın çizgilerinin bir parçası. Saçma -dünyanın rasyonelliğini onayladığı ve tartışmasız kabul edildiği için saçmalar saçması- bir güç beni durmaksızın sıçramaya zorluyor; ama asla terk edemediğim sert bir zeminde ayaklarım. Ve kendime doğru yaptığım bu yararsız atlayışımla, sadece bugünle olan bağımı yitirme başarısını gösteriyorum: çoğu kez, kendimden uzakta, ölü zamanın ritmiyle yaşarım. ~ Raoul Vaneigem,

407:İçindeki o tarifsiz, kuvvetli duygu, başka duyguları körleştiriyor mu? İnsanlar! Neden kaybolup gitmeme seyirci kalıyorsunuz? Benden ne kötülük gördünüz? İnsanlar, duygusuz bir telaşla kaçışıyordu. Çok zayıfladım insanlar! Belki de kaçmak istediğim bir işe farkına varmadan sürüklüyorsunuz beni. Oysa ne kadar korkuyordum beni tutmanızdan. Ne kadar tutucu görünüyordunuz. Ne hileleriniz vardı. Ne kadar zayıf bağlarla bir arada tutuyormuşsunuz toplumu. Benim ayrılmama seyirci kalmanız ne kadar dehşet verici. Sonra, durum artık saklanamayacak bir şiddet kazanınca, şaşırmış görüneceksiniz. Sahte bir şaşkınlık göstereceksiniz. Sizi hesaba katıp yola çıkanları büyük hayal kırıklığına uğratıyorsunuz. Ne diyeyim? Siz beni tanımıyorsanız, ben de sizi hiç bilmiyorum. Buna da üzülmüyorsunuz. Daha beter olun! ~ O uz Atay,

408:Nüzhet Bana Yalan Söyledi Dünyanın hiçbir Nüzhet’i yalan söylememelidir. Öyle bir yaşta idim ve öyle bir mizaçta idim ve çocukluğumda o kadar az oyun oynamıştım ve aldatmasını o kadar az öğrenmiştim ki, yalan bana suçların en ağırı gibi geliyordu; ve bir yalan söylendiği zaman insanların değil, eşyanın bile buna nasıl tahammül ettiğine şaşıyordum. Yalana herşey isyan etmelidir. Eşya bile: Damlardan kiremitler uçmalıdır, ağaçlar köklerinden sökülüp havada bir saniye içinde toz duman olmalıdır, camlar kırılmalıdır, hattâ yıldızlar düşüp gökyüzünde bin parçaya ayrılmalıdır filân... Zavallı mürâhik... Nüzhet bana yalan söyledi. Ah ben ruhumun içindeki o ikinci ruhu bilirim, esrarı gören gözleriyle ve esrarı duyan kulaklariyle her şeyi sezer ve bana sezdirir ve beni aldatamaz, ah, içim beni aldatmaz. ~ Anonymous,

409:Ben çocukken söylenen her şeye, okuduğum her şeye ve aşırı çalışan hayal gücümün gönderdiği her mesaja inanırdım. Bu nedenle epey gecemi uykusuz geçirirdim ama, yaşadığım dünya da huzurlu geçen geceler karşılığında takas edemeyeceğim renkler ve dokularla dolu olurdu. Daha o zamandan dünyada hayal güçleri ya uyuşmuş ya da tümüyle tükenmiş insanlar olduğunu ve bunların renkkörlüğüne yakın bir durumda yaşadıklarını bilirdim. Onlara hep acırdım ve hayal gücü olmayan bu tiplerden çoğunun, gerek mantıksız korkularım, gerekse her şeye inanmaya hazır olduğumdan dolayı bana ya acıdıklarını ya da beni küçük gördüklerini hayal bile edemezdim. Bazılarının ki, annem bunların arasındaydı şöyle demiş olmaları muhtemeldir: "İşte sana Brooklyn Köprüsü'nü bir kere değil de, birkaç kere üst üste satın alacak bir çocuk. ~ Anonymous,

410:İkimiz de güldük. "Sally" dedim, "senin sevdiğim yanın ne biliyor musun? Bu kadar kolayca kandırılabilmen. Hiç kandırılamayan insanlar öylesine can sıkıcı ve ruhsuz oluyorlar ki!" "Beni hâlâ seviyor musun, Chris, sevgilim?" "Evet, Sally. Seni hâlâ seviyorum." Onu bir daha görmedim. Yaklaşık iki hafta sonra, tam onu aramam gerektiğini düşündüğüm bir sırada, Paris'ten bir kart aldım: "Buraya dün gece geldim. Yarın doğru dürüst yazarım. Kucak dolusu sevgiler." Arkadan mektup gelmedi. Bundan bir ay sonra Roma'dan bir kart daha aldım. Adres yoktu: "Bir iki güne kadar yazarım." diyordu. Bu altı yıl önceydi. Şimdi ben ona yazıyorum. Sally, bunu okuduğun zaman -eğer bir gün okuyacak olursan- lütfen bunu bir takdirname- sana verebileceğim en yürekten takdirname olarak kabul et... ~ Christopher Isherwood,

411:Bu insanlar dünyada nasıl yaşamak lazımsa öyle yaşıyorlar, vazifelerini yapıyorlar, hayata bir şeyler ilave ediyorlardı. Ben neydim? Ruhum, bir ağaç kurdu gibi beni kemirmekten başka ne yapıyordu? Şu ağaçlar, onların dallarını ve eteklerini örten karlar, şu ahşap bina, şu gramofon, şu göl ve üzerindeki buz tabakası ve nihayet bu çeşit çeşit insanlar hayatın kendilerine verdiği bir işi yapmakla meşguldüler. Her hareketlerinin bir manası vardı, ilk bakışta göze görünmeyen bir manası. Ben ise, dingilden fırlayarak boşta yuvarlanan bir araba tekerleği gibi sallanıyor ve bu halimden kendime imtiyazlar çıkarmaya çalışıyordum. Muhakkak ki dünyanın en lüzumsuz adamıydım. Hayat beni kaybetmekle hiçbir şey ziyan etmeyecekti. Hiç kimsenin benden bir şey beklediği ve benim hiç kimseden bir şey beklediğim yoktu. ~ Sabahattin Ali,

412:Senin eşsizliğin, bulunmazlığın üzerine ne söylesem eksik kalır. Sadelikten korkmayan bir kadınsın bir kere. O köprünün altında vb. satılan balık-ekmekten alıp yemek istemen beni en çok gönendiren şeylerden biri. Sana ondan almak istemeyimişimin tek nedeni midenin sağlığını düşündüğümdendir. Bunu kaç kez söyledim de sana. Adapazarı'ndaki kızla -neydi adı onun?- çektirdiğin fotoğrafta senin bütün hayat tavrın gizli. En gösterişsiz koşullarda da sen, o koşullardan hiç utanmadan, hiç yüksünmeden, bir ayağını gözüpek bir rahatlıkla ileri atabilirsin. Beni nasıl savunursun sonra. Birisi bana çok şişmanladığımı söylemişti de, hemen saldırıya geçmiş, şişman olmadığımı ileri sürmüştün. Oysa pekala fazla okkalanmıştım o günler. Sen busun işte. Sevdiğini her durumda savunursun, onun kusurlarını görmezsin. Ne sevgilisin sen. ~ Cemal S reya,

413:Her yerde birçok fırsatlar çıkıyor, birçok insanlar, ruhumda fazlasıyla bulunduğunu bildiğim sevgiyi sarf etmek, tekrar yaşamaya başlamak için bana kısa ümitler veriyordu. Fakat bir türlü kendimi o şüpheden kurtaramıyordum. Dünyada bir tek insana inanmıştım. O kadar çok inanmıştım ki, bunda aldanmış olmak, bende artık inanmak kudreti bırakmamıştı. Ona kızgın değildim. Ona kızmama, darılmama, onun aleyhinde düşünmeme imkân olmadığını hissediyordum. Ama bir kere kırılmıştım. Hayatta en güvendiğim insana karşı duyduğum bu kırgınlık, adeta bütün insanlara dağılmıştı; çünkü o benim için bütün insanlığın timsaliydi. Sonra, aradan seneler geçtiği halde, nasıl hâlâ ona bağlı olduğumu gördükçe, ruhumda daha büyük bir infial duyuyordum. O beni çoktan unutmuş olacaktı. Kim bilir şimdi kimlerle yaşıyor, kimlerle dolaşıyordu. ~ Sabahattin Ali,

414:Allah Resûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) işçilerin haklarının korunması, ücretlerinin eksiksiz ve zamanında verilmesi, onlara güzel davranılması hususlarında da pek çok tavsiyede bulunmuştur. Mesela yanlarında çalışan insanların onların kardeşleri olduğunu; yediklerinden yedirmelerini, giydiklerinden giydirmelerini emretmiş, onlara güçlerinin üzerinde iş vermemeyi, şayet böyle bir iş söz konusu olursa onlara yardım edilmesini de söylemişti.255 Allah Teâlâ’nın, çalıştırdığı işçiden azamî verim aldığı hâlde, onun ücretini tam ödemeyenin öteki hayatta hasmı olacağını ifade buyurmuştu.256 Yine bir kudsî hadiste de şu ilâhi tehdidi seslendirmişti: “Üç kimse, kıyamet gününde Beni karşısında bulacaktır: Benim adımı kullanarak haksızlık eden; hür bir insanı satıp parasını yiyen; bir işçiyi çalıştırıp da ona ücretini vermeyen! ~ Anonymous,

415:Fakat birdenbire başını kaldırıp yüzüme baktı: "Neden sizi ziyaret etmemi istemiyorsunuz?" diye sordu. "Tanrı'ya inanmıyorum da ondan," diye cevap verdim. Bundan emin olup olmadığımı öğrenmek istedi. Ben de bunun, kendi kendime sormaya değer bir şey olmadığını söyledim: Pek önemsiz bir sorun gibi görünüyordu çünkü bu bana. O zaman vücudunu geriye kaydırarak sırtını duvara dayadı, ellerini baldırlarının üzerine koydu, bana söylemiyormuş gibi bir tavırla, insanın bundan emin olduğunu sandığını, ama gerçekte emin olmadığını söyledi. Ben bir şey söylemiyordum. Yüzüme baktı ve, "Ne dersiniz?" diye sordu. Bunun mümkün olduğunu söyledim. Her halukarda, beni gerçekten ilgilendiren şeyin ne olduğundan belki emin değildim ama, beni ilgilendirmeyenin ne olduğundan emindim. Ve tam da onun bana bahsettiği şey, beni ilgilendirmiyordu. ~ Albert Camus,

416:L'epoca nostra si demolisce da sé: ravvisa nella ricompensa materiale l'espressione del valore di un uomo e con ciò stritola le basi della più nobile eguaglianza che possa esistere. Nella nostra epoca, in cui interi gruppi umani sanno solo più apprezzarsi a vicenda in base allo stipendio che percepiscono, queste cose non trovano comprensione. La declinante valutazione del lavoro manuale è conseguenza del minor compenso che questo ottiene; il minor compenso a sua volta causa di una minor partecipazione dell'individuo ai beni culturali della sua Nazione e che così resta danneggiata appunto la cultura ideale dell'uomo. Si aggiunga che l'avversione per il lavoro manuale ha radice nel fatto che, in conseguenza della peggiorata remunerazione, il livello culturale fu abbassato, giustificando con ciò una minor valutazione generale ~ Adolf Hitler,

417:Ben kör inançları olan bir kişiyim. Gülünç bir tutum bu, ama itiraf etmekten kendimi alamıyorum. Evet, eğer küçük oğlum! talihsiz bir kazanın kurbanı olur, bir polis memuru onu raslantıyla vurur, oğlum hücresinde kendini asar, yeni yeni tanıklar oğlumu suçlayan deliller gösterirse o zaman, inançlarım beni, burada bulunan bazı kişilerin bana karşı hâlâ kötü niyet beslediği kanısına götürecek. Dahası var. Oğluma yıldırım çarpsa yine buradaki bazı kişileri suçlayacağım. Çiçeği denize düşer, gemisi okyanusun dalgalarına gömülür, öldürücü bir hastalığa yakalanır, otomobiline tren çarpsa yine inancım beni, buradaki kişilerin bana karşı kötü niyet beslediklerine götürecektir. Beyler, o kötü niyeti, o kötü talihi asla bağışlayamam. Ama bunların dışında hiç bir şey için yaptığımız barışı bozmayacağıma, torunlarımın üzerine yemin ederim. ~ Anonymous,

418:Ben öyle yerlere varmıştım ki hayalimde bu ayrılmayı bir ihanet saydım gücendim. Hayır benimle başa çıkılmaz beni bırak Günseli. Herkes için öyle hayaller kurdum ki senin için de bir kurmaya başlarsam... Bak Günseli düşün beni tanıdığın kadarıyla seviyorsun, bir bilsen bilmediklerinin yanında bildiklerin ne kadar az yer tutuyor. Belki ben öyle esaslı bir adamım ki, her şeyimi bilsen aşkın da korkunç olacak ben dayanamayacağım. Sonra birden suratını asardı. Bunların doğru olmadığını içimde bir yerde biliyorum. Belki tanıdıkça benden uzaklaşacaksın. Belki ben, tanıdığın kadar bir şeyim. Geride bir şey yoktur ben de kurcalamak istemiyorum altından bir yokluk, bir hiçlik çıkarsa, sen belki dayanırsın buna, fakat ben dayanamam, yaşayamam. Müsaade edin bana hayattan ayrılıyorum, kendi isteğimle ayrılıyorum. ~ O uz Atay,

419:Ben ömrüm boyunca bir köpek olarak yaşamıştım ama artık kesin kararım, bir kediye dönüşmekti. Kedi olacaktım. İşte yazarın bilemediği en temel konulardan biri buydu. Artık hayatımda bir köpek gibi yaltaklanmalara, bağlanmalara, başkalarını kendime bağlama çabalarına, başımı okşatmaya, sevgi ve sıcaklık ihtiyacı içinde insanların bacaklarına sürünmeye, kuyruğumla birlikte tüylü kıçımı da sallayarak sevimli görünme gayretine hiç yer yoktu. Uzun zaman önce bırakmıştım bunları. Köpek olduğum yıllarda hepsini yapmıştım, hem de fazla fazla; ama bu beni felakate götürmüştü. Ölümün kıyısına gelmiştim. Ölümün kıyısı, ölümün kendisinden daha feci bir şeydir, bunu yaşayarak öğrendim. Bağlanmalar yüzünden aklımı kaçırmanın kıyısında dolaşmıştım bir süre. İçime karanlık yerleşmişti: Bir türlü söküp atamadığım, kusamadığm, çıkaramadım bir koyu karanlık. ~ O Z Livaneli,

420:o gün öğleden sonra, geçmişimin tozlu koridorlarında dolaşarak, kendime bakarak, uzun uzun düşündüm. Bu pis, korku verici ve hatta tehlikeli bir işti. Pek çok eski alışkanlığım ve inancım vardı ki, çıkarlarımı korumak için bunları ölümüne savunabilirdim. Ben durup da bir yahudinin ya da budistin mezarını onarır mıydım acaba? Kutsal bir tapınaktan çıkan kalabalığın trafiği alt üst ettiği bir günü ve bu durumun beni nasıl deli ettiğini anımsadım. Acaba bundan sonra yargılayan bir tavır sergilemeden, gerçekten önemli olana konsantre olarak, başkalarının inandıkları yolda yürümelerini kutsamayı becerebilecek miydim* Şimdi anlamaya başlıyordum: bizler karşılaştığımız her kişiye bir şey verirdik ama ne vereceğimizi sadece kendimiz kararlaştırırdık. sözlerimiz, eylemlerimiz, ancak sürdürmeyi umut ettiğimiz yaşamın sahnesini oluşturmaya yönelikti. ~ Marlo Morgan,

421:Adı: Betonarme Cinayeti. Ortam: bilimsel. Dekor: iskele ve kalıplar. Katil, cinayeti, betonarme projesinin hesaplarını yaparken tasarlıyor: momentleri yanlış buluyor, demirler ters çıkıyor. Öfkesi başına vuruyor. Hesap cetvelini kaptığı gibi dizine çarpıyor, parçalıyor. İntikam almak için uygun bir fırsat kolluyor. Meğer, doğuştan katilmiş de o güne kadar bilmiyormuş. T cetvelini kaptığı gibi sokağa fırlıyor. Koşa koşa inşaata geliyor: etrafta kimseler yok. T cetvelini elinden atıyor, yirmi ikilik bir demir yakalıyor ve cinayeti onunla işliyor. Kayhan sorar: hesapta yanlış bulduğu demirle mi? Evet. Cinayeti onun işlediği de hesapların incelenmesiyle ortaya çıkıyor. Bilirkişi heyeti hesaplara bakıyor: bir demir eksik. Yatağının altında buluyorlar demiri. Peki, idama giderken son sözleri ne oluyor? Ne olacak: beni moment mahvetti. Gerçek katil odur. ~ O uz Atay,

422:Bazen, geceleri, aşkıma hava aldırmak gelir içimden. O zaman pelerinime sarınıp, şapkamı gözlerimin üstüne indirip gider dışarıda penceresinin karşısında dururum. Yatak odası avluya bakar, ama ev köşede olduğundan caddeden görünür. Bazen bir an pencerede durur, ya da pencereyi açar, yıldızlara bakar; kendisiyle ilgilendiği aklının ucundan bile geçmeyecek biri dışında onu kimse görmez. Bu gece saatlerinde bir hayalet gibi süzülürüm, bir hayalet gibi yerleşirim onun yaşadığı yere. Her şeyi unuturum, planlan, hesapları bırakırım; mantığı denize atarım, iç çekmelerle göğsümü şişirir, güçlendiririm; davranışlarıma hükmeden sistemin acısını çekmemem için bana gerekli bir alıştırmadır bu. Başkaları gündüz erdemli olur, gece ise günah işler; bense gündüzleri riyakâr, geceleri ise saf arzuyumdur. Keşke görseydi beni, keşke ruhumun içine bakabilseydi. Keşke! ~ Anonymous,

423:Bu oda karanlık” diyordum, “bu oda yalnız bugün değil, her zaman böyle karanlık.. Burada kitaplarımla ben yaşarız ve bize aydınlık getirecek kimsemiz yok… Ben burada yalnızlığı bardak bardak içiyorum. Ve ihtiyar kanepelerle konuşmak istediğim zaman, onlar artık bana anlatacak yeni bir şey bulamıyorlar.. Sen bu odaya hiç görülmemiş bir şey gibi geldin.. Bu sarı duvarlar, bu yıllanmış eşya seni bir daha unutamazlar. Bana her gün senden bahsedeceklerdir. Onlar da benimle beraber seni arayacaklar, buraya her girişimde sorucu gözlerle bakarak: “Nerede o?..” diyeceklerdir. Tahmin etmiyorum ki senin bulunduğun yerler buradan daha aydınlık olsun. Buraya gelmek, tekrar başını göğsüme koymak, ellerini böyle yumruk yaparak avucuma vermek istediğin anlar olacaktır. O zaman hiç düşünmeden gel; beni kitaplarımın temiz arkadaşlığından ayıracağından korkma..  ~ Sabahattin Ali,

424:Apartmanın girişindeki lambayı sen mi kırdın Bülent?” “Hangisini?” “Otomatik yanan, sensörlü lamba.” “Hayır.” “Komşu görmüş, yalan söyleme. Süpürge sapıyla kırmışsın dün gece.” Önüme baktım. “Neden kırdın?” Cevap yok. “Hasta mısın evladım? Söyle bana, neyin var, neden kırdın lambayı, yapma böyle…” “Kırdımsa kırdım, ne olacak! Çok mu değerliymiş?” “Lamba senden değerli mi evladım, lambanın amına koyayım, lamba kim? Yöneticiye de dedim. Lambanızı sikeyim, kaç paraysa veririz. Sen değerlisin benim için.” “Beni görünce yanmıyordu baba.” “Nasıl ya?” “Görmezden geliyordu, yanmıyordu. Kaç sefer yok saydı beni.” “E beni görünce de yanmıyordu bazen, böyle el sallayacaksın havaya doğru, o zaman yanıyor.” “Hadi ya! Sahiden mi?” “Evet. Ucuzundan takmışlar. Bizimle bir alakası yok.” Babama sarıldım yıllar sonra. ~ Emrah Serbes,

425:Apartmanın girişindeki lambayı sen mi kırdın Bülent?" "Hangisini?" "Otomatik yanan, sensörlü lamba." "Hayır." "Komşu görmüş, yalan söyleme. Süpürge sapıyla kırmışsın dün gece." Önüme baktım. "Neden kırdın?" Cevap yok. "Hasta mısın evladım? Söyle bana, neyin var, neden kırdın lambayı, yapma böyle..." "Kırdımsa kırdım, ne olacak! Çok mu değerliymiş?" "Lamba senden değerli mi evladım, lambanın amına koyayım, lamba kim? Yöneticiye de dedim. Lambanızı sikeyim, kaç paraysa veririz. Sen değerlisin benim için." "Beni görünce yanmıyordu baba." "Nasıl ya?" "Görmezden geliyordu, yanmıyordu. kKaç sefer yok saydı beni." "E beni görünce de yanmıyordu bazen, böyle el sallayacaksın havaya doğru, o zaman yanıyor." "Hadi ya! Sahiden mi?" "Evet. Ucuzundan takmışlar. Bizimle bir alakası yok." Babama sarıldım, yıllar sonra. ~ Emrah Serbes,

426:Bariz Kader (Manifest Destiny) idi. Şöyle ki 1840’larda Amerikalılar arasında popüler olan ve Kuzey Amerika’nın fethinin Tanrı tarafından buyrulduğu; yani, Kızılderililer’in, ormanların ve buffaloların imhasının, bataklıkların kurutulmasının ve nehir yataklarının değiştirilmesinin, iş gücü ve doğal kaynakların sürekli olarak sömürülmesine dayalı bir ekonominin insan iradesi değil, Tanrı’nın emri olduğuna ilişkin doktrini temel alıyordu. O makale beni ülkemin dünyaya karşı tavrı hakkında düşünmeye zorladı. İlk defa 1823’te Başkan James Monroe tarafından dile getirilen Monroe Doktrini, 1850’lerde ve 1860’larda Bariz Kader'i bir adım daha ileri götürerek, ABD’nin tüm yarıküre üzerindeki politikalarını desteklemeyi reddeden herhangi bir Orta veya Güney Amerika ülkesini istila etmek de dahil olmak üzere, özel haklara sahip olduğunu iddia etmek için kullanılmıştı. ~ Anonymous,

427:Çocuğum öldü, çocuğumuz — artık dünyada senden başka sevecek kimsem kalmadı. Ama sen benim için kimsin, beni hiç, hiç tanımayan, suyun yanından geçer gibi yanımdan geçip giden ve gitmeye de devam eden ve beni sonsuz bir bekleyişe terk eden sen? Bir zamanlar seni yanımda tutabileceğimi sandım, daima kaçıp giden seni çocuğumuzda tutabilirim sandım. Ama o, ne de olsa senin çocuğundu; bir gecede acımasız bir şekilde benden ayrıldı, bir yolculuğa çıktı, beni unuttu ve bir daha hiç dönmeyecek. Yine yalnızım, eskiden olduğundan daha yalnız, hiçbir şeyim yok, senden kalan da bir şey yok — artık çocuğun yok, tek bir söz, tek bir satır, tek bir hatıra yok ve karşında biri adımı ansa, kulağına yabancı bir şey gibi gelir, bir şey ifade etmez. Senin için ölü olduktan sonra neden seve seve ölmeyeyim ki, sen benden gittikten sonra neden ben de daha ileriye gitmeyeyim ki? ~ Stefan Zweig,

428:Bu beni öldürüyor, çünkü senin için hissettiklerimi bilmeden bir gün daha geçirmeni istemiyorum. Ama sana âşık olduğumu söylemeye hazır değilim, çünkü âşık değilim. Henüz değil. Ama bu hissettiğim her neyse hoşlanmaktan çok daha fazla. Çok daha fazla. Son birkaç haftadır bunu anlamaya çalışıyordum. Neden tarif edebileceğim başka bir kelime olmadığını düşünüyordum. Sana tam olarak ne hissettiğimi söylemeyi istiyorum, ama lanet olası sözlükte hoşlanmak ve sevmek arasındaki noktayı tarif edebilecek bir kelime yok, ve o kelimeye ihtiyacım var. İhtiyacım var, çünkü söylediğimi duymanı istiyorum.” Yaşamak. Kelime sanki hep orada, sözlükte ait olduğu yerde, hoşlanmak ve sevmek arasına saklı kalmıştı. “Yaşamak,” dedim. "Bu kelimeyi kullanabilirsin." "Seni yaşıyorum, Sky" dedi dudaklarıma doğru. "Seni doya doya yaşıyorum. ~ Colleen Hoover,

429:Merak ediyorum, niçin acaba belli bir noktadan sonra insanları sanki iğrendiriyorum. Tuhaf, değil mi! Başlarda hoşlanıyorlar benden; beni alışılmadık ya da özgün buluyorlar; ama sonra onlardan hoşlandığımı göstermek - hatta ipucu vermek - istediğim anda sanki korkup yok olmaya başlıyorlar. Galiba daha sonra canımdan bezdirecek bu durum beni. Belki de onlara verecek çok fazla şeyim olduğunu anlıyorlar bir yolla. Belki onları korkutan da bu. Ah, birisine verilecek öyle sınırsız, sınırsız sevgim olduğunu hissediyorum ki - birisini öylesine sonsuzca, öylesine bütünüyle sevebilirim ki - onu kollayabilirim - korkunç olan her şeyi ondan uzak tutabilirim - bir şeylerin yapılmasını istedikleri her kez bunu yapmak için yaşadığımı hissettirebilirim. Ah bir hissedebilsem birisinin beni istediğini, birisine yararım dokunabileceğini, tümden başka bir kişiye dönüşürdüm. ~ Katherine Mansfield,

430:Ben zengin çocukların patinaj çekerek parlak renkli elbiseler giymiş kızları götürmelerini izlerken, o beni onların elit havası belki bana da bulaşır düşüncesiyle yollamıştı o liseye. Yoksulların genellikle yoksul kaldıklarını öğrenmiştim oysa. Zenginlerin yoksullardan gelen pis kokuyu aldıklarını, bunu biraz da eğlendirici bulmayı öğrendiklerini. Gülmek zorundaydılar, çok korkunç olurdu yoksa. Bu şekilde davranmayı öğrenmişlerdi. Asırların deneyimine sahiptiler. Kahkahalar atan çocukların parlak arabalarına bindikleri için asla affetmeyeceğim o kızları. Ellerinde değildi tabii ki, ama yine de belki diye düşünüyor insan... Ama hayır, belkiler filan yoktu. Varlıklı olmak zafer demekti ve zafer tek gerçekti. Hangi kadın bir bulaşıkçıyla yaşamayı seçer? Lise yaşantım boyunca ilerde ne olacağımı düşünmemeye çalıştım. Bu düşünceleri geciktirmek daha cazipti. ~ Charles Bukowski,

431:Üçüncü Şahsın Şiiri gözlerin gözlerime degince, felaketim olurdu aglardim. beni sevmiyordun bilirdim, bir sevdigin vardi duyardim. çöp gibi bir oglan ipince, hayirsizin biriydi fikrimce. ne vakit karsimda görsem, öldürecegimden korkardim, felaketim olurdu aglardim. ne vakit maçka'dan geçsem, limanda hep gemiler olurdu. agaçlar kus gibi gülerdi, bir rüzgar aklimi alirdi. sessizce bir cigara yakardin, parmaklarimin ucunu yakardin, kirpiklerini egerdin bakardin. üsürdüm içim ürperirdi, felaketim olurdu aglardim. aksamlar bir roman gibi biterdi. jezabel kan içinde yatardi. limandan bir gemi giderdi, sen kalkip ona giderdin. benzin mum gibi giderdin, sabaha kadar kalirdin. hayirsizin biriydi fikrimce, güldü mü cenazeye benzerdi. hele seni kollarina aldi mi; felaketim olurdu aglardim ~ Attil lhan,

432:Dünyada sizden, yani bütün erkeklerden niçin bu kadar çok nefret ediyorum, biliyor musunuz? Sırf böyle en tabii haklarıymış gibi insandan birçok şeyler istedikleri için. Beni yanlış anlamayın, bu taleplerin muhakkak söz haline gelmesi şart değil. Erkeklerin öyle bir bakışları, öyle bir gülüşleri, ellerini kaldırışları, hulasa kadınlara öyle bir muamele edişleri var ki… Kendilerine ne kadar fazla ve ne kadar aptalca güvendiklerini fark etmemek için kör olmak lazım. Herhangi bir şekilde talepleri reddedildiği zaman düştükleri şaşkınlığı görmek, küstahça gururlarını anlamak için kafidir. Kendilerini daima bir avcı, bizi zavallı birer av olarak düşünmekten asla vazgeçmiyorlar. Bizim vazifemiz sadece tabi olmak, itaat etmek, istenilen şeyleri vermek. Biz isteyemeyiz, kendiliğimizden bir şey vermeyiz. Ben bu ahmakça ve küstahça erkek gururundan tiksiniyorum. Anlıyor musunuz? ~ Sabahattin Ali,

433:Kleopatra Öyleyse, sevgilim, soğuyan yüreğimden Buz gibi taşlar yağdırsın gökler Zehirleyerek hem de kanımın kaynağını: İlk taş boynuma düşsün ve erisin canımla birlikte. İkinci taş Caesarion'un başını alsın, Silsin birer birer izlerini soyumun; Bugün yiğit Mısırlılar'ımla birlikte Mezarsız bıraksın hepsini bu eriyen buz kasırgası; Nil'in sinekleri, kurtları gömsün yesin onları! Antonius Ferahladı yüreğim. İskenderiye'ye mi iniyor Caesar, Peki, ben de orda çıkarım karşısına. Kara gücümüz yiyitçe duruyor ayakta. Dağılan donanmamız da toparlanıyor, yeniden Yarıyor denizleri, meydan okuyarak. Nerelere gitmişti bu yüreğim benim? Dinle beni, kraliçe, bu dudakları öpmek için Bir daha dönersem savaştan, Üstüm başım kan içinde döneceğim. Kılıcımla ben yazacağım tarihimizi. Umutsuz değilim henüz. Sayfa:108 ~ William Shakespeare,

434:Le passioni umane sono una cosa misteriosa. Coloro che ne vengono colpiti non le sanno spiegare, e coloro che non hanno mai provato nulla di simile non le possono comprendere. Ci sono persone che metto in gioco la loro esistenza per raggiungere la vetta di una montagna. A nessuno, neppure a se stessi, potrebbero realmente spiegare perchè lo fanno. Altri si rovinano per conquistare il cuore di una persona che non vuole sapere nulla di loro. Altri ancora vanno in rovina perchè non sanno resistere ai piaceri della gola o alla bottiglia. Alcuni buttano i loro beni nel gioco oppure sacrificano ogni cosa per un'idea che mai potrà diventare realtà. Altri credono di poter essere felici sono in un posto diverso da quello in cui vivono e così passano la vita girando il mondo. Insomma ci sono tante e diverse passioni, quante e diverse sono le passioni. Per lei la passione erano i libri. ~ Michael Ende,

435:Bazen bütün insanları boyunlarına sarılıp öpecek kadar seviyorum, bazen de hiçbirinin yüzünü görmek istemiyorum. Bu nefret falan değil.. İnsanlardan nefret etmeyi düşünmedim bile. Sadece bir yalnızlık ihtiyacı. Öyle günlerim oluyor ki, etrafımda küçük bir hareket, en hafif bir ses bile istemiyorum. Taşıp dökülecek kadar kendi kendimi doyurduğu mu hissediyorum. Kafamda hiçbir şeyle değişilmesi mümkün olmayan muazzam hayaller, bana her şeylerden daha kuvvetli görünen fikirler birbirini kovalıyor. Fakat sonra birden bire etrafımda bana yakın birini arıyorum. Bütün bu beynimde geçen şeyleri teker teker uzun uzun anlatacak birini. Sokağa fırlıyorum. Bir tek çehre görsem de yanında yürüsem, hiç ses çıkarmadan yürüsem diyorum. Halbuki ara sıra karşılaştığım ahbapları görmemezliğe geliyorum. Hiçbiri bana bu anda yardıma çağrılacak kadar yakın görünmüyor. Bilmem beni anlıyor musunuz? ~ Sabahattin Ali,

436:Beni ancak zengin bir kancık kurtarır,’ diyor büyük bir yılgınlıkla. ‘Sürekli yeni kancıklar peşinde koşmaktan yoruluyor insan. Mekanikleşiyor. Aşık olamıyorum, asıl sorun bu, anlıyor musun? Fazlasıyla bencilim. Kadınlar düş kurmama yardımcı oluyor sadece, hepsi bu. Kötü bir alışkanlık gibi, alkol gibi, afyon gibi. Her gün yeni bir am bulmayılıyım kendime; yoksa hastalıklı bir hal alıyorum. Fazla düşünüyorum. Bazen kendime, işi ne kadar çabuk bitirdiğime şaşıyorum - ve aslında ne kadar az anlamı olduğuna. Otomatiğe bağlamışım sanki. Bazen kadın filan düşünmüyorum ama birden kadının tekinin bana baktığını fark ediyorum ve küt! Yeniden başlıyor. Ne yaptığımı anlamadan bir bakıyorum ki odamdayız. Ne dediğimi bile hatırlamıyorum. Onları odama getiriyorum, kıçlarına bir şaplak atıyorum ve göz açıp kapayınaya değin bir bakıyorum ki iş bitmiş. Düş gibi.. Anlıyor musun ne demek istediğimi? ~ Henry Miller,

437:Beni ancak zengin bir kancık kurtarır,’ diyor büyük bir yılgınlıkla. ‘Sürekli yeni kancıklar peşinde koşmaktan yoruluyor insan. Mekanikleşiyor. Aşık olamıyorum, asıl sorun bu, anlıyor musun? Fazlasıyla bencilim. Kadınlar düş kurmama yardımcı oluyor sadece, hepsi bu. Kötü bir alışkanlık gibi, alkol gibi, afyon gibi. Her gün yeni bir am bulmayılıyım kendime; yoksa hastalıklı bir hal alıyorum. Fazla düşünüyorum. Bazen kendime, işi ne kadar çabuk bitirdiğime şaşıyorum - ve aslında ne kadar az anlamı olduğuna. Otomatiğe bağlamışım sanki. Bazen kadın filan düşünmüyorum ama birden kadının tekinin bana baktığını fark ediyorum ve küt! Yeniden başlıyor. Ne yaptığımı anlamadan bir bakıyorum ki odamdayız. Ne dediğimi bile hatırlamıyorum. Onları odama getiriyorum, kıçlarına bir şaplak atıyorum ve g��z açıp kapayınaya değin bir bakıyorum ki iş bitmiş. Düş gibi.. Anlıyor musun ne demek istediğimi? ~ Henry Miller,

438:Eğleniyorlardı. Yaşıyorlardı. Ve ben, kafamın içine ve yalnız kendi ruhuma kapanmakla onların üstünde değil, altında bulunduğumu anlıyordum. Şimdiye kadar zannettiğim gibi, kitleden ayrılmanın bir hususiyet, bir fazlalık değil, bir sakatlık demek olduğunu hissediyordum. Bu insanlar dünyada nasıl yaşamak lazımsa öyle yaşıyorlar, vazifelerini yapıyorlar, hayata bir şey ilave ediyorlardı. Ben neydim? Ruhum, bir ağaç kurdu gibi beni kemirmekten başka ne yapıyordu? Şu ağaçlar, onların dallarını ve eteklerini örten karlar, şu ahşap bina şu gramofon, şu göl ve üstündeki buz tabakası ve nihayet bu çeşit çeşit insanlar hayatın kendilerine verdikleri işi yapmakla meşguldüler. Her hareketlerinin bir manası vardı, ilk bakışta gözle görünmeyen bir manası. Ben ise bir dingilden fırlayarak, boşta yuvarlanan bir araba tekerleği gibi sallanıyor ve bu halimden kendime imtiyazlar çıkarmaya çalışıyordum. ~ Sabahattin Ali,

439:Ey genç şair, ey benim sevgilim! Artık hiçbir kadının benimle bir olmadığını hissediyorum. Artık Leyla benim yanımda minimini ve Jülyet pek zavallıdır, ben Beatrice'ye bile gururla bakıyorum ve bundan sonra Süleyman'ın sevgilileri de benimle boy ölçüşemeyeceklerdir. Ebediliğe senin kolların arasında süzüleceğim sevgilim ve yüksekte, en yüksekte uçacağız. Ey sevgilim, yalnız benim sevgilim! Şimdiye kadar hep sana koşmak için çırpındığı halde yenilmez bir gururun emirlerini dinlemeye mecbur olan kalbim bak, içindekileri anlatmak için acele ediyor. O gururum ki, fanilerden birine meyli olduğu için gönlümü bir ısırgan demeti gibi dalamıştı, şimdi sana bunları söylemekte bir haz buluyor. -Mademki uzun senelerin hasreti içimizde yaramaz bir çocuk gibi tepinmektedir, gel, birbirimizin olalım ve sen bana aşkın da ebedilik kadar tatlı ve güzel olduğunu anlat... Gel, beni kollarının arasında sık...- ~ Anonymous,

440:Sana yalvarıyorum yavrum... Ve açıkça, terbiyesizce söylüyorum... Ben senden vücutlarımızın değil kafalarımızın birleşmesini istiyorum... Ötekini arzu etmek münasebetsizdir. Çünkü ne sen bana sadık kalırsın, ne ben sana... Hayat... ki yegâne zevki değişikliktedir, bir kişiye bağlanmak ancak aptalların işidir ve ben, beni aldatmayacak kadar alelade bir kadına tahammül edemem. Aldatmasına da cemiyetin henüz kıramadığımız kayıtları ile hayvani insiyaklarımız müsaade etmez... Şu halde aşk, zamanımızda biraz kafasını işletmiş olanların yapamayacakları şeydir... Ben bunları ancak şimdi söyleyebiliyorum. Senden başkasına da söyleyemem, bilirim ki başkaları orijinalite göstermek için garabet ve ahlaksızlık yapıyor diyeceklerdir... Sen böyle düşünmezsin değil mi? Yine: tekrar ediyorum: Kafalarımızı birleştirelim, bu şekilde kâinatla daha güzel alay edeceğiz... Çünkü dünya... alay etmekten başka bir şeye yaramaz... ~ Anonymous,

441:Evde iki resmini de karşıma alarak saatlerce bakıyorum ve saadet adeta beni sarhoş ediyor. Sevinçten ağlamak istiyorum. Ben son zamanlarda her şeyden ümidimi kesmiş, kendimi gülen, oynayan hayattan ayırarak birkaç türlü kitabın arasına atmış bulunuyordum. Sen bu karanlık ömrümün içine bir sevinç ışığı gibi, kurumaya yüz tutan ekinlere can veren bir nisan yağmuru gibi birdenbire geldin. Ben bu kadar bol hayat ve saadet yağmuru altında kendimi unutmuş gibiyim. Şimdi ömrümün tek bir gayesi var: bir gün evvel sana kavuşmak, seni kollarımın arasına almak, güzel, temiz yüzüne saatlerce, senelerce hiç doymadan bakmak. Ancak o zaman tam neşeli, senin istediğin gibi neşeli olabileceğim. Senden ayrı, senden uzak bulunurken benden nasıl neşeli şeyler istiyorsun? Bana yaz Aliyeciğim. Sayfalarca mektuplar yaz. Her şeyden, hayattan, insanlardan, bahardan, kendinden bahset. Asıl sen bana neşe ver... Ben buna muhtacım. ~ Sabahattin Ali,

442:Bir fare çatı katında kocaman bir erkek kedi ile karşılaşır. Farenin kaçabileceği hiç bir yer kalmamıştır, köşeye sıkışmıştır. Fare titreyerek kediye şöyle der: Kedi Bey, lütfen beni yeme. Ailemin yanına dönmem lazım. Çocuklarım karnı aç beni bekler, lütfen beni görmemiş ol. Kedi yanıt verir: Endişelenme, seni yiyecek değilim. İşin doğrusu, yüksek sesle söyleyemem ama ben vejetaryenim. Asla et yemem. Bu yüzden benimle karşılaşmış olman, senin için bir şans. Fare yanıtlar: Oh ne kadar mükemmel bir gün, ne kadar şanslı bir fareyim ben. Vejetaryen bir kediyle karşılaştım. Fakat hemen sonrasında kedi fareye saldırır, patisiyle yere bastırır. Keskin dişlerini boğazına geçirir. Fare acı içerisinde son nefesinde kediye sorar: İyi de, hani sen vejetaryendin? Asla et yemediğini söylemedin mi? Yalan mı söyledin? Kedi yalanarak yanıtlar: Ha, ben, et yemem. Bu yalan değil. Bu yüzden seni götürüp marulla takas edeceğim. ~ Haruki Murakami,

443:KELİMELER Kelimelere dikkat et, Özellikle mucizevi olanlara. Mucizevi olanlar için en iyisini yaparız, Bazen böcek sürüsü gibi toplanırlar Sokmazlar ama bir öpücük bırakırlar. Parmaklar kadar iyi olabilirler. Oturduğun kaya kadar güvenilir... Aynı zamanda hem papatyalar hem de yaralar gibi... Sözcüklere aşığım, evet. Tavandan sarkan kuğular onlar, Kucağımda duran altı kutsal portakal, Ağaçlar onlar, yazın bacakları, Ve güneş, onun tutkulu yüzü. Genellikle yanılttılar beni. Söylemek istediğim çok şey vardı, Çok fazla hikaye, görüntü, atasözü ve saire... Ama kelimeler yeterince iyi değil. Yanlış olanları öptü beni. Bazen bir kartal gibi uçarım Ama bir çalıkuşunun kanatlarıyla. Yine de dikkat etmeye çalışırım Ve onlara nazik davranmaya. Kelimeler ve yumurtalar dikkatle taşınmalıdır. Bir kere kırıldılar mı, tamiri imkansızdır. ~ Anne Sexton,

444:Tekerlekler üzerinde kayan zindanımın karanlığında, yorgunluğumun ta derinliklerinden gelişmişçesine, sevdiğim bir kentin, kendimi mutlu hissettiğim belli bir saatin bütün bu alışılmış gürültülerini eskisi gibi, bir bir bulur gibi oldum. Gerginliğini yitiren havada, gazete satıcılarının sesi, küçük parktaki son kuşların ötüşü, sandviç satıcılarının bağrışması, kentin yüksek dönemeçlerinde tramvayların çıkardığı iniltili gıcırtılar ve göğün daha gece limanın üzerine çökmeden önceki uğultusu, bütün bunlar benim için cezaevine düşmeden önce bildiğim gözü kapalı bir gezintiyi düzenliyordu. Evet, bu saat, bundan çok zaman önceleri, kendimi mutlu hissettiğim bir saatti. Beni o zamanlar bekleyen hep hafif ve deliksiz bir uykuydu. Ama yine de bir şeyler değişmişti. Yarını gözlerken kendimi yeniden hücremde buluverdim. Yaz göklerinde uzanıp giden o bildik yollar insanı günahsız uykulara da zindanlara da götürebiliyormuş demek. ~ Albert Camus,

445:Tekerlekler üzerinde kayan zindanımın karanlığında, yorgunluğun ta derinliklerinden gelişmişçesine, sevdiğim bir kenti, kendimi mutlu hissettiğim belli bir saatin bütün bu alışılmış gürültülerini eskisi gibi, bir bir bulur gibi oldum. Gerginliğini yitiren havada, gazete satıcılarının sesi, küçük parktaki son kuşların ötüşü, sandviç satıcılarının bağrışması, kentin yüksek dönemeçlerinde tramvayların çıkardığı iniltili gıcırtılar ve göğün daha gece limanın üzerine çökmeden önceki uğultusu, bütün bunlar, benim için, cezaevine düşmeden önce bildiğim gözü kapalı bir gezintiyi düzenliyordu. Evet, bu saat, bundan çok zaman önceleri, kendimi mutlu hissettiğim bir saatti. Beni o zamanlar bekleyen, hep hafif ve deliksiz bir uykuydu. Ama yine de bir şeyler değişmişti. Yarını gözlerken, kendimi yeniden hücremde buluverdim. Yaz göklerinde uzanıp giden o bildik yollar insanı günahsız uykulara da zindanlara da götürebiliyormuş demek. ~ Albert Camus,

446:-İnadına sevimlisin, biliyorsun. -Midori,diye ekledi.Adımı söyle. -İnadına sevimlisin,biliyorsun Midori,diye düzelttim. -İnadına, ne demek? -Yani dağları devirecek, denizi kurutacak derecede demek. Midori başını kaldırıp bana baktı: -Gerçekten de derdini anlatma biçimin benzersiz. -Bunu söylediğini duymak beni rahatlatıyor,dedim gülerek. -Bana daha şirin şeyler söyle. -Seni çok severim,biliyorsun,Midori. -Nasıl,çok? -Seni ilkbahardaki bir ayı kadar severim. -İlkbahardaki ayı mı? (Midori gene başını kaldırdı.) Ne söylemek istiyorsun, ilkbahardaki ayı derken? -Şöyle ki, ilkbaharda bir çayırda tek başına yürürsün ve karşıdan küçük bir ayının geldiğini görürsün, kadife gibi yumuşacık kürküyle ve küçücük, yuvarlak gözleriyle. Ve sana, birlikte otlarda yuvarlanmayı önerir. O zaman gün boyu tepenin yamacındaki yoncaların arasında birbirinizin kollarında eğlenir durursunuz.Şirin, değil mi? ~ Haruki Murakami,

447:Demek ki insanlar birbirine ancak muayyen bir hadde kadar yaklaşabiliyorlar ve ondan sonra, daha fazla sokulmak için atılan her adım daha çok uzaklaştırıyor. Seninle aramızdaki yakınlaşmanın bir hududu, bir sonu olmamasını ne kadar isterdim. Beni asıl, bu ümidin boşa çıkması üzüyor... Bundan sonra kendimizi aldatmaya lüzum yok... Artık eskisi gibi apaçık konuşamayız... Bunları ne diye, neyin uğrunda feda ettik? Hiç!.. Mevcut olmayan bir şeye malik olalım derken mevcut olanları kaybettik... Her şey bitti mi? Zannetmem. İkimizin de çocuk olmadığımızı biliyorum. Yalnız bir müddet dinlenmek ve birbirimizden uzak kalmak lazım. Ta birbirimizi tekrar görmek ihtiyacını şiddetle duyuncaya kadar... Haydi artık Raif. Bu an gelince ben seni ararım; belki tekrar dost olur ve bu sefer daha akıllı davranırız. Birbirimizden, verebileceğimizden fazla şeyler beklemeyiz ve istemeyiz... Haydi artık git... O kadar yalnız kalmak istiyorum ki... ~ Sabahattin Ali,

448:Bırakıp gittin beni bütün kapılardan. Bütün çöllerde tek başıma kodun beni. Şafakta arayıp öğle vakti yitirdiğim Vardığım hiçbir yerde değildin. Sensiz bir odanın sahrasını nasıl anlatsam ! Hiçbir şeyin seni andırmadığı bir pazar kalabalığını, Denizde dalga kıranda da boş boşluğunu bir günün, Seslenip de senden cevap alamadığım sessizliği.. Bırakıp gittin beni kalarak olduğun yerde hareketsiz Her yerde bırakıp gittin beni gözlerinle Düşlerin yüreğiyle bırakıp gittin beni. Yarım kalmış bir cümle gibi bırakıp gittin, Gelişigüzel bir nesne, bir "şey", bir iskemle gibi, Yazla birlikte biten bir kısa tatil, Çekmecede bir kart gibi bırakıp gittin. Senden düşen hep ben oldum en küçük kımıldanışında. Başını çevirdiğin için ağladığımı görmedin hiç Bana bakıp görmediğin için, Ben yokken içini çektiğin için. Ayağına düşen gölgene acıdın mı sen hiç ? ~ Louis Aragon,

449:- Sen bu öyküden pek hoşlanmıyorsun, dedi. -Öyküyü öğrenmem için, bu bir neden olamaz. Yine de bilmek isterim. -Yoksa o mu? Hoşuna gitmeyen kendisi mi yoksa? -Sanırım, öyle. Yani, Cebelitarık denizcilerinden hoşlanmıyorum. Gülümseyerek ve bakışında en ufak bir sitem olmaksızın, konuşmamı bekliyordu. --Ayrıcalığı olan yaşamlara karşı biraz güvensizim ben.Beni anlamanı isterdim. Ve ekledim: -Hatta bu öyküdeki yaşamlara karşı da. -Bunda onun ne suçu var, dedi usulca. Kendisini aradığımı bile bilmiyor. -Bu senin suçun, dedim. Dünyanın en büyük aşkını yaşamak istiyorsun çünkü. ... -Böyle bir aşk yaşamak istemeyen görülmüş müdür? -Orası öyle. Ama böyle aşklar, ancak onlarla, onun gibi adamlarla yaşanır. -Eğer böyle birini geçersiz nedenlerle seviyorsanız, bu onun suçu değil ki. -Öyle, bu onun suçu değil. Hem geçersiz nedenler de ne demekmiş? Ben insanların en olumsuz nedenlerle de sevilebileceğine inanırım... ~ Marguerite Duras,

450:Le passioni umane sono una cosa molto misteriosa. [...] Coloro che ne vengono colpiti non le sanno spiegare, e coloro che non hanno mai provato qualcosa di simile non le possono comprendere. Ci sono persone che mettono in gioco la loro esistenza per raggiungere la vetta di una montagna. A nessuno, neppure a se stessi, potrebbero spiegare perché lo fanno. Altri si rovinano per conquistare il cuore di una persona che non ne vuole sapere di loro. E altri ancora vanno in rovina perché non sanno resistere ai piaceri della gola, o a quelli della bottiglia. Alcuni buttano tutti i loro beni nel gioco, oppure sacrificano ogni cosa per un'idea fissa, che mai potrà diventare realtà. Alcuni credono di poter essere felici solo in un luogo diverso da quello in cui si trovano e così passano la vita girando il mondo. E altri ancora non trovano pace fino a quando non hanno ottenuto il potere. Insomma ci sono tante e diverse passioni, quante e diverse sono le persone. ~ Michael Ende,

451:RÜZGÂR BİZİ GÖTÜRECEK küçücük gecemde benim, ne yazık rüzgârın yapraklarla buluşması var küçücük gecemde benim yıkım korkusu var dinle karanlığın esintisini duyuyor musun? bakıyorum elgince ben bu mutluluğa bağımlısıyım ben kendi umutsuzluğumun dinle karanlığın esintisini duyuyor musun? şimdi bir şeyler geçiyor geceden ay kızıldır ve allak bullak ve her an yıkılma korkusundaki bu damda bulutlar sanki, yaslı yığınlar misali yağış anını bekliyorlar bir an ve sonrasında hiç. bu pencerenin arkasında gece titremede ve yeryüzü giderek durmada bu pencerenin arkasında bir bilinmez seni ve beni merak ediyor ey baştan aşağı yeşil! yakıcı anılar gibi ellerini, bırak benim aşık ellerime ve dudaklarını varlığın sıcak duygusunu benim sevdalı dudaklarımın okşayışına bırak rüzgâr bizi götürecek rüzgâr bizi götürecek.” Furuğ Ferruhzad, ‘Ses, Ses, Yalnız Ses’, sayfa 51-52 ~ Forough Farrokhzad,

452:Erkek kadına dedi ki: - Seni seviyorum, ama nasıl? avuçlarımda camdan bir parça gibi kalbimi sıkıp parmaklarımı kanatarak kırasıya, çıldırasıya... Erkek kadına dedi ki: - Seni seviyorum, ama nasıl? kilometrelerce derin, kilometrelerce dümdüz, yüzde yüz, yüzde bin beşyüz yüzde hudutsuz kere yüz... Kadın erkeğe dedi ki: - Baktım dudağımla, yüreğimle, kafamla; severek, korkarak, eğilerek, dudağına, yüreğine, kafana. Şimdi ne söylüyorsam karanlıkta bir fısıltı gibi sen öğrettin bana... Ve artık biliyorum: Toprağın Yüzü güneşli bir ana gibi En son, en güzel çocuğunu emzirdiğini... Fakat neyleyim saçlarım dolanmış ölmekte olanın parmaklarına başımı kurtarmam kâbil değil! Sen yürümelisin, yeni doğan çocuğun gözlerine bakarak... Sen yürümelisin, beni bırakarak... Kadın sustu. SARILDILAR Bir kitap düştü yere... Kapandı bir pencere... AYRILDILAR... ~ N z m Hikmet Ran,

453:Bir gün Süleyman Peygamber bir karıncaya bir yıllık yiyeceğinin miktarını sorar. Karınca da, “Bir buğday tanesi yerim” diye cevap verir. Cevabın doğru olup olmadığım kontrol etmek isteyen Süleyman Peygamber karıncayı bir şişeye koyar. Yanına da bir buğday tanesi koyarak hava alacak şekilde şişeyi kapatır. Ondan sonra da bir yıl bekler. Müddeti dolunca şişeyi açtığında bir de bakar ki karınca buğday tanesinin yarısını yemiş, yarısını da bırakmıştır. Kendi kendine meraklanır. Acaba neden yemedi? Bunun üzerine Hz. Süleyman karıncaya buğday tanesini tamamen neden yemediğini sorar. Karınca da, “Daha önce benim yiyeceğimi Yüce Allah verirdi. Ben de O’na güvenerek bir buğday tanesini tamam olarak yerdim. Çünkü O beni asla unutmaz ve ihmal etmezdi. Fakat bu işi sen üzerine alınca doğrusu nihayet bu âciz bir insandır diye sana pek güvenemedim. Belki beni unutup yiyeceğimi ihmal edebilirsin diye düşündüm. O yüzden de bir yıllık yiyeceğimin yarısını yiyerek, diğer yarısını da ertesi yıla bıraktım...” der. ~ Anonymous,

454:Okuduğun kitaptaki becerikli ve kederli kahraman bendim; mermer taşlar, iri sütunlar ve karanlık kayalar arasından rehberimle birlikte yeraltındaki kıpır kıpır hayatın mahkumlarına koşan ve yıldızlarla kaplı yedi kat göğün merdivenlerinden çıkan yolcu bendim; uçurumu aşan köprünün öteki ucundaki sevgilisine, "Ben senim!" diye seslenen ve yazarı onu kayırdığı için sigara küllüğündeki zehir izlerini çözen kül yutmaz dedektif bendim... Sen sabırsız, sessizce sayfayı çevirirdin. Aşk için cinayetler işledim, atımla Fırat Nehrini geçtim, piramitlere gömüldüm, kardinalleri öldürdüm: "Canım, ne anlatıyor o kitap öyle?" Sen evli barklı ev kadını, ben akşam o eve dönmüş kocaydım: "Hiç." En son otobüs, en boş otobüs bütün boşluğuyla evin önünden geçerken koltuklarımız karşılıklı titrerdi. Sen elinde kapağı kartondan kitap, ben elimde okuyamadığım gazete, sorardım: "Kahramanı ben olsam beni sever miydin?" "Saçmalama!" Gecenin acımasız sessizliği diye yazardı okuduğun kitaplar, sessizliğin acımasızlığı nedir bilirdim. ~ Orhan Pamuk,

455:ÇOCUKLAR GİBİ Bende hiç tükenmez bir hayat vardı Kırlara yayılan ilkbahar gibi Kalbim hiç durmadan hızla çarpardı Göğsümün içinde ateş var gibi Bazı nur içinde, bazı sisteyim Bazı beni seven bir göğüsteyim Kah el üstündeydim, kah hapisteydim Her yere sokulan bir rüzgar gibi Aşkım iki günlük iptilalardı Hayatım tükenmez maceralardı İçimde binlerce istekler vardı Bir şair, yahut bir hükümdar gibi Hissedince sana vurulduğumu Anladım ne kadar yorulduğumu Sakinleştiğimi, durulduğumu Denize dökülen bir pınar gibi Şimdi şiir bence senin yüzündür Şimdi benim tahtım senin dizindir Sevgilim, saadet ikimizindir Göklerden gelen bir yadigar gibi Sözün şiirlerin mükemmelidir Senden başkasını seven delidir Yüzün çiçeklerin en güzelidir Gözlerin bilinmez bir diyar gibi Başını göğsüme sakla sevgilim Güzel saçlarında dolaşsın elim Bir gün ağlayalım, bir gün gülelim Sevişen yaramaz çocuklar gibi ~ Sabahattin Ali,

456:Onun bana böyle yapmaya ne hakkı vardı? Senelerden beri, boşluğunu apaçık görmeden, şöyle böyle bir ömür sürmüş, insanlardan kaçsam bile, bunu tabiatımın acayipliğine vermiş, sürüklenip gitmiştim, fakat beni memnun edecek hayat hakkında da bir fikrim yoktu. Yalnızlığımı hissediyor ve üzülüyordum fakat bundan kurtulmanın mümkün olabileceğini ummuyordum. Maria, daha doğrusu onun tablosu karşıma çıktığı vakit, bu haldeydim. O beni birdenbire sessiz ve karanlık dünyamdan ayırmış, ışığa ve sahiden yaşamaya götürmüştü. Bir ruhum bulunduğunu ancak o zaman fark etmiştim. Şimdi, geldiği kadar sebepsiz ve ani, çekilip gidiyordu. Fakat benim için bundan sonra eski uykuya dönmek imkânı yoktu. Yaşadığım müddetçe türlü türlü yerler gezecek, dilini bildiğim ve bilmediğim insanlarla tanışacak ve her yerde, herkeste onu, Maria Puder'i, Kürk Mantolu Madonna'yı arayacaktım. Onu bulamayacağımı daha şimdiden biliyordum. Fakat aramamak elimde olmayacaktı. Beni, bütün ömrümce bir meçhulü, mevcut olmayan bir şeyi aramaya mahkûm ediyordu. ~ Sabahattin Ali,

457:Ve ben artık mutsuz bir adamım. Günler, haftalar, aylar akıp giderken, ben yaşamıyor da daha ziyade vakit geçiriyorum. Ortalık karardıktan sonra pencereden yıldızları izliyorum. Umut etmiyorum, kızmıyorum, üzülmüyorum. Sadece hatırlıyorum. Kainat türlü biçimlerde kandırmaya çalışıyor beni. bulutlar ilerliyor, bir ayyaş nara atıyor, bir araba acı acı klakson çalışyor, daldan bir yaprak düşüyor… Orada öyle sabit dururken her şey beni kimsenin umrunda olmadığıma, unutmayışımın bir anlam taşımadığına inandırmak için yarışa giriyor. Sabırla bekliyorum ki, bütün kozlarını oynasınlar. Ne olursa olsun duruyor duruyor duruyorum… Gece bir kez daha aşkım karşısında mağlup dağılırken, kuytu bir köşeden fırlayıveren bir kedi gülümsetiyor beni. Nihayet gölgelerin arasında bir sigara yakıyorum. İşte o an biliyorum ki, roller değişmiş ve şimdi yıldızlar beni izlemeye başlamıştır. Gidip yatağıma giriyor, başucumda duran küçük prens biblosuna bakıyorum. Senden bana kalan her şey gibi kırık, ama asla atamayacağımı biliyorum. ~ Alper Can g z,

458:Cordelia’cığım! Beni bu şekilde hiç düşünemediğini söylemiştin, ama böyle olabileceğimi ben de düşünmemiştim. Bu daha çok şendeki bir değişim değil mi? Aslında değişen ben değil de senin bana bakışın olamaz mı? Bu bendedir, çünkü seni seviyorum; şendedir, çünkü sevdiğim kişi sensin. Mantığın soğuk ve sakin ışığında, gururlu ve kendimde olarak her şeyi düşündüm; hiçbir şey korkutmadı beni, hiçbir şey şaşırtmadı; bir ruh gelip kapımı çalsa bile ona kapıyı açmak için şamdanı alırdım sakin bir şekilde. Ama kapıyı açtığımda karşımdaki hayaletler, silik, güçsüz görüntüler değildi, şendin Cordelia; yaşam, gençlik ve güzellikti benimle buluşmaya gelen. Ellerim titriyor, ışığı düzgün tutamıyorum; gözlerimi senden alamadan, ışığı öylece tutmayı dileyerek senin karşında geri çekiliyorum. Evet, ben değiştim, ama ne oldum? Nasıl değiştim? Bu değişimin içinde ne var? Bilemiyorum, bilmiyorum hangi tanımı ekleyeyim, bundan daha güçlü hangi yüklemi kullanayım, kendim hakkında bu sonsuz bir muammaya benzer sözü söylediğimde: ben değiştim. Johannes’in ~ Anonymous,

459:İnsanın benim gibi biri olarak olduğu her şeyden vazgeçip kalabalığa karışabileceğine inanmak çok abes. Kalabalık çok geçmeden bu saçmalığı görüp kişiyi yok eder ya da her halükârda kişiyi yok etmeye çabalar. Kalabalık kendini ona yüzde yüz teslim etmiş bir insanı yabancı bir cisimmiş gibi acımadan dışarı atar. Kalabalığı işitince kalabalığa ait olmuyorum, kendimi işitince kendime ait oluyorum. Kalabalık beni dışarı attığından, benim için hâlâ cazipken kendi içimde bir ölüm aramaktan başka şansım yok. Çünkü bu caziplik de sınırlı. Ya sonra? Ölüm benim için sadece kalabalığın yerine geçiyor. Söylenen her şey yalan, hakikat bu, saygıdeğer beyefendi, bu lakırdı müebbet zindanımızdır. Zaman zaman kendime ciddiyetle diyorum ki, her şey yalnızlıkla, yalnızlaşmayla, kendimle bir aldatmaca sadece. Hakikatten yalana, yalandan da hakikate varıyorum, kendimden alçalmaya varmam gibi. Amacın, diyorum, ne olduğunu sormaktan çoktan vazgeçtim, çünkü baştan beridir biliyordum ki bu sorular ancak çaresizliğe, belli şartlarda da alçaltıcı bir daimi çılgınlığa çıkar. ~ Thomas Bernhard,

460:Herkes, tüm insanlar beni el üstünde tuttu, herkes bana karşı çok iyi davrandı, bir tek sen, sadece sen beni unuttun, sadece sen, yalnız sen beni hiç tanımadın. Çocuğum öldü, çocuğumuz — artık dünyada senden başka sevecek kimsem kalmadı. Ama sen benim için kimsin, beni hiç, hiç tanımayan, suyun yanından geçer gibi yanımdan geçip giden, taşa basar gibi üstüme basıp geçen, daima giden ve gitmeye de devam eden ve beni sonsuz bir bekleyişe terk eden sen? Bir zamanlar seni yanımda tutabileceğimi sandım, daima kaçıp giden seni çocuğumuzda tutabilirim sandım. Ama o, ne de olsa senin çocuğundu; bir gecede acımasız bir şekilde benden ayrıldı, bir yolculuğa çıktı, beni unuttu ve bir daha hiç dönmeyecek. Yine yalnızım, eskiden olduğundan daha yalnız, hiçbir şeyim yok, senden kalan da bir şey yok — artık çocuğun yok, tek bir söz, tek bir satır, tek bir hatıra yok ve karşında biri adımı ansa, kulağına yabancı bir şey gibi gelir, bir şey ifade etmez. Senin için ölü olduktan sonra neden seve seve ölmeyeyim ki, sen benden gittikten sonra neden ben de daha ileriye gitmeyeyim ki? ~ Stefan Zweig,

461:Benimle Nathal'de avlu duvarı dibinde oturmuş, batmakta olan güneşin altında, kaç kere Paris'e, kaç kere Londra'ya, kaç kere Roma'ya gittiğinin, kaç bin şişe şampanya ictiğinin ve acaba kaç kitap okuduğunun hesabını yapıyordu. Çünkü bu görüldüğü gibi yüzeysel varoluşu sürdüren kişi kesinlikle yüzeysel biri değildi. Üzerinde düşünmekte, düşünce üretmekte en ufak bir zorlukla karşılaştığı tek konu yoktu, tam tersine aslında bana ait olan, yetkinleştiğimi sandığım alanlarda beni utandıran çoğunlukla o olurdu; beni daima düzeltir, doğrusunu gösterirdi. Sık sık düşünmüşümdür, felsefeci olan o, matematikçi olan o, ben değilim, şu işin erbabı olan o, ben değilim diye. Müzik alanında bilmediği, onun için en azından ilginç bir müzik tartışması açma fırsatı oluşturmayacak tek konu bulunmadığını ise hatırlatmaya gerek yok. Üstüne üstlük, bütün bu zihinsel ve sanatsal etkinliklerde bulunurken olağanüstü bir koordinasyon yeteneğine de sahipti. Öte yandan, sadece çok konuşan insanlarla gevezelerden oluşan bir dünyada ona çok konuşan bir insan diyemezdiniz, hele hele geveze hiç. ~ Thomas Bernhard,

462:Oy, hayır, hakkında konuştuğum yazar, kendisini olgun saydığı için değil, fakat tam da kendi olgunlaşmamışlığını tanıdığı için, bir biçimi olmadığını ve tırmanmakta olan, ama daha tırmanıp çıkmamış biri olduğunu, yapılmakta olan, ama henüz yapılıp bitmemiş biri olduğunu bildiği için kendisini yazmaya verecektir. Eğer nasibine başarısız ve budalaca bir eser yazmak düşerse, diyecektir ki: “Harika! Aptalca yazdım, ama kimseyle sadece akıllıca, mükemmel eserler verme anlaşması yapmamıştım. Kendi budalalığıma ifade kazandırdım ve bundan ötürü de seviniyorum, değil mi kendime karşı uyandırdığım isteksizlik ve insani katılık beni şekillendiriyor ve işliyor, sanki yeni baştan yaratıyor ve işte ben bir kez daha yeni doğmuş oluyorum.” Bundan da görülüyor ki sağlıklı bir felsefesi olan ozan, kendi içinde öyle bir pekişmiştir ki onu aptallık ve olgunlaşmamışlık bile ne ürkütebilir ne de bir zarar verebilir – sizler, korku sesinizi sizden aldığı için, handiyse hiçbir şey ifade edemeyecek bir durumdayken, o, açık alınla kendisini ifade edebilir ve kendi ataleti içinde görünür olabilir. ~ Witold Gombrowicz,

463:gün olup beni seveceği düşüncesiyle avunamazdım. gençtim, romantiktim ama,aşkı zamanla büyüyüp gelişen bir şey olarak göremiyordum. maddelerine uyulacak bir anlaşma değildi aşk.ya bir bütündü, sizi tümüyle içine alırdı ya da aşk değildi. başka bir şeydi belki.daha mantıklı,daha sakin bir şey. kendine göre yine güzel bir şey... ama o şeyi istemiyordum ben." "bana da acımakla vakit kaybetme montjean. ben hayatta kendi durumumu dikkatle saptadım. ne fazla mutluluğa, ne de fazla acıya yer bırakıyorum. kendime güvenli ve kararlı bir yüzeysellik edindim. zevklerim var ama iştahlarım yok. gülüyorum, ama pek seyrek gülümsüyorum. beklentilerim var, ama umutlarım yok. esprilerim var, ama mizahım yok. çok atağım ama hiç cesaretim yok. açık sözlüyüm ama içtenliğim yok. çekiciliği güzelliğe tercih ederim. rahatlığı da yararlılığa tercih ederim. güzel kurulmuş bir cümle bence anlamlı bir cümleden iyidir. her şeyde yapaylığı seçerim!" "henüz hiçbir şeye teşebbüs etmediğim için, kendi yetersizliklerimden haberim yoktu. bir şeye cesaret etmemiş olduğum için de, cesaretimin sınırlarını bilmiyordum. ~ Trevanian,

464:Arkadaşlıklarda, dostluklarda, sevgilerde, karşısındakini ele geçirilecek bir ülke gibi görenler vardır. Tedirgin eder beni böyleleri. Dedikodu gibi olmasın, Yılmaz öyledir. Onu çocukluğundan bu yana tanıyor, kendisiyle yıllardan beri düşünce alışverişinde bulunuyor olmaklığım, beni, başkalarıyla ilişkilerinde çok gördüğüm bu tutuma alıştırdı. Saygılı bir barış durumudur aramızdaki. Buna karşılık, karşısındakini tanımak isteyen, karşılıklılık gözeterek biribirilerini biribirilerine açan, veren insanların yakınlıkları, destek görmelidir; hiç değilse, benden... Bir de pattadak çıkagelenler vardır, senden istediğini senin rızanla alan, seni kendine bağlamasını başaranlar vardır... Günün birinde geldikleri gibi giderler. Ya alacaklarını aldıkları, bu da kendilerine yettiği için... Tabii, bu durumda, ilk öbektekiler gibi davranmış olurlar: Yağma bitmiştir... Ya da sen onlara, kabul etmek istemedikleri bir ölçüde bağlandığın için. Yani "başkası yağmalanır ama ben, başkasının kullanabileceği bir toprak değilim," türünden bir tutum... Senden uzaklaşırken senin ne düşündüğünü hiç merak etmezler... ~ Bilge Karasu,

465:İnsanın hayatının en güzel günlerini, saat dokuzdan beşe kadar tabureye oturup başkasının hesap defterine bir şeyler karalayarak harcaması! Çok tuhaf bir yol, yararlanması için insanın biricik hayatından, değil mi? Yoksa safça hayal mi görüyorum? Söyle bana, benim hayatımla, bir tutuklunun hayatı arasındaki fark nedir? Benim görebildiğim tek fark, ben kendimi zindana kapatıyorum ve asla hiçkimse beni dışarı çıkarmayacak. Bu ötekinden daha dayanılmaz bir durum. Çünkü kapatılsaydım - içeri tıkılsaydım, istemim dışında - hatta tekmeler atarak - bir kez kapı kilitlendi mi, her neyse beş yıllığına filan, bu gerçeği kabullenirdim, sineklerin uçuşuyla, geçitteki gardiyanın adımlarını saymakla, adımların çeşitlemelerine dikkat etmekle falan ilgilenirdim. Oysa göründüğü gibi ben kendi özgür istenciyle odadan içeri uçmuş böcek gibiyim. Duvarlara çarpıyorum, tavana kanatlarımı vuruyorum, şu tanrının dünyasında her şeyi yapıyorum, gerçekten, yeniden dışarı uçmak dışında. Ve tüm bu süre boyunca tıpkı o pervane gibi ya da kelebek gibi ya da her neyse o gibi düşünüyorum : "Hayatın kısalığı! Hayatın kısalığı! ~ Katherine Mansfield,

466:Le passioni umane sono una cosa molto misteriosa e per i bambini le cose non stanno diversamente che per i grandi. Coloro che ne vengono colpiti non le sanno spiegare, e coloro che non hanno mai provato nulla di simile non le possono comprendere. Ci sono persone che mettono in gioco la loro esistenza per raggiungere la vetta di una montagna. A nessuno, neppure a se stessi, potrebbero realmente spiegare perché lo fanno. Altri si rovinano per conquistare il cuore di una persona che non ne vuole sapere di loro. E altri ancora vanno in rovina perché non sanno resistere ai piaceri della gola, o a quelli della bottiglia. Alcuni buttano tutti i loro beni nel gioco, oppure sacrificano ogni cosa per un’idea fissa, che mai potrà diventare realtà. Altri credono di poter essere felici soltanto in un luogo diverso da quello dove si trovano e così passano la vita girando il mondo. E altri ancora non trovano pace fino a quando non hanno ottenuto il potere. Insomma, ci sono tante e diverse passioni, quante e diverse sono le persone. Per Bastiano Baldassare Bucci la passione erano i libri. ~ Michael Ende,

467:Ama Maymun Adam beni sıkıntıdan öldürüyordu, beş parmaklı olmasına güvenerek kendini benim eşitim sayıyor ve bana sürekli hızlı hızlı bir şeyler anlatıyordu... olabilecek en beter saçmalıklar. Ama onda bir tek şey beni eğlendiriyordu: Yeni kelimeler oluşturma konusunda fantastik bir yeteneği vardı. Sanırım hiçbir anlam ifade etmeyen isimler hakkında gevezelik edip durmanın konuşmanın temel amacı olduğu gibi bir fikri vardı. Bunlara, “Küçük Düşünceler” dediği günlük hayattaki makul konulardan ayırmak için “Büyük Düşünceler” diyordu. Ona anlamadığı bir şey söylemişsem buna çok memnun olur, bir daha söylememi ister, ezberler ve Hayvan Halkı’nın daha yumuşak başlılarının hepsine, arada bir kelimelerden birini de yanlış söyleyerek, sürekli tekrarlamaya başlardı. Açık ve anlaşılabilir olan hiçbir şeyle ilgilenmezdi. Onun özel kullanımı için birkaç tane çok tuhaf “Büyük Düşünce” üretmiştim. Şimdi onun karşılaştığım en aptal yaratık olduğunu düşünüyorum, insanın ayırt edici özelliğini gösteren aptallığını, hiçbir şey kaybetmeden bir maymunun doğal ahmaklığıyla, olabilecek en muhteşem şekilde birleştirmeyi başarmıştı. ~ H G Wells,

468:Bu gibi durumlarda en acıklısı. insanların «bilimsel yantutmazlık»la övünmeleridir. İnsan bağımlılık ağına daldıkça, avazı çıktığınca yaşasın bağımsızlık, yantutmazlık diye bağırır." "Nitekim, kapkara düşüncelere dalan, ikide bir canına kıymaya yeltenen. korkunç yürek daralması çeken bir hanımı bana gönderen ruhçözümcünün biri, kadının eline sıkıştırdığı kağıda «aman evliliğini yıkma» diye yazmıştı. Konuşmamızın ilk saatinde, dört yıldır birlikte yaşadıkları kocasının henüz kızlığını bozamadığını, bunun yerine birtakım sapık oyunlar oynadığını öğrendim. Cinsel konuda tam anlamıyla bilgisiz olduğundan, bütün bu sapıklıklara doğal eşlik görevi diye katlanmıştı. Yukarda sözünü ettiğim ruhçözümeciyse «aman bu evlilik yıkılmasınn. diyordu. Üç saat sonra, hasta beni bırakıp gitti, yüreğinin daralması dayanılmaz hale gelmişti ve ruhçözümlemesini bir tavlama girişimi gibi algılamaya başlamıştı. Ben bunu biliyordum, ama elimden bir şey gelmezdi. Birkaç ay sonra canına kıydığını haber aldım. Bu türlü «bilimsel tarafsızlık» boğulmakta olan insanlığın boynuna bağlanmış ağır bir taştır." Sy163 ~ Wilhelm Reich,

469:Sanem Hanım. Sanem. Evlen benimle Sanem. Kadınım ol benim. Yaşadığım tüm acıları, yaptığım bütün kötülükleri, pişmanlıklarımı, hatalarımı akla. Başına çiçekten taçlar yapayım, sana şiirler yazayım, seni her gece masallar anlatarak uyutayım. Bazı akşamlar DVD'de film seyredelim seninle. Birlikte hüzünlenelim, birlikte gülelim. Sanat galerileri gezelim. Sen benden daha çok anla modern sanatı. Gördüğümüz eserlerin ne anlama geldiğini açıkla bana, ben başımı sallayayım. Ah ben ne aptalmışım! Nasıl olup da varlığından kuşkuya düşmüşüm? Oysa hayat denen bu yaranın seni bulmak dışında ne anlamı olabilirdi ki? Bak şimdi her şey ne kadar açık görünüyor oysa. İlk görüşte aşka inanırsın, değil mi Sanem? Evet, çok doğru. Ben de başka türlüsüne inanmam zaten. Biliyor musun Sanem, ben seni hep severim. Her gün daha çok severim. Bak mesela pencerenin önüne bir kuş konar ben seni severim, bir tren yolculuğunda pencereden dışarı bakarken derme çatma bir ev gözüme çarpar ben seni severim, burnuma eskilerden, hangi uzak hatıraya ait olduğunu bir türlü çıkaramadığım bir koku çarpar ben seni severim, kafama kuş sıçar ben yine seni severim... Anlıyor musun beni? ~ Alper Can g z,

470:Lucifer :Ve ölümlüler! Soruyorum sana... Neden? Söyle bana neden ? Morpheus :Ne neden ilk düşen ? Lucifer :Bütün önemsiz başarıları için neden beni suçluyorlar? Sanki bütün günümü onların omuzlarına tüneyip , aslında iğrenç buldukları bir hareketi zorla yapmalarını sağlayarak geçiriyormuşum gibi benim adımı anıp duruyorlar. 'Şeytana uydum' Bir tanesini bile hiçbir şeye kışkırtmadım... Asla... Kendi küçük hayatlarını kendileri yaşarlar ben onlar adına onların hayatını yaşamam. Ve sonra ölüp buraya gelirler (doğru olduğuna inandıkları bir şeye karşı günah işlemişlerdir) Ve acıya ceza çekmeye karşı duydukları arzularını doyurmamızı beklerler. Onları Buraya ben getirmiyorum. Sanki etrafta dolanıp ruhları satın alıyormuşum gibi hakkımda konuşuyorlar Pazar yerindeki balıkçı kadınım sanki, Bir kere bile durup kendilerine neden diye sormuyorlar Benim hiçbir ruha ihtiyacım yok. Hem birisi bir ruha nasıl sahip olabilir ki? Hayır onlar kendilerinden mesuller... Sadece bununla yüzleşmek zorunda olmaktan nefret ediyorlar. Evet ben başkaldırdım.Çok uzun bir zaman önceydi. Ama o tek hareketin cezasını daha ne kadar çekeceğim? ~ Neil Gaiman,

471:Konuş benimle, tamam mı? Konuş. Monty? Böyle yapma. Bu bizim son gecemiz." "Bizim son gecemiz değil bu. Benim son gecem. Seninse yarından itibaren önünde bir dolu lanet olası gece var. Dışarı çıkabilir, bir avukatın içki ısmarlamasına izin verebilir, Hudson' da çırılçıplak yüzebilirsin. Önünde çok zamanın var." ... Onun yarınları olacağını, kahkahalar atıp, dostlarıyla eğleneceğini, kaldırımlarda dolaşıp, vitrinlere bakacağını, lokantalarda akşam yemekleri yiyeceğini düşününce kendini çok yalnız hissediyordu. Sigarayı elinde tuttu ama yakmadı. Bir an yalnızca kısacık bir an Naturelle' den şüphelenmemiş miydi? O çılgın anda kadının telefonla evde uyuşturucu gizlendiği ihbarını yapmış olabileceği aklından geçmemiş miydi? O düşünceyi hemen aklından uzaklaştırmıştı sonra da. Neden böyle bir şey yapsın ki? Beni ihbar etmekten ne çıkarı olabilir? Ama bir kez insanın aklına kurt düşmeye görsün, bir daha benzer düşünceler kolay kolay zihinden atılamıyordu. Kuşku inancı giderek kemiriyordu. Ona bir daha güvenebilecek miydi? Ve eğer seninle yatan kadına güvenemezsen, en savunmasız anlarında yanında olan kadına itimat edemezsen, dünyada kime güvenebilirsin ki? ~ David Benioff,

472:O, kimi zaman öylesine tinseldi ki kadınlığımı yok olmuş hissederdim, diğer zamanlarda ise öyle vahşi ve ihtiraslı, öyle arzu doluydu ki karşısında nerdeyse titrerdim. Kimi zaman bir yabancı gibi görürdü beni, diğer zamanlarda ise kendini tümüyle bana verirdi; o zaman kollarını atıldığımda kimi kez her şey birden değişir ve sanki bir buluta sarılırdım. Bu ifadeyi onu tanımadan önce de bilirdim, ama ne anlama geldiğim o öğretti bana; bunu ne zaman kullansam hep onu düşünürüm, kafamdan geçen tüm düşüncelerin onunla ilgili olması gibi. Ben müziği oldum olası sevdim ve o da eşsiz bir enstrümandı; her zaman canlı, hiçbir enstrümanda olmayan bir genişliği vardı, tüm duyguların ve ruhsal durumların bir özetiydi o, hiçbir düşünce onun için fazla yüce ya da fazla umutsuz değildi, bir sonbahar fırtınası gibi gürleyebilir, duyulmaz bir sesle fısıldayabilirdi. Benim hiçbir sözüm etkisiz değildi ama yine de sözlerimin mutlaka etkili olduğunu da söyleyemem, çünkü hangi etkiyi yapacaklarım bilmem olanaksızdı. Tanımlanamaz ama gizli, kutsal, adlandırılamaz bir heyecanla dinlerdim o ortaya çıkmasına kendi sebep olduğum hem de olmadığım, o müziği; hep bir armoni vardı, o beni büyülerdi. ~ Anonymous,

473:O zaman neden bilmem, içimde bir şey delinir, yırtılır gibi oldu. Avazım çıktığı kadar bağırmaya başladım, ona küfür ettim, dua filan etmemesini söyledim. Cüppesinin yakasını sımsıkı kavramıştım. Yüreğimin içinde ne varsa hepsini sevinç ve öfke patlamalarıyla karışık bir halde onun yüzüne haykırıyordum. Kendinden ne kadar da emin görünüyordu, değil mi? Halbuki onun bu güvenli edalarının bir kadın saçı kadar bile değeri yoktu.Yaşadığına bile emin değildi, bir ölü gibi yaşıyordu çünkü. Bense ellerim boş gibi duruyordum ama kendimden de, her şeyden de emindim, ondan daha emindim, hayatımdan da, gelmek üzere olan şu ölümden de emindim. Evet, bundan başka şeyim yoktu. Ama hiç değilse, bu gerçek beni nasıl karşılamışsa ben de onu öylece kavramış bulunuyordum.Önceden de haklıydım, şimdi de haklıydım, hep haklı olacaktım. Şimdiye kadar bu şekilde yaşamıştım. Şimdiden sonra da bu şekilde yaşayabilirdim. Şunu yapmış, bunu yapmamıştım. Filan şeyi yapmamıştım, ama falan şeyi de yapmıştım. Daha ne olmak ihtimali vardı? Hayatım boyunca bu dakikayı ve cezaya çarptırılacağım bu şafak saatini beklemiştim sanki. Hiç bir şeyin, ama hiçbir şeyin önemi yoktu ve ben bunun niçin böyle olduğunu biliyordum. ~ Albert Camus,

474:Dün gece senin yatağındaydım!" diye suçladı Amanda,gözleri kederle büyümüştü."Dün gece beni defalarca öptün.Sevgili olduğumuzu sanıyordum." Cliff'in yüzü bembeyaz kesildi. Konuşmakta zorlanıyordu. "Biz sevgili değiliz. Dün gece bir hataydı. Bir daha asla olmayacak. Sen hala bakiresin." "Kısmen!" Genç kadın yaklaştı, bir yandan da başını sallıyordu. "Bana sarıldın ve beni öptün. Dilin boğazımın içinde, elin bacaklarımın arasındaydı! Sevgili olmadığımızı nasıl söyleyebiliyorsun?" Cliff yüzünün kıpkırmızı olduğunun farkındaydı. "Kontrolümü kaybettim," diye çabaladı. "Ayrıca bu ilk değildi!" diye bağırırken titriyordu Amanda. "Fırtınadan sonra gemideyken...Rüya gördüğümü sanmıştım ama görmemiştim değil mi? Benimle gemide de seviştin!" "Kontrolümü kaybettim" diye gergin bir şekilde tekrarladı. Ne kadar aptalca konuşuyordu. "Müthiş güzeldin ve çok çekiciydin ama bu yanlış. Sen bir kocayı hakediyorsun.." "Ben bir koca istemiyorum. Seni istiyorum." Cliff öylece bakakaldı. Amanda da ona bakıyordu, yüzü solmuş ve titriyordu. Cliff sarsılmış bir halde, "Seni sevgilim yapmam," demeyi başardı. "Bir gecelik ön sevişme bizi sevgili yapmaz. Şehvete kapılmıştım ama sadece seni rahatlatmak istedim. ~ Brenda Joyce,

475:Gerçekten bir şey oluyor burada. Gizemli bir şey. Bir denizaltı kadar görkemli ve garip. Gri bir günde camlardan yağmuru seyretmek. Saydam yusufçuklar yavaşça uzaklaşıyor ve beni sana getiriyorlar topaz tapınaklarda. Sen bir güneş tanrısı gibi gülümsüyorsun. Biliyor musun kaç yıl tek başınaydım ben karmaşanın içinde. Bir türlü tutunamıyordum işte. Bir tek senin yanında yürümüştüm ben topaz bir günde ve suya yakın. Geceleri üstümü örterdin. Sonra konuşmazdın hiç. Uzun süre konuşmazdık. Gözlerinde kaybolurdum. Bu suskunluk anlaşılır bir şeydi. Deniz ve karanlık yerlerden geçen bir nehrin sessizliği gibi… Biliyor musun bir şey oluyor burada. Garip bir şey. Bulanık bir suda yokoluş gibi. Gözlerimde beyaz kelebekler uçuşuyor ve beni kendime getiriyorlar yavaşça beyaz odalarda… Unutuşum başka bir sendi. Ben ölüyordum Tropiko. Unutuşun beyaz romansıyla ölüyordum. Söyleyecek başka bir şeyim yok artık. Unutmak istemiyordum oysa. Güzel kalan yaralarda vardır çünkü… Limon kokulu, yağmurlu kadınlar vardır. Hiç unutmayan kadınlar vardır… limon kokulu… herşeye rağmen… yağmur kalan kadınlar vardır… Ben iyiyim şimdi. Sen nasılsın? ~ L le M ld r,

476:Odamda beni kitaplarım bekler. Bu yegane tesellidir. Her eşyasını ayrı ayrı ve gayet iyi tanıdığım bu odada yalnız onlar her zaman için yeni bir koku taşırlar. Her zaman söyleyecek birçok lafları vardır. Mesela, masanın kenarındaki ucu kırık mermer tütün tablasını belki yüz defa üstten, alttan, sağdan, soldan tetkik etmiş, elime alarak saatlerce kırık yerdeki ince damarları ve pürüzleri seyretmişimdir. O, bana artık kendi sesim kadar bildiktir. Halbuki en çok okuduğum bir kitabın en çok okuduğum bir satırı bile bana bazan başka şeyler söyleyebilir. Yalnız onların böyle en mahrem taraflarını bile görebilmek için uzun bir beraberlik lazımdır. Kitaplar yeni tanıdıklarına karşı çok ketum olurlar. Bir kere de onlarla laubali oldunuz mu size malik oldukları her şeyi verirler ve onlar bizim isteyebileceğimiz her şeye fazlasıyla maliktirler. Kitapları bir kadın gibi sevenler, yalnız bekar odalarının azabını daha az duyarlar. Ellerinde bir kitapla beraber yattıkları, başuçlarındaki lambayı yaktıkları zaman, bahtiyar bir evlilik hayatının daima tekrar edilen saadetini hissederler: Kitaplarla zifafa girmesini bilen adam, beşerliğinden kurtulmaya başlamıştır. Ve biz daima, daima beşeriz. ~ Sabahattin Ali,

477:Ama, geçen defaki gibi, bir türlü zihnimi bir odakta yoğunlaştıramıyordum. Birçok düşünce geçiyordu aklımdan, zihnimi toplamama engel oluyordu. Onları kovmayı denemek için yüzme havuzunu düşünmeye başladım. Her zaman yüzmeye gittiğim, yirmi beş metrelik kapalı yüzme havuzunu. Kulaç atarak gidip geldiğimi hayal ettim. Kulaçlarımda topladım zihnimi, hızlı gitmeye çalışmayarak, gürültü yapmamaya, su sıçratmamaya dikkat ederek. Dirseklerimi ağır ağır sudan çıkarıyor, elimi parmak uçlarımdan başlayarak usulca yeniden suya daldırıyordum. Suyu hava gibi içime çekiyor, ağzıma dolduruyor, sonra yavaş yavaş geri püskürtüyordum. Bir süre sonra, bedenimin hafif bir rüzgâra kendini kaptırmış gibi, doğallıkla süzüldüğünü hissediyordum. Kulak zarlarımda sadece düzenli soluklarımın sesi vardı. Kendini rüzgâra bırakmış bir kuş gibi havada uçuyor, aşağıdaki manzarayı sakin sakin seyrediyordum. Uzaklardaki şehirleri, ırmakların kıvrımlarının minicik karaltılarını görüyordum. Esrimeye yakın bir dinginlik duygusu beni kuşatıyordu. Yüzmek... Yüzmek, hayatta başıma gelen en görkemli şeylerden biridir. Gerçi sorunlarımın hiçbirini çözmemiştir, ama bana hiçbir zaman zarar da vermemiştir ve bana sağladığı mutluluğu hiçbir şey, hiçbir zaman bozmamıştır. Yüzmek... ~ Anonymous,

478:Non ho mai desiderato vestiti, scarpe perfette né beni di lusso. Non ho mai desiderato di ricoprirmi di seta. L’unica cosa che desideravo era di poter toccare un altro essere umano con le mani, e soprattutto con il cuore. Conosco il mondo e la sua scarsa compassione, il suo giudizio severo e spiacevole, il suo sguardo algido e risentito. Ci sono cresciuta in mezzo. Ho avuto tutto il tempo che volevo per ascoltare. Per guardare. Per studiare le persone, i luoghi e le alternative. Non dovevo far altro che aprire gli occhi. Non dovevo far altro che aprire un libro e vedere le storie che sanguinavano una pagina dopo l’altra. Vedere i ricordi impressi sulla carta. Ho trascorso un’esistenza intera fra le pagine dei libri. In mancanza di relazioni umane, ho stretto legami con personaggi di carta. Ho sperimentato l’amore e la perdita per mezzo di storie ambientate nel passato; ho vissuto l’adolescenza di riflesso. Il mio mondo è una ragnatela intricata di parole che connettono arto con arto, osso con tendine, pensieri con immagini. Sono una creatura fatta di lettere, un personaggio disegnato da frasi, il prodotto di una fantasia scaturita dalla narrativa. Vogliono cancellare ogni segno d’interpunzione dalla mia vita, e non credo di poterglielo lasciar fare. ~ Tahereh Mafi,

479:Ona fiziksel anlamda sahip olmak değil, ondan sanatsal anlamda tat almakla ilgiliyim. O halde başlangıç, olabildiğince sanatsal olmalı. Başlangıç, olabildiğince belirsiz, her olasılığın geçerli olduğu bir durum olmalı. Eğer o beni doğrudan bir sahtekâr olarak görürse yanlış anlamış olur, çünkü bilinen anlamda sahtekâr değilim ben. Ama sadık bir sevgili olarak görürse de yanlış anlamış olur. Bu sahnede önemli olan, onun ruhunun olabildiğince az kemikleşmiş olmasıdır. Böyle anlarda bir kızın ruhu ölen bir adamın-ki gibi kâhincedir. Bunun önlenmesi gerekir. Benim güzel Cordelia’m! Seni güzel bir şey için aldatıyorum, ama başka türlü olamaz; fakat bunu elimden geldiğince telafi edeceğim. Tüm perde, olabildiğince bağlantısız olmalı ki Cordelia “evet”ini verdiği anda bu ilişkide nelerin gizli olabileceği konusunda en ufak bir belirti bulamamak. Bu sonsuz olasılıklar, ilginçliğin ta kendisidir. Eğer o bir şey tahmin edebilirse ben yanlış yapmışımdır ve ilişki tüm anlamını yitirir. Onun bana âşık olduğu için “evet” demesi düşünülemez, çünkü hiç de âşık değil. Benim yapmam gereken en iyi şey, nişanlılığı bir eylem olmaktan çıkarıp bir olaya, onun yaptığı bir şey olmaktan çıkarıp ona olan bir şeye dönüştürmektir ki “Nasıl olduğunu ancak Tanrı bilir,” diyebilsin. ~ Anonymous,

480:Andreas -Bir keresinde, bir bayram sabahı kentin sokaklarından akan kanları görmüştüm, yağmur suları gibi yolun kıyısından usulca akıyorlardı ne var ki yağmur suyu değildi. Şehrin dört bir yanında insanlar tanrılarına kurbanlar kesiyorlardı. İşte o zaman anladım ki her yıl dört gün boyunca kutlanan bu bayram ilkel toplumlarda tanrılara kurban verilen ritüellerden başka bir şey değildi. İlyada’da ve Odysseus’da Homeros’un anlattığı türden yani... Hatta aztekler bu işi insan kurban verdirmeye kadar götürmüşler, düpedüz insan, bildiğimiz insan...rivayet odur ki bizde bu durumu engellemek için koçlar ihsan eylenmiş. Birbirimizi kesmeyelim diye yani, en azından bu sebeple. Bunu birisine anlatmak istedim, yıllardır bayram diye kutladığınız bu şey çok ilkel bir ritüel esasen, neyin bayramı bu diye, ilk insanlarda bu işleri böyle yapardı falan filan. Anlattım da, yüzünde bir türlü anlam veremediğim bir yarım tebessümle beni dinleyen bir tezgahtara, gülümsemesi beni anladığını ve onun için üzerinde düşünmeye değer bir şey söylediğimi mi gösteriyordu yoksa alışverişimi bitirip gidene kadar hoş tutması gereken sabırla dinlemesi gereken biri miydim onun için anlayamadım. O gün keşfettim dünyayı anlamak onu değiştirmeye yetmiyordu. Evet bu bir keşif, ben icat etmedim. ~ Georg B chner,

481:Inanmadigim için, onca inanan arasinda suçlu duyuyordum kendimi. Onlarin hakli olduklarini duyumsadigim için, tipki aspirin alir gibi inanmaya karar verdim ben de. Zarari dokunmaz, üstelik iyilesebilir insan. Onurlandirici bir inanç ararken, Devrim’in içinde buldum kendimi, ya da en azindan olaganüstü yapmacik bir devrimin. Toplantilara, yürüyüslere katilmanin onurlandirici oldugunu düsünüyordum. Baskalariyla birlikte, “Fasistler, burjuvalar, sonunuz geldi!” diye bagiriyordum, ama kaldirim taslari ya da metal bilyeler atmiyordum; baskalarina yaptigimi onlarin da bana yapmalarindan her zaman korkmusumdur çünkü. Polisler silahlarini doldururken, kentin merkezindeki sokaklar boyunca kaçmaktan ahlaksal bir heyecan duyuyordum. Bir görevi yerine getirmis olma duygusuyla dönüyordum eve. Toplantilarda, çesitli gruplar arasindaki görüs ayriliklari hiç heyecanlandirmiyordu beni; bir gruptan ötekine geçmek için dogru alintiyi kullanmanin yeterli oldugunu düsünüyordum hep. Dogru alintilari bulmakla egleniyordum. Oradan oraya geçiyordum. Bazen yürüyüslerde ilgimi çeken bir kizi izlemek için su ya da bu dövizin ardina takildigim oluyordu; arkadaslarimin çogu için siyasal militanligin cinsel bir yasanti oldugu sonucunu çikardim bundan; cinsellik ise bir tutkuydu. Bense yalnizca merak ediyordum. ~ Umberto Eco,

482:Anna navštívila Texas mnohokrát předtím, ale sama tady doposud nebyla. Jezdívala sem vždycky s Edem, aby mu dělala společnost při obchodních cestách, a často přitom hovořili o Texasanech jako takových, o tom, jak je těžké najit v nich zalíbeni. Jejich neomalenost a hrubiánstvi se daly ignorovat. Ale to nebylo to hlavní. V těch lidech zřejmě ještě přežívala jakási nelítostnost, cosi vyloženě brutálního, drsného, neúprosného, co už prominout nešlo. Neměli v srdci špetku slitováni, špetku soucitu, špetku jemnosti. Jedinou takzvanou ctností, kterou byli obdařeni – a kterou se také ostentativně a donekonečna před cizinci holedbali – byla jakási profesionální blahosklonnost. Nosili ji jako vývěsní štít. Linula se z jejich hlasů a úsměvů jako sirup. Na Annu však nezapůsobila. Vnitřně ji nechávala zcela, naprosto chladnou. „Proč si tak rádi hraji na tvrdé chlapy?“ ptávala se. „Protože jsou to děti,“ odpovídal Ed. „Jsou to nebezpečné děti, které se snaží napodobovat své dědy. Jejich dědové byli průkopníci. Tihle lidé jimi nejsou.“ Tyhle současné Texasany jako by poháněla jakási egoistická síla – bij a nech se bít. Všichni kolem sebe bili. Všichni byli biti. A mohl si tak někdo, ještě k tomu cizinec, zkusit vystoupit z jejich středu a pevně prohlásit: „Já se bít nebudu, ale taky se bít nenechám.“ Něco takového prostě nebylo možné. ~ Anonymous,

483:Kış günü sokağa atılmış üç günlük bir kedi yavrusu gibi kendimi zavallı hissediyorum.Odamdaki duvarlar birdenbire büyüyüveriyor.Pencerelerin dışındaki şehir ve hayat bir anda,insanı içinde boğacak kadar kudretli ve geniş oluyor.Zannediyorum ki,tasavvuru bile baş döndüren bir süratle hiç durmadan koşup giden bu hayat ve bir avuç toprağının bile doğru dürüst esrarına varamadığımız bu karmakarışık dünya beni bir buğday tanesi,bir karınca gibi ezip geçiverecek...Böylece acz içindeyken odamda herşey bana küçüklüğümü ve zavalılığımı haykırıyor.Sokağa fırlıyorum.Bir tek yakın çehre görsem de yanında yürüsem,hiç ses çıkarmadan yürüsem diyorum.Halbuki ara sıra karşılaştığım ahbapları görmemezliğe geliyorum.Hiçbiri bana bu anda yardıma çağrılacak kadar yakın görünmüyor.Bilmem beni anlıyor musunuz ?Dün size bir sürü şeyler söyledim.Onların manasına bakmayınız.İçimde senelerin biriktirdiğini boşaltmak istemiştim.Siz bana şimdi bahsettiğim bu yakın çehre gibi göründünüz.Vapurda sizi görür görmez:İşte,dört tarafa koşup aradığın yanına sokulup sessizce yürümek istediğin,işte,hayatın müddetince istediğin insan!dedim.Katiyen yanılmadım.Yanılmış olsam şimdi yanımda bulunmazdınız.Sizin rast gelen delikanlıyla deniz kenarında gezmeye gidecek bir insan olmadığınızı anlamak için zeki olmaya lüzum yok...Buna rağmen,bakınız,yan yana oturuyoruz. ~ Sabahattin Ali,

484:Anna navštívila Texas mnohokrát předtím, ale sama tady doposud nebyla. Jezdívala sem vždycky s Edem, aby mu dělala společnost při obchodních cestách, a často přitom hovořili o Texasanech jako takových, o tom, jak je těžké najit v nich zalíbeni. Jejich neomalenost a hrubiánstvi se daly ignorovat. Ale to nebylo to hlavní. V těch lidech zřejmě ještě přežívala jakási nelítostnost, cosi vyloženě brutálního, drsného, neúprosného, co už prominout nešlo. Neměli v srdci špetku slitováni, špetku soucitu, špetku jemnosti. Jedinou takzvanou ctností, kterou byli obdařeni – a kterou se také ostentativně a donekonečna před cizinci holedbali – byla jakási profesionální blahosklonnost. Nosili ji jako vývěsní štít. Linula se z jejich hlasů a úsměvů jako sirup. Na Annu však nezapůsobila. Vnitřně ji nechávala zcela, naprosto chladnou. „Proč si tak rádi hraji na tvrdé chlapy?“ ptávala se. „Protože jsou to děti,“ odpovídal Ed. „Jsou to nebezpečné děti, které se snaží napodobovat své dědy. Jejich dědové byli průkopníci. Tihle lidé jimi nejsou.“ Tyhle současné Texasany jako by poháněla jakási egoistická síla – bij a nech se bít. Všichni kolem sebe bili. Všichni byli biti. A mohl si tak někdo, ještě k tomu cizinec, zkusit vystoupit z jejich středu a pevně prohlásit: „Já se bít nebudu, ale taky se bít nenechám.“ Něco takového prostě nebylo možné. A zvlášť ne v Dallasu. ~ Anonymous,

485:Çok güvenli görünüyorsunuz! Fakat sanmayın ki bu böylece devam edecek! Öfke ve nefret büyük geminizin makine dairesinde terden geberenlerle birleşecek, biliyorum. İspanyol, türk, yunan, arap, italyan göçmenler ve avrupa’nın tüm ezilenleri…ve tüm kadınlar, ezildiğinin, aşağılandığının sömürüldüğünün farkında olan tüm kadınlar neden burada olduğumu ve beni neden öldürmek istediğinizi anlayacaklar… Gardiyanlar, yargıçlar, politikacılar, hiç biriniz umurumda değilsiniz. Asla beni delirtemeyeceksiniz! Beni sağlam öldüreceksiniz… mükemmel bir ruh ve mükemmel bir beyinle. Böylece herkes katillerin devleti ve katillerin hükümeti olduğunuzu anlayacak! Herkes sosyal demokrasinin neye benzediğini anlayacak! …şimdiden cesedimi kaçırıp saklamanızı, kapıyı avukatlarıma kapatmanızı görür gibiyim. Ulrike Meinhof kendini astı diyeceksiniz. Kanlı ellerinizle kapıları yüzlerine kapatacak ve fotoğraf çekmeyi soru sormayı yasaklayacaksınız. Yasak diyeceksiniz, cesedi incelemek yasak! soru sormak, düşünmek, tahmin etmek yasak!! yasak!!… ama kendi korkunuzu yasaklayamazsınız! Her katile özgü korkuyu yasaklayamazsınız! Cesedim bir dağ gibi ağır olacak…yüz bin ve yüz bin…yüz binlerce kadın kolu bu kocaman dağı kaldırıp omuzlarına alırken sizin oturduğunuz o sahte tahtı sarsacak müthiş bir kahkaha atacaklar! ..ve hep birlikte bağıracaklar: Ulrike Meinhof’u öldüremeyeceksiniz. ~ Dario Fo,

486:— Söyle, diye babam gene gürledi, ne cesaretle yaptın bu işi? Düşünmedin mi, düşünmedin mi ki benim şerefim, haysiyetim mevzubahis? Ya yarın seni alıp, hapsederlerse? Ya yalnız seni değil, beni de seninle birlikte mahkemelere sevkederlerse? Bu ne cehalettir, Yarabbi bu ne iz'ansızlıktır! Hükümetin mühürü nasıl bozulur, buna nasıl cesaret edilir! O gece annemi boşadı ve sabahleyin erkenden dayımın evine yolladı. Hemen o akşam da babaannemle küçük halam çiftliğe geldiler, ikisi iki yandan, evin içini şöyle bir kolaçan ettiler. Sonra babaannem eteklerini beline soktu, hizmetçilere emirler vererek, evi baştan aşağı yıkattı. Dünyalarından memnundular. Vara yoğa kahkahalarını salıveriyorlardı. — Aman ne pislik ne pislik, Yarabbi! Düşman başına böyle kadın! Yahut: — Doğrusu Eyüp sabrı varmış evlâtçığımda.. Bu pasaklı karıyla yaşamak değme babayiğidin kârı değil... Galiba iki ay sonra, babaannemlerin bütün İsrarlarına rağmen babam, anneme nikâh tazeleyip onu bize getirdik ten sonra öğrendik ki, babamı büyükannemler doldurmuşlar. — Karın, demişler, mahalleliyle birlik olup altevi tek-, mil boşaltmış... Kasaba çalkalanıyor, bugün yarın polisler basacaklarmış, haberin olsun! Annem, babamı çoktan affetmişti: — Dövsün, demişti, erkektir... Kabahat onda değil, öteki boynu kopasıcalarda... Anlayıp dinledikten sonra dövse, ne yapayım, o zaman ben cezama razıyım. ~ Orhan Kemal,

487:Çok korkunç bir mezhepti bu, bir iki satırın içinde de dehşeti seziliyordu. Çünkü alıştığımız düşünme yollarının, çünkü bildiğimiz mantığın, çünkü su içmek gibi benimsediğimiz yaşama kurallarının dışındaydı; kanundışı, aşağılık ve korkunç bir mezhepti bu. Başkası olamazdı, buydu. Çünkü cezalandırırken ihmali, kazayı, bilmezliği, düşüncesizliği, bilerek işlenen suçlardan daha ağır sayıyordu. Aklın suçlarını daha hafif cezalarla cezalandırıyordu; akılsızlığın suçlarına düşmandı. Bu mezhep, Ubor Metenga'dan başkası olamazdı ve benden başka kurban seçemezdi. Kurban olmamak için, her an uyanık bulunmak gerekiyordu; ayağına çarparak düşen bir taşın işlediği suçtan sen sorumluydun. Benden iyi kurban bulunamazdı. Onlar haklıydı; çünkü aklın işlediği suçlar azdı, çünkü toplumu düzeltmek isteyenlerin karşısına çıkan ve bir çığ gibi büyüyen ihmal suçlarından kurtulmak gerekiyordu. Akıl, her şeyi bilerek yapıyordu; bugün kötülük yaparsa ve bir yanlışlığa düşerse, yarın iyi bir şey yapabilirdi. Akıldan ümit kesilmezdi. Rastlantılara ve kör kuvvetlere gelince, onlar hep kötülük saçacaktı, ezecekti, kıracaktı, ortadan kaldıracaktı; çünkü bilmiyordu. Akıl, çıkarını düşündüğü için, yararlanmak istediği için, büsbütün yok etmezdi. Fakat ben suçsuzdum; beni, bu toplumun hukuk anlayışı çileden çıkarmıştı. Bilerek işlenen suçlardan korkuyordum sadece; oysa beni her gün suçlu duruma düşürmek için binlerce tuzak kuruluyordu. Bununla başa çıkamazdım. ~ O uz Atay,

488:Editör Hanım, elime kalem aldığımda sahip olduğum meziyetlere romanım basılırsa, belki günlük hayatta da sahip olabilirim! Bütün umudum bu! Romanım basılırsa, beni kovalayan saksağanların karşısına korkusuzca dikilebilirim. Her sabah gazete almaya giderken selamlaştığım ada görevlisi Nedim'in, gündüzleri apartman boşluğunda sesleri yankılanan, kapı aralarından, gözetleme deliklerinden bana bakan komşu kadınların ve Nazlı'nın ailesinin karşısında nihayet düzgün bir kıyafetle çıkabilirim. Yazar kıyafeti. Fena değildir. En azından eskrimci kıyafetiyle dolaşmaktan daha iyidir. Çünkü toplu konutlardaki hemen herkes bana, ani bir hamleyle kalplerinin üzerindeki bir düğmeye dokunup iç dünyalarının çirkin ışığını yakacakmışım gibi çekinerek bakıyor. Romanım basılırsa, futbol sahasında gösterdiğim beceriksizlikler belki bir uyuşmazlık mahkemesince çözüme kavuşturulabilir. Topu göğsümde yumuşatamayaşım, sağ ayağımı hiç kullanamayışım, ortalarımın berbat olması filan, hepsi affedilebilir. İstifa edip evde oturmam, kitap okumadan, tek bir cümle yazmadan sadece hayal kurarak boş boş geçirdiğim saatler bir vicdan sorunu olmaktan çıkar. Belki, John Mayall'dan Sensitive Kind'ı veya 16 Horsepower'dan Sinnerman'i acze düşmeden, ikide bir burnumu çekmeden dinleyebilirim. Geçmişle ilgili hiçbir marazi duyguya kapılmadan çilek reçeli yapabilirim, hatta şeftali reçeli de. Ayrıca, romanım basılırsa, daha çekici bir erkek olabilirim. Bir kitaptan ne çok şey bekliyorum, değil mi Editör Hanım, tıpkı bir kadından beklediğim gibi. ~ Bar B ak,

489:kitaplarda tartışmalarda yaşarken hor gördüğümüz incelikleri hele ruhsal incelikleri anlamadığı için hor gördüğünüz çocuklara büyüklere kötü örnek olarak gösterdiğiniz kahramanlarınızın parlaklığı daha iyi belli olsun diye cılızlıkları miskinlikleri kötü ruhlulukları bayağılıkları açgözlülükleri arka planları karartan zavallı benim işte itiraf ediyorum kendimi savunmuyorum bütün bu beğenmediğiniz insanları yakın buldum kendime hayır bulmadım onlar bir bakıma kedi içlerinde tutarlıydılar fakat artık sizlere anlatabilmeliyim ki son fırsatı kaçırıyorum senden sonra tufan gelecek Günseli ve beni artık kimse kurtaramayacak bir yandan da gene sanıyorum ki daha doğrusu kendimi aldattığımı bile bile sanıyorum ki sanki beni hiçbir yere götürmeyen bu anlamsız inadımda bu yersiz öfkemde ısrar edersem değerim artacak hiçbir şey söylemeden susarsam sanki neyi anlatamadığım anlaşılacak beni de cumhurbaşkanı yapacaklar buyur diyecekler herkes anlattı anlatamayan bir tek sen varsın meğer bütün iş anlatamamaktaymış başımıza sen geç diyecekler senin gibi kimse kalmadı zaten nutuklarım konuşmalarım filan hepsi hazır insanlar diyeceğim ey insanlar benim hepinizden farklı olduğumu nasıl anladınız demek fen bu kadar ilerledi başka adam kalmadığı için ben her şey olacağım cumhurbaşkanı ben başbakan ben kendimi bütün bakanlar yapacağım her tarafa yetişeceğim herkesin elini tutup doğru çizgiler çizdireceğim bütün kurumları düzelteceğim tabiî kimse itiraz etmeyecek itiraz dünyadan kaldırılacak bugüne kadar bütün insanlığı geri bırakan itiraza yer verilmeyecek ~ O uz Atay,

490:Cordelia’cığım!      Sana açacak bir sırrım var, sırdaşım benim. Kime açsaydım bu sim? Ekho’ya mı? Bu sim ele verirdi o. Yıldızlara mı ? Onlar soğukturlar. İnsanlara mı? Anlamazlar. Bu sun yalnızca sana açabilirim, çünkü sen onu nasıl koruyacağım bilirsin. Bir kız var ki düşlerimden bile güzel, güneşin ışığından bile saf, okyanustan bile daha derin, kartalın uçuşundan bile daha mağrur- bir kız var ki- ah! başını eğip yaklaş bana ki sırrım kulağına süzülebilsin gizlice- bu kızı kendi canımdan çok seviyorum, çünkü o benim hayatimdir; tüm arzularımdan daha çok seviyorum, çünkü tek arzum odur: tüm düşüncelerimden daha çok seviyorum, çünkü tek düşüncem odur; onu güneşin çiçeği sevmesinden daha hararetle, muztarip bir ruhta yatan hüzünden daha derin; çöllerdeki kızgın kumların yağmura susamışlıklarından daha özlem dolu - ona bağımlılığım bir annenin çocuğuna duyduğundan daha sevecen, Tanrı’ya yakaran bir ruhtan daha mahrem, bitkinin kökleriyle olan bağından daha sıkı.- Başın düşüncelerle ağırlaşıyor, göğsüne doğru düşüyor, göğsün yetişiyor yardımına- Cordelia’cığım! Beni anladın, tam anlamıyla anladın beni, en küçük bir şeyi bile kaçırmadın! Bunu doğrulayan sesinin içeri girmesi için kulak zarlarımı gereyim mi? Kuşkulanmam gerekir mi? Bu sim saklayacak mısın? Sana güvenebilir miyim? En korkunç suçlarda bile kendisini karşılıklı suskunluğa adayan insanlardan söz edilir. Sana, yaşamını ve yaşamımın anlamını oluşturan bir sim verdim. Senin de bana söyleyeceğin bir şey yok mu? Saklanmazsa doğaüstü güçlerin harekete geçeceği böyle güzel, böyle değerli, böyle tertemiz bir şey yok mu? Johannes’in ~ Anonymous,

491:Doğrusunu ister misin, benim gözüm yıldı. Ben artık hiçbir işe yaramam.'' dedi. Annesine birkaç defa ölüm haberi gelmiş. Çünkü birkaç defa haftalarca düşman içinde kaldı. Hepimiz öldüğüne inandık. Sonra esir düştü. Gene öldüğünü söylemişler. Hatta ailesine aylık bile bağlanmış. ''İstanbul'a döndük, dedi. Bir akşamüzeri... Bizim mahallede bir yokuş vardı. Alacakaranlıkta bunu çıkıyorum. Bir yeldirmeli kadın da iniyor. Neredense annem olduğunu tanıdım. Bakkala yoğurt almaya gidiyormuş. O kadar heyecanlanmışım ki duvara dayanarak bekledim. Benim hizama gelince ''Anne!'' dedim. Bunu demedim, adeta inledim. Neredeyse ağlayacaktım. O da benim sesimi tanıdı. ''İsmail, sen misin?'' diye sordu. Hani gereksiz sorular vardır ya, işte onlardan birisi... Yoksa beni tanıdı. Ne yaptı bilir misin? Elindeki kaseyi eğilip yere koyduktan sonra kucakladı beni... Biz ana-oğul, öylece ağlaşırken, yemin ederim ki, aklı fikri, yere bıraktığı kasedeydi. ''Aman kırılmasın!'' Ben kendimi belki yüzlerce defa o kaseden daha değersizmişim gibi ölüme attım. Bunu sen gördün, bilirsin. Annem, mezardan geri gelen oğlu için, kenarı çatlak bir kaseyi -vallaha kenarı çatlaktı, eskici Yahudi iki kuruş vermezdi- yere atamadı. Sonra akrabaları, dostları, komşuları, hemşerileri dolaştım. Hepsinde bu ''kaseyi yere atamamak'' hali fazlasıyla vardı. Harbe gidenler haklı olarak umursamaz olmuşlardı. Bir suretle yakalarını kurtaranlar ise bizim karşımızda vicdan azabı çekiyorlar, bu duyguyla yenilginin suçunu açıktan açığa bize yükletiyorlardı. ''Sanki neye yaradı?'' anlamına gelen bir alaycı, kırıcı bakışlarla bakıyorlar ki dayanılmaz.'' dedi. ~ Kemal Tahir,

492:onaltı dümen ve sürekli erdemlilik yılı. onaltı sıkıntılı yıl geride ne kaldı? yalıtılmış, ufak görüntüler. yeni kitapların kokuları, bir ekim resmini yaptığımız yapraklar, uygulamalı çalışmalarda kesilmiş kurbağanın formol kokulu iğrenç karnı, tatile çıkacakları için öğretmenlerin de insan olduklarının fark edildiği ve sınıfın daha tenha olduğu senenin son günleri. artık sebebini bilmediğimiz tüm o büyük korkular, sınav akşamları. düzenli bir alışkanlık. bununla sınırlıydı. artık biliyor musunuz bay brul, çocuklara onaltı yıl süren düzenli bir alışkanlığı dayatmak alçaklık? zaman bozuldu, bay brul. gerçek zaman, eşit saatlere bölünmüş ve mekanik değildir. gerçek zaman özneldir. içinde taşırsın. her sabah saat yedide kalkın. öğlen yemek yeyip, dokuzda yatın. asla kendinize ait bir geceniz olmaz. denizin alçalmayı bırakıp durduğu bir an, tekrar yükselmeden önce gecenin ve gündüzün birbirine karışıp eridiği ve nehirlerin okyanusla karşılaşmalarındakine benzeyen bir coşku seti oluşturduğu, dingin bir zamanın varolduğunu asla bilemezsiniz. onaltı yıl gecelerimi çaldılar, bay brul. beşinci sınıfta, altıncı sınıfa geçmemin tek ilerleyişim olması gerektiğine inandırdılar beni. son sınıfta bitirme sınavını vermem gerekiyordu. ardından bir diploma. evet bir amacım olduğunu sanıyordum bay brul. ama hiçbir şeyim yoktu. başlangıcı ve sonu olmayan koridorda, bir embesiller römorkunda, diğer embesilleri izleyerek ilerliyordum. hayatımızı diplomalarla geçiştiriyoruz. aynı zorlanmadan yutturmak için kapsüllerin içine acı tozlar konması gibi. görüyor musunuz bay brul, hayatın gerçek tadını sevebilirmişim bunu şimdi anlıyorum. ~ Boris Vian,

493:Beni en çok meraka düşüren, yarın bizi bekleyen önemli olay. Yarın sabah saat yedide garip bir tabiat olayı ile karşılaşacağız. Yeryüzümüz Ay'a bindirecek... Ünlü İngiliz kimyacısı Wellington da kaydetmişti bunu. İtiraf ederim, Ay'ın narin, dayanıksız yapısını düşündükçe sonucu fena hâlde merak ediyorum. Ay genel olarak Hamburg'da yapılır, hem yapılışı da çok kötüdür... İngiltere'nin bu konuyla neden ilgilenmediğine şaşarım. Zaten Ay'ı yapan, Ay hakkında en ufak bilgisi olmayan, aptal, üstelik topal bir fıçıcıdır. Üstündeki ziftli halata zeytinyağı sürdükleri için, yeryüzünün her yanı bu kadar pis kokuyor... Öte yandan bu derece nazik, ince yapılı Ay, insanların orada barınması için elverişli değildir, sadece burunları yerleşebilir Ay'a... Zaten bu yüzden Ay'da bulunan burunlarımızı göremeyiz. Şimdi Ay'ın yeryüzümüz gibi ağır bir nesne altında kalmasıyla burunlarımızın nasıl pestil haline geleceğini düşündüm ve kuşkulandım doğrusu. Çorabımı, kunduralarımı giyerek doğru toplantı salonuna gittim. Polis kuvvetlerine yeryüzünün Ay'ın üstüne oturmasını önlemeleri için emir verecektim. Toplantı salonunda gene kafaları tıraşlı bir sürü soylu kişiyle karşılaştım. -Baylar! dedim. Ay tehlikededir. Yeryüzüne bindirecek... Kurtaralım Ay'ı! Bunu söyler söylemez zeki, anlayışlı İspanya soyluları emrimi yerine getirmek için hep birden öne atıldılar. Bazıları Ay'ı korumak maksadıyla duvara tırmanmaya başladılar. Ama tam o sırada salona başvekil girdi; herkes kaçıştı... Kral olduğum için orada tek başıma kaldım. Acayip başvekil sırtıma sopa indire indire beni odama soktu. İspanya'nın milli gelenekleri pek şiddetli doğrusu! ~ Nikolai Gogol,

494:Bir kadın olarak benden nefret ediyor, yetenekli bir kadın olarak benden korkuyor; zeki bir kadın olarak beni seviyor. Bu çelişkiyi onun ruhunda ilk kez şimdi oluşturdum. Gururum, direncim, soğuk küçümsemelerim, acımasız alaylarım etkiledi onu; ama beni sevmeyi istermiş gibi değil - hayır, onda bu tür duygulardan iz yok, hele bana yönelik hiç yok. Benimle yarışmak istiyor. Onu etkileyen, insanların gururlu bağımsızlığı, çöl Araplarınınki gibi bir özgürlük. Benim gülüşüm ve garip özelliklerim her türlü erotik tahriği tesirsiz kılıyor. Kız bana karşı oldukça rahat, bir sakınma varsa da bu, dişilikten daha çok entelektüel kaynaklı bir şey. İlişkimiz beni bir sevgili olarak görmenin çok ötesinde, güçlü iki zekâ arasındaki bir ilişki gibi. Elimi tutup biraz sıkıyor, gülüyor; bana karşı salt platonik anlamda ilgili. Daha sonra alaylar ve küçümsemeler onu yeterince kandırdığında eski bir şiirde bulunan talimatı izleyeceğim: “Şövalye yere yayar pelerinini kıpkırmızı ve güzel kıza yalvarır üstüne otursun diye.” Fakat ben pelerinimi onunla birlikte çimenlere oturmak için değil, düşüncenin kanatlarında onunla birlikte gözden kaybolmak için seriyorum. Ya da onu yanıma almıyor, ama kendim bir düşüncenin üstüne binip el sallayarak veda ediyor, bir öpücük yolluyor ve yalnızca kanatlanmış sözcüklerin mırıltısında işitilerek onun gözünden kayboluyorum; Yehova gibi sesiyle gittikçe daha çok değil, daha az görünüyorum, çünkü ne kadar çok konuşursam o kadar yükseğe çıkıyorum. Sonra o da benimle birlikte, cesur düşüncelerin kanatlan üstünde uçup gitmek istiyor. Yine de, bu yalnızca bir an sürer, akabinde ben yine soğuk ve duygusuz olurum. ~ Anonymous,

495:Non ti crucciare, don Camillo" sussurrò il Cristo. "Lo so che il vedere uomini che lasciano deperire la grazia di Dio è per te peccato mortale perchè sai che io sono sceso da cavallo per raccogliere una briciola di pane. Ma bisogna perdonarli perchè non lo fanno per offendere Dio. Essi cercano affannosamente la giustizia in terra perchè non hanno più fede nella giustizia divina, e ricercano affannosamente i beni della terra perchè non hanno fede nella ricompensa divina. E perciò credono soltanto a quello che si tocca e si vede, e le macchine volanti sono per essi angeli infernali di questo inferno terrestre che essi tentano invano di far diventare un Paradiso. E' la troppa cultura che porta all'ignoranza, perchè se la cultura non è sorretta dalla fede, a un certo punto l'uomo vede soltanto la matematica delle cose. E l'armonia di questa matematica diventa il suo Dio, e dimentica che è Dio che ha creato questa matematica e questa armonia. Ma il tuo Dio non è fatto di numeri, don Camillo, e nel cielo del tuo Paradiso volano gli angeli del bene. Il progresso fa diventare sempre più piccolo il mondo per gli uomini: un giorno, quando le macchine correranno a cento miglia al minuto, il mondo sembrerà agli uomini microscopico, e allora l'uomo si troverà come un passero sul pomolo di un altissimo pennone e si affaccerà sull'infinito, e nell'infinito ritroverà Dio e la fede nella vera vita. E odierà le machine che hanno ridotto il mondo ad una manciata d numeri e le distruggerà con le sue stesse mani. Ma ci vorrà del tempo ancora, don Camillo. Quindi rassicurati: la tua bicicletta e il tuo motorino non corrono per ora nessun pericolo. ~ Giovannino Guareschi,

496:Her hareketin bir anlamı var. İnsan, benim gibi hareketten vazgeçerse, bu anlamları daha iyi hissediyor. Sigarayı yaktı; yanmış kibriti kutunun içine koydu. Her hareketini önceden hesaplarsan hata yapmazsın; aynı zamanda, düşüncelerini hareketlerinden ayırırsın. Ne yaptığını hatırlarsın; düşünceden harekete geçmek kolay olur böylece. Düşünmeğe başladığım sırada en son olarak sigara tablasını yere, kilimin üzerine koymuştum, dersin. Düşünceler seni bırakınca delirtici bir şaşkınlığa, gerçeğe alışmanın zorluğuna düşmezsin. Kaç sigara içtiğini, her birini nasıl söndürdüğünü, kibritleri nereye koyduğunu hatırlarsın. yoksa, birdenbire sigara tablasının içinde dört izmarit ve iki kibrit bulursan büyük bir korkuya kapılırsın: sigaramı nasıl yakmışım? Olağanüstü bir şey mi oldu bu arada? Aklımı mı kaybediyorum? Birden her şeyi unutacak mıyım? Oysa, içinden bir ses, kibrit kutusuna koydun, kibrit kutusuna koydun diye seni yatıştırırsa büyük bir ferahlık duyarsın; herkese ve her şeye meydan okumak için büyük bir cesaretle dolduğunu hissedersin. Benimle kimse başa çıkamaz hesabını veremeyeceğim tek dakikam yok diye gururlanırsın. Gerçekle rüyayı birbirinden ayırırsın. Bu iki kibriti ben rüyamda yakmadım. İşte kutuyu açıyorum: içinde iki tane yanmış kibrit. Kendi kendine gülümsersin: beni daha ele geçiremediniz. Korkuların bir an sürer geçer. Sayı ile hareketi renk ile düşünceyi sadece rüyanda karıştırdığın için endişe duymazsın. Hikmetler de birbirine karışmaz. Fakat bütün bu rüyaları neden gördüğünü biliyor musun? Her şeyi biliyorum. Eyvah! Mutfağın elektriğini söndürmeyi unutmuşum. Dur, telaşlanma; gider söndürürsün. ~ O uz Atay,

497:Sevgili Bilge, sen yanımda olmadığın zaman seni düşünmek gerçekdışı bir olgu. (Nasıl oluyor iyi mi?) Ben gecekondudaki varlıklarla (soyut bir kavram olsun diye ‘varlıklar’ dedim) birlikte yaşamak istiyorum. Ben, birlikte yaşadığım varlıkları, ayrıca birer ‘kavram’ olarak düşünmek istemiyorum. Gönlümün rüzgarına kapılıp gidiyorum. Bunun dışında, bulanık hayaller var kafamda. Bu hayalleri bazen Hüsamettin Albay ya da Nurhayat Hanımla karıştırdığım oluyor; fakat, istediğim gibi düşünüyorum bu insanları. Sen olduğun gibi yaşamak istiyorsun kafamda: Bir varlıkkavram olarak çıkıyorsun karşıma. Yaşanırken düşünülmesi ve düşünürken yaşanması gereken bir mesele olmak istiyorsun. Bilge’yi, senin gibi hissetmemi istiyorsun. Nasıl olur? Yani albayı da, kendimi onun yerine koyarak mı düşüneceğim? İşte bu nedenle, kurmak istediğim dünya, senin yüzünden yıkılıyor; bütün oyunlar anlamını kaybediyor. ... Belki sana bu satırları yazmamalıydım. Belki de dönel bir yüzeyin, ekseni etrafındaki hareketi sırasında çeşitli ışık kaynaklarından beslenmesi olayında görüldüğü gibi, benim bir an süren ışıltımın yansımalarını artık ilginç bulmuyorsun; görüntümün gerçekliğine inanmıyorsun. Fakat seni seviyorum. (Bu sözü bir yere sıkıştırmaya mecburdum.) Düşünmek ve yansımak anlamlarını birlikte ifade eden ‘reflection’ kelimesini kullanmak isterdim burada. Fakat aslında, seni görmediğim zamanlarda yansımalarımın gerçekliğine ben de inanmıyorum. Belki benden artık nefret ediyorsun; belki de unuttun beni. Düşünce ve eylemlerin her an sonsuz değişik görünümlere bürünebileceğini bilen bir insan olarak, senden kararlı bir düşünceye benzeyen yansımaları nasıl bekleyebilirim? ~ O uz Atay,

498:Bebek Ağıdındaki vaka şöyledir: Bir bey oğlunun, evlendikten sekiz sene sonra, bir çocuğu oluyor. Çocuk altı aylık kadarken yaylaya göçülüyor. Yolda, bir devenin üstünde bağlı bulunan beşik, çam dallarından birine takılıp kalıyor. Beşiğin çam dalında kaldığını, çocuğun anasından başka kimse görmüyor. O da önünde giden kayınbabasına bu vaziyeti söyleyemiyor. Çünkü onunla konuşmuyor. Anadoluda “gelinlik” adeti vardır. Gelin, kayınbabası, kaynanası ve kocasının akrabaları ile konuşmaz. Onların suallerine baş işaretile (hayır) veya (evet) der. Gelinin yukarda saydığımız akrabalarla konuşması, bir terbiyesizlik addolunur. Sonra, beşiğin çamda kaldığını kocası, gelinden haber alıyor. Geri dönüp beşiği buldukları zaman bebeğin gözlerinin yırtığı kuşlar tarafından oyulmuş olduğu görülüyor. Bu ağıdı, bebeğin anası orada yakıyor. .... Deveyi deveye çatdım Örkünü üstüne atdım Alamadım bebek seni Gay’nbabamdan hicab ettim Harmancığın gayaları Nen çalıyor mayaları Berk mi değdi ağ bebeğim Garaguşun sayaları Harmancıkdan çıkdım yayan Dayan hey dizlerim dayan Şimdi emmilerin gelir Kimi atlı kimi yayan Garaguş döner havada Yavrusun gomaz yuvada Ora gedek ağ bebeğim Bir gönnüm Çukurovada Göğde bulut gar havası Işgın yayılır devesi Silini silini ağlar Bebeğin tülü mayası Bebek beni del’eyliyo Garşı daldan el’eyliyo Bebeğin uyhusu gelmiş Gel de beni bele diyo Harmancıkda tütün tüter Çıngırdaklı goşum öter Derdeyleme ağ bebeğim Benim derdim bana yeter Garagoyun garagoyun Ciğerinen olmaz oyun Meler m’ola benim gimi Guzusunu aldıran goyun ~ Ya ar Kemal,

499:Şövalye: - Benzerlerime, insanlara ilgisizliğim, onların düzeninden ayırdı beni. Şimdi bir hayaletler dünyasında yaşıyorum. Düşlerim, kuruntularım içre kapatılmışım. Ölüm: - Yine de ölmek istemiyorsunuz. Şövalye: - Hayır istiyorum. Ölüm: - Ne bekliyorsunuz? Şövalye: - Bilgi istiyorum. Ölüm: - Dayanak mı istiyorsunuz? Şövalye: - Adına ne derseniz dein. Tanrıyı duyularla kavramak, öyle amansızcasına anlaşılmaz bir şey mi? Ne diye yarım sözler ve görünmeyen mucizeler sisinde saklıyor kendini? Kendimize inancımız yokken, inananlara nasıl inanabiliriz? İnanmak isteyip de inanamayanların başına neler gelecek? Peki, ne inanmak isteyen ne de inanmaya gücü yetenler ne olacak? Tanrıyı neden öldüremem içimde? Ona kötü sözler söylerim, yüreğimden söküp fırlatmak isterim de, neden böyle ağrılar içinde, böyle aşağılanarak yaşar durur? Neden, her şeye karşın , silkip atamadığım şaşırtıcı bir gerçektir o? İşitiyor musunuz beni? Ölüm: - Evet, işitiyorum. Şövalye: - Bilgi istiyorum, inanç değil, varsayımlar değil, bilgi. Tanrı elini bana doğru uzatsın, kendini açığa vurup benimle konuşsun istiyorum. Ölüm: - Ama sessiz durur o. Şövalye: - Karanlıkta ona doğru haykırıyorum, ama sanki hiç kimse yok orada. Ölüm: - Hiç kimse yok belki de. Şövalye: - Yaşamak iğrenç bir korku öyleyse. Kimse ölümün karşısında her şeyin bir hiç olduğunu bile bile yaşayamaz. Ölüm: - İnsanların çoğu ölüm ya da yaşamın boşluğu üzerine kafa yormaz ki. Şövalye: - Ama bir gün yaşantının o son anına varıp, karanlığa doğru bakmak zorunda kalacaklar. Ölüm: - O gün geldiğinde... Şövalye: - Korku içindeyken bir görüntü yaratırız, sonra o görüntüye Tanrı deriz. ~ Ingmar Bergman,

500:Kaplumbağaların kralıydı o. Kral, kibirli yüzgeçlerini zaferle salladığı an -"Yukarıda her zaman bir başkasına yer var"-başka bir şey sırtına bindi ve kısa günü son buldu. Kayarak, yayılarak, yuvarlanarak kanlı yığından aşağı indi ve masanın altına sırtüstü düşerek çılgınca debelenmeye koyuldu. "Sevgili dostlar ve kibar yürekler," -soğuğun sürünerek gelişini hissederek çırpındı- "öylece durup eski dostunuzun ölümünü mü seyredeceksiniz? Kendim için hiçbir şey istemedim ben; ne para, ne rahat, ne güç, ne emniyet. Bunlar için çabaladım, çünkü bunlar beni çok istedi. (Tabii işime geldiğinde, arada paylaştım da hepsini.) Sahiden beni ölüme mi bırakacaksınız?" "Tamam iyi yedim. Ama o, sırf çilekeş fedakârlık günlerimde gücümü korumak içindi. Çünkü ben, önüme çıkmadıkça hiçbir kardeş yaratığa zarar vermedim. Kazancım yoksa adaletsiz avantajlara hiç sarılmadım. Sahiden bu tatlı kaplumbağayı ölüme terk edebilecek misiniz?" "Adanmış bir baba, sadık bir yurttaş, inançlı bir işçi, kibar bir işveren, ilgili bir komşuydum; düzenli gittim kiliseye. Kalbimin tüm saflığıyla Tanrı ve insanın kanunlarına saygı gösterdim. Safım ve kodes korkusuyla doluyum. Sahiden öylece durup böylesi aziz bir kaplumbağanın ölümünü izleyebilir misiniz?" "Az önce, kardeşlerimin boğazlarına basıp geçerken biraz gergin göründüğümü söylersiniz şimdi. İtiraf ediyorum -ama o az önceydi- ve artık değiştim ben. Böylesi açık fikirli bir kaplumbağanın ölümüne dayanabilir misiniz? "Kaldırın beni, bir el verin kibar yürekler, kaldırın da bir zamanlar hükmettiğim şu zirveye bir daha bakabileyim." Ve ardından ağır ağır indi karanlık. Yüzgeçleri katılaştı. Mücadelesi ebediyen bitti. Kaplumbağaların en bilgesi ölmüştü. ~ Nelson Algren,

501:Daha erken. Fakat yoruldum albayım. Artık hiçbir şey yapmak istemiyorum. Gerçekten hiçbir şey yapmak istemiyorum. Hiçbir şey yapmak istemiyorum. Korkuyorum. Hiçbir şey yapmak istemediğim için kötü bir şey yapmak istemiyorum. Yavaşça yukarı çıkmalıyım. Albaya belli etmemeliyim. Korkuyorum albayım. Beni tutacak mısınız acaba? Hayır, albayıma belli etmemeliyim. Acaba ağlar mı? Yazık, ben göremeyeceğim. Bu oyunu kendi başınıza oynayacaksınız albayım. İsterseniz ben daha önce yazarım size bütün aytıntılarıyla. Hikmet'in yükselişi ve düşüşünün son kısmı olur bu. Yorgun da olsam yazarım. Bir dakika dursam. Düşünsem. Düşünemiyorum. Düşünemediğimi belli etmemeliyim. Sonra şüphelenirler. Beni götürürler. Nereye? Biliyorsun. Hayır. Bilmiyorum işte. Dinlemiyorsun. İşte, oturmuş kitap okuyor albay. Ne var ne yok albayım? Oyun sanmalı. Kimseye belli etme, olur mu? Ben gidiyorum albayım. Albayım işte geldim. Sesini çıkarma. Hayır, belli etmem. Son bir hak tanıyamazlar mıydı bana? Bırak şimdi bunları. Albayım korkuyorum. Aşağıda olanları duydu mu acaba? Bilge boş bir eve dönmedi ki. Ben döndüm. Bilge, Bilge, neden beni yalnız bıraktın? Ağlarsan, her şey anlaşılır şimdi. Albayım, kusura bakmayın, balkona kadar yürümek zorundayım. Benim durumum Bilge'ninkinden farklı. Bu parmaklıklar da çok zayıf, albayım. Neden sözlerime karşılık vermiyor? Albayım beni tutmayacak mısınız? Parmaklığa dayandım albayım. Belki de bu parmaklıklar zayıftır, ne dersiniz? İnsanın ağırlığına dayanmaz sonra. Bana bakmıyor. Sesimi duymuyor. Artık çok geç, geriye bakamam. Bütün hazırlık bozulur. Neden geriye dönemiyorum? Aşağı da bakamıyorum. Gözlerini kapa. Buraya takıldım kaldım. Beni duymuyor musunuz? Bir şey yapamaz mısınız? Düşünüyorum. ~ O uz Atay,

502:Handa genç bir kadınla yaptığı konuşmayı anımsadı. Çocuğun var mı sorusuna bu güzel genç kadın neşeyle şu yanıtı vermişti: - Bir tane kız vardı, Tanrı beni kurtardı, Geçen oruçta gömdüm. - Çok üzülmüşsündür, değil mi? -diye sormuştu Darya Aleksandrovna. - Neden üzüleyim? İhtiyarın o kadar çok torunu var ki. Dertten başka bir şey değil. Ne çalışabilirsin, ne iş yapabilirsin. Sadece ayak bağı. Genç kadının iyilik dolu sevimli yüzüne rağmen bu yanıt Darya Aleksandrovna'ya çok iğrenç gelmişti, ama şimdi elinde olmadan bu sözleri anımsıyordu. Bu arsız sözlerde gerçeklik payı da vardı. On beş yıllık evlilik hayatını gözden geçiren Darya Aleksandrovna "Evet, genel olarak hamilelik, bulantı, zihin uyuşukluğu, her şeye karşı ilgisizlik ve en önemlisi de çirkinleşmeyle geçiyor, -diye düşünüyordu.- Gencecik, güzel Kiti bile bozuldu, bense hamilelikte çirkinleşiyorum, bunu biliyorum. Doğum, sancılar, korkunç sancılar, o son dakika... sonra emzirme, o uykusuz geceler, o korkunç ağrılar..." Darya Aleksandrovna hemen hemen her bebekte yaşadığı çatlayan meme uçlarının acısını yalnızca anımsamakla bile ürpermişti. "Sonra çocukların hastalıkları, o sonsuz korku; sonra çocukların yetiştirilmesi, kötü huyları (küçük Maşa'nın ahududu toplarken işlediği suçu anımsadı), öğrenimleri, Latince... Bunların hepsi ne kadar anlaşılmaz ve zor. Hepsinin üstüne bir de bu çocukların ölümü." Ve hayalinde tekrar ana yüreğini her zaman ezen, difteriden kaybettiği en son oğlunun ölümü, bebeğin gömülmesi, bu küçük pembe tabuta karşı herkesin aldırmazlığı ve üzerindeki sırmalı haçıyla pembe kapağını kapattıkları anda tabutun içinde görünen şakakları lüle lüle, soluk alnın, hayretle açılmış minik ağzın karşısında yüreğini parçalayan yapayalnız acısı canlandı. ~ Leo Tolstoy,

503:Hacettepe Üniversitesi öğretim üyelerinden Perihan (Oray) Yunt,        Konya yöresinde köy kadınlarıyla yaptığı anket çalışmasında ortaya        çıkan bir iletişim sorununu aşağıda dile getiriyor:               --1970 yılında, Konya yöresinin GEZİCİ KADIN KURSU'nun etkinlik        gösterdiği köylerinde ve böyle bir kursun hiç uğramadığı yerlerde,        sosyal yaşamda farklılıklar olup olmadığı konusunda bir ön        araştırma yapıyorduk. Anketimizde --Kaç günde bir yıkanırsın?-- diye        bir soru da yer almıştı. Anket sadece kadınlara uygulanmaktaydı.        Kursun yapıldığı ve yapılmadığı yedişer köy alarak toplam on dört        köyde, örnekleme yoluyla seçtiğimiz bir grup köy kadınına sorular        soruyorduk. En son köyde, kadınlardan birisi beni, oldukça fakir bir        aileye ait olduğu anlaşılan, tahta basamakları kırık dökük bir eve        götürdü. Evin kadınının yüzü mutsuzluk izleri taşıyordu. Anketimizdeki        soruyu bu kadına da sordum: --Kaç günde bir yıkanırsınız?-- Kadın        cevap vermedi, anlamsızca yüzüme baktı. Bana kılavuzluk eden        kadın hemen atıldı ve acımalı bir sesle, --Gocası sakattır, ayda bir yıkansa        ne nimet,-- dedi. O anda kafamda şimşek çaktı ve ancak o zaman,        bu soruyu sorduğumda öteki kadınların biraz mahçup, yarı        mütebessim verdikleri --Haftada bir gün, haftada iki, üç gün,-- gibi        cevapların anlamını farkettim. Ayrıca, uğradığımız köyleri, bizden        önce, doğum kontrolüne ilişkin araştırma yapan bir ekibin dolaşmış        olduğunu da sonradan öğrendim. Aradan bir süre geçti. Olayı, Konyalı        bir arkadaşıma anlattım. Arkadaşım, --O biçimde değil, 'Çoluk        çocuk kaç günde bir yıkanır, çamaşır yıkarsınız?' diye sormanız gerekirdi,--        dedi» (Yunt, 1978). ~ Anonymous,

504:Onunla gitmeyi göze alabilseydim mutlu olurdu benimle, bunu bugün anladım, çok geç olduktan sonra. O günlerde ben de bütün öteki kadınlar gibi, kadınlığımı öne sürdüm, kadınca yaşamak istedim, hayvandan farksızdım. Korkmakta haklıydı. Frank bir şeyler sezsin de yersiz olsun, olacak şey mi bu? Bütün insanların bildiklerinden on bin kat çoğunu bilir yaşamdan. Evet, korkmakta haklıydı, yersiz değildir bu korkusu. Yanılıyorsunuz Max, Frank yazmayacaktır artık bana. Yazacak bir şey yok ki. Korkusu üstüne yazacak tek sözcüğü kalmadı. Beni sevdiğini biliyorum. Bıkamaz benden, iyiliği ve utangaçlığı engeldir buna. Bir suç gibi gelir ona. Kendisini suçlu bulur her işte, güçsüz görür. Oysa, doğruluğa, arınmışlığa, erişilmezliğe yönelmek gerektiğini onun kadar kimse duymamış, bu yolda onun kadar çabalamamıştır. Bu böyle, bunun böyle olduğunu, kanımın son damlasına değin biliyorum, gene de inanmak istemiyorum. Nasıl dayanırım? Onsuz yaşamaya nasıl dayanacağım? Aklım almıyor. Sabahtan akşama değin sokaklarda dolaşıyor, sabahlara değin penceremin önünde oturuyorum, bin bir şey geçiyor kafamdan, incecik bir oltaya takılmış gibi sızlıyor yüreğim... Dayanılır gibi değil. Hastayım da üstelik. Ayakta durabiliyorsam, elimde olmadan yaşıyorum demektir... Beni yaşatan, beni bugüne getiren şey de o bilinçaltındaki yaşama sevgisi olacak. Üzüntü, özlem, yaşama olan bu bağlılığımla nasıl çıldırmıyorum daha? Çok yalnızım, dilsizlerin yalnızlığına benziyor yalnızlığım, onun için hoş görün bu gevezeliğimi, dinleyecek birini bulunca boşalttım içimi, susamazdım daha. Hayır, hayır yazmam Frank'a, merak etmeyin, bir satır bile yazmam. Bilmiyorum ne yapacağımı. İlkyaz aylarında Prag'a gelmeyi düşünüyorum, size de uğrarım. Her gün Posta'ya uğruyorum, alışmadım daha. Teşekkür ederim. M.P. ~ Anonymous,

505:Mezun olur olmaz bir arkadaşım okul kitapları üzerine çalışan bir basımevinde editörlük işi bulmamı sağladı. Saçımı kestirdim, ayakkabılarımı cilaladım ve bir takım elbise aldım. Şirket gibi bir yer değildi aslında ama edebiyat mezunlarının az olması ve uzaklarda yaşamaları dolayısıyla, rezil notlarımı ve iş çevremin olmamasını da göz önünde bulundurarak elimdekiyle yetinmek zorunda kaldım. İş çok bunaltıcıydı. Çalışmak için fena bir yer değildi ama ders kitaplarındaki yanlışları düzeltmek günümü bir nebze olsun renklendirmiyordu. İlk zamanlar şöyle düşündüm: Tamam, elimden geleni yapacağım, belki dişe dokunur bir şeyler elde ederim; ilk altı ay olabildiğince sıkı çalıştım. Bir işe her şeyini ver ve iyi şeyler olsun, değil mi? Ama pes ettim. Ne derseniz deyin, bu iş bana göre değildi. Sanki ölümüm uzaktan beni izliyor gibi hissediyordum. Emekliliğime daha otuz üç yıl vardı, her geçen gün bir masaya daha fazla zincirlenerek, sayfa düzenini, yanlışları kontrol ederek, satırları sayarak geçecek otuz üç yıl. Muhtemelen güzel bir kızla evlenir birkaç çocuk yapar yılda iki kere primimi alır sıkıla sıkıla otururdum. Bir keresinde İzumi'nin söylediği şeyleri hatırladım. "Büyüdüğünde mükemmel bir insan olacağını biliyorum. Sen özel birisin." Özel biri mi dedin İzumi? Unut gitsin. Zaten artık sen de anlamışsındır. Aman, cehennemin dibi, herkes hata yapar. Bana verilen işi mekanik olarak yapıyor ve kalan zamanımı kitap okuyarak veya müzik dinleyerek geçiriyordum. Çalışmanın sadece sıkıcı bir zorunluluk olduğuna karar verdim ve çalışmadığım zamanlarda en iyi şekilde vakit geçirip kendi başıma eğleniyordum. Ama insanlarla iyi anlaşamadığımdan değil. Okul arkadaşlarımı yakından tanımak için çaba göstermiyordum. Boş zamanlarımı kendime ayırmaya karar vermiştim. ~ Haruki Murakami,

506:Berlin'de yalnızsınız değil mi?" dedi. "Ne gibi? " "Yani... Yalnız işte... Kimsesiz... Ruhen yalnız... Nasıl söyleyeyim... Öyle bir haliniz var ki..." "Anlıyorum, anlıyorum... Tamamen yalnızım... Ama Berlin'de değil... Bütün dünyada yalnızım... Küçükten beri..." "Ben de yalnızım..." dedi. Bu sefer benim ellerimi kendi avuçlarının içine alarak: "Boğulacak kadar yalnızım..." diye devam etti, "hasta bir köpek kadar yalnız..." ... Şuna dikkat edin ki, benden herhangi bir şey istediğiniz gün her şey bitmiş demektir. Hiçbir şey anlıyor musunuz, hiçbir şey istemeyeceksiniz… Dünyada sizden, yani bütün erkeklerden niçin bu kadar çok nefret ediyorum biliyor musunuz? Sırf böyle en tabii haklarıymış gibi insandan birçok şeyler istedikleri için… Beni yanlış anlamayın, bu taleplerin muhakkak söz haline gelmesi şart değil… Erkeklerin öyle bir bakışları, öyle bir gülüşleri, ellerini kaldırışları, hulasa kadınlara öyle bir muamele edişleri var ki… Kendilerine ne kadar fazla ve ne kadar aptalca güvendiklerini fark etmemek için kör olmak lazım. Herhangi bir şekilde talepleri reddedildiği zaman düştükleri şaşkınlığı görmek, küstahça gururlarını anlamak için kafidir. Kendilerini daim bir avcı, bizi zavallı birer av olarak düşünmekten asla vazgeçmiyorlar. Bizim vazifemiz sadece tabi olmak, itaat etmek, istenilen şeyleri vermek… Biz isteyemeyiz, kendiliğimizden bir şey veremeyiz… Ben bu ahmakça ve küstahça erkek gururundan tiksiniyorum. Anlıyor musunuz? Sizinle bunun için dost olabileceğimizi zannediyorum. Çünkü halinizde o manasız kendine güvenme yok… Fakat bilmem… Ne kuzuların ağzından vahşi kurt dişlerinin sırıttığını gördüm… ... Ben dünyadan ziyade kafamın içinde yaşayan bir insanım… Hakiki hayatım benim için can sıkıcı bir rüyadan başka bir şey değildir… ~ Sabahattin Ali,

507:Fay ve Bea aile hayatının idaresini ele almıştı. Jim ile ben emir almaktan memnunduk. Bu hepimiz ama özellikle kızlar için harika bir eğitimdi. Okul ve üniversite yaşamlarını mümkün olanın en fazlasını alarak tamamladıktan sonra sanat alanında ve BBCde başarılı kariyerleri oldu. Mutlu evlilikler yaptılar ve kendi ailelerine sahipler. Baştan itibaren, fırsat ve başarıya herhangi bir erkek kadar onların da hakkı olduğunu, hiçbir zaman hükmedilmeye veya sömürülmeye izin vermemeleri gerektigini kafalarına yerleştirdim. Sonunda boşuna konuşmuş olduğumu anladım; hayatta ne yapmak istediklerini gayet iyi biliyorlardı ve kararlıydılar. Bazı babalar iyi anne olur ve umarım ben de onlardan biriyim. Ama sanırım, beni tanıyan kadınlara sormuş olsalardı, büyük kısmı çok pasaklı bir anne olduğumu söylerdi. Ev işinden tamamen bihaber olduğum gibi, ara sıra evin temizlenmesi gerektiğinin de farkında değildim ve sık sık, bir elimde sigara, diğerinde de içki olurdu. Kısacası, her ne kadar sevgi dolu ve hoşgörülüysem de, sosyal hizmetlerin onaylamayacağı bir anneydim. Yıllar içinde benimle röportaj yapan kadın gazeteciler, ayrıntıları kaçırmayan bakışlarıyla evimin kullanılmayan köşelerinde keşfettikleri toza sık sık göndermede bulunmuştur. Galiba, mutluluğu gözlerinden okunan çocuklar (ki bundan hiç bahsetmezler) yetiştiren bir erkeğin varlığı, eski kafalılığın yol açtığı bir refleksi harekete geçiriyordu. Eğer kadınlar toz da almayacaksa, o zaman hiç mi ümit yoktu? Belki de aile yaşamının sürdüğü evin saplantılı bir şekilde sürekli temizlenmesi, gün ışığına çıkmaya çalışan bastırılmış duyguların silinmesi girişimiydi. Aşırı çalışan annenin hâkim olduğu çekirdek aile, birçok açıdan doğal değildi; tıpkı aslında erkek cinsini kontrol etmek için ödemek zorunda olduğumuz büyük bedel evlilik gibi. ~ J G Ballard,

508:Bölmenin öbür yanından çalar saatin, birinin son nefesini andıran hırıltılı sesi duyuldu. Tabii olmayan bu uzun hırıltıyı yere bir şey devrilince çıkan sesi andıran tiz, gayet çirkin sesler takip etti. Saat ikiyi çalmıştı. Birden kendime geldim; zaten derin uyumuyor, biraz kestiriyordum. Kocaman bir elbise dolabı, şuraya buraya dağılmış şapka, elbise kutuları, bir sürü paçavralar, elbise parçaları, dar, basık, karanlık odayı tıka basa doldurmuştu. Odanın bir ucunda, masanın üstünde duran mum parçası tükenmek üzereydi. Zaman zaman hafifçe parlayıveriyordu. Birkaç dakika sonra ortalık tam bir karanlığa gömülecekti. Ayılmam güç olmadı; her şey birdenbire, kolaylıkla, saldırmak için fırsat kolluyormuş gibi kafama hücum ediverdi. Zaten ondan önce de zihnimin bir köşesinde, bir türlü silemediğim, uykulu hayallerimin etrafında dolaştığı sabit bir nokta vardı sanki: İşin tuhafı, uyandıktan sonra o gün başıma gelenlerin hepsini, uzun süre önce, çoktan olup bitmiş şeyler gibi hatırladım. Kafam iyice sersem gibiydi. Sanki kafamın üstümde bir şey uçarak bana çarpıyor, kışkırtıyor, rahatsız ediyordu. İçimde yine sıkıntı ve hırs kabarıyor, taşacak yol arıyordu. Birdenbire yanımda beni merak ve ısrarla inceleyen bir çift göz gördüm. Bakışı soğuk, kayıtsız, gamlı, tamamıyla yabancıydı ve insana ağırlık veriyordu. Kafamda kasvetli bir düşünce beliriverdi ve tıpkı rutubetli, havasız yeraltına inerken duyduğum sıkıcı duyguyu andıran berbat bir duygu vücuduma yayıldı. Kara gözlerin beni ancak şimdi incelemeye başlaması hiç de tabii değildi. Bu mahlûkla iki saat içinde tek kelime konuşmadığımı, buna hiç lüzum görmediğimi hatırladım; hatta demin bu halden hoşlanmıştım bile. O anda, aşkın olmadığı yerde olanca kabalığı ve hayasızlığıyla başlayan fuhşun manasızlığını ve örümcek misali iğrenç bir şey olduğunu apaçık görebiliyordum. ~ Fyodor Dostoyevsky,

509:Ortaokuldayken say say bitmeyen Türk beylikleri, tarih sınavlarımın kâbusuydu. Dulkadiroğulları, Ramazanoğulları, Germiyanoğulları, o oğulları, bu oğulları, Akkoyunlular, Karakoyunlular... aman be, bölünüp bölünüp birbirinizle savaşacağınıza, birlik olsaydınız da, derdim öğrenciyken, ben de sizin her birinizi ayn ayrı ezberlemek zorunda kalmasaydım. Siz Kürtler de farklı değilsiniz. Hâlâ birbirlerini yemekte sizin aşiretler." Zelha beni, Kürtlerin bir türlü devlet kuramamasında Türklerin de suçu olduğuna iknaya çalışıyor. Önemsediği ve sevdiği insanların tesiri altında kalan, iyi yürekli ve saf arkadaşımı itiraz etmeden dinliyorum. Bir farkımız da bu, Zelha ile. Koskoca bir imparatorluk artığı olmanın genlerime işlemişliğinden olabilir mi, hoşgörüm? Başımıza gelen felaketlerde başkalarını suçlamayı hiç bilmedik biz. Türk beyliklerinin birbirini yemesinin ve hepsinin de silinip gitmiş olmasının vebalini örneğin, başkalarının üzerine yıkmak hiç gelmedi aklıma. Ama, çocuklarının suçunu örtbas etmeye çalışan bir ana gibi, Kürtler için hayıflanmak da bana düştü hep. Nasıl ve neden öyle koşullandırılmışsam, dedenin anlatısını dinlerken, Kürtlerin çektiklerinde tek suçlu bizmişiz gibi bir duyguya kapılıp, rahatsız oldum. Oysa mirlerin hiç mi suçu yoktu, Kürt halkının inim inim inlemesinde. Ben payıma düşeni yükleniyorum; Kanuni Sultan Süleyman'ın, hangi akla uyup da işlenen topraklan adil biçimde köylülere bölüştüren 'dirlik düzeni'ni, 'kesim düzeni'ne çevirmesini, kıyasıya eleştiriyorum, mesela! Düzen değişip de köylünün alın terinin karşılığı, devlete ödeme yapacak olan kesimcilerin insafına bırakılınca, canına okunmuş köylünün. Ama, çoğunlukla Kürt ağaları olan mültezimlerin, yani kesimcilerin, devlete ödemeleri gereken parayı tefecilerden yüksek faizlerle alıp, sonra zavallı köylüden kat kat fazlasıyla çıkarmalan da mı, Türklerin suçu? ~ Ay e Kulin,

510:kötülüğe karşı direnmeyeceksin” sözünden büyük bir ferahlık duyuyorum. insana gerçek hürriyeti bu “direnmemek” kazandıracak gibi geliyor bana. yalnız, insan bir saniye bile aklından çıkarmamalı isa’nın bu sözünü. yoksa bütün çabalar boşa gider. insan, bir an için olsun, duygularına kapılıp karşı koymaya başlarsa, benim gibi olur sonunda. nereye döneceğini, kime saldıracağını bilemez. isa bu gerçeği çok iyi biliyordu: hiç yanılmadı bu konuda. sorguya çekildiği sırada bir muhafızın attığı tokada biraz sinirlenir gibi oldu; fakat gene kendini tuttu. bense, sarhoşlar gibi küfrediyorum içimden (ve dışımdan). haksızlığa uğradığımı sandığım zamanlarda göğsüme doğru bir yumruğun beni sıkıştırdığını hissediyorum. oysa insan, yalnız davranışıyla değil, içinden de kötülüğe karşı direnmemeli; hayatında kötülüğe direnmekten başka yüksek ve güzel şeyler olmalı ki bütün ilgisini bu konuya toplamasın benim gibi. bütün vaktini bununla kaybetmesin ve sonunda yorulmasın benim gibi. her nefes alışında bu cümleyi alıp vermeli insan: kötülüğe karşı direnmeyeceksin. ilk tokadı yediği zaman insan bu gerçeği bilse... yapılan işkenceler önemini kaybeder. önemsiz bulduğunuz için de işkence yapılmaz size: faydasız hareketlerden kaçınır insanlar. oysa, yüzünüze bakar bakmaz, gözlerinizin ifadesinden, size eziyet etmenin onlar için faydalı olacağını görüyorlar. ne kadar gözlerinizi kaçırmaya çalışsanız fayda vermiyor, daha beter oluyor. sizi ölü sanmaları gerekiyor önce: bizden bu dünya için ümitlerini kesmeleri gerekiyor. bir ölüyü konuşturamayacaklarını bilirler ve vazgeçerler işkenceden. haksızlığın insan ruhunu nasıl yıprattığını biliyorlar ve bunun için ısrar ediyorlar. herkesin başına bir sorgu yargıcı dikiyorlar: neden bu sözü söylediniz? neden mi? öyle istedi canım. olmaz. bir sebep bulmalısınız. mantık denen bir zehir aşılamışlar. nedenini bulmak sorumluluğunu duyuyorsunuz. canın cehenneme, diyemiyorsunuz. hürriyet, gerçek hürriyet kalkıyor ortadan. ~ O uz Atay,

511:(...) çok güzel kızlar varmış ve Kant'ı da su gibi okuyorlarmış diye söylentiler çıkarıyorlar, doğru mu acaba? Onları ne yazık ki karşıdan karşıya geçerken ve vapurda bacak bacak üstüne atarken ve piyasa caddelerinde gözlerini ilerde bir noktaya dikmiş yürürken göremiyoruz, nerede saklanıyorlar dersin, bak ben ortadayım, onlarda kim bilir ne isterler? Kant'ın kendisini isterler, hem de güzel bir Kant isterler, kirli çamaşırlarını bile kimselere koklatmazlarmış öyle mi? Beni şimdiye kadar otuz yedinci sayfaya kadar okudular, sıkılıp ellerinden bıraktılar, o sayfam açık öylece kaldım, o sayfada sarardım, bizim bir arkadaş vardı, kadınlara kendini acındıracaksın diye öğüt veriyordu bana, çok üzülüyorum – ne yapacağımı bilmiyorum – yalnız kaldığım için intihar etmeyi düşünüyorum diye dert yandı mı bütün kadınlar ağına düşüyormuş, sonra bir yanlışlık oldu: Bu arkadaş -başımız sağ olsun- intihar etti, benim de korktuğum anlar oluyor, insan bu güven olmaz, pencere bu kadar yakınken ve iki adım daha atınca denize düşmek ihtimali varken, korkmayın canım şey, sizi elde etmek için yalan söyledim, ben ölür müyüm? ha- ha, vicdan azabı rolünde yaşamak niyetindeyim, kendimden bahsettiğime bakmayın, asıl mesele sizsiniz, ben yaşlanıyorum, siz hep genç kalıyorsunuz, yıllardır vapura binerim, yıllardır geniş caddelerde karşıdan karşıya geçerim, yıllardır yollarda yürürüm, gördüğüm kadarıyla siz hep gençsiniz, hep güzelsiniz, yirmi yaşında kalıyorsunuz her zaman, bir bayrak yarışında olduğu gibi gençliği birbirinize devrederek ilerliyorsunuz, ben benzetme için özür dilerim, sizi yerinizden oynatacak kadar heyecanlı bir benzetme yapmayı ne kadar isterdim, bizi iyi yetiştirmediler, hep ukalalık öğrettiler, öğretenleri bir elime geçirebilsem, sizin yanınızdaki delikanlılar da yaşlanmıyor, ne garip ne karışık bir düzen bu, bazen yanınızda yaşlıları da görüyorum, sakın paraya kıymet vermeyin olur mu? Sizi onlarla gördükçe daha çok üzülüyorum, beni kırmayın olmaz mı? (...) ~ O uz Atay,

512:Hayat beni sıkıyor..." dedi. "Her şey beni sıkıyor. Mektep, profesörler, dersler, arkadaşlar... Hele kızlar... Hepsi beni sıkıyor... Hem de kusturacak kadar..." Bir müddet durdu. Eliyle gözlüğünü oynattı ve devam etti: "Hiçbir şey istemiyorum. Hiçbir şey bana cazip görünmüyor. Günden güne miskinleştiğimi hissediyorum ve bundan memnunum. Belki bir müddet sonra can sıkıntısı bile hissedemeyecek kadar büyük bir gevşekliğe düşeceğim. İnsanlar bir şey yapmalı, öyle bir şey ki... Yoksa hiçbir şey yapmamalı. Düşünüyorum: Eliminizden ne yapmak gelir? Hiç!... Milyonlarca senelik dünyada en eski şey yirmi bin yaşında. Bu bile biraz palavralı bir rakam. Gecen gün bizim felsefe hocasıyla konuşuyordum. Lafı gayet ciddi tarafından açtım ve 'hikmeti vücudumuz'u araştırmaya çalıştım. Dünyaya ne halt etmeye geldiğimiz sualine o da cevap veremedi. Yaratmak zevkinden, hayatin bizatihi bir hikmet olduğu hakikatinden dem vurdu, fakat çürük. Ne yaratacaksın? Yaratmak yoktan var etmektir. En akillimizin kafası bile bizden evvelkilerin depo ettiği bir suru bilgi ve tecrübenin ambarı olmaktan ileri geçemez. Yaratmak istediğimiz şey de bu mevcut malları seklini değiştirerek piyasaya sürmekten ibaret. Bu gülünç is bir insani nasıl tatmin eder bilmiyorum. Bizde ziyasını beş bin senede gönderen yıldızlar varken, en kabadayısı elli sene sonra kütüphanelerde çürüyecek ve nihayet beş yüz sene sonra adi unutulacak eserler yazarak ebedi olmaya çalışmak yahut üç bin sene sonra kolsuz bacaksız, bir müzede teshir edilsin diye ömrünü çamur yoğurmak ve mermere kalem savurmakla geçirmek bana pek akilli isi gibi gelmiyor." Sesine mühim bir eda vererek ağır ağır mırıldandı: "Bana öyle geliyor ki, hakikaten yapabileceğimiz bir tek is vardır, o da ölmek. Bak, bunu yapabiliriz ve ancak bu takdirde irademizi tam bir şey yapmakla kullanmış oluruz. Ben ne diye bu isi yapmıyorum diyeceksin! Demin söyledim ya, müthiş bir gevşeklik içindeyim. Üşeniyorum. Atalet kanunu icabı sürüklenip gidiyorum. Eeeeh. ~ Sabahattin Ali,

513:HUSREV - en azgın hayvan bünyesinin içine oturtulmuş öyle cellat bir ruh taşıyorum ki, bütün insiyaklarımı körletiyor. beni yiyor. beni paçavra haline getiriyor. ZEYNEP - (isyankar) anlamıyorum, anlamıyorum. HUSREV - (garip bir istihza ahengiyle) bir dakika sabret! birazdan hiçbir şey anlamayacaksın. bendeki bu ruh her şeyin iç yüzünü kurcalıyor, tırmıklıyor. gözü bağlı hiçbir isteğe izin vermiyor. en sevdiği şeylerden bir anda iğreniyor. en düşünülmeyecek yerde, birdenbire düşünmeğe, hesap yapmaya kalkıyor. kendisine göre, kanunları, ölçüleri var. müthiş bir çirkinlik korkusu ve güzellik kaygısı içinde çırpınıyor. aradığını bulamıyor. bulduğunu razı olamıyor. saadetlerin yüzde yüzü olan hayvani saffetleri, bir sansarın pilici boğması gibi boğuveriyor. ZEYNEP - durma, yürü artık! HUSREV - kadınla erkeğin yan yana gelmekle kurduğu bambaşka bir cihan tasavvur ediyor. bu cihanın hususi bir tabiatı, şartları, incelikleri var. o cihana erişememiş insanlardan daha kaba bir şey bilmiyor. fakat onların cezasını nefsine kendi azasına çektiriyor. öyle bir hakim tasavvur et ki, karşısına çıkarılan suçluların cezasını kendisi yüklensin. ne tuhaf değil mi? kendisi yükleniyor. çünkü biliyor ki, o suçlular, elindeki kanunun hikmetinden hiçbir şey anlamazlar. mesul değillerdir. ZEYNEP - ne içinden çıkılmaz şeyler bunlar. kendini bunlarla harap ediyorsun. HUSREV - doğru! bu, ne kadar çok isteyen, verilemeyecek, bulunamayacak kadar çok isteyen, doyurulamayacak kadar aç, okşanamayacak kadar sinirli ve hodgam bir ruh. bu ruh insanın dış ve ön benliği içinde öyle bir ikinci "ben" yapıyor ki, bu "ben", iyi kötü her şeye düşman ve yabancı kalıyor. ZEYNEP - senden korkuyorum. HUSREV - işte sen, bendeki bu ikinci "ben"le ihtilat edemedin. onu yalnız, kendi başına, kendi aleminde bıraktın. benimle beraberleştiğin her defa, bana yalnızlığımın, çaresizliğimin derecesini ihtar ettin. iki ten arasındaki uçurumu, bana öğreten sensin. ~ Necip Faz l K sak rek,

514:Onlar gibi yaşarsanız, hayatınızdaki her şey listedeki maddelere dönüşür. Başarılması gereken bir işe. Böylece hayatınızın deşifre olmuş halinin neye benzediğini görebilirsiniz." "Yapacaklarınızı kağıt üstünde görünce, yaşam süreniz konusunda her zaman karamsarlığa kapılırsınız. Yapmak istediğiniz şeylerin sadece küçük bir kısmını başarabilirsiniz. Geleceğinizin özgeçmişi. Yine de insan bir şeyler başarabileceğine inanmak istiyor." "Deli filan değilim, sadece ölümün her şeyin sonu olmadığına dair bir kanıt arıyorum. Bir gece gözü dönmüş zombiler karanlık bir koridorda beni yakalayıp parçalasalar bile, en azından bu mutlak son olmayacak. Bunun rahatlatıcı bir tarafı var tabii. Ölümden sonra hayat olduğu kanıtlanmış olacak ve ben de mutlu öleceğim." "Hayatım, iki gün sonra çürüyecek ve mezarlığın birinde benden sonra yaşamaya devam edecek cenazelik bir ot yığınından ibaret olmamalı." "İnsan bu bedenin, bu koca bebeğin esiri olduğuna inanamıyor. Onu beslemek, yatağa yatırmak ve tuvalete götürmek zorundasın. Daha iyisinin icat edilmemiş olmasına inanmak istemiyor insan. Daha az ihtiyaçları olan, daha az vakit kaybettiren bir şey icat edebilirdik. İnsanların neden uyuşturucu kullandıklarını anlamaya başlıyorum. Çünkü zamanın sınırlı olduğu, kanunlar ve emirlerle dolu ve mülkiyete dayalı bu dünyada insanların yaşayabilecekleri tek gerçek kişisel macera bu." "Geleceğe güvenmiyor oluşumuz, geçmişimizden kopmamızı zorlaştırır. Geçmişte kim olduğumuz konusundan bir türlü uzaklaşamayız. Arka bahçelere kurulan ikinci el eşya sergilerinde arkeoloğu oynayan bütün yetişkinler, çocukluktan kalma nesneler arayanlar, hepsi korkmuş durumdalar. Değersiz çerçöpler, mukaddes emanetlere dönüşüyor. Kızmabirader. Hullahup. Az önce çöpe yolladığımız şeyler için nostalji duymamızın tek sebebi, gelişimden korkuyor olmamızdır. Geliş, değiş, kilo ver, kendini yeniden keşfet. Adaptasyon göster." "Hayatın da porno filmlerin de sonu bellidir; tek fark, hayat orgazmla başlar. ~ Chuck Palahniuk,

515:İki haftamı ülkenizi dolaşarak geçirdim -ülkeniz, çılgın zamanlar mıntıkası ve televizyonda sürekli bir biçimde ereksiyon sorununu tedavi eden ilaçların reklamının yapıldığı o ülkeyse eğer- bu dergi için bilgi toplamakla görevlendirilmiş olarak: kırk yedi edebiyatsever, sinir bozucu derecede sakin olmakla beraber yüzü gülmeyen genç adam ve kadından oluşan, her ay bu köşedeki tüm iyi esprileri ayıklayan Hece Cümbüşü, artık Amerikan okuma alışkanlıklarından bihaber olduğuma karar verdi ve beni havaalanı kitapçılarına doğru (itiraf etmeliyim ki faydalı) bir geziye gönderdi. Bu sayede, biliyorum ki, en sevdiğiniz yazarınız Cormac McCarthy değil, hatta David Foster Wallace bile değil, Joel Osteen diye bir adam ki kendisi, hakkında bildiğim kadarıyla Cümbüş üyesi olabilir çünkü kusursuz dişlere ve kurtarıcımız İsa’nın rehberliğinde insanlığın mükemmelliğe ulaşabileceğine dair bir inanca sahip. Televizyonu her açışımda Osteen ekrandaydı -Allah şu yetişkinlere yönelik, seyrettiğin-kadar-öde kanallarından razı olsun!- ve kitabı Become a Better You (Daha İyi Bir Sen Ol) her yerdeydi. Sanırım, şimdi bu kitabı okumak zorunda kalacağım, sırf sizin ne düşündüğünüzü öğrenmek için. Gerçek bir hikaye: Texas Houston’da George Bush Havaalanı’nda, otuzlarında çekici bir kadın gördüm bu kitabı satın alırken ve ilginç olan şuydu ki kadın ağlıyordu bu işi yaparken. Aceleyle içeri girdi gözlerinden yaşlar akarak ve kendi kendine söylenerek, doğruca ciltli, çok satan, kurgusal olmayan kitapların sergilendiği bölüme yöneldi. Tahmininiz benimki kadar başarılı. Neredeyse tamamen eminim ki, suçlanması gereken kişi duyarsız bir herifin teki (kadının D15 ile D17 kapıları arasında bir yerde terk edildiğini tahmin ediyorum), ve aslına bakılırsa duyarsız Amerikalı erkekler, Hıristiyanlığın A.B.D.’de popüler olmasının sorumlusudur. İlginçtir ki, İngiltere’de erkekler zerre kadar duyarsız değildir ve sonuç olarak biz de neredeyse toptan allahsız bir milletiz ve Joel Osteen hiçbir zaman televizyonlarımıza çıkmıyor. ~ Nick Hornby,

516:Yaşım ilerledikçe öksürüğümün onunkine benzemesine, bir şey yerken ağzımdan onunki gibi ses çıkmasına ve onunki gibi upuzun bir boyum olmasına karşın, kimi zaman gerçekten babam olup olmadığından şüphelendiğim bu adamın görüntüsü gözlerimin önünde yavaş yavaş belirir ve giderek netleşirdi. Çekine çekine, başka, ama çok başka bir baba yaratırdım onun bu görüntüsünden. Gerçi yarattığım babanın hiçbir zaman yere basamayacağını, direksiyon tutup vites değiştiremeyeceğini, şanzımanı tek başına söküp göbeğinin üstüne indiremeyeceğini, vites balatasını ayarlayamayacağını ya da radyatörün önünde büyük bir sabırla saatlerce dikilerek, peteklere yapışıp yapışıp ölen sinekleri avucunda toplayamayacağını bilirdim. Hatta, onun bütün bunlardan nefret edeceğini ve ben ne denli didinirsem didineyim, gerçek babama benzemeyeceğini de bilirdim. Sonra onun, binlerce yıl hiç kıpırdamadan yüz yüze dursak bile beni tanıyamayacağını da bilirdim. Belki onun, elimden hiçbir zaman istediğim gibi tutamayacağını, bana hiçbir zaman sarılamayacağını ve sert sakallarıyla yüzümü acıta acıta öpemeyeceğini de bilirdim ama, gene de vazgeçemezdim onu yaratmaktan. Bir baba yaratmanın tadı, yaşamın bütün tatlarından daha güzeldi çünkü; ister hamurdan yaratılsın, ister tahtadan, ister çerden çöpten... İnanılmaz bir sarhoşluk veriyordu insana; kendi yokluğunu doğurmak gibi bir şeydi bu; var olmadan önceki boşluğunuza, var olduktan sonra dokunmaktı bir anlamda; o boşluğu gönlünüzce doldurmaktı; tatların, güzelliklerin ve şehvetin, evet pespembe ve karanlık bir şehvetin sınır çizgisini hızla geçip sonra yeniden hızla geçmekti... Belki bütün bunların temelinde, yenilenip değiştirilmeden sürdürülen, yenilenmesi hiç mümkün olmayan, tekdüze ve zorunlu bir baba sevgisi vardı. O sevgiden su içen çürümüş bir yorgunluk; düşmanlık yani; minik başkaldırılarla törpülenen ve üstü el öpmelerle, aynı sofraya oturmalarla, aynı ateşte ısınıp aynı soğukta üşümelerle örtülmüş, nedeni nedensizliğinde saklı, itirafı güç, hatta imkansız bir düşmanlık vardı. ~ Hasan Ali Topta,

517:renkli balıkların şımarıklığından geçip, küçük balıkların doğuştan şaşkınlığından, yosunların yılışıklığından; kurbağa yavrularının gayretine hayranlıkla ve su yılanlarının kaçısına minnettarlıkla, vardım suyun kuytu sığınağına. akıntının mahmurlaştığı yuvasına. yarı uykulu, dalgın bu tabakada rastladım suyun başlangıcından beri orada olan bir balığa. dokunmadım hiç bu balığa. dokunulamaz balıklara. çünkü tutabilmek için bir balığı, gövdesini sıkıştırmalı. gövdesi tutulan balıkların çabucak kesilir soluğu. körpe ve iyi niyetli olsa da, çırpınarak kovar balık, kendi için açılmış her avucu. balık, ancak bakarak bilenlerin, görmekle yetinenlerin dostu. durduk balıkla yan yana. ancak yan yana durulabilir bir balıkla. karşısına geçip telaşını durdurmaya çalışacağına... arkasına geçip kuyruğunun dalgasında hırpalanacağına.. üstünde altında dolaşıp balığı şaşırtacağına.. sadece yan yana durulabilir bir balıkla. böylece bakabilirsin balığın neye baktığına. .... ben de baktım balığın baktıklarına. durdurup zihnimin işleyişini iyice, çalıştım aklımı saydam kılmaya. söyleyecek sözüm kalmayacaktı az daha. biraz daha dursam böyle kalakacaktım balıksı bir zamanda. yumuşaktı doğrusu, akıl dönüşüyordu suya. kendini diyemeyecek kadar duraksız bir akışta. derken bir kaplumbağa böldü duruşumuzu. ... balık baktı bana. sonra kaplumbağaya. şaşarak bir aklın bu kadar etten olmasına ve bir gövdenin zamanın bütün yaralarını taşımasına. balık unuttu anladığını, suyla birlikte aktı. daha biraz önce burada, bir şey anlamaktaydı. anlamın kendi gelmeden anladığından uzaklaştı. yeterince sudan biri olamadığımdan belki, su için fazla dilli, kaplumbağa beni suyun ötesine doğru çekti. aklım yeniden ete döndü. nihayetinde ben insandım, balık olup akamadım. tastamam kendimden ibaret olamadım. giderek hızlanarak ve suyun boğuk gürültüsüne kapılarak... ~ Ece Temelkuran,

518:-"Toplumlar tarihleriyle yüzleşmeli" diyorlar. Bizim kendi tarihimizde yüzleşmemiz gereken karanlık noktalar var mı? Evet bunlar çok moda. biz tarihimizle yüzleştik. Kastettiğiniz Ermeni meselesiyse şükürler olsun bir Ermenistan Cumhuriyeti kuruldu. Çünkü diasporadaki herhangi bir toplumun, yani kültürlü ve üretim yapan bir toplumun devletsiz olması hiç hoş bir şey değildir. Yahudilik bunu asırlar boyunca yaşadı. Ermeniler yaşadı, şimdi onların da devleti var ve başkaları da var, onlar için de istiyoruz. Bİz Ermenistan'la otururuz tarihi yeniden gözden geçiririz. Bu arada bazılarının dediği gibi bunun resmi tarih olması beni hiç rahatsız etmiyor. bizim resmi tarhçilerle onların resmi tarihçileri oturur, belki de çok uzun süren bir süreç içinde bu işi tartışırız, bilmediğimiz birtakım şeyler daha ortaya dökülür. Ve biz sonunda okul çocuklarımız için ortak bir çalışma hazırlarız. Bu artık halledilmek zorundadır, o safhaya gelmiştir. Bu yüzden de çok önemlidir. Diasporadaki sorumsuz ve birbirinin dilinden anlamayan gruplarla ve Türk muhalif gruplarıyla bu iş halledilmez. Bu çok ciddi bir sorundur. Çünkü bunun maalesef başka yönlere çekildiği açıktır. Yeryüzü tarihinin en korkunç jenositini yapan bir kavim bu gün kendisiyle paralel işler yapan bir başka "criminal brother" arıyor. O kimlik ve işleve de Türkleri uygun görüyor. Kastettiğim Almanlardır. Milli bir kompleksten kurtulmak için böyle bir çaba içindeler. Dertleri Ermeni sorunu değil. Vichy Fransa'sında yapılan bir alçaklık Türkiye'de olmadı. Onu da söyleyeyim. Bunun da bilinmesinde fayda var. Özetle bu çok önemli bir olaydır. Araştırılması gerekir ve biz Ermeni tarihçilerle birlikte oturup araştıracağız hatta kurumlar kuracağız. Çünkü biz geçinmek, birlikte yaşamak zorunda olan iki memleketiz. Ve Ermeniker kabiliyetli, üretken bir halk. Çalışacaklar, çalıştıklarının karşılığını bulacaklar. Bugünkü gibi yaşamayı hak etmiyorlar. Çok daha iyi bir yaşam içinde ve bizimle beraber olmak zorundalar. Diasporanın bu ülkeyi yönlendirmesi de çok arzu edilir bir şey değil. ~ lber Ortayl,

519:Fakir düşmüş bir ailede doğdum. Buna rağmen çocukluğum epeyce mesut geçti. Fakirlik, içimizde ve etrafımızda ahenk bulunmak şartıyla –ve şüphesiz muayyen bir derecesinde- zannedildiği kadar korkunç ve tahammülsüz bir şey değildir. Onun da kendine göre imtiyazları vardır. Benim çocukluğumun belli başlı imtiyazı hürriyetti. Bu kelimeyi bugün sadece siyasi manâsında kullanıyoruz. Ne yazık! Onu politikaya mahsus bir şey addedenler korkarım ki, hiçbir zaman manâsını anlamayacaklardır. Politikadaki hürriyet, bir yığın hürriyetsizliğin anahtarı veya ardına kadar açık duran kapısıdır. Meğer ki dünyanın en kıt nimeti olsun; ve tek insan onunla şöyle iyice karnını doyurmak istedi mi etrafındakiler mutlak suretle aç kalsınlar. Ben bu kadar kendi zıddı ile beraber gelen ve zıtlarının altında kaybolan nesne görmedim. Kısa ömrümde yedi sekiz defa memleketimize geldiğini işittim. Evet, bir kere bile kimse bana gittiğini söylemediği halde, yedi sekiz defa geldi, ve o geldi diye biz sevicimizden, davul, zurna, sokaklara fırladık. Nereden gelir? Nasıl birdenbire gider? Veren mi tekrar elimizden alır? Yoksa biz mi birdenbire bıkar, “Buyurunuz efendim, bendeniz, artık hevesimi aldım. Sizin olsun, belki bir işinize yarar!” diye hediye mi ederiz? Yoksa masallarda, duvar diplerinde birdenbire parlayan, fakat yanına yaklaşıp avuçlayınca gene birdenbire kömür veya toprak yığını haline giren o büyülü hazinlere mi benzer? Bir türlü anlayamadım. Nihayet şu kanaate vardım ki, ona hiç kimsenin ihtiyacı yoktur. Hürriyet aşkı, -haydi Halit Ayarcı’nın sevdiği kelime ile söyleyeyim, nasıl olsa beni artık ayıplayamaz, kendine ait bir lügati kullandığım için benimle alay edemez!- bir nevi snobizmden başka bir şey değildir. Hakikaten muhtaç olsaydık, hakikaten sevseydik, o sık sık gelişlerinden birinde adamakıllı yakalar, bir daha gözümüzün önünden, dizimizin dibinden ayırmazdık. Ne gezer? Daha geldiğinin ertesi günü ortada yoktur. Ve işin garibi biz de yokluğuna pek çabuk alışıyoruz. Kıraat kitaplarında birkaç manzume, resmî nutuklarda adının anılması kâfi geliyor. ~ Ahmet Hamdi Tanp nar,

520:Bu gözler, baktığı zaman gören, gördüğü şeyin hayalini ayna gibi içine aksettiren bu gözler nerede? Onlar birer fincan renkli suydu, Toprağa döküldü. Bahar olup bulutlara karıştı. (Sesi birden coşar.Gitgide kendisini kaybediyor) Nerede bu adam Osman? Gözünü, yüzünü, ellerini, ayaklarını bırak bütün terkibiyle terkibinin tek ve yegane manasiyle nerede bu adam? Eridi, dağıldı, kurudu, ufalandı, silindi değil mi? Ya erimek, dağılmak, kurumak, ufalanmak, silinmek de ne demek? Her şey erir, dağılır, kurur, ufalanır, silinir. Fakat bu adamın terkibinden çıkan, terkibinin mihrak noktasından fışkıran hayat alevleri, varlık şevk ve kudreti, var olmak haz ve emniyetin nasıl silinir? Bu haz ve emniyet iradesi nasıl olur da miskin eczamızı birbirine lehimlemez? Leşimizi ensesinden kavrayıp ayağa kaldırmaz. Yoksa asıl giden silinen o mu? (Sukut, müzik.) Hayır! O Silinmiyor. Belki değil yüzde yüz silinmiyor. Çatlarım yine inanmam. Silinemez. Fakat nereye gittiğine, nerede gezdiğine nasıl olduğuna aklımız ermiyor. Osman ! Aklımız yetmiyor. Onun için çıldırıyoruz. Şu resme bak! Bir takım nebatlardan çıkarılmış boyasıyla, muşambası ve çerçevesi karşımızda. O bir şeyin kendisi değil taklidi. O şeyin kendisi yok taklidi var. Bu nasıl güneş ki kendisi yok, dalgalarda aksi var? (sukut, müzik.) Yaşamıyoruz. Resimlerimiz, fotoğraflarımız kadar yaşamıyoruz. Mendilimiz, gömleğimiz, potinlerimiz kadar yaşamıyoruz. (Hızla dönüp masasını gösterir.) Bir sigara kağıdını şu masaya koy üstüne bir taş bırak, kapıları kapa ve git! Üç yüz sene sonra gel yerinde bulursun.Belki sararmış, belki buruşmuş, fakat yine o! Bir sigara kağıdı kadar yaşayamıyoruz, kefenimizden evvel çürüyoruz. Duyuyorum! Kulak ver, sen de duyarsın! Toprak altında milyarlarca kurdun çıtır çıtır dut yapraklarını yiyen milyarlarca ipek böceği gibi milyarlarca ölüyü yediğini duyuyorum. (Çılgın) Ölüler! Gözsüz kulaksız kurtların içtiği köpüklü şampanya damlaları! Tozun toprağın mezeleri! Korkunç bir saklambacın korkunç oyuncuları. Kurtarın beni ebedilikten! Öldüm sizi araya araya… Kurtarın beni düşünmekten! ~ Necip Faz l K sak rek,

521:Lanet olası şans! Geldiğin için asla lanetlemedim seni, gelmediğin için lanetliyorum. Yoksa bu senin yeni bir icadım mı, ey akıl sır ermez varlık, var olan her şeyin kısır anası; zorunluluğun özgürlüğü doğurduğu, özgürlüğünse anasının rahmine tekrar geri dönsün diye kandırılmasına göz yumduğu zamanların biricik artığı? Lanet olası şans! Sen, benim tek sırdaşım, dostum ya da düşmanım olmaya değer gördüğüm tek varlık, ne denli farklı olsa da o hep aynı, hep akıl ermez, hep muamma olan! Sen, ruhumun tüm içtenliğiyle sevdiğim, suretinden kendimi oluşturduğum, neden çıkmıyorsun ortaya? Sana yalvarmıyorum, şöyle ya da böyle görün diye boynu bükük yakarmıyorum sana; böylesine tapınmak puta tapınmak olur, senin hoşuna gitmez bu. Seni savaşa çağırıyorum: Neden ortaya çıkmıyorsun? Yoksa dünyanın yapısındaki kargaşa mı diniyor? Senin muamman çözüldü de sonsuzluk okyanusuna mı daldın sen de? Bunu düşünmek korkunç, çünkü o zaman dünya can sıkıntısından kurtuldu demektir! Lanet olası şans! Seni bekliyorum. Seni ilkelerle ya da aptalların karakter dediği şeyle yenmek değil dileğim; hayır, ben senin şairin olmak istiyorum! Başkasının şairi olmayacağım. Göster bana kendini! Seni yaratırım, kendi dizelerimi kullanırım ve bununla doyururum kendimi. Yoksa beni değersiz mi buluyorsun? Bir bayadere'in tanrı aşkına dans etmesi gibi senin hizmetine adadım kendimi; ferah, incecik giysilerle, uysal, silahsız, her şeyden vazgeçiyorum, hiçbir şeyim yok, herhangi bir şeye sahip olmaya niyetim yok, sevdiğim hiçbir şey yok, yitirecek hiçbir şeyim yok; ama şimdi gözünde daha değerli olamadım mı senin, çoktandır insanları sevdiklerinden yoksun bırakmaktan bıkmış, onların korkuyla iç çekmelerinden ve yakarışlarından usanmış olması gereken senin? Şaşırt beni, hazırım, ödül için değil onur için döğüşelim. O kızı göster bana, olanaksız gibi görünen bir olasılığı yarat bana; onu bana yeraltının karanlığında bile göstersen gidip getiririm. Bırak benden nefret etsin, hor görsün, kayıtsız kalsın; başkasını sevsin, korkmam; ama çalkala sulan, sessizliğini boz. Beni böyle yoksunlukla öldürmek sana, kendini benden daha güçlü gören sana yakışmaz. ~ Anonymous,

522:The ira-vein, the pingala-vein, the sukhmana-vein -- these three converge at one spot. Where the three rivers meet, there is found holy Prayag -- and it is there that the heart bathes and becomes clean. O you saints, it is there that you find the faultless Ram. Only the fortunate few who follow the guru's path understand this truth: the eternal Ram is forever blended therein. What are the manifestations of Deva's abode? There, resounds the Word unspoken. There, neither moon nor sun, air nor water exist. Those who follow the guru's words know all this already. Divine wisdom awakens and hard-heartedness melts away; sweet ambrosia soaks and wets the inner sky. Those who know the secret of this discipline will surely meet the primal Gurudeva. Beyond the Tenth Door is the abode of the inaccessible, the unfathomable Primal Being. Above the body, upon the body is an alcove. Within this alcove is His abode. Be vigilant; do not fall asleep. Attain that stage wherein the three qualities and the three worlds count for nothing. Place the seed-mantra within your heart. Turn back your mind and fix it upon Silence. Be vigilant; do not dwell in falsehood. Restrain and hold back the five senses. Place the guru's teaching in your thoughts, and lay your body and your soul as an offering to Krishna's love. Deem your hands and fingers as branches of a tree: do not lose your life as in a gambling match. Well up the spring that feeds the stream of evil deeds; drive the sun away from the west. Restrain what cannot be restrained, and let the spring gush forth: thus converse with Jaganath. A lamp with four wicks illumines the Tenth Door: countless petals surround the flower's cup. Therein dwells the Lord Himself, holding all His power: a ruby hidden by another precious ruby. In the brain is the lotus encircled by diamonds. Therein is Niranjan, the Holder of the three worlds. All the five types of instruments play sweetly on; the fan sways; the conch forever resounds. The guru's enlightenment tramples all demons underfoot: Beni begs for Your name. [2184.jpg] -- from Songs of the Saints from the Adi Granth, Translated by Nirmal Dass ~ Beni, Raga Ramkali ,

523:sanem hanım. sanem. evlen benimle sanem. kadınım ol benim. yasadıgım tüm acıları, yaptıgım bütün kötülükleri, pismanlıklarımı, hatalarımı akla. basına çiçekten taçlar yapayım, sana siirler yazayım, seni her gece masallar anlatarak uyutayım. bazı aksamlar dvd’de film seyredelim seninle. birlikte hüzünlenelim, birlikte gülelim. sanat galerileri gezelim. sen benden daha çok anla modern sanatı. gördügümüz eserlerin ne anlama geldigini açıkla bana, ben basımı sallayayım. ah ben ne aptalmısım! nasıl olup da varlıgından kuskuya düsmüsüm? oysa hayat denen bu yaranın seni bulmak dısında ne anlamı olabilirdi ki? bak simdi her sey ne kadar açık görünüyor oysa. ilk görüste aska inanırsın, degil mi sanem? evet, çok dogru. ben de baska türlüsüne inanmam zaten. biliyor musun sanem, ben seni hep severim. her gün daha çok severim. bak mesela pencerenin önüne bir kus konar ben seni severim, bir tren yolculugunda pencereden dısarı bakarken derme çatma bir ev gözüme çarpar ben seni severim, burnuma eskilerden, hangi uzak hatıraya ait oldugunu bir türlü çıkaramadıgım bir koku çarpar ben seni severim, kafama kus sıçar ben yine seni severim… anlıyor musun beni? sonra ben bazen biraz fazla kıskanç olabilirim. diyelim yazlık bir yere gitmisizdir de, bir aksam sen çok hos bir tunik giymissindir, oradaki bütün erkekler bayılır sana, hemen asık olur. ben mesela tunik nedir onu bile bilmeden kıskançlıktan çatlayabilirim böyle bir durumda. ama belli etmem. ama sen yine de sezersin. öyle bir laf edersin ki ben, benden baska hiç kimseye bakmayacagını anlarım. o kadar da incesindir. bir de bir iyilik rica edecegim senden. gözlerine o elem ifadesini yükleyen alçagın adını söyle bana. söyle ki, ona hemen düello sahitlerimi göndereyim. silah seçimini o yapsın. evet. utanarak kabul ediyorum ki, bunu bir yerde okudum. ama ne fark eder? bütün siirler, romanlar senin için yazılmadı mı zaten? sarkılar senin için söylenmedi mi? masumların kanı senin için akmadı mı? ruhum hep seni aradı benim sanem. hep seni arar. milyonlarca yıl geçsin, sistemler çöksün, günesler patlasın benim ruhum seni arar. ve biliyor musun sanem, bulur da. simdi buldugu gibi bulur. seni seviyorum. seni seviyorum. seni seviyorum. ~ Alper Can g z,

524:Estetiğin görkemi ve kutsallığı şudur Sadece güzel olanla ilişkiye girer, edebiyat ve kadınlar dışında  hiçbir şeyle ilgisi yoktur. Bu beni ve gönlümü mutlu eder, çünkü kadın güneşinin sonsuz bir çeşitlilik içinde her bir kadının tüm kadınlık servetinden ufak bir parçaya sahip olduğu bir Babil kulesinden ışıdığını düşünürüm. Fakat kadın, sahip olduğu daha ne varsa her şeyi bu çerçevede uyumlu kılar. Bu anlamda, kadın güzelliği sonsuz bölünebilir. Yalnız her bir güzellik bölümünün uyumlu bir şekilde kontrol altında olması gerekir, aksi takdirde etkisi rahatsız edici olur ve Doğanın amaçlan bu kadında gerçekleşmemiş gibi görünür. Gözlerim bu pırlanta gibi çok düzlemli yüzeyde gezinmekten, kadın güzelliğinden yayılanları izlemekten asla bıkmaz. Her bireysel özellik ancak kendi küçük bölümüne sahiptir, ama tamdır, mutludur, hoşnuttur, güzeldir yine de. Her birinde kendine özgü bir şey vardır: Sevinçli gülümseme, çapkın bakış, özlemli gözler, düşünceli bir yüz, taşkın bir ruh, sessiz bir hüzün, derin bir önsezi, kötü haber veren bir melankoli, sıla hasreti, gizli tutulmuş duygular, davetkâr kaşlar, sorgulayan dudaklar, sır gibi bir alın, baştan çıkarıcı bukleler, gizleyici kirpikler, tanrısal bir gurur, dünyevi bir tevazu, meleksi bir saflık, gizliden bir kızarma, zarif adımlar, güzel bir salınma, güçsüz bir duruş, arzulu bir imgelem, anlaşılmaz iç çekmeler, ince bir beden, yumuşak hatlar, yuvarlak göğüsler, dolgun kalçalar, minik ayaklar, narin eller. - Her birinde kendine özgü bir şey vardır, birinde olan diğerinde yoktur. Bu dünya zenginliğine tekrar tekrar baktığımda, bunları  tekrar tekrar düşündüğümde, gülümsediğimde, iç çektiğimde, iltifatta bulunduğumda, korkuttuğumda, arzuladığımda, ayarttığımda, güldüğümde, ağladığımda, umutlandığımda, korktuğumda, kazandığımda, kaybettiğimde- yelpazeyi kapatırım, dağılmış bölümler, parçalar bir araya, bütüne toplanır. Ruhum şenlenir o zaman, yüreğim sevinçle çarpar, tutkularım alevlenir. Şu kız, tüm dünyada bir tane olan kız bana ait olmalı, benim olmalı. O bana ait olduğu sürece Tanrı’nın cenneti kendinin olsun. Neyi seçtiğimi biliyorum - Öylesine büyük bir şey ki, içerdiklerini böyle paylaştırmak cennetin yararına değil, çünkü ona sahip olursam ben, cennetten ne kalır ki geriye? ~ Anonymous,

525:OTOBİYOGRAFİ 1902'de doğdum doğduğum şehre dönmedim bir daha geriye dönmeyi sevmem üç yaşımda Halep'te paşa torunluğu ettim on dokuzumda Moskova'da komünist Üniversite öğrenciliği kırk dokuzumda yine Moskova'da Tseka-Parti konukluğu ve on dördümden beri şairlik ederim kimi insan otların kimi insan balıkların çeşidini bilir ben ayrılıkların kimi insan ezbere sayar yıldızların adını ben hasretlerin hapislerde de yattım büyük otellerde de açlık çektim açlık gırevi de içinde ve tatmadığım yemek yok gibidir otuzumda asılmamı istediler kırk sekizimde Barış madalyasının bana verilmesini verdiler de otuz altımda yarım yılda geçtim dört metre kare betonu elli dokuzumda on sekiz saatta uçtum Pırağ'dan Havana'ya Lenin'i görmedim nöbet tuttum tabutunun başında 924'de 961'de ziyaret ettiğim anıtkabri kitaplarıdır partimden koparmağa yeltendiler beni sökmedi yıkılan putların altında da ezilmedim 951'de bir denizde genç bir arkadaşla yürüdüm üstüne ölümün 52'de çatlak bir yürekle dört ay sırtüstü bekledim ölümü sevdiğim kadınları deli gibi kıskandım şu kadarcık haset etmedim Şarlo'ya bile aldattım kadınlarımı konuşmadım arkasından dostlarımın içtim ama akşamcı olmadım hep alnımın teriyle çıkardım ekmek paramı ne mutlu bana başkasının hesabına utandım yalan söyledim yalan söyledim başkasını üzmemek için ama durup dururken de yalan söyledim bindim tirene uçağa otomobile çoğunluk binemiyor operaya gittim çoğunluk gidemiyor adını bile duymamış operanın çoğunluğun gittiği kimi yerlere de ben gitmedim 21'den beri camiye kiliseye tapınağa havraya büyücüye ama kahve falıma baktırdığım oldu yazılarım otuz kırk dilde basılır Türkiye'mde Türkçemle yasak kansere yakalanmadım daha yakalanmam da şart değil başbakan filân olacağım yok meraklısı da değilim bu işin bir de harbe girmedim sığınaklara da inmedim gece yarıları yollara da düşmedim pike yapan uçakların altında ama sevdalandım altmışıma yakın sözün kısası yoldaşlar bugün Berlin'de kederden gebermekte olsam da insanca yaşadım diyebilirim ve daha ne kadar yaşarım başımdan neler geçer daha kim bilir. ~ N z m Hikmet Ran,

526:Da tutto ciò che abbiamo letto e sentito dire, è chiaro che nell'ultimo stadio della "civiltà" gli uomini, per quello che riguarda la produzione dei beni, si erano cacciati in un circolo vizioso. Avevano raggiunto una meravigliosa capacità di produzione e, per darle uno sviluppo sempre maggiore, poco per volta avevano creato (o meglio avevano lasciato che si sviluppasse) un complicatissimo sistema di compravendita, che fu chiamato mercato mondiale. Questo mercato mondiale, una volta costituito, costrinse gli uomini a produrre un numero sempre crescente di beni, fossero necessari o no. E così, mentre non potevano esimersi, com'è ovvio, dalla fatica di produrre ciò che era realmente necessario, creavano senza interruzione tutta una serie di oggetti inutili o considerati artificiosamente necessari, i quali, sotto la ferrea legge del mercato mondiale di cui s'è detto, acquistavano la stessa importanza dei prodotti realmente necessari all'esistenza. In questo modo si lasciarono opprimere da un'immensa mole di lavoro, al solo scopo di salvaguardare quel loro squallido sistema. Poi proprio per questa ragione, dal momento che si erano imposti di barcollare sotto il peso orribile di una produzione inutile, diventò loro impossibile considerare il lavoro e i suoi frutti da qualunque altro punto di vista che non fosse l'incessante tentativo di impiegare la minore quantità di lavoro possibile per ogni tipo di prodotto, e allo stesso tempo di produrre quanti più oggetti fosse possibile. Tutto veniva sacrificato a quella che si chiamava “la riduzione dei costi di produzione”: la soddisfazione del lavoratore nel compiere il suo lavoro, non solo, ma addirittura il suo più elementare benessere, la salute, l'alimentazione, il vestiario, l'abitazione, il tempo libero, i divertimenti, l'educazione... la sua vita insomma, sulla bilancia non aveva neppure il peso di un granello di sabbia in confronto all'opprimente necessità di produrre a basso costo beni che in gran parte non valeva neanche la pena di produrre. Anzi, […] perfino i ricchi e i potenti, i padroni di quei poveri diavoli si adattavano a vivere in mezzo a viste, rumori e odori, che la natura umana aborre e cerca di sfuggire, per far sì che le loro ricchezze contribuissero al mantenimento di quella immane pazzia. L'intera società era infatti caduta nelle fauci di questo mostro insaziabile, la “produzione a basso costo” e vi era stata spinta dal mercato mondiale. ~ William Morris,

527:Le passioni umane sono una cosa molto misteriosa e per i bambini le cose non stanno diversamente che per i grandi. Coloro che ne vengono colpiti non le sanno spiegare, e coloro che non hanno mai provato nulla di simile non le possono comprendere. Ci sono persone che mettono in gioco la loro esistenza per raggiungere la vetta di una montagna. A nessuno, neppure a se stessi, potrebbero realmente spiegare perché lo fanno. Altri si rovinano per conquistare il cuore di una persona che non ne vuole sapere di loro. E altri ancora vanno in rovina perché non sanno resistere ai piaceri della gola, o a quelli della bottiglia. Alcuni buttano tutti i loro beni nel gioco, oppure sacrificano ogni cosa per un'idea fissa, che mai potrà diventare realtà. Altri credono di poter essere felici soltanto in un luogo diverso da quello dove si trovano e così passano la vita girando il mondo. E altri ancora non trovano pace fino a quando non hanno ottenuto il potere. Insomma, ci sono tante e diverse passioni, quante e diverse sono le persone. Per Bastiano Baldassarre Bucci la passione erano i libri. Chi non ha mai passato interi pomeriggi con le orecchie in fiamme e i capelli ritti in testa chino su un libro, dimenticando tutto il resto del mondo intorno a sé, senza più accorgersi di aver fame o freddo; chi non ha mai letto sotto le coperte, al debole bagliore di una minuscola lampadina tascabile, perché altrimenti il papà o la mamma o qualche altra persona si sarebbero preoccupati di spegnere il lume per la buona ragione ch'era ora di dormire, dal momento che l'indomani mattina bisognava alzarsi presto; chi non ha mai versato, apertamente o in segreto, amare lacrime perché una storia meravigliosa era finita ed era venuto il momento di dire addio a tanti personaggi con i quali si erano vissute tante straordinarie avventure, a creature che si era imparato ad amare e ammirare, per le quali si era temuto e sperato e senza le quali d'improvviso la vita pareva così vuota e priva di interesse; chi non conosce questo per sua personale esperienza, costui molto probabilmente non potrà comprendere ciò che fece allora Bastiano. Fissava il titolo del libro e si sentiva percorrere da vampate di caldo e di freddo. Questo, ecco, proprio questo era ciò che lui aveva sognato tanto spesso e che sempre aveva desiderato da quando era caduto in preda alla sua passione: una storia che non dovesse mai aver fine. Il libro di tutti i libri. ~ Michael Ende,

528:MONA ROZA Mona Roza, siyah güller, ak güller Geyvenin gülleri ve beyaz yatak Kanadı kırık kuş merhamet ister Ah, senin yüzünden kana batacak Mona Roza siyah güller, ak güller Ulur aya karşı kirli çakallar Ürkek ürkek bakar tavşanlar dağa Mona Roza, bugün bende bir hal var Yağmur iğri iğri düşer toprağa Ulur aya karşı kirli çakallar Açma pencereni perdeleri çek Mona Roza seni görmemeliyim Bir bakışın ölmem için yetecek Anla Mona Roza, ben bir deliyim Açma pencereni perdeleri çek... Zeytin ağaçları söğüt gölgesi Bende çıkar güneş aydınlığa Bir nişan yüzüğü, bir kapı sesi Seni hatırlatıyor her zaman bana Zeytin ağaçları, söğüt gölgesi Zambaklar en ıssız yerlerde açar Ve vardır her vahşi çiçekte gurur Bir mumun ardında bekleyen rüzgar Işıksız ruhumu sallar da durur Zambaklar en ıssız yerlerde açar Ellerin ellerin ve parmakların Bir nar çiçeğini eziyor gibi Ellerinden belli oluyor bir kadın Denizin dibinde geziyor gibi Ellerin ellerin ve parmakların Zaman ne de çabuk geçiyor Mona Saat onikidir söndü lambalar Uyu da turnalar girsin rüyana Bakma tuhaf tuhaf göğe bu kadar Zaman ne de çabuk geçiyor Mona Akşamları gelir incir kuşları Konar bahçenin incirlerine Kiminin rengi ak, kimisi sarı Ahhh! beni vursalar bir kuş yerine Akşamları gelir incir kuşları Ki ben Mona Roza bulurum seni İncir kuşlarının bakışlarında Hayatla doldurur bu boş yelkeni O masum bakışlar su kenarında Ki ben Mona Roza bulurum seni Kırgın kırgın bakma yüzüme Roza Henüz dinlemedin benden türküler Benim aşkım sığmaz öyle her saza En güzel şarkıyı bir kurşun söyler Kırgın kırgın bakma yüzüme Roza Artık inan bana muhacir kızı Dinle ve kabul et itirafımı Bir soğuk, bir garip, bir mavi sızı Alev alev sardı her tarafımı Artık inan bana muhacir kızı Yağmurlardan sonra büyürmüş başak Meyvalar sabırla olgunlaşırmış Bir gün gözlerimin ta içine bak Anlarsın ölüler niçin yaşarmış Yağmurlardan sonra büyürmüş başak Altın bilezikler o kokulu ten Cevap versin bu kanlı kuş tüyüne Bir tüy ki can verir bir gülümsesen Bir tüy ki kapalı gece ve güne Altın bilezikler o kokulu ten Mona Roza siyah güller, ak güller Geyve'nin gülleri ve beyaz yatak Kanadı kırık kuş merhamet ister Aaahhh! senin yüzünden kana batacak! Mona Roza siyah güller, ak güller ~ Sezai Karako,

529:ne yapacağımı şaşırdım; kafam, beynim durmuş gibi... Hiçbir şey etkilemiyor beni artık, duygularım körelmiş sanki. Anlayamıyorum söylenenleri, hiçbir şey anlayamıyorum. Bu son günlerde korkunç şeyler oldu, gene de anımsayamıyorum. Olanları anımsayabilsem, öldürmem gerekecek kendimi, tek bildiğim bu. Niçin, neden, neden, nasıl oldu bütün bunlar? Kendimden, yaşamımdan söz etmek istiyorum, ama neye yarar? Mektubu duruyor önümde, öldürücü bir şey istiyor benden: "Yazma bana" diyor, "buluşmamıza da ne yap yap engel ol... Bu dileğimi olsun getir yerine, belki o zaman yaşama gücü bulurum kendimde, yoksa her şey, her şey biter." Ne yapabilirim? Tek sözcük yazmayı, bir şey sormayı göze alamıyorum; hoş, ne soracağımı da bilmiyorum ya! Bilmiyorum. Bilmek istediğim ne ki? Onu da bilmiyorum. Allah kahretsin!.. Şakaklarımı beynime sokuncaya dek bastırmak istiyorum. Yanındaydınız onun, bilirsiniz belki? Suç bende mi? Bunu söyleyin yeter, suçlu muyum, değil miyim? Bilmek istiyorum. Yalvarırım size, Tanrı hakkı için gönlümü almaya kalkışıp "kimse suçlu değil bu konuda" demeyin; Tin çözümlemelerine de kalkışmayın sakın. Bütün bu türlü karşılıkları, bütün bunları biliyorum. Max, size güvenim var, yaşamımın bu en güç bölümünde bile -Tanrı biliyor ya- n'olur siz de bana güvenin, anlayın ne istediğimi. Frank'ın ne biçim bir insan olduğunu bilmiyor değilim; neler geçtiğini biliyorum - gene de hiçbir şey bilmiyorum- çıldırmak üzereyim Max, gereğince davranmak için elimden geleni yaptım, yaşamımı ona göre düzenlemiştim, düşüncelerimde, duygularımda ters bir şey yoktu, ama bir yerde, birinde var suç, var, var biliyorum. Nerde, kimde olduğunu bilmek, onu öğrenmek istiyorum. Anlatabiliyor muyum derdimi? Bakın şunu bilmek istiyorum: Öteki kadınların üzdüğü gibi mi üzdüm onu? Bu üzüntü yüzünden mi ağırlaştı, onun için mi kaçıyor benden şimdi? Onun için mi sığmıyor korkusuna, onun için mi yok olmalıyım, çıkmalıyım yaşamından? Suç yalnız bende mi? Yaratılışınm gerektirdiği şeyler mi yoksa bunlar? İşte bunları öğrenmeliyim, bunları bilmek istiyorum Max! Bilen tek insan sizsiniz belki. N'olur yazın bana, rica ederim yazın, her şeyi olduğu gibi - apaçık, çırılçıplak, ağır da olsa, acı da olsa gerçeği yazın bana; bu konudaki düşüncenizi- ne olursa, nasıl olursa olsun -bilmek istiyorum. Yazmakla büyük davranacağımı bilirim. Ne durumda olduğunu da yazın, ne haldedir bilmiyorum ki, hiçbir şey bilmiyorum, aylardır. İmzamı atamayacağım, özür dilerim, bu yazdıklarımı bile okuyamam bir daha. Hoşça kalın. ~ Anonymous,

530:Giusto: chi froda lo Stato non ha diritto a benefici” Il docente: “Escludere i corrotti è educativo” Fabio Poletti | 428 parole Nando Dalla Chiesa, docente di Sociologia della criminalità organizzata a Milano: anni di discussione ed è arrivata la delibera che sospende i vitalizi per i parlamentari condannati... «Era ora. Il vitalizio è un riconoscimento che viene dato per aver ben servito lo Stato e rappresentato le istituzioni. Averlo sospeso per i parlamentari corrotti o condannati per altri gravi reati non è una questione di risparmio ma è soprattutto un problema educativo». A spanne non vien difficile pensare che sia uno di quei provvedimenti che alla gente piace, vista la bassissima considerazione della «casta»... «Beh, già ci sono i problemi con i vitalizi dati normalmente a un parlamentare figuriamoci di fronte a un corrotto...». In Parlamento si sono divisi, i 5 Stelle volevano la soppressione e non la semplice sospensione che garantirebbe un ripristino del vitalizio in caso di riabilitazione... «Se consideriamo la cultura politica italiana è un passo in avanti gigantesco. In questo Paese non si fa mai nulla contro i corrotti. Questa volta si è stabilito un altro principio: che lo Stato punisce i colpevoli anche togliendogli i vitalizi». Si poteva fare di più? «Che si sia andati timidamente oltre le colonne d’Ercole di queste cose è un atto molto importante». La discussione in Parlamento è andata avanti anni. A un certo punto si contavano mesi e giorni. Poi c’è stata la mobilitazione della società civile, sono state raccolte firme... «Va riconosciuto l’impegno di associazioni come Libera. C’è stata una campagna insistente anche in rete. Quando la società civile trova interlocutori importanti nelle istituzioni si crea un’alleanza fortissima. Penso a persone come il presidente del Senato Pietro Grasso che ha avuto modo di confrontarsi da anni con la società civile». E però l’Italia continua ad essere in testa alle classifiche mondiali dei Paesi corrotti. Da sociologo ed esponente della società civile quale vorrebbe che fossero i prossimi passi per diventare un Paese normale? «La prima cosa su cui bisognerebbe intervenire è la prescrizione. Le mezze misure non bastano più. Ma va ripensato più in generale quelli che sono i compiti delle politica. I corrotti o le persone sotto processo per reati gravi non dovrebbero essere nemmeno messi in lista. Non basta la legge, ci vuole un diverso sentire della politica. E naturalmente bisogna essere più incisivi nella confisca dei beni ai corrotti». ~ Anonymous,

531:ey susam!.. ey karanlık!.. ey borçlarını ödemeyenler!.. sen o ses misin en aşağılardan gelen!.. karıştırın bütün otları o aşağlarda yıkın benim güvenimi, soğuk bir at olsun seslendigim ses, yıkın!.. ben koşarım aşağlara, koşarım yıkanacak boğulacak su bulsam... ey her şey!.. ey beni gülünç eden bitki sapları!.. sessiz katlanmalarıyla... içimde ölmüş çocukları sallayan vazgeçilmez uğursuz şarkının salıncağı!.. ben durmadan en utandırıcı şeyleri hatırlasam. nasıl camsı gürültülerle olacak her şey, ve sularla, ve nasıl artık arınamaz kirlenmiş olurum o zaman, yıkın!.. ben koşarım aşağlara, koşarım yıkanacak boğulacak su bulsam ey bütün kadınlar uzak!.. güneşi övmüyorum. ve kanım ne güzel akıyor... ıslak taşlıklarda. sanki her şey, sanki her şey!.. katıyürekli kârcıların, yani büyük tecimenlerin uzaklardan getirip sunduğu kanlı pahalı bir tabak... ey yanan bir şey, yanan ve içilen bir şey, karanlıktı kanım bir şey, güneşe başkaldırmıştı kanım (.....) sanarak. ben artık büyük kıyıları boylasam. ben koşarım aşağlara, koşarım yıkanacak boğulacak su bulsam... ey kimse yok!..ey bir mavinin unutulmasından arta kalan!.. ey sen var mısın? ey olma!.. ah, yağmur başlayacak ah, yağmur başlayacak ah, yağmur başlayacak ah, yağmur başlayacak ah, yağmur başlayacak ah, yağmur başlayacak ah, yağmur başlayacak gece olsa da sussam... ben koşarım aşağlara koşarım yıkanacak boğulacak su bulsam... ey sür atlarını bacaklarımdan bağlayıp karışık ölümsıkıntııslakgülünçlüğü renkli camların!.. bir göl bulacağız sonunda, develerin suyunu içip tuzunu bıraktığı, kirli ayakparmak aralarını yıkadığı cünüp adamların, burunları kıllı... benim kanım gülünç ve kahraman lekeler bırakacak öbürkülerin yanında, camlar nasıl olsa kırılacak sonra yatacağı geceye gidecek herkes ben ne yapsam ne yapsam ne yapsam... senden haber ver, ey yaralı kahraman atlar!.. ey büyütüp yaralarını yalayan atlar!.. otoburlukla kana karışmayan atlar!.. arabanızı çekiyordunuz, aygırlarınızı iştahla uyandıran kalçalarınızda büyük yaralar... kuyulara eğiliyoruz, ve büyük övgüsünü yapıyoruz küçük yıkıntısının soğuk ışıklı kulüplerin, ve kara küplerin ve etekleri kısa, koltukları tüylü kadınların ve kötü dükkanlar karanlığının... eğilmiş, çiçek toplayan bir çocuk bulsam... ben koşarım aşağlara, koşarım yıkanacak boğulacak su bulsam... ~ Turgut Uyar,

532:Sosyeteymiş, toplummuş! Sen, herhalde kasten götürüyorsun beni bu sosyete ve toplumlara, orada olma isteğinden tümden kurtulmam için. Yaşam, ah güzel yaşam! Onu nerede aramalı? Aklın, kalbin ilgilerinde mi? Bütün bunların çevresinde döndüğü merkezi göster: öyle bir şey yok, derin bir şey, canlı bir şey yok. Bütün bunlar ölü, uyuyan insanlar, benden de kötü bu sosyete ve toplum üyeleri! Onları yaşamda sürükleyen şey ne? Bunlar yatmayıp her gün sinekler gibi, ileri geri uçuşuyorlar, ama ne için? Bir salona giriyorsun ve misafirlerin nasıl simetrik bir şekilde yerleştiğine, nasıl huzurlu ve derin düşüncelere dalmış bir şekilde kâğıt oynamaya oturduğuna şaşakalıyorsun. Diyecek bir şey yok, şanlı bir yaşam vazifesi! Hareket arayan bir akıl için mükemmel örnek! Bunlar ölü değil mi? Yaşamları boyunca oturup pineklemiyorlar mı? Neden ben evde yattığım ve aklımı valelerle, sineklerle bozmadığım için daha suçlu oluyormuşum?” “Yaşlı onların hepsi, bunu bin kez konuştuk,” dedi Ştoltz. “Daha yeni bir şeyin yok mu?” “Peki bizim iyi gençlerimiz, onlar ne yapıyor? Herhalde uyumuyor, Neva Bulvarı’nda geziniyor, dans ediyorlar? Her gün boş yere üst üste yığılan günler! Ama baksana, onlar gibi giyinmeyen, onların unvan ve adını taşımayanlara nasıl kibirle ve tarifsiz bir özgüvenle, küçümseyici bakışlarla bakıyorlar. Ve zavallılar kendilerinin kalabalıktan yüksekte olduğunu hayal ediyor: ‘Bizler, bizden başka kimsenin çalışmadığı yerlerde çalışırız; biz koltukların en ön sırasındayız, Knez N.’nin balosundayız, sadece bizi davet ettiler bu baloya’... Ama bir araya toplanınca da vahşiler gibi içip kavga ederler! Bunlar mı canlı, uyumayan insanlar? Hem sadece gençler de değil: yetişkinlere de bak. Bir araya geliyor, birbirlerini davet ediyorlar, ne büyük konukseverlik, ne iyilik, ne birbirlerine düşkünlük! Öğle yemeğinde, akşam yemeğinde görev gibi toplanıyorlar, neşesiz, soğuk bir halde, aşçılarıyla, salonlarıyla övünmek ve sonra da bıyık altından gülmek, birbirlerine çelme takmak için. Evvelsi gün, yemekten sonra orada bulunmayan ünlüleri karalamaya başladıkları zaman nereye bakacağımı bilemedim, masanın altına saklanmak istedim: ‘O aptal, bu rezil, diğeri hırsız, ötekisi komik’; sanki avlanıyorlar! Bunu söylerken bir de birbirlerine şöyle der gibi bakıyorlar: ‘Haydi çık sen dışarı, sıra sana da gelecek...’ Eğer bunlar öyleyse neden onlarla yan yana geliyorlar? Neden birbirlerinin elini böyle sertçe sıkıyorlar? Ne samimi bir gülüş, ne bir duygudaşlık ışıltısı! Gösterişli unvanlar, rütbeler almaya çabalıyorlar. ‘Benim şuyum var, ben bu oldum,’ diye böbürleniyorlar... Bu mu yaşamak? Ben bunu istemem. Ne öğreneceğim orada, ne alacağım? ~ Ivan Goncharov,

533:dur ruth, aşkın karanlık yüzünde dur, öylece. hep. böyle dursun aşk her zaman hayatında. karanlık yüzünde dur aşkın, sus. tamamı buydu, de. bütün yavanlığıyla süren insanların kuytularında kal. orda kal. unut ruth, unut sen ben sürdürürüm kalan kısmını, hattın bu ucunu kervanlar ve sahrayla kendime de sana da ağlarım. sen sus ruth, sen konuşma, sen yavan hayata katıl orda sürdür mutsuzluğunu. sahra nasılsa geçeceğin yer değil. ah, ruth, hâlâ sevgili ruth, ortalıkta dönen yalanlarını hissettim, hep. isteseydim kolayca ortaya çıkardı. istemedim. senin kendinden kaçırdığın şeyleri ben nasıl ortaya koyardım! sen kendini kandırıyordun, seyircin oldum yalanlarını oynayışını seyrettim. son âna dek. kendini ikna ettiysen beni de ikna et istedim. ruth, mutsuz meleğim. sen inandırmakla, inandırmamak arasındaki o siyah noktada durdun. bunun adı işte: zulümdü. bu zulümde sen beni bütün uçlarımdan çarmıha gerdin. ben bütün uçlarımı kanatarak kopardım kendimi ordan. tekrar tekrar, tekrar tekrar kanattım ruth, senin istediğinden fazla kanattım kendimi. kendimi kendi zulmümde tuttum, orda kaldım. onu çektim. yapmasa mıydım ruth? bunun cevabı artık anlamsız. ben zaten ruth, bana gelecek olan o zulmü gördüm. sendekini, sendekileri. bendeki tamamlanmadı henüz. son sözü benim söylemem neyi değiştirdi? hiçbir şeyi. bir çocuğun, senin çocuğunun ruth, kendini kandırmasından başka neyi ifade eder bu? hiçbir şeyi. benim son sözü söylemem, bendekileri, hâlâ bende kalanları sana eksik gelenleri, hâlâ söylenecek olanları bitiriyor mu? hayır. senin eksik kalanlarını, bana söyleyeceklerini tamamlıyor mu? hayır, ruth eksik kalanlar çoğalıyor aramızda. şimdi, bende kalan boşluğu doldurmak üzere borçlu değil misin-kendi mutsuzluğunu da benim mutsuzluğumu da borçlu değil misin bana? ama bırak öyle kalsın. insanın yüreğinden geçmeyen borçlar ödenmezler. sen ruth, sevgilim ruth, hattın öbür ucundaki derin sessizlik! sus. istediğin kadar sus artık. öyle kal. kervanları ben yalnız geçiririm sahradan sen yalan hayatını sula. aşksız hayatın kenarında dur. sana verilecekleri bekle. tamamı buydu, böyle de. ama ruth, ben, benim söylediklerime, benim çığlıklarıma inanmayanların söylediklerine, onların çığlıklarına artık inanmayacağım. söz ruth. bana en yakın uzaklık sendin. bir tek sen duydun çığlıklarımı, artık ruth, senin söylediğin hiçbir şeye inanmayacağım ~ Birhan Keskin,

534:ÖLÜME DAİR Buyrun, oturun dostlar,  hoş gelip sefalar getirdiniz.  Biliyorum, ben uyurken  hücreme pencereden girdiniz.  Ne ince boyunlu ilâç şişesini  ne kırmızı kutuyu devirdiniz.  Yüzünüzde yıldızların aydınlığı  başucumda durup el ele verdiniz.  Buyrun, oturun dostlar  hoş gelip sefalar getirdiniz. Neden öyle yüzüme bir tuhaf bakılıyor?  Osman oğlu Hâşim.  Ne tuhaf şey,  hani siz ölmüştünüz kardeşim.  İstanbul limanında                kömür yüklerken bir İngiliz şilebine, kömür küfesiyle beraber        ambarın dibine... Şilebin vinci çıkartmıştı nâşınızı  ve paydostan önce yıkamıştı kıpkırmızı kanınız       simsiyah başınızı.  Kim bilir nasıl yanmıştır canınız...  Ayakta durmayın, oturun,  ben sizi ölmüş zannediyordum,  hücreme pencereden girdiniz.  Yüzünüzde yıldızların aydınlığı  hoş gelip sefalar getirdiniz... Yayalar-köylü Yakup,        iki gözüm,                                             merhaba.  Siz de ölmediniz miydi?  Çocuklara sıtmayı ve açlığı bırakıp  çok sıcak bir yaz günü  yapraksız kabristana gömülmediniz miydi?  Demek ölmemişsiniz? Ya siz?  Muharrir Ahmet Cemil?  Gözümle gördüm                             tabutunuzun                                                 toprağa indiğini. Hem galiba  tabut biraz kısaydı boyunuzdan.  Onu bırakın Ahmet Cemil,  vazgeçmemişsiniz eski huyunuzdan,  o ilâç şişesidir                         rakı şişesi değil.  Günde elli kuruşu tutabilmek için,  yapyalnız  dünyayı unutabilmek için                                           ne kadar çok içerdiniz...  Ben sizi ölmüş zannediyordum.  Başucumda durup el ele verdiniz,  buyrun, oturun dostlar,  hoş gelip sefalar getirdiniz... Bir eski Acem şairi :  «Ölüm âdildir» — diyor,—  «aynı haşmetle vurur şahı fakiri.» Hâşim,  neden şaşıyorsunuz?  Hiç duymadınız mıydı kardeşim,             herhangi bir şahın bir gemi ambarında                                              bir kömür küfesiyle öldüğünü?... Bir eski Acem şairi :  «Ölüm âdildir» — diyor.  Yakup,  ne güzel güldünüz, iki gözüm.  Yaşarken bir kerre olsun böyle gülmemişsinizdir...  Fakat bekleyin, bitsin sözüm.  Bir eski Acem şairi :  «Ölüm âdil...»  Şişeyi bırakın Ahmet Cemil.  Boşuna hiddet ediyorsunuz.  Biliyorum,  ölümün âdil olması için  hayatın âdil olması lâzım, diyorsunuz... Bir eski Acem şairi...  Dostlar beni bırakıp,  dostlar, böyle hışımla                             nereye gidiyorsunuz? ~ N z m Hikmet Ran,

535:Zekice bir kitap yazmışsın, Bon-Bon,” diye devam etti Majesteleri, dostumuzun omzuna, o verilen emri tam anlamıyla yerine getirdikten sonra bardağını bırakırken hafifçe, bilgiç bir tavırla vurarak. “Kesinlikle zekice bir kitap. Tam benim sevdiğim türden bir eser. Ancak özdeğe ilişkin tasarımın geliştirilebilir ve fikirlerinin pek çoğu bana Aristoteles’i anımsatıyor. O filozof en yakın tanıdıklarımdan biriydi. Onu hem korkunç huysuzluğundan, hem de pot kırmak gibi eğlenceli bir yönünden dolayı severdim. Bütün o yazdıkları arasında tek bir somut gerçek var ki, onun ipucunu da kendisinin absürdlüğünü sevdiğim için ben verdim. Pierre Bon-Bon, hangi yüce ahlâki gerçekten bahsettiğimi biliyorsun sanırım, değil mi?” “Bildiğimi söyleyemem –” “Evet! – Aristoteles’e insanların hapşırırken gereksiz fikirleri burunlarından dışarı attığını söyleyen bendim.” “Bu –hık!– gerçekten de doğru,” dedi metafizikçi, kendisine bir bardak daha Mousseux koyarken ve ziyaretçisinin parmaklarına enfiye kutusunu sunarken. “Platon’a da,” diye devam etti Majesteleri, enfiye kutusunu ve içerdiği iltifatı alçakgönüllülükle geri çevirerek, “Platon’a da bir zamanlar arkadaşça hisler beslemiştim. Platon’la tanıştın mı Bon-Bon? – Ah! Hayır, binlerce kez özür dilerim. Benimle bir gün Atina’da, Parthenon’da karşılaştı ve bana bir fikirden bunaldığını söyledi. Ona ο νους εδτιv αυλος‘yu* yazmasını önerdim. Bunu yapacağını söyleyip eve gitti, ben de piramitlere çıktım. Ama vicdanım beni bir arkadaşa bile olsa birine gerçeği söylediğim için kınadı ve apar topar Atina’ya geri dönüp ‘αυλος’yu yazarken filozofun sandalyesinin arkasında durdum. Kağıda parmağımla dokunarak ters çevirdim. Böylece cümle şimdi ‘ο νους εδτιv αυγος’** olarak okunuyor ve gördüğün gibi, metafiziğinin temel doktrini.” “Hiç Roma’da bulundunuz mu?” diye sordu restaurateur, ikinci Mousseux şişesini bitirdikten sonra dolaptan büyük bir şişe Chambertin alırken. “Sadece bir kez, sevgili Bon-Bon, sadece bir kez. Bir ara” –dedi Şeytan, sanki bir kitaptan okurcasına– “bir ara beş yıllık bir anarşi dönemi olmuştu ve o sırada bütün memurlarından yoksun kalan cumhuriyetin halkın seçtiklerinden başka yargıcı yoktu. Bunlar da yasal idari yetkiye sahip değildi – o zaman, Mösyö Bon-Bon – yalnızca o zaman Roma’daydım ve bu yüzden onun felsefesine ilişkin dünyevi bir tanıdığım yok.” “Epicurus hakkında ne –hık!– ne düşünüyorsunuz?” “Kimin hakkında?” dedi şeytan şaşkınlıkla, “Epicurus’ta kusur bulmak istiyor olamazsın! Epicurus hakkında ne düşünüyormuşum! Beni mi kastediyorsunuz bayım? – Epicurus benim. Diogenes Laertes tarafından adı anılan üç yüz bilimsel incelemenin herbirini yazan filozof benim.” * Ruh bir flüttür. ** Ruh parlak bir ışıktır. ~ Edgar Allan Poe,

536:Onu ertesi gün yine bir gezintiye davet etmenin doğru olup olmayacağı konusunda emin değildim. Bütün gün evdeydim, daha doğrusu alt kattaki odalarda kaldım, beni bütün öğleden önce ve öğleden sonranın büyük bölümünde meşgul eden İranlı kadını düşünmekten birden bir kitabın yardımıyla kurtulma gereğini duydum ve uzun zaman sonra, kesinlikle haftalar sonra bir şey okumayı beceremedikten sonra, şimdi yine yukarıdaki kitap odasına çıkabildim. Yukarıdaki odaların en küçüğünü kendime kitap odası diye adlandırılan bir oda olarak düzenlemiştim ve içinde okuma dışında hiçbir şeyin yapılamayacağı biçimde tasarlamıştım, kitap ve yazılarla uğraşılır biçimde, bu amaçla bu odaya tek bir sandalye koymuştum, o da tek pencerenin önünde duruyordu, sert, her açıdan rahat olmayan ve tamamen basit bir sandalyeydi, okuma amaçlı olanlar içinde insanın düşünebileceği en uç örnekti ve böylece pencerenin önündeki ahşap sandalyede oturarak, eğer karar vermişsem hiç rahatsız edilmeden hangisi olursa olsun istediğim kitaba dalabiliyordum, o öğleden sonra, çok iyi anımsadığım üzere, anne tarafımdan büyükbabamdan kalan mirasla elime geçen Schopenhauer’in İstem ve Tasarım Olarak Dünya’sını okudum, okumaktan, beni her açıdan aklayacak bir zevkten başka bir şey beklemediğim zamanlarda hep bu kitabı okurdum. İstem ve Tasarım Olarak Dünya daha gençlik yıllarımdan bu yana benim için felsefe kitaplarının en önemlisi olmuştu ve kendimi onun etkisine bırakmış, yani kafamın bütünüyle tazelenmesine hep güvenmiştim. Başka hiçbir kitapta hiçbir zaman daha duru bir dil ve aynı biçimde duru bir akıl bulamadım, hiçbir edebiyat yapıtı bende daha derin bir etki yaratmadı. Bu kitapla birarada olduğum zaman hep mutluydum. Ama çok ender bu kitap için mutlaka gereken doğal ve zihinsel hazırlığa sahiptim ve bu yüzden çok ender olarak bu olağanüstü ve doğrusu dünya hakkında karar veren kitapla birarada olmaya olanağım vardı, çünkü İstem ve Tasarım Olarak Dünya tpkı az sayıdaki diğer en yüce kitaplar gibi, yalnız en uç yetenekte ve bu yüzden algılama yeteneğinde ve algılama onurunda insana açılır ve deşifre olurlar. Bu olanağa o günden sonra en büyük ölçüde sahiptim. Beni yalnız uzun olmakla kalmayıp mutlaka son yılların en uzun süren yalıtılmışlığından ve düş kırıklığından da çekip çıkaran İranlı kadınla karşılaşma, kelimenin tam anlamıyla, onunla karaçam ormanına yaptığım gezintinin, ki sadece yüzeysel bakıldığında başarısız olmuş, gerçekte ise tam tersi bir etki yapmış olmasının, benim bu kadar uzun süre sonra yine kitap odamda ve üstelik de hemen İstem ve Tasarım Olarak Dünya ile sakinleşmemin ve beni hoş bir ruh durumuna sokmasının en son nedeni değildi. Hele bir saat ya da uzun bir süreyi İstem ve Tasarım Olarak Dünya ile geçirdikten sonra birdenbire doğabilimsel çalışmalarıma istek duyacağım aklıma gelmezdi ve ben kalkıp kitap odasından dışarı çıkıp, içine doğabilimsel çalışmalarımı, yani bütün doğabilimsel yazılarımı ve bu doğabilimle ilgili diğer yazı ve kitapları kilitlediğim odaya gittim. Aylardır bu yazıları ve yazıların yazılarını ve kitapları ve kitapların kitaplarını görememiştim, çünkü en derin düş kırıklığı içindeydim. Bu durum artık son bulmuştu. ~ Thomas Bernhard,

537:Nereden başlarsanız başlayın ve kendinize nasıl bir yol seçerseniz seçin, aşağıda verilen bazı yap ve yapma kurallarını öfkelenmeye başladığınızda mutlaka hatırlayın: 1. Konu sizin için önemliyse, mutlaka konuşun. Karşımıza çıkan tüm adaletsizlikleri ve sıkıntıları şahsen ele almamız tabii ki gerekmez. Bazı şeyleri gözardı etmek, olgunluk belirtisidir. Ama bunun bedeli kendimizi öfkeli, sıkıntılı ya da mutsuz hissetmeniz olacaksa, sessiz kalmak büyük bir hatadır. Bizim için önemli konularda tavır almayı başaramamız, benliksizleşmemize yol açar. 2. İşler kızışmışken vuruşa geçmeyin. Bazı ilişkilerde iyi bir kavga havayı temizyebilir, ama hedefiniz sabitleşmiş bir modeli dğeiştrmekse, konuşmak için en kötü zaman kendinizi öfkeli ya da gergin hissettiğiniz anlar olabilir. Konuşmanın ortasında öfkelenemeye başladığınızı sezerseniz şöyle diyebilirsiniz: "Kafamı toplamak için biraz zamana ihtiyacım var. Bunu konuşmak için başka bir zaman saptayalım." Geçici olarak uzaklık aramak, soğuk bir tutumla içine kapanmak ya da duygusal bağlantıyı koparmakla aynı şey değildir. 3. Sorunu düşünüp konumunuza açıklık kazandırmaya zaman ayırın. Konuşmaya başlamadna önce, kendinize şu soruları sorun: "Beni öfkelendiren durum nedir?" "Burada asıl sorun nedir?" "Benim konumum nedir?" "Ulaşmak istediğim şey ne?" "Kim, neden sorumlu?" "Değiştirmek istediğim şey tam olarak ne?" "Yapacağım ve yapmayacağım şeyler nedir?" 4. "Belaltı" taktiklerine girişmeyin. Yani suçlamayın, yorumlamayın, teşhis koymayın, damgalamayın, irdelemeyin, vaaz vermeyin, ahlak dersi çıkarmayın, emretmeyin, uyarmayın, sorgulamayın, dalga geçmeyin ve söylev çekmeyin. Diğer kişiyi hafife almayın. 5. Ben diliyle konuşun. "Ben düşünüyorum ki...", "Ben hissediyorum ki...", "Ben korkuyorum ki...", "Ben istiyorum ki..." demeyi öğrenin. Gerçek bir "ben" bildirimi diğer kişiyi eleştirmeden ya da suçlamadan ve kendi tepki ya da duygularımızdan diğer kişiyi sorumlu tutmadan benlik hakkınd abir şey söyler. Sözde "ben" bildilerimleri içindeki "sen" bildirimlerine karşı dikkatli olun. ("Ben, senin kontrol etme eğiliminde ve benmerkezci olduğunu düşünüyorum.") 6. Bulanık taleplerde bulunmayın. ("Benim ihtiyaçlarıma karşı daha duyarlı olmanı istiyorum.") Ne istediğiniz açıkça anlatın. ("Şu anda bana yardım etmek için yapabileceğin en iyi şey, dinlemek. Şu anda senden öneri istemiyorum.") İnsanların sizin ihtiyaçlarınızı tahmn etmelerini ya da talep etmediğiniz şeyleri yapmalarını beklemeyin. Sizi seven kişiler bile düşüncelerinizi okuyamazlar. 7. İnsanların farklı oldukları gerçeğini kabul edin. Dünyadaki insan sayısı kadar farklı bakış açısı olduğunu anladığımızda, kaynaşık ilişkilerden uzaklaşmaya başlarız. Gerçeği kimin bildiği konusunda kavga ediyorsanız, asıl önemli noktayı gözde kaçırıyor olabilirsiniz. Farklı bakış açıları ve farklı tepki şekilleri, kişilerden birinin haklı ve diğerinin de haksız olduğu anlamına gelmez. 8. Hiçbir sonuca varmayan entelektüel tartışmalara girmeyin. Diğerlerini, kendi konumunuzun haklılığına ikna etmeye çalışmayın. Karşınızdaki kişi sizi dinlemiyorsa, şöyle diyin: "Evet, bu sana çılgınca gelebilir, ama ben böyle hissediyorum." Ya da: "Benimle aynı fikirde olmamanı anlıyorum, ama sanırım ikimiz durumu farklı görüyoruz. ~ Harriet Lerner,

538:Sevgili Bilge, bana bir mektup yazmış olsaydın, ben de sana cevap vermiş olsaydım. Ya da son buluşmamızda büyük bir fırtına kopmuş olsaydı aramızda ve birçok söz yarım kalsaydı, birçok mesele çözüme bağlanamadan büyük bir öfke ve şiddet içinde ayrılmış olsaydık da yazmak, anlatmak, birbirini seven iki insan olarak konuşmak kaçınılmaz olsaydı. Sana, durup dururken yazmak zorunda kalmasaydım. Bütün meselelerden kaçtığım gibi uzaklaşmasaydım senden de. İnsanları, eski karıma yapmış olduğum gibi, büyük bir boşluk içinde bırakmasaydım. Kendimden de kaçıyorum gibi beylik bir ifadenin içine düşmeseydim. Bu mektubu çok karışık hisler içinde yazıyorum gibi basmakalıp sözlere başvurmak zorunda kalmasaydım. Ne olurdu, bazı sözleri hiç söylememiş olsaydım; ya da bazı sözleri hiç söylememek için kesin kararlar almamış olsaydım. Sana diyebilseydim ki, durum çok ciddi Bilge, aklını başına topla. Ben iyi değilim Bilge, seni son gördüğüm günden beri gözüme uyku girmiyor diyebilseydim. Gerçekten de o günden beri gözüme uyku girmeseydi. Hiç olmazsa arkamda kalan bütün köprüleri yıktım ve şimdi de geri dönmek istiyorum, ya da dönüyorum cinsinden bir yenilgiye sığınabilseydim. Kendime, söyleyecek söz bırakmadım. Kuvvetimi büyütmüşüm gözümde. Aslında bakılırsa, bu sözleri kullanmayı ya da böyle bir mektup yazmayı bile, ne sen ne aşk ne de hiçbir şey olmadığı günlerde kendime yasaklamıştım. Sen, aşk ve her şeyin olduğu günlerde böyle kararlar alınamazdı. Yaşamış birinin ölü yargılarıydı bu kararlar. Şimdi her satırı, “bu satırı da neden yazdım?” diyerek öfkeyle bir öncekine ekliyorum. Aziz varlığımı son dakikasına kadar aynı görüşle ayakta tutmak gibi bir görevim olduğunu hissediyorum. Çünkü başka türlü bir davranışım, benimle küçük de olsa bir ilişki kurmuş, benimle az da olsa ilgilenmiş insanlarca yadırganacaktır. Oysa, sevgili Bilge, aziz varlığımı artık ara sıra kaybettiğim oluyor. Fakat yaralı aklım, henüz gidecek bir ülke bulamadığı için bana dönüyor şimdilik. Biliyorum ki, bu akıl beni bütünüyle terk edinceye kadar gidip gelen aziz varlık masalına kimse inanmayacaktır. Bazı insanlar bazı şeyleri hayatlarıyla değil, ölümleriyle ortaya koymak durumundadır. Bu bir çeşit alın yazısıdır. Bu alın yazısı da başkaları tarafından okunamazsa hem ölünür ve hem de dünya bu ölümün anlamını bilmez; bu da bir alın yazısıdır ve en acıklı olanıdır. Bir alın yazısı da ölümün anlamını bilerek, ona bu anlamı vermesini beceremeden ölmektir ki, bazı müelliflere göre bu durum daha acıklıdır. Ben ölmek istemiyorum. Yaşamak ve herkesin burnundan getirmek istiyorum. Bu nedenle, sevgili Bilge, mutlak bir yalnızlığa mahkum edildim. (İnsanların kendilerini korumak için sonsuz düzenleri var. Durup dururken insanlara saldırdım ve onların korunma içgüdülerini geliştirdim.) Hiç kimseyi görmüyorum. Albay da artık benden çekiniyor. Ona bağırıyorum. (Bütün bunları yazarken hissediyorum ki, bu satırları okuyunca bana biraz acıyacaksın. Fakat bunlar yazı, sevgili Bilge; kötülüğüm, kelimelerin arasında kayboluyor.) Geçen sabah erkenden albayıma gittim. Bugün sabahtan akşama kadar radyo dinleyeceğiz, dedim. Bir süre sonra sıkıldı. (İnsandır elbette sıkılacak. Benim gibi bir canavar değil ki.) Bunun üzerine onu zayıf bulduğumu, benimle birlikte bulunmaya hakkı olmadığını yüzüne bağırdım. (Ben yalnız kalmalıyım. Başka çarem yok.) ... ~ O uz Atay,

539:Monty küçük tuvaletin kapısını kilitleyip, klozetin kapalı kapağının üstüne oturdu. Biri tuvalet kağıdı rulosunun takılı olduğu plastiğin üzerine, cehenneme kadar yolunuz var, yazmıştı. Kesinlikle diye düşündü o da. Ama senin de cehenneme kadar yolun var. Herkesin. Kapıdaki Fransız kadının, şarap içerek yemek yiyenlerin, siparişleri alan garsonların, hepinizin canı cehenneme. Bu kentin ve içindeki herkesin canı cehenneme. Sokak köşelerinde sırıtarak dilenen serserilerin, türbanlı Sihlerin, sarı taksileriyle birbiriyle yarışan yıkanmak bilmez Pakistanlıların da. Göğüs kıllarını alıp, memelerini büyüten Chelsea'li ibnelerin de. Hepsinin canı cehenneme. Aşırı pahalı meyvelerinden piramitler yapan Koreli manavların, onların plastik ambalajlara sarılı lale ve güllerinin de. Beşinci Cadde'de sahte Gucci satan beyaz cübbeli Nijeryalıların da. Brighton Sahili'nde küp şekerleri dişlerinin arasında tutarak çaylarını cam bardaklardan içen Rusların da. Hepsinin canları cehenneme. 47. Cadde'de elmas satan şapkalı, kirli gabardin takımlı, Mesih'in gelmesini beklerken sürekli para sayıp duran Yahudilerin de. Sokaklarda sürtenlerin, yaşlıların ve de spastiklerin de. Kendini beğenmiş, metrolarda sürekli gazete okuyan, kolonya sürünmüş Wall Street borsacılarının da. Hepsinin canı cehenneme. Washington Square Park'ta, bellerinden cüzdan zincirleri sarkan patenli punkçıların, her yere bayrak asan, otomobillerinin açık camlardan dinledikleri müziği bangır bangır herkese dinleten Porto Rikoluların da. Naylon eşofmanları ve St. Anthony madalyonlarıyla gezip, saçlarına durmadan briyantin süren Bensonhurst İtalyanlarının da. Enginarı Balducci'den, eşarbı Hermes'ten alan, büzük dudaklı, asık suratlı ev kadınlarının da. Asla pas vermeyi bilmeyen, savunma yapmayan, her turnikeye girişte bir adım fazladan atan varoş çocuklarının da. Babaları Tokyo'ya iş gezisine giderken mutfakta oturup esrar çeken okullu uyuşturucu müptelalarının da. Mavi giysileri içinde kabadayılık taslayarak dolaşan, kalın enseli, Krispy Kreme'e giderken bile kırmızı ışığı takmayan polislerin de. Knicks'in, Indiana'ya karşı oyunu nedeniyle Patrick Ewing'in, Charles Smith ve onun Chicago maçındaki başarısız uzaktan atışlarının, John Starks'ın Houston maçındaki korkunç şutlarının da canı cehenneme. Jordan'ı hiç yenemedikleri için cehennemin dibine kadar yolları var. Sürekli söylenip duran bücür Jakob Elinsky'nin de canı cehenneme. Hep sevgililerimin kıçlarına bakıp duran Frank Slattery'nin de canı cehenneme. Ben gidince özgürlüğünü ilan edecek Naturelle Rosariao'nun da canı cehenneme. Güvendiğim ama beni gammazlayan Kostya Novotyny'in de. Karanlık odasında film banyo edip duran babamın da. Karlar altında çürüyen annemin de. Bu kadar çabuk kurtulan İsa'nın da canı cehenneme. Çarmıhta yalnızca birkaç saat, cehennemde bir hafta sonu sonra melek ordusuyla eğlence. Bu şehrin ve içindeki her şeyin canı cehenneme. Astoria'daki tek katlı evlerden Park Avenue'daki dublekslere, Brownsville'deki projelerden, Soho'daki mağazalara, Bellevue Hastanesi'nden Alphabet City'deki meskenlere, Park Slope'un kahverengi taşlarına kadar her şeyin canı cehenneme. Bırakın Araplar her tarafı bombalasınlar, bırakın sular yükselsin ve bu fare delikleri yok olsun, depremler yıksın tüm bu yüksek binaları, alevler sarsın her yanı. Yaksın, yıksın, bitirsin. Ve senin de canın cehenneme Montygomery Brogan. Her şeyi mahveden asıl sensin. ~ David Benioff,

540:I governi democratici possono diventare violenti e anche crudeli in certi momenti di grande effervescenza e di pericolo, ma queste crisi saranno rare e passeggere. Quando penso alle piccole passioni degli uomini del nostro tempo […] non temo che essi troveranno fra i loro capi dei tiranni, ma piuttosto dei tutori. Credo, dunque, che la forma d'oppressione da cui sono minacciati i popoli democratici non rassomiglierà a quelle che l'hanno preceduta nel mondo, […] poiché le antiche parole dispotismo e tirannide non le convengono affatto. La cosa è nuova, bisogna tentare di definirla, poiché non è possibile indicarla con un nome. Se cerco di immaginarmi il nuovo aspetto che il dispotismo potrà avere nel mondo, vedo una folla innumerevole di uomini eguali, intenti solo a procurarsi piaceri piccoli e volgari, con i quali soddisfare i loro desideri. Ognuno di essi, tenendosi da parte, è quasi estraneo al destino di tutti gli altri: i suoi figli e i suoi amici formano per lui tutta la specie umana; quanto al rimanente dei suoi concittadini, egli è vicino ad essi, ma non li vede; li tocca ma non li sente affatto; vive in se stesso e per se stesso e, se gli resta ancora una famiglia, si può dire che non ha più patria. Al di sopra di essi si eleva un potere immenso e tutelare, che solo si incarica di assicurare i loro beni e di vegliare sulla loro sorte. È assoluto, particolareggiato, regolare, previdente e mite. Rassomiglierebbe all'autorità paterna se, come essa, avesse lo scopo di preparare gli uomini alla virilità, mentre cerca invece di fissarli irrevocabilmente all'infanzia; ama che i cittadini si divertano, purché non pensino che a divertirsi. Lavora volentieri al loro benessere, ma vuole esserne l'unico agente e regolatore; provvede alla loro sicurezza e ad assicurare i loro bisogni, facilita i loro piaceri, tratta i loro principali affari, dirige le loro industrie, regola le loro successioni, divide le loro eredità; non potrebbe esso togliere interamente loro la fatica di pensare e la pena di vivere? Così ogni giorno esso rende meno necessario e più raro l'uso del libero arbitrio, restringe l'azione della volontà in più piccolo spazio e toglie a poco a poco a ogni cittadino perfino l'uso di se stesso. L'eguaglianza ha preparato gli uomini a tutte queste cose, li ha disposti a sopportarle e spesso anche considerarle come un beneficio. Così, […] il sovrano estende il suo braccio sull'intera società; ne copre la superficie con una rete di piccole regole complicate, minuziose ed uniformi, attraverso le quali anche gli spiriti più originali e vigorosi non saprebbero come mettersi in luce e sollevarsi sopra la massa; esso non spezza le volontà, ma le infiacchisce, le piega e le dirige; raramente costringe ad agire, ma si sforza continuamente di impedire che si agisca; non distrugge, ma impedisce di creare; non tiranneggia direttamente, ma ostacola, comprime, snerva, estingue, riducendo infine la nazione a non essere altro che una mandria di animali timidi ed industriosi, della quale il governo è il pastore. Ho sempre creduto che questa specie di servitù regolata e tranquilla, che ho descritto, possa combinarsi meglio di quanto si immagini con qualcuna delle forme esteriori della libertà e che non sia impossibile che essa si stabilisca anche all'ombra della sovranità del popolo. […] In questo sistema il cittadino esce un momento dalla dipendenza per eleggere il padrone e subito dopo vi rientra. ~ Alexis de Tocqueville,

541:Bazen öyle dakikalar oluyor ki tek başıma kalmaktan, tek başıma hüzünlenip tek başıma kesintisiz kederlenmekten mutlu oluyorum ve böyle hallerim gitgide sıklaşıyor artık. Hatıralarımın açıklanamayan bir yanı var, beni dizginsizce çekiyor, öyle güçlü çekiyor ki birkaç saat çevremdeki her şeye karşı duygusuz kalıp her şeyi, gerçek her şeyi unutuyorum. Ve bugün yaşadığım her şey, acı olsun, kederli olsun, tatlı olsun, her şey bana geçmişimdeki benzer bir şeyi, genellikle de çocukluğumda, çocukluğumun altın çağlarında olan bir şeyi hatırlatıyor. Ama bu tür anlardan sonra fenalaşıyorum. Biraz güçsüzleşiyorum, hayalperestliğim yıpratıyor beni, sağlığım da zaten gitgide kötüleşiyor. Ama bugün sonbaharda az bulunan türden daha aydınlık, açık, parlak bir sabah var, beni canlandırdı ve mutlulukla karşıladım onu. Demek, sonbahar oldu artık! Köydeyken sonbaharı ne çok severdim! Daha küçücük çocuktum, ama o zaman da birçok şey hissederdim. Sonbahar akşamını sabahından daha çok severdim. Evimizden iki adım ötede, dağın kıyısında, göl vardı. Bu göl –şimdi gözlerimin önüne geliyor– bu göl öyle büyük, öyle aydınlık, öyle temizdi ki, kristal gibiydi! Bazen, eğer sessiz bir akşamsa göl sakin olurdu; kıyıya toplanmış köylerde kıpırtı olmazdı, su dümdüz dururdu, ayna gibi. Aydınlık! Soğuk! Otun üzerine çiy düşer, kıyıdaki izbelerde mumlar yanar, sürü toplanır; bu sırada ben de sessizce evden kaçar, gölüme bakmaya giderdim ve oturup seyrederdim, bazen. Suyun kıyısındaki balıkçılar çalı çırpı toplayıp yakardı ve ışık suyun üzerinde uzaklara uzanırdı. Gök çok soğuk, mavi ve kızıl, alevli kuşaklarla çevrelenmiş olurdu ve bu kuşaklar gitgide daha soluk renge kayardı; ay çıkardı; havada öyle bir sessizlik olurdu ki, ürken bir küçük kuş kanat çırptı mı, bir kamış hafif rüzgârdan sallandı mı, bir balık suda süzüldü mü; hepsi, hepsi duyulurdu. Mavi suyun üzerinde beyaz, ince, saydam bir sis yükselir, uzaklar kararır; her şey sanki gömülür dumana, yakınlarda da her şeyin hatları belirginleşmiş, sanki kalemle çizilmiş gibi olur... kayık, kıyı, adalar; savrulmuş, kıyının kenarında unutulmuş bir fıçı, hafif hafif salınır suda, salkımsöğüt sarı yapraklarını kamışlara döker, geç kalmış bir martı havalanır, dalar soğuk suya, sonra yine kanat çırpar ve kaybolur siste. Seyrettim, dinledim; mucizevi bir iyilik halindeydim! Üstelik bebektim, çocuktum daha!.. Sonbaharı öyle severdim ki ekinlerin artık toplandığı, bütün işlerin sona erdiği, klübelerde toplanmaların başladığı, herkesin artık kışı beklediği o sonbahar sonunu. O zaman etraf daha da karamsar olurdu, gök bulutlarla kaplanır, sarı yapraklar çıplak ormanın kıyılarındaki patikalara toplanırdı, orman da –özellikle de akşamleyin, nemli bir sis çöktüğü ve köyler sisin içinde devler gibi, çirkin, korkunç hayaller gibi görünüp kaybolduğu zaman– mavileşir, kararırdı. Yürürken geç kalırdım bazen, diğerlerinden geri kalır, tek başıma yürürdüm, sonra da korkup acele ederdim! Yaprak gibi titrerdim; böyle giderken ya şu kovuktan korkunç biri çıkarsa, diye düşünürdüm; bu arada rüzgâr esip gelir ormandan, uğuldar, kükrer, acıklı bir şekilde inler, cılız dallardan yığın yığın yaprak koparır, havada döndürür onları ve arkalarından uzun, geniş, gürültücü bir sürü, yürek parçalayıcı vahşi bir çığlıkla, bir kuş sürüsü sökün eder, gök kararır ve hepsini örter. Korkunç olur ortalık, bu sırada –sanki birini duymuş gibi– bir ses, sanki birisi fısıldar: “Koş, koş, çocuk, geç kalma; korkunç bir şey olacak az sonra, koş, çocuk!” – korku düşer kalbime ve nefesim alev almış gibi koşarım, koşarım. Koşarak, nefes nefese varırım ev ~ Anonymous,

542:Sevilebilmek için hayatını riske atmak gerektiğini düşündü. ... Annecik ciddi bir ses tonuyla "Sanat asla mutluluktan doğmaz" dedi. ... ...ve çocuk bir resmin, bir heykelin veya hikayenin, sevilen birinin yerini alabileceğini sanacak kadar aptal. ... ...bu yüzden eğer bunu okumanın sizi kurtaracağını sanıyorsanız... Herhangi bir şeyin sizi kurtaracağını sanıyorsanız... ... ...Bence annesi ölene dek bir erkeğin hayatındaki diğer kadıınların hiçbiri metres olmaktan öteye geçemez. ... ...Tamamlayamadığım şeylerle dolu hayatımda, bir tamamlanmamış olay daha. ... Hayatımın, Zen Budizmi öğrencilerine meditasyon yapmaları için ödev olarak verilen ve mantıksal çözümü olmayan problemlerden hiçbir farkı yok. ... Radyoda, duran aracın polise bildirildiği söylendi. Annecik radyonun sesini köledi. "Kahretsin" dedi. "Lütfen bizden bahsetmediklerini söyle bana." "Metalik sarı bir Duster'dan söz ediyorlar" dedi çocuk. "Bu bizim arabamız." Annecik, "Bu senin ne kadar az şey bildiğini gösteriyor" dedi. Kendi kapısını açtı ve çocuğa sürücü tarafına geçip arabadan inmesini söyledi. Yanlarından hızla geçen araçları kontrol etti. Ve, "Bu bizim arabamız değil" dedi. ... "Dünyayı parçalara ayırdık" diyor, "ama parçalarla ne yapacağımızı bilemiyoruz..." ... "Vaktimizin çoğunu başkalarının yarattığı şeyleri yargılayarak geçirdiğimizden, kendimiz hiçbir şey yaratamadık." ... ...hissettiğimden daha zavallı bir şey görmek iyi geliyor. ... Her bağımlılık aynı sorunu çözmek için bulunmuş bir yöntemdir, dedi. Uyuşturucular, obezite, alkol veya seks, huzuru bulmak için kullanılan farklı farklı yöntemlerdi. Bildiklerimizden kaçmak için. Eğitimimizden. Elmayı ısırmış olmaktan. ... İnsanlar dünyanın güvenli ve düzenli bir yer olması için yıllarca çalışırlardı. Ama hiç kimse bunun ne kadar sıkıcı olabileceğinin farkında değildi. Bütün dünyanın parsellendiğini, hız limitleri konduğunu, bölümlere ayrıldığını, vergilendirildiğini ve düzenlendiğini, bütün insanların sınavlardan geçirildiğini, fişlendiğini, nerede oturduğunun ne yaptığının kaydının yapıldığını düşünün. Hiç kimseye macera yaşayacak bir alan kalmadı, satın alınabilenler hariç. Lunaparka gitmek, Film izlemek gibi. Ama yine de bunlar sahte heyecanlardı. Dinozorların çocukları yemeyeceğini bilirsiniz. Büyük bir sahte afetin olma şansı bile oy çoğunluğuyla ortadan kaldırıldı. Gerçek afet veya risk ihtimali olmadığından, Gerçek kurtuluş şansı da ortadan kalkmış oldu. Gerçek mutluluk yok. Gerçek heyecan yok. Eğlence, keşif, buluş yok. Bizi koruyan kanunlar aslında bizi can sıkıntısına mahkum etmekten başka bir işe yaramazlar. Gerçek karmaşaya ulaşamadığımız sürece, asla gerçekten huzurlu olamayacağız. Her şey berbat bir hal almadığı sürece yoluna da girmeyecek. Bunlar Anneciğin ona anlattığı şeylerdi. "Keşfedilmemiş tek alan, elle tutulamayanların dünyasıdır. Bunun dışındaki her şey çok sıkı örülmüştür" derdi. Çok fazla kanunun içinde hapsolmuş durumdayız. Elle tutulamayanlar derken interneti, filmleri, müziği, hikayeleri, sanatı, dedikoduları, bilgisayar programlarını, yani gerçek olmayan her şeyi kastediyordu. Sanal gerçeklikten bahsediyordu. Yalandan inanılan şeylerden. Kültürden. Gerçekdışı şeyler, gerçeklikten daha güçlüdür. Çünkü sadece elle tutulamayan fikirler, mefhumlar, inanışlar ve fanteziler kalır. Taşlar ufalanır. Ağaçlar çürür. İnsanlar da maalesef ölürler. Fakat bir düşünce, bir rüya, bir efsane gibi aslında son derece kırılgan şeyler yaşarlar da yaşarlar. ... "...Beni mahkum etmeniz çok gereksizdi. Bürokrasiniz ve kanunlarımız dünyayı temiz ve güvenli bir toplama kampına çevirdi" diye b ~ Chuck Palahniuk,

543:E-commerce e tv digitale, parte la sfida Ue dei tablet senza frontiere L’Europa vuole creare un mercato unico del web, ma finora chi ha un abbonamento per film e partite di calcio non può usarlo su smartphone e computer se si trova all’estero Marco Zatterin | 801 parole Il nemico si chiama «geoblocking» e colpisce un consumatore europeo su due. Gli appassionati di calcio, ad esempio. Succede a chi ha comprato un abbonamento per vedere le partite della squadra del cuore sul tablet, perché vuol essere sicuro di non perdere neanche un match, ovunque si trovi. Ha firmato un contratto con l’operatore nazionale e lo ha pagato con la gioia delle grandi occasioni. Poi, un giorno, decide di regalarsi un viaggio all’estero, convinto che i suoi campioni lo seguiranno. Invece no. Appena passato il confine, la sua tavoletta diventa «straniera» e il servizio inaccessibile. Inutile aver pagato, inutile arrabbiarsi. I diritti finiscono con la frontiera nazionale, sono bloccati dalla geografia. Dal «geoblocking», per l’appunto. Il danno per i consumatori «E’ un male per i consumatori e non aiuta lo sviluppo dell’industria», tuona Andrus Ansip, ex premier estone, responsabile Ue per tutto ciò che è digitale. Bruxelles vorrebbe che il mercato comunitario - dove circolano liberamente cittadini, merci e capitali - fosse un terreno di gioco senza limitazioni ingiustificate anche per il digitale. Se lo immagina come gli Usa, dove Internet e telefonia non cambiano se si è a New York o San Francisco. Da noi i navigatori del web sono 315 milioni, ma solo il 4% dell’offerta di beni e servizi è transfrontaliera. Comandano i mercati nazionali. Se così non fosse, si avrebbero 415 miliardi di affari in più. Il che conviene a tutti. Il progetto di Bruxelles La Commissione si dà cinque anni per creare un «mercato unico digitale» e riformare tutto, dagli acquisti «on line» alle telefonate. Il primo problema che si pone è quello dei diritti. Riguarda la televisione «on demand», quella che si può ordinare lì per lì col telecomando, come il calcio, «il settore più complesso da affrontare». Ogni emittente acquista i diritti della singola serie tv o di un campionato puntando a una fetta precisa di continente. Al contempo, si protegge per evitare che la regola venga violata e «geoblocca». Anche se il limite viene aggirato grazie a furbizie informatiche semplici come Anonymox che cambia la nazionalità dell’indirizzo Internet. Bruxelles propone di aprire il mercato rivedendo le regole del diritto d’autore, ferme al 2001, anno in cui la «tv on demand» era quasi fantascienza. Suggerisce di elaborare schemi in grado di attraversare le frontiere nel rispetto di creativi e produttori. Si tratta di studiare un meccanismo perché ovunque in Europa si possa accedere a qualunque contenitore digitale pagando il giusto. «Si amplia la platea e si scoraggia la pirateria», assicurano alla Commissione. Dove si ammette che il caso pesa di più per le emittenti di lingua inglese che italiana, data l’audience potenziale. Ma che, questo, non modifica l’esigenza. Il «geoblocking» riguarda molti siti commerciali. In Belgio, per esempio, è impossibile comprare un computer dal sito francese di una grande marca che ha un frutto come simbolo: si viene reindirizzati alla pagina bruxellese; la geografia blocca l’acquisto e limita la scelta. Se invece si affitta un’auto in Spagna, ci sono possibilità che - letto l’indirizzo di provenienza del contatto - la stessa vettura costi di più per un tedesco piuttosto che per uno sloveno. In questo caso, la geografia penalizza. In generale, il 52% tutte le esigenze di acquisti transfrontalieri non viene esaudito in un altro paese. «Meno clienti, meno incassi», sottolinea Ansip. Il freno all’e-commerce Lo shopping online viene frenato pure dalla posta. Il 57% dei cittadini dice che il prezzo della spedizione è la ragion per cui non comprano all’estero. Colpa del mercato che non ~ Anonymous,

544:Bu köylü kısmı iyilik bilmez. Netsen neylesen faydasız. Onlar için paralan, rezil ol, köylümün bir tekinin kılma hile gelmesin diye çırpın, canını ver uğurlarına, bana mısın demezler. Azıcık açık yerini görmesinler, aç kurt gibi üstüne aldırırlar. Bunların düşük yerini buldun muydu yükleneceksin. Gözünün yaşına bakmayacaksın. Tüm suç hükümette. Hükümet yüz veriyor bunlara. Kimse değil, hükümet. Tutmuş bir de bunlara oy verdirip hükümet kurduruyor. Hükümeti bunlar yapıyormuş! Teh! Tuzlayım da kokma! Bak hele, şu uyuz Mahmudun kurduğu hükümete! Bak hele, nasıl da dediğini, istediğini yapıyorlar Uyuz Mahmudun! Seçim zamanı gelince de - yanlarından geçilmez. İki gün kapısına varıp yalvaracaksın da, öyle verecek oyunu. Bunlar oy verince ne oluyor ki? Canım bu hükümetin işi iş değil. Yanlış işler yapıyor. Bunlar kim, hükümet kim arkadaş! Anlatamazsın. Satamazsın ki, bunlar üç keçiyi sayamazlar. Güdemezler. Hep bunlar o İsmetin başının altından çıktı. Bir kocaman, atadan dededen gelme Muhtar bile, benden yana olsunlar diye onlara yüzsuyu döküyor. Ellerinden gelse, muhtarlık yapacak başka birisini bulsalar, vallahi de billahi de çeker oylarını başkasına verirler. Sümüklü Öksüze bile verirler de onu Muhtar yaparlar. Amma hükümet adamını ağırlayacak evinde yatıracak, ona güzel sözler edecek kimse yok köyde Hele bulsunlar birisini. Kaldırır atıverirler soydan muhtarlarını şuraya. Ve de bir daha yüzümüze bakmazlar. Bu İsmetin çıkardığı bu iş olmasaydı, Taşbaşoğlu böyle ayrı baş çekebilir miydi? Hep onun yüzünden. Bir daha da hükümet yüzü görebilir misin İsmet! Başımıza çıkardıklarından bir tek oy alabilir misin İsmet! Benim şu kara canım sağ iken sana zırnık oy verdirmem. Kendi düşen ağlamaz. Sen yaptın, sen çek! Bizi bu belâya koşan sensin. Bak bakalım, şu başımıza adam diye çıkardığın, muhtarlığa karıştırdığın, oy sahibi yapıp da sözüm ona hükümeti ellerine verdiğin ayağı yalınlar, sana bir tek oy veriyorlar mı? Aaaah İsmet! Sende de azıcık akıl varsa, ben şu bıyıklarımı keserim. Paşa olmuşsun, Cumhurbaşkanı olmuşsun ya, boşuna. Adam hiç elindeki düğümü, durup dururken, götürüp de kendi ayağına düğümler mi? Yaşın da geldi geçti derler. Bir daha, enseyin kökünü görürsün de Cumhurbaşkanlığım göremezsin. Taşbaşoğlunu başıma adam diye çıkardın mı, çıkarmadın mı, ölsem yitsem de, seni babamdan çok sevsem de, senden yana olamam arkadaş! Koca Cumhurbaşkanlığını, durup dururken, iki yalınayağın oyuyla başkasına veren, koskoca bir milleti idare edemez. Koca bir Paşalığı başkasına verene ben akıllı diyemem, arkadaş, isterse ünün Firengistanı tutsun. Çok büyük siyasetçi ol! Sen bir işe yaramazsın, arkadaş! Sana da hiç bir vakit benim gönlüm doğrulmaz, arkadaş! Belli bil. Bu işi yaparken adam hiç yanma yönüne, sadıkana muhtarlarına sormaz mı? Bu millet beni ister mi istemez mi, demez mi? Az daha senin yüzünden perişan olup, köye rezil oluyorduk. Bereket ki hemen karşıya geçtik. Hükümet nerde, millet orda. Sen bunu bilmez misin? Bilmezsen, öğrendin işte arkadaş! Öğrendin ya,iş işten geçti. Taşlar alıp kara bağrın döğersin şimdi ya, devlet dediğin bir kuştur, elinden bir boşanır kaçarsa, bir daha tutamazsın arkadaş! Şimdi de tutacağım diye çırpın dur. Çırpın ha çırpın. Bir daha koklatırlar mı adama. Tüm millet seninle olsa, iki baldırıçıplağın oyuyla, bir daha Reisi cumhurluğu sana kaptırırlar mı? Taşbaşoğlu adamı ne bilir, iti ne bilir? Onu sen adam edip karşıma diktin ya, ben onun oyunu bile sana verdirmem. Bunu böylece bile de, dövünesin. Aaaah İsmet aaah! Senin zamanında olsaydı... Seni ne yapmalı bilmem ki... Belânı buldun ya, bize de mazarratın dokundu. Bir uyuz dananın kırk köye mazarratı çok olur arkadaş! Belli bil. Yemek yemeden, soyunmadan yatağa girdi. Hınçlıydı. Uzun zaman gözleri gökyüzündeki yıldızlarda İsmet Paşayı, yaptığı kötü işleri düşündü. Kafası bu işleri, bu İsmet Paşanın işlerini bir türlü almıyordu. En sonunda şu sonuca vardı ki insan kocayınca böyle olur. ~ Ya ar Kemal,

545:İNANALIM SOĞUK MEVSİMİN BAŞLANGICINA ve bu benim yalnız bir kadın soğuk bir mevsimin eşiğinde, yeryüzünün kirlenmiş varlığını anlamanın başlangıcında ve gökyüzünün yalın ve hüzünlü umutsuzluğu ve bu beton ellerin güçsüzlüğü zaman geçti zaman geçti ve saat dört kez çaldı dört kez çaldı bugün aralık ayının yirmi biridir ben mevsimlerin gizini biliyorum ve anların sözlerini anlıyorum kurtarıcı mezarda uyumuştur ve toprak, ağırlayan toprak, dinginliğe bir belirtidir. zaman akıp geçti ve saat dört kez çaldı sokakta rüzgâr esiyor sokakta rüzgâr esiyor ve ben çiçeklerin çiftleşmesini düşünüyorum cılız, kansız saplarıyla goncaları, ve bu veremli yorgun zamanı ve bir adam ıslak ağaçların yanından geçiyor damarlarının mavi urganı ölü yılanlar gibi boynunun iki yanından yukarı süzülmüştür ve allak bullak şakaklarında o kanlı heceyi yineliyorlar -selam -selam ve ben çiçeklerin çiftleşmesini düşünüyorum soğuk bir mevsimin eşiğinde aynaların ağıtı topluluğunda ve uçuk renkli deneyimlerin yaslı toplantısında ve suskunluğun bilgisiyle döllenmiş bu günbatımında gitmekte olan o kimseye böyle dayançlı ağır başıboş nasıl dur emri verilebilir. o adama nasıl diri olmadığı söylenebilir, hiçbir zaman diri olmadığı. sokakta rüzgâr esiyor inzivanın tekil kargaları sıkıntının yaşlı bahçelerinde dönüyorlar ve merdivenin boyu ne kadar kısa onlar bir yüreğin tüm saflığını kendileriyle masallar sarayına götürdüler ve şimdi artık nasıl birisi dansa kalkacak ve çocukluk saçlarını akan sulara dökecek ve sonunda koparıp kokladığı elmayı ayakları altında ezecek? sevgili, ey biricik sevgili ne de çok kara bulut var güneşin konukluğunu bekleyen. uçuş düşlediğin bir yolda bir gün o kuş belirdi sanki yeşil hayal çizgilerindendi esintinin şehvetinde soluyan taze yapraklar sanki pencerenin lekesiz belleğinde yanan o mor yalaz lambanın masum düşüncesinden başka bir şey değildi. sokakta rüzgâr esiyor bu yıkımın başlangıcıdır senin ellerinin yıkıldığı gün de rüzgâr esiyordu sevgili yıldızlar kartondan yapılı sevgili yıldızlar gökyüzünde, yalan esmeye başlayınca artık yenik peygamberlerin surelerine nasıl sığınılabilir? biz binlerce bin yıllık ölüler gibi birbirimize varırız ve o zaman güneş cesetlerimizin boşa gitmişliğini yargılayacak. ben üşüyorum ben üşüyorum ve sanki hiçbir zaman ısınmayacağım sevgili, ey biricik sevgili, "o şarap meğer kaç yıllıkmış?" bak burada zaman nasıl da ağır ve balıklar nasıl da benim etlerimi kemiriyorlar neden beni hep deniz diplerinde tutuyorsun? ben üşüyorum ve sedef küpelerden nefret ediyorum ben üşüyorum ve biliyorum yabanıl bir gelinciğin tüm kızıl evhamlarından birkaç damla kandan başka hiçbir şey arda kalmayacak. çizgileri bırakacağım sayı saymasını da bırakacağım ve sınırlı geometrik biçimler arasından enginin duyumsal düzlemlerine sığınacağım ben çıplağım, çıplağım, çıplak sevgi sözcükleri arasındaki duraksamalar gibi çıplak ve aşktandır tüm yaralarım benim aşktan, aşktan, aşktan. ben bu başıboş adayı okyanusun devriminden geçirmişim ve dağ patlamasından. ve paramparça olmak o birleşik varlığın giziydi en değersiz zerresinden güneş doğdu. selam ey masum gece! selam ey gece, ey çöl kurtlarının gözlerini inanın ve güvenin kemiksi oyluklarına dönüştüren! ve senin pınarının kıyısında, söğütlerin ruhları baltaların sevecen ruhlarını kokluyorlar ben düşüncelerin, sözlerin ve seslerin aldırmazlık dünyasından geliyorum ve bu dünya yılan yuvasına benziyor ve bu dünya öyle insanların ayak sesleriyle doludur ki seni öpüyorken kafalarında seni asacakları urganı örüyorlar.... sayfa 83-95 ~ Forough Farrokhzad,

   48 Poetry
   23 Integral Yoga
   12 Yoga
   11 Occultism
   11 Christianity
   9 Psychology
   7 Fiction
   5 Mythology
   3 Philsophy
   3 Philosophy
   2 Mysticism
   2 Hinduism


   19 William Wordsworth
   14 Sri Aurobindo
   12 Sri Ramakrishna
   12 Nolini Kanta Gupta
   11 Saint Augustine of Hippo
   9 John Keats
   5 The Mother
   5 Joseph Campbell
   4 H P Lovecraft
   4 Carl Jung
   4 Aleister Crowley
   3 Ralph Waldo Emerson
   3 Percy Bysshe Shelley
   3 James George Frazer
   3 Friedrich Schiller
   2 Walt Whitman
   2 Vyasa
   2 Sri Ramana Maharshi
   2 Satprem
   2 Plato
   2 George Van Vrekhem


   19 Wordsworth - Poems
   12 The Gospel of Sri Ramakrishna
   11 City of God
   9 Keats - Poems
   5 The Hero with a Thousand Faces
   4 The Divine Comedy
   4 Lovecraft - Poems
   4 Essays On The Gita
   4 Collected Works of Nolini Kanta Gupta - Vol 02
   3 The Golden Bough
   3 Shelley - Poems
   3 Schiller - Poems
   3 Mysterium Coniunctionis
   3 Magick Without Tears
   3 Hymns to the Mystic Fire
   3 Emerson - Poems
   2 Whitman - Poems
   2 Vishnu Purana
   2 Vedic and Philological Studies
   2 The Life Divine
   2 Preparing for the Miraculous
   2 Collected Works of Nolini Kanta Gupta - Vol 07
   2 Collected Works of Nolini Kanta Gupta - Vol 06
   2 Collected Works of Nolini Kanta Gupta - Vol 04
   2 A Garden of Pomegranates - An Outline of the Qabalah

0.00 - INTRODUCTION, #The Gospel of Sri Ramakrishna, #Sri Ramakrishna, #Hinduism    In the twelve Siva temples are installed the emblems of the Great God of renunciation in His various aspects, worshipped daily with proper rites. Siva requires few articles of worship. White flowers and bel-leaves and a little Ganges water offered with devotion are enough to satisfy the Benign Deity and win from Him the boon of liberation.    --- RADHAKANTA   --    And, indeed, he soon discovered what a strange Goddess he had chosen to serve. He became gradually enmeshed in the web of Her all-pervading presence. To the ignorant She is, to be sure, the image of destruction; but he found in Her the Benign, all-loving Mother. Her neck is encircled with a garland of heads, and Her waist with a girdle of human arms, and two of Her hands hold weapons of death, and Her eyes dart a glance of fire; but, strangely enough, Ramakrishna felt in Her breath the soothing touch of tender love and saw in Her the Seed of Immortality. She stands on the bosom of Her Consort, Siva; it is because She is the Sakti, the Power, inseparable from the Absolute. She is surrounded by jackals and other unholy creatures, the denizens of the cremation ground. But is not the Ultimate Reality above holiness and unholiness? She appears to be reeling under the spell of wine. But who would create this mad world unless under the influence of a divine drunkenness? She is the highest symbol of all the forces of nature, the synthesis of their antinomies, the Ultimate Divine in the form of woman. She now became to Sri Ramakrishna the only Reality, and the world became an unsubstantial shadow. Into Her worship he poured his soul. Before him She stood as the transparent portal to the shrine of Ineffable Reality.    The worship in the temple intensified Sri Ramakrishna's yearning for a living vision of the Mother of the Universe. He began to spend in meditation the time not actually employed in the temple service; and for this purpose he selected an extremely solitary place. A deep jungle, thick with underbrush and prickly plants, lay to the north of the temples. Used at one time as a burial ground, it was shunned by people even during the day-time for fear of ghosts. There Sri Ramakrishna began to spend the whole night in meditation, returning to his room only in the morning with eyes swollen as though from much weeping. While meditating, he would lay aside his cloth and his brahminical thread. Explaining this strange conduct, he once said to Hriday: "Don't you know that when one thinks of God one should be freed from all ties? From our very birth we have the eight fetters of hatred, shame, lineage, pride of good conduct, fear, secretiveness, caste, and grief. The sacred thread reminds me that I am a brahmin and therefore superior to all. When calling on the Mother one has to set aside all such ideas." Hriday thought his uncle was becoming insane.   --    Totapuri had no idea of the struggles of ordinary men in the toils of passion and desire. Having maintained all through life the guilelessness of a child, he laughed at the idea of a man's being led astray by the senses. He was convinced that the world was maya and had only to be denounced to vanish for ever. A born non-dualist, he had no faith in a Personal God. He did not believe in the terrible aspect of Kali, much less in Her Benign aspect. Music and the chanting of God's holy name were to him only so much nonsense. He ridiculed the spending of emotion on the worship of a Personal God.    --- KALI AND MAYA    Sri Ramakrishna, on the other hand, though fully aware, like his guru, that the world is an illusory appearance, instead of slighting maya, like an orthodox monist, acknowledged its power in the relative life. He was all love and reverence for maya, perceiving in it a mysterious and majestic expression of Divinity. To him maya itself was God, for everything was God. It was one of the faces of Brahman. What he had realized on the heights of the transcendental plane, he also found here below, everywhere about him, under the mysterious garb of names and forms. And this garb was a perfectly transparent sheath, through which he recognized the glory of the Divine Immanence. Maya, the mighty weaver of the garb, is none other than Kali, the Divine Mother. She is the primordial Divine Energy, Sakti, and She can no more be distinguished from the Supreme Brahman than can the power of burning be distinguished from fire. She projects the world and again withdraws it. She spins it as the spider spins its web. She is the Mother of the Universe, identical with the Brahman of Vedanta, and with the Atman of Yoga. As eternal Lawgiver, She makes and unmakes laws; it is by Her imperious will that karma yields its fruit. She ensnares men with illusion and again releases them from bondage with a look of Her Benign eyes. She is the supreme Mistress of the cosmic play, and all objects, animate and inanimate, dance by Her will. Even those who realize the Absolute in nirvikalpa samadhi are under Her jurisdiction as long as they still live on the relative plane.    Thus, after nirvikalpa samadhi, Sri Ramakrishna realized maya in an altogether new role. The binding aspect of Kali vanished from before his vision. She no longer obscured his understanding. The world became the glorious manifestation of the Divine Mother. Maya became Brahman. The Transcendental Itself broke through the Immanent. Sri Ramakrishna discovered that maya operates in the relative world in two ways, and he termed these "avidyamaya" and "vidyamaya". Avidyamaya represents the dark forces of creation: sensuous desires, evil passions, greed, lust, cruelty, and so on. It sustains the world system on the lower planes. It is responsible for the round of man's birth and death. It must be fought and vanquished. But vidyamaya is the higher force of creation: the spiritual virtues, the enlightening qualities, kindness, purity, love, devotion. Vidyamaya elevates man to the higher planes of consciousness. With the help of vidyamaya the devotee rids himself of avidyamaya; he then becomes mayatita, free of maya. The two aspects of maya are the two forces of creation, the two powers of Kali; and She stands beyond them both. She is like the effulgent sun, bringing into existence and shining through and standing behind the clouds of different colours and shapes, conjuring up wonderful forms in the blue autumn heaven.

01.02 - Sri Aurobindo - Ahana and Other Poems, #Collected Works of Nolini Kanta Gupta - Vol 02, #Nolini Kanta Gupta, #Integral Yoga    To humanise the Divine, that is what we all wish to do; for the Divine is too lofty for us and we cannot look full into his face. We cry and supplicate to Rudra, "O dire Lord, show us that other form of thine that is Benign and humane". All earthly imageries we lavish upon the Divine so that he may appear to us not as something far and distant and foreign, but, quite near, among us, as one of us. We take recourse to human symbolism often, because we wish to palliate or hide the rigours of a supreme experience, not because we have no adequate terms for it. The same human or earthly terms could be used differently if we had a different consciousness. Thus the Vedic Rishis sought not to humanise the Divine, their purpose was rather to divinise the human. And their allegorical language, although rich in terrestrial figures, does not carry the impress and atmosphere of mere humanity and earthliness. For in reality the symbol is not merely the symbol. It is mere symbol in regard to the truth so long as we take our stand on the lower plane when we have to look at the truth through the symbol; but if we view it from the higher plane, from truth itself, it is no longer mere symbol but the very truth bodied forth. Whatever there is of symbolism on earth and its beauties, in sense and its enjoyments, is then transfigured into the expression of the truth, of the divinity itself. We then no longer speak in human language but in the language of the gods.    We have been speaking of philosophy and the philosophic manner. But what are the exact implications of the words, let us ask again. They mean nothing more and nothing lessthan the force of thought and the mass of thought content. After all, that seems to be almost the whole difference between the past and the present human consciousness in so far at least as it has found expression in poetry. That element, we wish to point out, is precisely what the old-world poets lacked or did not care to possess or express or stress. A poet meant above all, if not all in all, emotion, passion, sensuousness, sensibility, nervous enthusiasm and imagination and fancy: remember the classic definition given by Shakespeare of the poet

0.10 - Letters to a Young Captain, #Some Answers From The Mother, #The Mother, #Integral Yoga   But the Benign influence of Sri Krishna's political genius   Sri Aurobindo is my refuge.

0 1972-03-29a, #Agenda Vol 13, #The Mother, #Integral Yoga    In your reply to the Swedish magazine, you emphasize, The major obstacle to tolerance is not agnosticism but Manichaeism. That is also why religions will never be able to unite humanity, because they have remained Manichaean in their principle, because they are founded on morality, on a sense of good and evil, necessarily varying from one country to the next. Religions will not reconcile men with one another any more than they have reconciled men with themselves, or reconciled their aspiration to be with their need for action and for the same reasons, for in both cases they have dug an abyss between an ideal good, a being they have relegated to heaven, and an evil, a becoming, which reigns supreme in a world where all is vanity. I would like to quote here a passage from Sri Aurobindos Essays on the Gita which throws a clear light on the problem: To put away the responsibility for all that seems to us evil or terrible on the shoulders of a semi-omnipotent Devil, or to put it aside as part of Nature, making an unbridgeable opposition between world-nature and God-Nature, as if Nature were independent of God, or to throw the responsibility on man and his sins, as if he had a preponderant voice in the making of this world or could create anything against the will of God, are clumsily comfortable devices in which the religious thought of India has never taken refuge. We have to look courageously in the face of the reality and see that it is God and none else who has made this world in his being and that so he has made it. We have to see that Nature devouring her children, Time eating up the lives of creatures, Death universal and ineluctable and the violence of the Rudra forces in man and Nature are also the supreme Godhead in one of his cosmic figures. We have to see that God the bountiful and prodigal creator, God the helpful, strong and Benignant preserver is also God the devourer and destroyer. The torment of the couch of pain and evil on which we are racked is his touch as much as happiness and sweetness and pleasure. It is only when we see with the eye of the complete union and feel this truth in the depths of our being that we can entirely discover behind that mask too the calm and beautiful face of the all-blissful Godhead and in this touch that tests our imperfection the touch of the friend and builder of the spirit in man. The discords of the worlds are Gods discords and it is only by accepting and proceeding through them that we can arrive at the greater concords of his supreme harmony.2 I believe that the characters of your books would not be seeking sacrifice and death so intensely if they did not feel the side of light and joy behind the mask of darkness in which they so passionately lose themselves.    Sri Aurobindo has constantly stressed that, through progressive evolutionary cycles, humanity must go beyond the purely ethical and religious stage, just as it must go beyond the infrarational and rational stage, in order to reach a new spiritual and suprarational ageotherwise we will simply remain doomed to the upheavals, conflicts and bloody sacrifices that shake our times, for living according to a code of morality is always a tragedy, as one of the characters in Hope notes.

04.06 - To the Heights VI (Maheshwari), #Collected Works of Nolini Kanta Gupta - Vol 02, #Nolini Kanta Gupta, #Integral Yoga    Sheds, equal and unruffled, her Benign compassion on obscure mortals,    Draws them infallibly ever nearer to her through the rolling ages

04.18 - To the Heights-XVIII, #Collected Works of Nolini Kanta Gupta - Vol 02, #Nolini Kanta Gupta, #Integral Yoga    And keepest thy unruffled and unabated Benignity-    On thy lips is the smile of eternal and infinite Grace,

04.28 - To the Heights-XXVIII, #Collected Works of Nolini Kanta Gupta - Vol 02, #Nolini Kanta Gupta, #Integral Yoga    Oh, the radiant sisterhood of the Benign Graces    who distil upon my earth the Lord's love-laden smile.

06.01 - The Word of Fate, #Savitri, #Sri Aurobindo, #Integral Yoga   Then let the speech Benign of griefless spheres   Confirm this bli the conjunction of two stars   --   It offers its severe Benignancies   Of work and thought and measured grave delight

100.00 - Synergy, #Synergetics - Explorations in the Geometry of Thinking, #R Buckminster Fuller, #Science   study of animal reflexes and proclivities has disclosed reliable Benign behaviors to   be predictable when the creatures' vital necessities are both habitually and readily   --   spontaneously in a Benign manner and that all creatures have toleration limits   within which they continue to function with subconsciously spontaneous

10.12 - The Divine Grace and Love, #Collected Works of Nolini Kanta Gupta - Vol 04, #Nolini Kanta Gupta, #Integral Yoga    Grace is of Maheshwari, that is to say, it is the special attribute, a particular emanation of her own self, it is a form of herself in an attitude that belongs particularly to her. Love is of Mahalaxmi it is her own special form and gesture. Or, varying the image we may say Grace is Shiva, the Benign white radiance on the supreme heights enveloping the creation in its calm immutable compassion; while Krishna is Love, the immortal delight dwelling in the heart of mortality.    ***

1.01 - Historical Survey, #A Garden of Pomegranates - An Outline of the Qabalah, #Israel Regardie, #Occultism   The confusion is also due to the efforts of those theo- logians in mediaeval times who, being desirous of saving their Benighted Hebrew brethren from the pangs of eternal torture and damnation in the nether regions, muddled and tampered not only with the original texts but with extreme sectarian interpretations in order to show that the authors of the Qabalistic books were desirous that their Jewish posterity should become apostates to Christianity.   The Qabalah taken in its traditional and literal form

1.01 - the Call to Adventure, #The Hero with a Thousand Faces, #Joseph Campbell, #Mythology   sent abroad by some Benign or malignant agent, as was   Odysseus, driven about the Mediterranean by the winds of the

1.02 - The Development of Sri Aurobindos Thought, #Preparing for the Miraculous, #George Van Vrekhem, #Integral Yoga   numbers of men: Benito Mussolini had marched on Rome   in 1922 and Adolf Hitler had become the hero of a sedition

10.35 - The Moral and the Spiritual, #Collected Works of Nolini Kanta Gupta - Vol 04, #Nolini Kanta Gupta, #Integral Yoga    The states of being or consciousness from the animal, or down from Matter itself up to the Supremebrahmastambaconstitute what is called a hierarchy. Hierarchy means a structure rising upward tier upon tier, step by step: it is a scale, as it were, of increasing values, only the values are not moral, they indicate only a measure, a neutral measure respecting position or a kind of mass content. As in a building where brick is laid upon brick, or stone upon stone, the one laid above is not superior to the one laid below; the terms inferior and superior indicate only the simple position of the objects. Even the system of the four social orders in ancient" India was originally such a hierarchy. The higher and lower orders did not carry any moral appreciation or depreciation. The four orders placed one above the other schematically denote only the respective social functions classified according to the nature of each, even as the human body represents such a hierarchy, rising from the feet at the bottom towards the head at the top. This is to say all objects and movements in nature are right when they are confined each to its own domain, following its own dharma of that domain. Thus one can be perfectly calm and at ease witnessing the catastrophes and cataclysms in nature, for one knows it is the dharma of material nature. Man terms them disasters for he judges them according to his own convenience. Even so, one should not be perturbed at the wild behaviourman calls it wildof wild animals. Likewise the gods in their sovereign tranquillity smile at the crudeness and stupidities of human beings. One has to lift oneself up, withdraw and stand high above all that one wishes to surpass and look at it, with a Benign godly smile.    The world is a gradation of developing consciousness, of growing states or status of being. There is a higher and lower level in point of the measure of consciousness but that involves no moral judgement: the moral judgement is man's; it is man's, one might almost say, idiosyncrasy, that is to say, a notion that is a prop to help him mount the ladder. Though it might be necessary at a certain stage, in certain circumstances, it is not a universal or ineluctable law, not even in his personal domain. The growing consciousness is like the growing tree rising upward first into a trunk, then spreading out into branches, into twigs and tendrils, then in flowers and finally, in fruits. These are mounting grades of growth, but the growth above is not superior to the growth below. It is a one unified whole and each portion has its own absolute value, beauty and utility.

1.03 - Supernatural Aid, #The Hero with a Thousand Faces, #Joseph Campbell, #Mythology   personage in this Benignant role is Spider Womana grand   motherly little dame who lives underground. The Twin War   --   What such a figure represents is the Benign, protecting power   of destiny. The fantasy is a reassurancea promise that the

1.03 - The Gods, Superior Beings and Adverse Forces, #Words Of The Mother III, #The Mother, #Integral Yoga   And do you want to know why he is always represented as a child? It is because he is in constant progression. To the extent that the world is perfected, his play is also perfected what was the play of yesterday will no longer be the play of tomorrow; his play will become more and more harmonious, Benign and joyful to the extent that the world becomes capable of responding to it and enjoying it with the Divine.   Krishnas play: a power of progress veiling itself behind appearances.

1.03 - The Sephiros, #A Garden of Pomegranates - An Outline of the Qabalah, #Israel Regardie, #Occultism   *rom her neck hangs a garl and of skulls, and round her waist is a girdle of human arms - made of gold. In her lower left hand she holds a decapitated human head, also made f gold, and in the upper a sword. With her lower right hand she offers boons to her devotees, with the upper a symbol to fear naught. The skulls and the sword represent er terrible destructive side, Kali ; and her right hands offering boons and fearlessness, her Benignant side similar to that conveyed by the Egyptian conception of Isis. She is both terrible and sweet-like Nature, alternately destroying and creating.   In the Theosophical system, one aspect of Binah is

1.04 - The Crossing of the First Threshold, #The Hero with a Thousand Faces, #Joseph Campbell, #Mythology   Pan was Benign to those who paid him worship, yielding the   42

1.04 - What Arjuna Saw - the Dark Side of the Force, #Preparing for the Miraculous, #George Van Vrekhem, #Integral Yoga   helpful, strong and Benignant preserver is also God the de-   vourer and destroyer. The torment of the couch of pain and

1.05 - Hymns of Bharadwaja, #Hymns to the Mystic Fire, #Sri Aurobindo, #Integral Yoga   armour of defence and Benignant helper.   10. May we who know not come into touch with this great

1.05 - The Second Circle The Wanton. Minos. The Infernal Hurricane. Francesca da Rimini., #The Divine Comedy, #Dante Alighieri, #Christianity   "O living creature gracious and Benignant,   Who visiting goest through the purple air

1.05 - Vishnu as Brahma creates the world, #Vishnu Purana, #Vyasa, #Hinduism   In this manner all creatures, great or small, proceeded from his limbs. The great progenitor of the world having formed the gods, demons, and Pitris, created, in the commencement of the Kalpa, the Yakṣas, Pisācas (goblins), Gandharvas and the troops of Apsarasas the nymphs of heaven, Naras (centaurs, or beings with the limbs of horses and human bodies) and Kinnaras (beings with the heads of horses), Rākṣasas, birds, beasts, deer, serpents, and all things permanent or transitory, movable or immovable. This did the divine Brahmā, the first creator and lord of all: and these things being created, discharged the same functions as they had fulfilled in a previous creation, whether malignant or Benign, gentle or cruel, good or evil, true or false; and accordingly as they are actuated by such propensities will be their conduct.   And the creator displayed infinite variety in the objects of sense, in the properties of living things, and in the forms of bodies: he determined in the beginning, by the authority of the Vedas, the names and forms and functions of all creatures, and of the gods; and the names and appropriate offices of the Ṛṣis, as they also are read in the Vedas. In like manner as the products of the seasons designate in periodical revolution the return of the same season, so do the same circumstances indicate the recurrence of the same Yuga, or age; and thus, in the beginning of each Kalpa, does Brahmā repeatedly create the world, possessing the power that is derived from the will to create, and assisted by the natural and essential faculty of the object to be created.

1.06 - The Four Powers of the Mother, #The Mother With Letters On The Mother, #Sri Aurobindo, #Integral Yoga   7:Four great Aspects of the Mother four of her leading Powers and Personalities have stood in front in her guidance of this universe and in her dealings with the terrestrial play. One is her personality of calm wideness and comprehending wisdom and tranquil Benignity and inexhaustible compassion and sovereign and surpassing majesty and all-ruling greatness. Another embodies her power of splendid strength and irresistible passion, her warrior mood, her overwhelming will, her impetuous swiftness and world-shaking force. A third is vivid and sweet and wonderful with her deep secret of beauty and harmony and fine rhythm, her intricate and subtle opulence, her compelling attraction and captivating grace. The fourth is equipped with her close and profound capacity of intimate knowledge and careful flawless work and quiet and exact perfection in all things. Wisdom, Strength, Harmony, Perfection are their several attributes and it is these powers that they bring with them into the world, manifest in a human disguise in their Vibhutis and shall found in the divine degree of their ascension in those who can open their earthly nature to the direct and living influence of the Mother To the four we give the four great names, Maheshwari, Mahakali, Mahalakshmi, Mahasaraswati.   8:Imperial MAHESHWARI is seated in the wideness above the thinking mind and will and sublimates and greatens them into wisdom and largeness or floods with a splendour beyond them. For she is the mighty and wise One who opens us to the supramental infinities and the cosmic vastness, to the grandeur of the supreme Light, to a treasure-house of miraculous knowledge, to the measureless movement of the Mother s eternal forces. Tranquil is she and wonderful, great and calm for ever. Nothing can move her because all wisdom is in her; nothing is hidden from her that she chooses to know; she comprehends all things and all beings and their nature and what moves them and the law of the world and its times and how all was and is and must be. A strength is in her that meets everything and masters and none can prevail in the end against her vast intangible wisdom and high tranquil power. Equal, patient and unalterable in her will she deals with men according to their nature and with things and happenings according to their force and the truth that is in them. Partiality she has none, but she follows the decrees of the Supreme and some she raises up and some she casts down or puts away from her into the darkness. To the wise she gives a greater and more luminous wisdom; those that have vision she admits to her counsels; on the hostile she imposes the consequence of their hostility; the ignorant and foolish she leads according to their blindness. In each man she answers and handles the different elements of his nature according to their need and their urge and the return they call for, puts on them the required pressure or leaves them to their cherished liberty to prosper in the ways of the Ignorance or to perish. For she is above all, bound by nothing, attached to nothing in the universe. Yet has she more than any other the heart of the universal Mother For her compassion is endless and inexhaustible; all are to her eyes her children and portions of the One, even the Asura and Rakshasa and Pisacha and those that are revolted and hostile. Even her rejections are only a postponement, even her punishments are a grace. But her compassion does not blind her wisdom or turn her action from the course decreed; for the Truth of things is her one concern, knowledge her centre of power and to build our soul and our nature into the divine Truth her mission and her labour.

1.06 - THE MASTER WITH THE BRAHMO DEVOTEES, #The Gospel of Sri Ramakrishna, #Sri Ramakrishna, #Hinduism   IT WAS SATURDAY. The semi-annual Brahmo festival, celebrated each autumn and spring, was being held in Benimadhav Pal's beautiful garden house at Sinthi, about three miles north of Calcutta. The house stood in a secluded place suited for contemplation.   Trees laden with flowers, artificial lakes with grassy banks, and green arbours enhanced the beauty of the grounds. Just as the fleecy clouds were turning gold in the light of the setting sun, the Master arrived.   --   Then the Master and the devotees enjoyed a supper of delicious dishes, which Benimadhav, their host, had provided.   Wednesday, November 15, 1882

1.07 - Incarnate Human Gods, #The Golden Bough, #James George Frazer, #Occultism   the king of Benin was the chief object of worship in his dominions.   "He occupies a higher post here than the Pope does in Catholic

1.07 - The Fourth Circle The Avaricious and the Prodigal. Plutus. Fortune and her Wheel. The Fifth Circle The Irascible and the Sullen. Styx., #The Divine Comedy, #Dante Alighieri, #Christianity   And that Benignant Sage, who all things knew,   Said, to encourage me: "Let not thy fear

1.07 - The Three Schools of Magick 2, #Magick Without Tears, #Aleister Crowley, #Occultism   Adepts of the White School regard their brethren of the Black very much as the aristocratic English Sahib (of the days when England was a nation) regarded the Benighted Hindu. Nietzsche expresses the philosophy of this School to that extent with considerable accuracy and vigour. The man who denounces life merely defines himself as the man who is unequal to it. The brave man rejoices in giving and taking hard knocks, and the brave man is joyous. The Scandinavian idea of Valhalla may be primitive, but it is manly. A heaven of popular concert, like the Christian; of unconscious repose, like the Buddhist; or even of sensual enjoyment, like the Moslem, excites his nausea and contempt. He understands that the only joy worth while is the joy of continual victory, and victory itself would become as tame as croquet if it were not spiced by equally continual defeat.   The purest documents of the White School are found in the Sacred Books of Thelema. The doctrine is given in excellent perfection both in the book of the Heart Girt with the Serpent and the book of Lapis Lazuli. A single passage is adequate to explain the formula.

1.08 - The Gods of the Veda - The Secret of the Veda, #Vedic and Philological Studies, #Sri Aurobindo, #Integral Yoga   We can now examine the functioning of the Visvadevas as they are revealed to us in these three riks of the ancient Veda: Come, says the Rishi, O Visvadevas who in your Benignity uphold the activities of men, come, distributing the nectar-offering of the giver. O Visvadevas, swift to effect, come to the nectar-offering, hastening like mornings to the days (or, like lovers to their paramours). O Visvadevas, who stumble not in your work, for you are mighty for all activity and do no hurt, cleave in heart to the sacrifice & be its upbearers. The sense is clear & simple. The kindly gods who support man in his action & development, are to arrive; they are to give abroad the nectar-offering which is now given to them, to pour it out on the world in joy-giving activities of mind or body, for that is the relation of gods & men, as we see in the Gita, giving out whatever is given to them in an abundant mutual helpfulness. Swiftly have they to effect the many-sided action prepared for them, hastening to the joy of the offering of Ananda as a lover hastens to the joy of his mistress. They will not stumble or fail in any action entrusted to them, for they have full capacity for their great world-functions, nor, for the like reason, will they impair the force of the joy or the strength in the activity by misuse, therefore let them put their hearts into the sacrifice of action and upbear it by this unfaltering strength. Swiftness, variety, intensity, even a fierce intensity of joy & thought & action is the note throughout, but yet a faultless activity, fixed in its variety, unstumbling in its swiftness, not hurting the strength, light & joy by its fierceness or violent expenditure of energydhishnya, asridhah, adruhah. That which ensures this steadiness & unfaltering gait, is the control of the mental power which is the agent of the action & the holder of the joy by the understanding. Indra is dhiyeshita. But what will ensure the understanding itself from error & swerving? It is the divine inspiration, Saraswati, rich with mental substance & clearness, who will keep the system purified, uphold sovereignly the Yajna, & illumine all the actions of the understanding, by awakening with the high divine perception, daivyena ketun, the great sea of ideal knowledge above. For this ideal knowledge, as we shall see, is the satyam, ritam, brihat; it is wide expansion of being & therefore utmost capacity of power, bliss & knowledge; it is the unobscured light of direct & unerring truth, and it is the unstumbling, unswerving fixity of spontaneous Right & Law.   We have gathered much from this brief hymn, one of the deepest in thought in the Veda. If our construction is correct, then this at least appears that the Veda is no loose, empty & tawdry collection of vague images & shallow superstitions, but there are some portions of it at least which present a clear, well-knit writing full of meaning & stored with ideas. We have the work of sages & thinkers, rishayah, kavayah, manshinah, subtle practical psychologists & great Yogins, not the work of savage medicine-men evolving out of primitive barbarism the first glimpses of an embryonic culture in the half-coherent fumble, the meaningless ritual of a worship of personified rain, wind, fire, sun & constellations. The gods of the Veda have a clear & fixed personality & functions & its conceptions are founded on a fairly advanced knowledge & theory at least of our subjective nature. Nor when we look at the clearness, fixity & frequently psychological nature of the functions of the Greek gods, Apollo, Hermes, Pallas, Aphrodite, [have we] the right to expect anything less from the ancestors of the far more subtle-minded, philosophical & spiritual Indian nation.

1.09 - ADVICE TO THE BRAHMOS, #The Gospel of Sri Ramakrishna, #Sri Ramakrishna, #Hinduism   MANILAL: "Trailanga Swami is living in the same temple where he lived before-on the Manikarnika Ghat; near the Benimadhav Minaret. People say he was formerly in a more exalted spiritual state. He could perform many miracles. Now he has lost much of that power."   MASTER: "That is the criticism of worldly people."

1.10 - THE MASTER WITH THE BRAHMO DEVOTEES (II), #The Gospel of Sri Ramakrishna, #Sri Ramakrishna, #Hinduism   SRI RAMAKRISHNA paid a visit to Benimadhav Pal's garden house at Sinthi, near Calcutta, on the occasion of the semi-annual festival of the Brahmo Samaj. Many devotees of the Samaj were present and sat around the Master. Now and then some of them asked him questions.   Love and prayer

1.11 - Oneness, #Sri Aurobindo or the Adventure of Consciousness, #Satprem, #Integral Yoga   Time eating up the lives of creatures, Death universal and ineluctable and the violence of the Rudra136 forces in man and Nature are also the supreme Godhead in one of his cosmic figures. We have to see that God the bountiful and prodigal creator, God the helpful, strong and Benignant preserver is also God the devourer and destroyer. The torment of the couch of pain and evil on which we are racked is his touch as much as happiness and sweetness and pleasure. It is only 136   One of the forms of the Divine.

1.14 - INSTRUCTION TO VAISHNAVS AND BRHMOS, #The Gospel of Sri Ramakrishna, #Sri Ramakrishna, #Hinduism   Sri Ramakrishna was in his room with Rkhl , Balarm's father, Beni Pl, M., Mani Mallick, Ishan, Kishori, and other devotees.   MASTER: "Liberal-minded devotees accept all the forms of God: Krishna, Kli, iva, Rm, and so on."   --   Balarm's father, Mani Mallick, and Beni Pl were all elderly men. Did the Master give this instruction especially for their benefit?   MASTER: "Why do I ask you to think of God and chant His name in solitude? Living in the world day and night, one suffers from worries. Haven't you noticed brother killing brother for a foot of land? The Sikhs said to me, 'The cause of all worry and confusion is these three: land, woman, and money.'   --   Sri Ramakrishna sang a song describing the divine love of Chaitanya. Then Balarm's father, Mani Mallick, Beni Pl, and several other devotees took leave of the Master.   In the evening, devotees from Kansaritola, Calcutta, arrived. The Master danced and sang with them in a state of divine fervour. After dancing, he went into a spiritual mood and said, "I shall go part of the way myself." Kishori came forward to massage his feet, but the Master did not allow anyone to touch him.   --   Casting his Benign glance on Vijay, the Master said: "Vijay, have you found your room?   "Let me tell you a parable: Once two holy men, in the course of their wanderings, entered a city. One of them, with wondering eyes and mouth agape, was looking at the marketplace, the stalls, and the buildings, when he met his companion. The latter said: 'You seem to be filled with wonder at the city. Where is your baggage?' He replied: 'First of all I found a room. I put my things in it, locked the door, and felt totally relieved.

1.15 - The Violent against Nature. Brunetto Latini., #The Divine Comedy, #Dante Alighieri, #Christianity     Seeing Heaven thus Benignant unto thee,     I would have given thee comfort in the work.

1.15 - The world overrun with trees; they are destroyed by the Pracetasas, #Vishnu Purana, #Vyasa, #Hinduism   kā, the wife of Viprachitti. Hiraṇyakaśipu was the father of four mighty sons, Anuhlāda, Hlāda, the wise Prahlāda, and the heroic Sanhlāda, the augmentor of the Daitya race[28]. Amongst these, the illustrious Prahlāda, looking on all things with indifference, devoted his whole faith to Janārddana. The flames that were lighted by the king of the Daityas consumed not him, in whose heart Vāsudeva was cerished; and all the earth trembled when, bound with bonds, he moved amidst the waters of the ocean. His firm body, fortified by a mind engrossed by Achyuta, was unwounded by the weapons hurled on him by order of the Daitya monarch; and the serpents sent to destroy him breathed their venomous flames upon him in vain. Overwhelmed with rocks, he yet remained unhurt; for he never forgot Viṣṇu, and the recollection of the deity was his armour of proof. Hurled from on high by the king of the Daityas, residing in Swerga, earth received him unharmed. The wind sent into his body to wither him up was itself annihilated by him, in whom Madhusūdana was present. The fierce elephants of the spheres broke their tusks, and vailed their pride, against the firm breast which the lord of the Daityas had ordered them to assault. The ministrant priests of the monarch were baffled in all their rites for the destruction of one so steadily attached to Govinda: and the thousand delusions of the fraudulent Samvara, counteracted by the discus of Kṛṣṇa, were practised without success. The deadly poison administered by his father's officers he partook of unhesitatingly, and without its working any visible change; for he looked upon the world with mind undisturbed, and, full of Benignity, regarded all things with equal affection, and as identical with himself. He was righteous; an inexhaustible mine of purity and truth; and an unfailing model for all pious men.   Footnotes and references:

1.17 - Geryon. The Violent against Art. Usurers. Descent into the Abyss of Malebolge., #The Divine Comedy, #Dante Alighieri, #Christianity   Its semblance outwardly was so Benign,   And of a serpent all the trunk beside.

1.19 - Tabooed Acts, #The Golden Bough, #James George Frazer, #Occultism   subjects are forbidden to see them abroad. The fetish king of Benin,   who was worshipped as a deity by his subjects, might not quit his

1.20 - TANTUM RELIGIO POTUIT SUADERE MALORUM, #The Perennial Philosophy, #Aldous Huxley, #Philosophy   People always get what they ask for; the only trouble is that they never know, until they get it, what it actually is that they have asked for. Thus, Protestants might, if they had so desired, have followed the lead of Castellio and Denk; but they preferred Calvin and Lutherpreferred them because the doctrines of justification by faith and of predestination were more exciting than those of the Perennial Philosophy. And not only more exciting, but also less exacting; for if they were true, one could be saved without going through that distasteful process of self-naughting, which is the necessary pre-condition of deliverance into the knowledge of eternal Reality. And not only less exacting, but also more satisfying to the intellectuals appetite for clear-cut formulae and the syllogistic demonstrations of abstract truths. Waiting on God is a bore; but what fun to argue, to score off opponents, to lose ones temper and call it righteous indignation, and at last to pass from controversy to blows, from words to what St. Augustine so deliciously described as the Benignant asperity of persecution and punishment!   Choosing Luther and Calvin instead of the spiritual reformers who were their contemporaries, Protestant Europe got the kind of theology it liked. But it also got, along with other unanticipated by-products, the Thirty Years War, capitalism and the first rudiments of modern Germany. If we wish, Dean Inge has recently written, to find a scapegoat on whose shoulders we may lay the miseries which Germany has brought upon the world I am more and more convinced that the worst evil genius of that country is not Hitler or Bismarck or Frederick the Great, but Martin Luther It (Lutheranism) worships a God who is neither just nor merciful The Law of Nature, which ought to be the court of appeal against unjust authority, is identified (by Luther) with the existing order of society, to which absolute obe thence is due. And so on. Right belief is the first branch of the Eightfold Path leading to deliverance; the root and primal cause of bondage is wrong belief, or ignorancean ignorance, let us remember, which is never completely invincible, but always, in the last analysis, a matter of will. If we dont know, it is because we find it more convenient not to know. Original ignorance is the same thing as original sin.

1.24 - PUNDIT SHASHADHAR, #The Gospel of Sri Ramakrishna, #Sri Ramakrishna, #Hinduism   "Can a preacher ever lack knowledge if but once he is favoured with a Benign glance from the Divine Mother? Therefore I ask you whether you have received any commission from God."   HAZRA: "Oh yes, he must have it. (To the pundit) Isn't it true, sir?"

1.25 - ADVICE TO PUNDIT SHASHADHAR, #The Gospel of Sri Ramakrishna, #Sri Ramakrishna, #Hinduism   The pundit had studied the Vedas and the other scriptures. He loved to discuss philosophy. The Master, seated on the couch, cast his Benign look on the pundit and gave him counsel through parables.   MASTER (to the pundit): "There are many scriptures like the Vedas. But one cannot realize God without austerity and spiritual discipline. 'God cannot be found in the six systems, the Vedas, or the Tantra.'

1.439, #Talks, #Sri Ramana Maharshi, #Hinduism   (Sri Maharshi simply smiled a Benign smile).   17th August, 1938

1.47 - Lityerses, #The Golden Bough, #James George Frazer, #Occultism   be annually offered at Benin, in Guinea. The Marimos, a Bechuana   tribe, sacrifice a human being for the crops. The victim chosen is

17.11 - A Prayer, #Collected Works of Nolini Kanta Gupta - Vol 05, #Nolini Kanta Gupta, #Integral Yoga    The Supreme Shiva is an intense and concentrated Delight, luminously aware of his integral, infinite and supreme consciousness, with all the gathered rays of the supernal awareness. He has no other form than that of light. He is whole and undivided. But when he emits the rays of his light he assumes the form of the Eternal Benign, replete with the manifoldness of his own Ananda. The Supreme God, the adorable Shiva, thus took a manifest form to create the universe. He then brought forth the eighteen Sciences and all the systems of philosophies; he assumed the forms of various personalities by his own Lila.    Thereupon questioned by his Divine Consort who is All-awareness, who is one and identical with him, he uttered five sacred scriptures with his five mouths, the scriptures which are the essence of the true spiritual knowledge. He introduced, established and spread them through the great preceptors, divine or human, through those who are perfect or realised Beings, for the supreme good of the world. This is what is called Tantric Process.

1.75 - The AA and the Planet, #Magick Without Tears, #Aleister Crowley, #Occultism     "Then how are They acting at present? What impact has the new Word, Thelema, made upon the planet? What are we to expect as a result? And can we poor Benighted outsiders help Them in any way? I know it's 'cheek' to ask."   then turn the other cheek, and repeat the question! I will do my best to make it all clear. But do not forget that I am myself completely in the dark with regard to the special functions of most of my colleagues.

1.76 - The Gods - How and Why they Overlap, #Magick Without Tears, #Aleister Crowley, #Occultism   I am glad: it shows you have been putting in some genuine original work. Result! You make a very shrewd observation; you have noticed the curious fashion in which Gods seem to overlap. It is not the same (you point out) with Angels. In no other system do we find a parallel for the Living Creatures, Wheels, Wings, Fiery Serpents,[152] with such quasi-human cohorts as the Beni Elohim who beget the children on women,[153] to whom the Qabalah has introduced us. The Beni Elohim is actually an exception; there is the Incubus and some of the Fairy Folk, as well as certain Gods and demi-Gods, who act thus paternally. But you are right in the main. The Arabs, for example, have "seven heavens" and seven Orders of Angels, also Jinn; but the classes are by no means identical. This, even though certain Archangels, notably Gabriel, appear in both systems. But then Gabriel is a definite individual, a person and this fact is the key to your puzzle.   For, as I have explained in a previous letter, Gods are people: macrocosms, not mere collocations of the elements, planets and signs as are most of the angels, intelligences and spirits. It is interesting to note that Gabriel in particular seems to be more than one of these; he enjoys the divine privilege of being himself. Between you and me and the pylon, I suspect that Gabriel who gave the Q'uran to Mohammed was in reality a "Master" or messenger of some such person, more or less as Aiwass describes himself as "...the minister of Hoor-paar-kraat." (AL I, 7) His name implies some such function; for G.B.R. is Mercury between the Two Greater Lights, Sol and Luna. This seems to mean that he is something more than a lunar or terrestrial archangel; as he would appear to be from 777. (There now! That was my private fiend again the Demon of Digression. Back to our Gods!) 777 itself, to say nothing of The Golden Bough and the Good Lord knows how many other similar monuments of lexicography (for really they are little more), is our text-book. We are bound to note at once that the Gods sympathise, run into one another, coalesce much more closely than any other of the Orders of Being. There is not really much in common between a jackal and a beetle, or between a wolf and an owl, although they are grouped under Pisces or Aries respectively. But Adonis, Attis, Osiris, Melcarth, Mithras, Marsyas  a whole string of them comes tripping off the tongue. They all have histories; their birth, their life, their death, their subsequent career; all goes naturally with them exactly as if they were (say) a set of warriors, painters, anything superbly human. We feel instinctively that we know them, or at least know of them in the same sense that we know of our fellow men and women; and that is a sense which never so much as occurs to us when we discuss Archangels. The great exception is the Holy Guardian Angel; and this as I have shewn in another letter is for exactly the same reason; He is a Person, a macrocosmic Individual. (We do not know about his birth and so on; but that is because he is, so to speak, a private God; he only appears to the world at all through some reference to him by his client; for instance, the genius or Augoeides of Socrates).

1929-06-30 - Repulsion felt towards certain animals, etc - Source of evil, Formateurs - Material world, #Questions And Answers 1929-1931, #The Mother, #Integral Yoga   All is from the Divine; but the One Consciousness, the Supreme has not created the world directly out of itself; a Power has gone out from it and has descended through many gradations of its workings and passed through many agents. There are many creators or rather formateurs, form-makers, who have presided over the creation of the world. They are intermediary agents and I prefer to call them Formateurs and not Creators; for what they have done is to give a form and turn and nature to matter. There have been many, and some have formed things harmonious and Benignant and some have shaped things mischievous and evil. And some too have been distorters rather than builders, for they have interfered and spoiled what was begun well by others.   Is not this material world of ours very low down in the scale in the system of worlds that form the creation?

1951-04-07 - Origin of Evil - Misery- its cause, #Questions And Answers 1950-1951, #The Mother, #Integral Yoga    All is from the Divine; but the One Consciousness, the Supreme has not created the world directly out of itself; a Power has gone out from it and has descended through many gradations of its workings and passed through many agents. There are many creators or rather formateurs, form-makers, who have presided over the creation of the world. They are intermediary agents and I prefer to call them formateurs and not creators; for what they have done is to give the form and turn and nature to matter. There have been many, and some have formed things harmonious and Benignant and some have shaped things mischievous and evil. And some too have been distorters rather than builders, for they have interfered and spoiled what was begun well by others.    Questions and Answers 1929 (30 June)

1953-10-14, #Questions And Answers 1953, #The Mother, #Integral Yoga    All is from the Divine; but the One Consciousness, the Supreme has not created the world directly out of itself; a Power has gone out of it and has descended through many gradations of its workings and passed through many agents. There are many creators or rather formateurs, form-makers, who have presided over the creation of the world. They are intermediary agents and I prefer to call them Formateurs and not Creators; for what they have done is to give the form and turn and nature to matter. There have been many, and some have formed things harmonious and Benignant and some have shaped things mischievous and evil. And some too have been distorters rather than builders, for they have interfered and spoiled what was begun well by others.    Questions and Answers 1929-1931 (30 June 1929)

1.ac - The Buddhist, #Crowley - Poems, #Aleister Crowley, #Occultism   Malignant fate from all Benignant fates,   Of its own spite drives its own angel afar.

1.bni - Raga Ramkali, #unset, #Anonymous, #Various    Original Language Hindi The ira-vein, the pingala-vein, the sukhmana-vein -- these three converge at one spot. Where the three rivers meet, there is found holy Prayag -- and it is there that the heart bathes and becomes clean. O you saints, it is there that you find the faultless Ram. Only the fortunate few who follow the guru's path understand this truth: the eternal Ram is forever blended therein. What are the manifestations of Deva's abode? There, resounds the Word unspoken. There, neither moon nor sun, air nor water exist. Those who follow the guru's words know all this already. Divine wisdom awakens and hard-heartedness melts away; sweet ambrosia soaks and wets the inner sky. Those who know the secret of this discipline will surely meet the primal Gurudeva. Beyond the Tenth Door is the abode of the inaccessible, the unfathomable Primal Being. Above the body, upon the body is an alcove. Within this alcove is His abode. Be vigilant; do not fall asleep. Attain that stage wherein the three qualities and the three worlds count for nothing. Place the seed-mantra within your heart. Turn back your mind and fix it upon Silence. Be vigilant; do not dwell in falsehood. Restrain and hold back the five senses. Place the guru's teaching in your thoughts, and lay your body and your soul as an offering to Krishna's love. Deem your hands and fingers as branches of a tree: do not lose your life as in a gambling match. Well up the spring that feeds the stream of evil deeds; drive the sun away from the west. Restrain what cannot be restrained, and let the spring gush forth: thus converse with Jaganath. A lamp with four wicks illumines the Tenth Door: countless petals surround the flower's cup. Therein dwells the Lord Himself, holding all His power: a ruby hidden by another precious ruby. In the brain is the lotus encircled by diamonds. Therein is Niranjan, the Holder of the three worlds. All the five types of instruments play sweetly on; the fan sways; the conch forever resounds. The guru's enlightenment tramples all demons underfoot: Beni begs for Your name. [2184.jpg] -- from Songs of the Saints from the Adi Granth, Translated by Nirmal Dass

1.bts - Invocation, #unset, #Anonymous, #Various    English version by H. R. James Original Language Latin Maker of earth and sky, from age to age Who rul'st the world by reason; at whose word Time issues from Eternity's abyss: To all that moves the source of movement, fixed Thyself and moveless. Thee no cause impelled Extrinsic this proportioned frame to shape From shapeless matter; but, deep-set within Thy inmost being, the form of perfect good, From envy free; and Thou didst mould the whole To that supernal pattern. Beauteous The world in Thee thus imaged, being Thyself Most beautiful. So Thou the work didst fashion In that fair likeness, bidding it put on Perfection through the exquisite perfectness Of every part's contrivance. Thou dost bind The elements in balanced harmony, So that the hot and cold, the moist and dry, Contend not; nor the pure fire leaping up Escape, or weight of waters whelm the earth. Thou joinest and diffusest through the whole, Linking accordantly its several parts, A soul of threefold nature, moving all. This, cleft in twain, and in two circles gathered, Speeds in a path that on itself returns, Encompassing mind's limits, and conforms The heavens to her true semblance. Lesser souls And lesser lives by a like ordinance Thou sendest forth, each to its starry car Affixing, and dost strew them far and wide O'er earth and heaven. These by a law Benign Thou biddest turn again, and render back To thee their fires. Oh, grant, almighty Father, Grant us on reason's wing to soar aloft To heaven's exalted height; grant us to see The fount of good; grant us, the true light found, To fix our steadfast eyes in vision clear On Thee. Disperse the heavy mists of earth, And shine in Thine own splendour. For Thou art The true serenity and perfect rest Of every pious soulto see Thy face, The end and the beginningOne the guide, The traveller, the pathway, and the goal.

1f.lovecraft - At the Mountains of Madness, #Lovecraft - Poems, #unset, #Integral Yoga    conjunction with the mist they seem to have done so. Only a Benign fate    kept the curling vapours thick enough at the right moment, for they   --    screened us was Benign, that which gave us the half-glimpse was    infinitely the opposite; for to that flash of semi-vision can be traced

1f.lovecraft - Ibid, #Lovecraft - Poems, #unset, #Integral Yoga    the Benign rule of the Ostrogoth Theodoric, we behold him as a teacher    of rhetoric at Rome, and in 516 he held the consulship together with

1f.lovecraft - The Silver Key, #Lovecraft - Poems, #unset, #Integral Yoga    familiarity after long years. Old Benijah Corey had been his Uncle    Christophers hired man, and was aged even in those far-off times of   --    the tone was haunting and unmistakable. To think that Old Benijy    should still be alive!   --    A swaying lantern came around the black bend, and old Benijah pounced    on the silent and bewildered form of the pilgrim.   --    did not scold too hard when Benijah shoved the truant in. She knew    Uncle Chris well enough to expect such things of the Carter blood.   --    snake-den which country folk shunned, and away from which Benijah had    warned him again and again. It was deep; far deeper than anyone but

1f.lovecraft - Through the Gates of the Silver Key, #Lovecraft - Poems, #unset, #Integral Yoga    Benijah Coreys peculiar heel-less boots had met the stubby little    tracks in the road. Old Benijah had been the Carters hired man when    Randolph was youngbut he had died thirty years ago.   --    Old Benijah Corey, his great-uncles hired man. Had not old Benijah    been dead for thirty years? Thirty years before when? What was time?    Where had he been? Why was it strange that Benijah should be calling    him on this seventh of October, 1883? Was he not out later than Aunt

1.fs - Rapture -- To Laura, #Schiller - Poems, #Friedrich Schiller, #Poetry   Or strains from some Benignant star    Enchant my ravished ear:

1.fs - The Lay Of The Bell, #Schiller - Poems, #Friedrich Schiller, #Poetry   Whom the dark prince of shadows leads Benighted,   From that dear arm where oft she hung delighted

1.fs - The Maiden From Afar, #Schiller - Poems, #Friedrich Schiller, #Poetry      Some Nature more Benign than ours.   With each her gifts the maiden shared

1.jk - Endymion - Book II, #Keats - Poems, #John Keats, #Poetry   Had not a heavenly guide Benignant led   To where thick myrtle branches, 'gainst his head

1.jk - Endymion - Book III, #Keats - Poems, #John Keats, #Poetry   Yes, every god be thank'd, and power Benign,   For I no more shall wither, droop, and pine.

1.jk - Hyperion, A Vision - Attempted Reconstruction Of The Poem, #Keats - Poems, #John Keats, #Poetry   They held me back with a Benignant light,   Soft, mitigated by divinest lids   --   Of influence Benign on planets pale,   And peaceful sway upon man's harvesting,

1.jk - Hyperion. Book I, #Keats - Poems, #John Keats, #Poetry   Of influence Benign on planets pale,   Of admonitions to the winds and seas,

1.jk - Hyperion. Book III, #Keats - Poems, #John Keats, #Poetry   Goddess Benign, point forth some unknown thing:   Are there not other regions than this isle?

1.jk - Lines Rhymed In A Letter From Oxford, #Keats - Poems, #John Keats, #Poetry     Short is the Benison,--   Then each on a leg or thigh fastens.

1.jk - On Hearing The Bag-Pipe And Seeing The Stranger Played At Inverary, #Keats - Poems, #John Keats, #Poetry   From the ninth sphere to me Benignly sent   That Gods might know my own particular taste:

1.jk - Otho The Great - Act I, #Keats - Poems, #John Keats, #Poetry   Ethelbert. The Benison of heaven on your head,   Imperial Otho!

1.jk - Sonnet To Sleep, #Keats - Poems, #John Keats, #Poetry   Shutting, with careful fingers and Benign,   Our gloom-pleas'd eyes, embower'd from the light,

1.lb - Nefarious War, #Li Bai - Poems, #Li Bai, #Poetry   Were so seldom used by the Benign sovereigns    by owner. provided at no charge for educational purposes

1.pbs - Fragments Written For Hellas, #Shelley - Poems, #Percy Bysshe Shelley, #Fiction   Mid the Benighted nations,   A quenchless atom of immortal light,

1.pbs - Hellas - A Lyrical Drama, #Shelley - Poems, #Percy Bysshe Shelley, #Fiction   Earliest and most Benign, and from it sprung   Temples and cities and immortal forms

1.pbs - The Revolt Of Islam - Canto I-XII, #Shelley - Poems, #Percy Bysshe Shelley, #Fiction   Through my Benighted mindand were extinguished never.    'The day passed thus: at night, methought in dream   --     While slowly truth on thy Benighted sense    Has crept; the hope which wildered it has lent   --   'Tis well! ye feel the truth of love's Benignant laws.    'Soldiers, our brethren and our friends are slain.   --     Earnest, Benignant, calm, as from a breast    Void of all hate or terrormade them start;   --    Of madness came, like day to one Benighted   In lonesome woods: my heart is now too well requited!'

1.poe - To Isadore, #Poe - Poems, #unset, #Integral Yoga   For uttered in thy tones Benign   (Enchantress!) this rude name of mine

1.rb - Sordello - Book the Second, #Browning - Poems, #Robert Browning, #Poetry   The far Benighted hunter's halloo pitch   On that, the hungry curlew chance to scritch

1.rt - Lovers Gifts XXII - I Shall Gladly Suffer, #Tagore - Poems, #Rabindranath Tagore, #Poetry   the Benighted. If only I could be born, under the shady asoka   groves, in some village of Brinda, where milk is churned by the

1.rwe - May-Day, #Emerson - Poems, #Ralph Waldo Emerson, #Philosophy   Or marked, Benighted and forlorn,   The first far signal-fire of morn.

1.rwe - Threnody, #Emerson - Poems, #Ralph Waldo Emerson, #Philosophy   Masterpiece of love Benign!   Fairer than expansive reason

1.rwe - Voluntaries, #Emerson - Poems, #Ralph Waldo Emerson, #Philosophy   Yet on the nimble air Benign   Speed nimbler messages,

1.srm - The Marital Garland of Letters, #unset, #Anonymous, #Various    English version by Ramanasramam Original Language Tamil Gracious Ganapati! with Thy hand bless me, that I may make this marital garland of letters worthy of Sri Arunachala, the Bridegroom! REFRAIN Arunachala Shiva! Arunachala Shiva! Arunachala Shiva! Arunachala! Arunachala Shiva! Arunachala Shiva! Arunachala Shiva! Arunachala! 1. Arunachala! Thou dost root out the ego of those who meditate on Thee in the heart, Oh Arunachala! Arunachala! Thou dost root out the ego of those who dwell on their identity with Thee, Oh Arunachala! 2. May Thou and I be one and inseparable like Alagu and Sundara, Oh Arunachala! 3. Entering my home and luring me to Thine, why didst Thou keep me prisoner in Thy heart's cavern, Oh Arunachala? 4. Was it for Thy pleasure or for my sake Thou didst win me? If now Thou turn me away, the world will blame Thee, Oh Arunachala! 5. Escape this blame! Why didst Thou then recall Thyself to me? How can I leave Thee now, Oh Arunachala? 6. Kinder far art Thou than one's own mother. Is this then Thy all-kindness, Oh Arunachala? Kinder indeed art Thou than one's own mother, such is Thy Love, Oh Arunachala! 7. Sit firmly in my mind lest it elude Thee, Oh Arunachala! Change not Thy nature and flee, but hold fast in my mind, Oh Arunachala! Be watchful in my mind, lest it change even Thee into me and rush away, Oh Arunachala! 8. Display Thy beauty, for the fickle mind to see Thee for ever and to rest, Oh Arunachala! The strumpet mind will cease to walk the streets if only she find Thee. Disclose Thy Beauty then and hold her bound, Oh Arunachala! The mind by her unsteadiness prevents my seeking Thee and finding peace; grant me the vision of Thy Beauty, Oh Arunachala! 9. After abducting me if now Thou dost not embrace me, where is Thy chivalry, Oh Arunachala? 10. Does it become Thee thus to sleep when I am outraged by others, Oh Arunachala? 11. Even when the thieves of the five senses break in upon me, art Thou not still in my heart, Oh Arunachala! 12. One art Thou without a second; who then could dare elude Thee and come in? This is only Thy jugglery, Oh Arunachala! 13. Significance of OM unrivalled -- unsurpassed! Who can comprehend Thee, Oh Arunachala? 14. As Universal Mother, it is Thy duty to dispense Thy Grace and save me, Oh Arunachala! 15. Who can ever find Thee? The Eye of the eye art Thou, and without eyes Thou seest, Oh Arunachala! Being the sight of the eye, even without eyes find me out Thyself. Who but Thyself can find out Thee, Oh Arunachala? 16. As a lode-stone attracts iron, magnetizing it and holding it fast, so do Thou to me, Oh Arunachala! 17. Unmoving Hill, melting into a Sea of Grace, have mercy I pray, Oh Arunachala! 18. Fiery Gem, shining in all directions, do Thou burn up my dross, Oh Arunachala! 19. Shine as my Guru, making me free from faults and worthy of Thy Grace, Oh Arunachala! 20. Save me from the cruel snares of fascinating women and honour me with union with Thyself, Oh Arunachala! 21. Though I beg, Thou art callous and dost not condescend. I pray Thee! say to me 'Fear not!' Oh Arunachala! 22. Unasked Thou givest; this is Thy imperishable fame. Do not belie Thy name, Oh Arunachala! 23. Sweet fruit within my hands, let me be mad with ecstasy, drunk with the Bliss of Thy Essence, Oh Arunachala! 24. Blazoned as the Devourer of Thy votaries, how can I survive who have embraced Thee, Oh Arunachala? 25. Thou, unruffled by anger! What crime has marked me off for Thy wrath, Oh Arunachala? Thou, unruffled by anger! What austerities left incomplete have won me Thy special favour, Oh Arunachala? 26. Glorious Mountain of Love, celebrated by Gautama, rule me with Thy gracious glance, Oh Arunachala! 27. Dazzling Sun that swallowest up all the universe in Thy rays, in Thy Light open the lotus of my heart I pray, Oh Arunachala! 28. Let me, Thy prey, surrender unto Thee and be consumed, and so have Peace, Oh Arunachala! I came to feed on Thee, but Thou has fed on me; now there is Peace, Oh Arunachala! 29. O Moon of Grace, with Thy cool rays as hands, open within me the ambrosial orifice and let my heart rejoice, Arunachala! 30. Tear off these robes, expose me naked, then robe me with Thy Love, Oh Arunachala! 31. There in the heart rest quiet! Let the sea of joy surge, speech and feeling cease, Oh Arunachala! 32. Do not continue to deceive and prove me; disclose instead Thy Transcendental Self, Oh Arunachala! 33. Vouchsafe the knowledge of Eternal Life that I may learn the glorious Primal Wisdom, and shun the delusion of this world, Oh Arunachala! 34. Unless Thou embrace me, I shall melt away in tears of anguish, Oh Arunachala! 35. If spurned by Thee, alas! what rests for me but the torment of my prarabdha? What hope is left for me, Arunachala? 36. In silence Thou saidst, 'Stay silent!' and Thyself stood silent, Oh Arunachala! 37. Happiness lies in peaceful repose enjoyed when resting in the Self. Beyond speech indeed is This my State, Oh Arunachala! 38. Thou didst display Thy prowess once, and, the perils ended, return to Thy repose, Oh Arunachala! Sun! Thou didst sally forth and illusion was ended. Then didst Thou shine motionless, Oh Arunachala! 39. A dog can scent out its master; am I then worse than a dog? Steadfastly will I seek Thee and regain Thee, Oh Arunachala! Worse than a dog for want of a scent, how can I track Thee, Oh Arunachala? 40. Grant me wisdom, I beseech Thee, so that I may not pine for love of Thee in ignorance, Oh Arunachala! 41. Not finding the flower open, Thou didst stay, no better than a bee trapped in the bud of my mind, Oh Arunachala! In sunlight the lotus blossoms, how then couldst Thou, the Sun of suns, hover before me like a flower bee, saying 'Thou art not yet in blossom,' Oh Arunachala? 42. 'Thou hast realized the Self even without knowing that it was the Truth. It is the Truth Itself!' Speak thus if it be so, Oh Arunachala! Thou art the subject of most diverse views yet art Thou not this only, Oh Arunachala? Not known to the tattvas, though Thou art their being! What does this mean, Oh Arunachala? 43. That each one is Reality Itself, Thou wilt of Thy Nature show, Oh Arunachala! Reveal Thyself! Thou only art Reality, Oh Arunachala! 'Reality is nothing but the Self;' is this not all Thy message, Oh Arunachala? 44. 'Look within, ever seeking the Self with the inner eye, then will It be found.' Thus didst Thou direct me, beloved Arunachala! 45. Seeking Thee within but weakly, I came back unrewarded. Aid me, Oh Arunachala! Weak though my effort was, by Thy Grace I gained the Self, Oh Arunachala! Seeking Thee in the Infinite Self, I regained my own Self, Oh Arunachala! 46. What value has the birth without Knowledge born of realization? It is not even worth speaking about, Oh Arunachala! 47. Let me dive into the true Self, wherein merge only the pure in mind and speech, Oh Arunachala! I, by Thy Grace, am sunk in Thy Self, wherein merge only those divested of their minds and thus made pure, Oh Arunachala! 48. When I took shelter under Thee as my One God, Thou didst destroy me altogether, Oh Arunachala! 49. Treasure of Benign and holy Grace, found without seeking, steady my wandering mind, Oh Arunachala! 50. On seeking Thy Real Self with courage, my raft capsized and the waters came over me. Have mercy on me Arunachala! 51. Unless Thou extend Thy hand of Grace in mercy and embrace me, I am lost, Oh Arunachala! Enfold me body to body, limb to limb, or I am lost, Oh Arunachala! 52. O Undefiled, abide Thou in my heart so that there may be everlasting joy, Arunachala! 53. Mock me not, who seek Thy protection! Adorn me with Thy Grace and then regard me, Oh Arunachala! Smile with Grace and not with scorn on me, who come Thee, Oh Arunachala! 54. When I approached, Thou didst not bend; Thou stoodst unmoved, at one with me, Oh Arunachala! Does it not shame Thee to stand there like a post, leaving me to find Thee by myself, Oh Arunachala? 55. Rain Thy Mercy on me ere Thy Knowledge burn me to ashes, Oh Arunachala! 56. Unite with me to destroy Thou and me, and bless me with the state of ever-vibrant joy, Oh Arunachala! 57. When shall I become like the ether and reach Thee, subtle of being, that the tempest of thoughts may end, Oh Arunachala? When will waves of thought cease to rise? When shall I reach Thee, subtler than the subtlest ether, Oh Arunachala! 58. I am a simpleton devoid of learning. Do Thou dispel illusion, Oh Arunachala! Destroy Thou my wrong knowledge, I beseech Thee, for I lack the knowledge which the Scriptures lead to, Oh Arunachala! 59. When I melted away and entered Thee, my Refuge, I found Thee standing naked, Oh Arunachala! 60. In my unloving self Thou didst create a passion for Thee, therefore forsake me not, Oh Arunachala! 61. Fruit shriveled and spoilt is worthless; take and enjoy it ripe, Oh Arunachala! I am not a fruit which is overripe and spoilt; draw me, then, into the inmost recess and fix me in Eternity, Oh Arunachala! 62. Hast Thou not bartered cunningly Thyself for me? Oh, Thou art death to me, Arunachala! Hast Thou not bartered happily Thyself for me, giving all and taking nothing? Art Thou not blind, Oh Arunachala? 63. Regard me! Take thought of me! Touch me! Mature me! Make me one with Thee, Oh Arunachala! 64. Grant me Thy Grace ere the poison of delusion grips me and, rising to my head, kills me, Oh Arunachala! 65. Thyself regard me and dispel illusion! Unless Thou do so who can intercede with Grace Itself made manifest, Oh Arunachala? 66. With madness for Thee hast Thou freed me of madness; grant me now the cure of all madness, Oh Arunachala! 67. Fearless I seek Thee, Fearlessness Itself! How canst Thou fear to take me, Oh Arunachala? 68. Where is ignorance or Wisdom, if I am blessed with union to Thee, Oh Arunachala? 69. My mind has blossomed, scent it with Thy fragrance and perfect it. Oh Arunachala! Espouse me, I beseech Thee, and let this mind, now wedded to the world, be wedded to Perfection, Oh Arunachala! 70. Mere thought of Thee has drawn me to Thee, and who can gauge Thy Glory, Oh Arunachala? 71. Thou hast possessed me, unexorcizable Spirit! and made me mad for Thee, that I may cease to be a ghost wandering the world, Oh Arunachala! 72. Be Thou my stay and my support lest I droop helpless like a tender creeper, Oh Arunachala! 73. Thou didst benumb my faculties with stupefying powder, then rob me of my understanding and reveal the Knowledge of Thy Self, Oh Arunachala! 74. Show me the warfare of Thy Grace, in the Open Field where there is no coming and going. Oh Arunachala! 75. Unattached to the physical frame composed of the elements, let me for ever repose happy in the sight of Thy Splendour, Oh Arunachala! 76. Thou hast administered the medicine of confusion to me, so must I be confounded! Shine Thou as Grace, the cure of all confusion, Oh Arunachala! 77. Shine Thou selfless, sapping the pride of those who boast of their free will, Oh Arunachala! 78. I am a fool who prays only when overwhelmed, yet disappoint me not, Oh Arunachala! 79. Guard me lest I flounder storm-tossed like a ship without a helmsman, Oh Arunachala! 80. Thou hast cut the knot which hid the vision of Thy Head and Foot. Motherlike, shouldst Thou not complete Thy task, Oh Arunachala? 81. Be not like a mirror held up to a noseless man, but raise me and embrace me, Oh Arunachala! 82. Let us embrace upon the bed of tender flowers, which is the mind, within the room of the body, Oh Arunachala! 83. How is it that Thou hast become famous from Thy constant union with the poor and humble, Oh Arunachala? 84. Thou hast removed the blindness of ignorance with the unguent of Thy Grace, and made me truly Thine, Oh Arunachala! 85. Thou didst shave clean my head; then Thou didst show Thyself dancing in Transcendent Space, Oh Arunachala! 86. Though Thou hast loosed me from the mists of error and made me mad for Thee, why hast Thou not yet freed me from illusion, Oh Arunachala? Though Thou hast detached me from the world and made me cleave to Thee, Thy passion for me has not cooled, Oh Arunachala! 87. Is it true Silence to rest like a stone, inert and unexpansive, Oh Arunachala? 88. Who was it that threw mud to me for food and robbed me of my livelihood, Oh Arunachala? 89. Unknown to all, stupefying me, Who was it that ravished my soul, Oh Arunachala? 90. I spoke thus to Thee, because Thou art my Lord; be not offended but come and give me happiness, Oh Arunachala! 91. Let us enjoy one another in the House of Open Space, where there is neither night nor day, Oh Arunachala! 92. Thou didst take aim at me with darts of Love and then devoured me alive, Oh Arunachala! 93. Thou art the Primal Being, whereas I count not in this nor in the other world. What didst Thou gain then by my worthless self, Oh Arunachala? 94. Didst Thou not call me in? I have come in. Now measure out for me, my maintenance is now Thy burden. Hard is Thy lot, Oh Arunachala! 95. The moment Thou didst welcome me, didst enter into me and grant me Thy divine life, I lost my individuality, Oh Arunachala! 96. Bless me that I may die without losing hold of Thee, or miserable is my fate, Oh Arunachala! 97. From my home Thou didst entice me, then stealing into my heart didst draw me gently into Thine, such is Thy Grace, Oh Arunachala! 98. I have betrayed Thy secret workings. Be not offended! Show me Thy Grace now openly and save me, Oh Arunachala! 99. Grant me the essence of the Vedas, which shine in the Vedanta, One without a second, Oh Arunachala! 100. Even my slanders, treat as praise and guard me for ever as Thine own, I pray, Oh Arunachala! Let even slander be as praise to me, and guard me for ever as Thine own, I pray, Oh Arunachala! Place Thy hand upon my head! make me partaker of Thy Grace! do not abandon me, I pray, Oh Arunachala! 101. As snow in water, let me melt as Love in Thee, who art Love itself, Oh Arunachala! 102. I had but thought of Thee as Aruna, and lo! I was caught in the trap of Thy Grace! Can the net of Thy Grace ever fail, Oh Arunachala? 103. Watching like a spider to trap me in the web of Thy Grace, Thou didst entwine me and when imprisoned feed upon me, Oh Arunachala! 104. Let me be the votary of the votaries of those who hear Thy name with love, Oh Arunachala! 105. Shine Thou for ever as the loving Saviour of helpless suppliants like myself, Oh Arunachala! 106. Familiar to Thine ears are the sweet songs of votaries who melt to the very bones with love for Thee, yet let my poor strains also be acceptable, Oh Arunachala! 107. Hill of Patience, bear with my foolish words, as hymns of joy or as Thou please, Oh Arunachala! 108. Oh Arunachala! my Loving Lord! Throw Thy garland about my shoulders, wearing Thyself this one strung by me, Arunachala! Blessed be Arunachala! blessed be His devotees! Blessed be this Marital Garland of Letters! [1468.jpg] -- from The Collected Works of Ramana Maharshi, Edited by Arthur Osborne

1.wby - To Ireland In The Coming Times, #Yeats - Poems, #William Butler Yeats, #Poetry   And all Benighted things that go   About my table to and fro,

1.whitman - As At Thy Portals Also Death, #Whitman - Poems, #unset, #Integral Yoga   (I see again the calm Benignant face fresh and beautiful still,   I sit by the form in the coffin,

1.whitman - Salut Au Monde, #Whitman - Poems, #unset, #Integral Yoga   You Benighted roamer of Amazonia! you Patagonian! you Fejee-man!   You peon of Mexico! you slave of Carolina, Texas, Tennessee!

1.ww - 7- The White Doe Of Rylstone, Or, The Fate Of The Nortons, #Wordsworth - Poems, #unset, #Integral Yoga   A look of pure Benignity,   And fond unclouded memory.   --   In their Benignity approved!   And aye, methinks, this hoary Pile,

1.ww - An Evening Walk, #Wordsworth - Poems, #unset, #Integral Yoga   A more Benignant sacrifice approve--   A mind, that, in a calm angelic mood

1.ww - A Wren's Nest, #Wordsworth - Poems, #unset, #Integral Yoga   And thus, for purposes Benign,     A simple flower deceives.

1.ww - Book Fifth-Books, #Wordsworth - Poems, #unset, #Integral Yoga    Great and Benign, indeed, must be the power   Of living nature, which could thus so long   --   A heart that found Benignity and hope,   Being itself Benign.              My drift I fear   --   And tendency Benign, directing those   Who care not, know not, think not, what they do.

1.ww - Book Fourth [Summer Vacation], #unset, #Anonymous, #Various   How gracious, how Benign, is Solitude;   How potent a mere image of her sway;

1.ww - Book Ninth [Residence in France], #unset, #Anonymous, #Various   Than this lived never, nor a more Benign,   Meek though enthusiastic. Injuries   --   That a Benignant spirit was abroad   Which might not be withstood, that poverty

1.ww - Book Seventh [Residence in London], #unset, #Anonymous, #Various   With preparation artful and Benign,   That the rough lord had left the surly North

1.ww - Book Sixth [Cambridge and the Alps], #unset, #Anonymous, #Various   Would with an influence Benign have soothed,   Or chased away, the airy wretchedness

1.ww - Book Twelfth [Imagination And Taste, How Impaired And Restored ], #unset, #Anonymous, #Various   By her Benign simplicity of life,   And through a perfect happiness of soul,

1.ww - By The Seaside, #Wordsworth - Poems, #unset, #Integral Yoga   On British waters with that look Benign?   Ye mariners, that plough your onward way,

1.ww - Ode to Duty, #Wordsworth - Poems, #unset, #Integral Yoga    The Godhead's most Benignant grace;    Nor know we anything so fair

1.ww - The Excursion- IV- Book Third- Despondency, #Wordsworth - Poems, #unset, #Integral Yoga   'Alternate and revolving! How Benign,   'How rich in animation and delight,

1.ww - The Excursion- V- Book Fouth- Despondency Corrected, #Wordsworth - Poems, #unset, #Integral Yoga   And such Benign affections cultivates   Among the inferior kinds; not merely those   --   Does that Benignity pervade, that warms   The mole contented with her darksome walk

1.ww - The Excursion- VII- Book Sixth- The Churchyard Among the Mountains, #Wordsworth - Poems, #unset, #Integral Yoga   If gladsome spirits, and Benignant looks,   That for a face not beautiful did more   --   Or less Benign than that which I had felt   When seated near my venerable Friend,   --   And love, Benignant mother of the vale,   How fair amid her brood of cottages!

1.ww - The Old Cumberland Beggar, #Wordsworth - Poems, #unset, #Integral Yoga   The good which the Benignant law of Heaven   Has hung around him: and, while life is his,

1.ww - The Prioresss Tale [from Chaucer], #unset, #Anonymous, #Various   Thou goest before in thy Benignity,   The light to us vouchsafing of thy prayer,

1.ww - The Recluse - Book First, #Wordsworth - Poems, #unset, #Integral Yoga   Shedding Benignant influence, and secure   Itself from all malevolent effect

1.ww - To a Highland Girl (At Inversneyde, upon Loch Lomond), #Wordsworth - Poems, #unset, #Integral Yoga    Benignity and home-bred sense    Ripening in perfect innocence.

1.ww - Written Upon A Blank Leaf In The Complete Angler., #Wordsworth - Poems, #unset, #Integral Yoga        Shall live the name of Walton: Sage Benign!        Whose pen, the mysteries of the rod and line

2.01 - Mandala One, #Vedic and Philological Studies, #Sri Aurobindo, #Integral Yoga   (7) Benignant upholders of seeing man, O all gods, come, givers to the wine-offering of the giver.   (8) O all gods, doers of the work, come in your speed to the wine-offering, like the Cows of Brightness to the stalls of their repose.

2.01 - The Road of Trials, #The Hero with a Thousand Faces, #Joseph Campbell, #Mythology   ONCE having traversed the threshold, the hero moves in a dream landscape of curiously fluid, ambiguous forms, where he must survive a succession of trials. This is a favorite phase of the mythadventure. It has produced a world literature of miraculous tests and ordeals. The hero is covertly aided by the advice, amulets, and secret agents of the supernatural helper whom he met before his entrance into this region. Or it may be that he here discovers for the first time that there is a Benign power everywhere supporting him in his superhuman passage.   One of the best known and most charming examples of the "difficult tasks" motif is that of Psyche's quest for her lost lover, Cupid[1]. Here all the principal roles are reversed: instead of the lover trying to win his bride, it is the bride trying to win her lover; and instead of a cruel father withholding his daughter from the lover, it is the jealous mother, Venus, hiding her son, Cupid, from his bride. When Psyche pleaded with Venus, the goddess grasped her violently by the hair and dashed her head upon the ground, then took a great quantity of wheat, barley, millet, poppy seed, peas, lentils, and beans, mingled these all to gether in a heap, and commanded the girl to sort them before night. Psyche was aided by an army of ants. Venus told her, next, to gather the golden wool of certain dangerous wild sheep, sharp of horn and poisonous of bite, that inhabited an inaccessible valley in a dangerous wood. But a green reed instructed her how to gather from the reeds round about the golden locks shed by the sheep in their passage. The goddess now required a bottle of water from a freezing spring high on a towering rock beset by sleepless dragons. An eagle approached, and accomplished the marvelous task. Psyche was ordered, finally, to bring from the abyss of the underworld a box full of supernatural beauty. But a high tower told her how to go down to the world below, gave her coins for Charon and sops for Cerberus, and sped her on her way. Psyche's voyage to the underworld is but one of innumerable such adventures undertaken by the heroes of fairy tale and myth. Among the most perilous are those of the shamans of the peo ples of the farthest north (the Lapps, Siberians, Eskimo, and certain American Indian tribes), when they go to seek out and recover the lost or abducted souls of the sick. The shaman of the Siberians is clothed for the adventure in a magical costume representing a bird or reindeer, the shadow principle of the shaman himself, the shape of his soul. His drum is his animalhis eagle, reindeer, or horse; he is said to fly or ride on it. The stick that he carries is another of his aids. And he is attended by a host of invisible familiars.

2.02 - Meeting With the Goddess, #The Hero with a Thousand Faces, #Joseph Campbell, #Mythology   The remembered image is not only Benign, however; for the   "bad" mother too(1) the absent, unattainable mother, against   --   the terrible and the Benign. Her four arms exhibited the symbols   of her universal power: the upper left hand brandishing a bloody

2.02 - The Mother Archetype, #The Archetypes and the Collective Unconscious, #Carl Jung, #Psychology   or impulse; all that is Benign, all that cherishes and sustains,   that fosters growth and fertility. The place of magic transforma-

2.03 - Indra and the Thought-Forces, #The Secret Of The Veda, #Sri Aurobindo, #Integral Yoga   3. Affirmed let the Maruts be Benign to us, affirmed the lord of plenitude has become wholly creative of felicity. Upward   Namas. Sayana takes namas throughout in his favourite sense, food; for "increasers of salutation" is obviously impossible. It is evident from this and other passages that behind the physical sense of obeisance the word carries with it a psychological significance which here disengages itself clearly from the concrete figure.   --   Indra, affirmed and accepted, is no longer in his contact with the mortal a cause of suffering; the divine touch is now utterly creative of peace and felicity. The Maruts too, affirmed and accepted, must put aside their violence. Assuming their gentler forms, Benignant in their action, not leading the soul through strife and disturbance, they too must become purely beneficent as well as puissant agencies.   Indra and the Thought-Forces

2.04 - ADVICE TO ISHAN, #The Gospel of Sri Ramakrishna, #Sri Ramakrishna, #Hinduism   The devotees again entered the Master's room. Beni Pl had invited Sri Ramakrishna to visit the Sinthi Brahmo Samaj the next day, but had made a mistake in his letter with regard to the date.   MASTER (to M.): " Beni Pl has sent me an invitation. But why has he put the wrong date?"

2.04 - The Divine and the Undivine, #The Life Divine, #Sri Aurobindo, #Integral Yoga   As to suffering, which is so great a stumbling-block to our understanding of the universe, it is evidently a consequence of the limitation of consciousness, the restriction of force which prevents us from mastering or assimilating the touch of what is to us other-force: the result of this incapacity and disharmony is that the delight of the touch cannot be seized and it affects our sense with a reaction of discomfort or pain, a defect or excess, a discord resultant in inner or outer injury, born of division between our power of being and the power of being that meets us. Behind in our self and spirit is the All-Delight of the universal being which takes its account of the contact, a delight first in the enduring and then in the conquest of the suffering and finally in its transmutation that shall come hereafter; for pain and suffering are a perverse and contrary term of the delight of existence and they can turn into their opposite, even into the original AllDelight, Ananda. This All-Delight is not present in the universal alone, but it is here secret in ourselves, as we discover when we go back from our outward consciousness into the Self within us; the psychic being in us takes its account even of its most perverse or contrary as well as its more Benign experiences and grows by the   The Divine and the Undivine

2.05 - VISIT TO THE SINTHI BRAMO SAMAJ, #The Gospel of Sri Ramakrishna, #Sri Ramakrishna, #Hinduism   ON THIS DAY Sri Ramakrishna again visited the Sinthi Brahmo Samaj. It was the occasion of the autumn festival of the Samaj, which was being celebrated at Benimadhav Pal's garden house. The hall was decorated with flowers and greens, flags and festoons, of various colours. Outside, the blue autumn sky with its fleecy clouds was reflected in the water of the lake.   Sri Ramakrishna arrived at half past four in the afternoon. Entering the hall, he bowed down before the altar. The Brahmo devotees, among whom could be noticed Vijay and Trailokya, sat around him. A sub-judge, who was a member of the Brahmo Samaj, was with them.   --   While they were talking, Beni Pl, their host, entered the room.    Beni (to Vijay): "Sir, please get up. It is already late. Please begin the worship."   --   It was ten o'clock in the evening. The Master got into a carriage to return to Dakshineswar. One or two attending devotees got in with him. The carriage stood under a tree, in deep darkness. Beni Pl wanted to send some sweets and other food with Sri Ramakrishna for Ramlal, the Master's nephew.    Beni PL: "Sir, Ramlal was not here this evening. With your permission I should like to send some sweets for him by your attendants."   MASTER (with great anxiety): "Oh, Beni Pl! Oh, sir! Please don't send these things with me. That will do me harm. It is never possible for me to lay up anything. I hope you won't mind."    Beni PL: "As you please, sir. Please give me your blessing."   --   MASTER: "You can give me those when I need them. You see, yesterday Beni Pl wanted me to carry away some food for Ramlal. I told him I couldn't. It is impossible for me to lay up for the future."   M: 'That's all right, sir. I shall take back the two pieces of washed cloth."   --   Referring to a devotee, Sri Ramakrishna said: "I said to him yesterday, 'Tomorrow I shall go to Burra bazar; please meet me there.' Do you know what he said? He said: The tram fare will be one nn. Where shall I get it?' He had been to Beni Pl's garden yesterday and had officiated there as priest. No one had asked him to do it. He had put on the show himself. He wanted people to know that he was a member of the Brahmo Samaj.   (To M.) Can you tell me what he meant when he said that the tram would cost him one nn?"

2.06 - WITH VARIOUS DEVOTEES, #The Gospel of Sri Ramakrishna, #Sri Ramakrishna, #Hinduism   (To Vijay and the other devotees) "In the ecstatic state of mind I cannot remember a date. The other day there was a religious festival at Beni Pl's garden. I forgot the date.   I can no longer remember the last day of the month, when it is very auspicious to repeat the name ofGod."

2.06 - Works Devotion and Knowledge, #Essays On The Gita, #Sri Aurobindo, #Integral Yoga   God is the goal of his journey, a path in which there is no selflosing and a goal to which his wisely guided steps are surely arriving at every moment. He knows the Godhead as the master of his and all being, the upholder of his nature, the husb and of the nature-soul, its lover and cherisher, the inner witness of all his thoughts and actions. God is his house and country, the refuge of his seekings and desires, the wise and close and Benignant friend of all beings. All birth and status and destruction of apparent existences is to his vision and experience the One who brings forward, maintains and withdraws his temporal selfmanifestation in its system of perpetual recurrences. He alone is the imperishable seed and origin of all that seem to be born and perish and their eternal resting-place in their non-manifestation.   It is he that burns in the heat of the sun and the flame; it is he who is the plenty of the rain and its withholding; he is all this physical Nature and her workings. Death is his mask and immortality is his self-revelation. All that we call existent is he and all that we look upon as non-existent still is there secret in the Infinite and is part of the mysterious being of the Ineffable.6

2.10 - THE MASTER AND NARENDRA, #The Gospel of Sri Ramakrishna, #Sri Ramakrishna, #Hinduism   O Great God! Compassionate One! O Benign Deity!   O Byomakesa! Blue-throated One! O Lord of hosts!

2.10 - The Vision of the World-Spirit - Time the Destroyer, #Essays On The Gita, #Sri Aurobindo, #Integral Yoga   We have to see that Nature devouring her children, Time eating up the lives of creatures, Death universal and ineluctable and the violence of the Rudra forces in man and Nature are also the supreme Godhead in one of his cosmic figures. We have to see that God the bountiful and prodigal creator, God the helpful, strong and Benignant preserver is also God the devourer and destroyer. The torment of the couch of pain and evil on which we are racked is his touch as much as happiness and sweetness and pleasure. It is only when we see with the eye of the complete union and feel this truth in the depths of our being that we can entirely discover behind that mask too the calm and beautiful face of the all-blissful Godhead and in this touch that tests our imperfection the touch of the friend and builder of the spirit in man. The discords of the worlds are God's discords and it is only by accepting and proceeding through them that we can arrive at the greater concords of his supreme harmony, the summits and thrilled vastnesses of his transcendent and his cosmic Ananda.   The problem raised by the Gita and the solution it gives demand this character of the vision of the World-Spirit. It is the problem of a great struggle, ruin and massacre which has been brought about by the all-guiding Will and in which the eternal

2.11 - The Vision of the World-Spirit - The Double Aspect, #Essays On The Gita, #Sri Aurobindo, #Integral Yoga   From the first words there comes the suggestion that the hidden truth behind these terrifying forms is a reassuring, a heartening and delightful truth. There is something that makes the heart of the world to rejoice and take pleasure in the name and nearness of the Divine. It is the profound sense of that which makes us see in the dark face of Kali the face of the Mother and to perceive even in the midst of destruction the protecting arms of the Friend of creatures, in the midst of evil the presence of a pure unalterable Benignity and in the midst of death the Master of   Immortality. From the terror of the King of the divine action the

2.12 - The Way and the Bhakta, #Essays On The Gita, #Sri Aurobindo, #Integral Yoga   To this question Krishna replies with an emphatic decisiveness. "Those who found their mind in Me and by constant union, possessed of a supreme faith, seek after Me, I hold to be the most perfectly in union of Yoga." The supreme faith is that which sees God in all and to its eye the manifestation and the non-manifestation are one Godhead. The perfect union is that which meets the Divine at every moment, in every action and with all the integrality of the nature. But those also who seek by a hard ascent after the indefinable unmanifest Immutable alone, arrive, says the Godhead, to Me. For they are not mistaken in their aim, but they follow a more difficult and a less complete and perfect path. At the easiest, to reach the unmanifest Absolute they have to climb through the manifest Immutable here. This manifest Immutable is my own all-pervading impersonality and silence; vast, unthinkable, immobile, constant, omnipresent, it supports the action of personality but does not share in it. It offers no hold to the mind; it can only be gained by a motionless spiritual impersonality and silence and those who follow after it alone have to restrain altogether and even draw in completely the action of the mind and senses. But still by the equality of their understanding and by their seeing of one self in all things and by their tranquil Benignancy of silent will for the good of all existences they too meet me in all objects and creatures. No less than those who unite themselves with the Divine in all ways of their existence, sarva-bhavena, and enter largely and fully into the unthinkable living fountainhead of universal things, divyam purus.am acintya-rupam, these seekers too who climb through this more difficult exclusive oneness towards a relationless unmanifest Absolute find in the end the same Eternal. But this is a less direct and more arduous way; it is not the full and natural movement of the spiritualised human nature.   And it must not be thought that because it is more arduous, therefore it is a higher and more effective process. The easier way of the Gita leads more rapidly, naturally and normally to

2.21 - The Order of the Worlds, #The Life Divine, #Sri Aurobindo, #Integral Yoga   Powers or Forces are such that we think of them as divine; they are luminous, Benignant or powerfully helpful: there are others that are Titanic, gigantic or demoniac, inordinate Influences, instigators or creators often of vast and formidable inner upheavals or of actions that overpass the normal human measure.   There may also be an awareness of influences, presences, beings that do not seem to belong to other worlds beyond us but are here as a hidden element behind the veil in terrestrial nature.

2.24 - THE MASTERS LOVE FOR HIS DEVOTEES, #The Gospel of Sri Ramakrishna, #Sri Ramakrishna, #Hinduism   M. was fanning him. The Master took the garland from his neck and said something to himself. Then in a very Benign mood he gave the garland to M.     ^One of the disciples of the Master, later known as Swami Abhedananda.

2.3.1 - Svetasvatara Upanishad, #Kena and Other Upanishads, #Sri Aurobindo, #Integral Yoga   one encompasses all, knowing as the Benign, one comes   exceedingly to the peace.   --   the clarified butter, the Benign secret in all existences, knowing the God who being one encompasses all, one is released   from every bondage.   --   being nor non-being, it is the absolute Benign alone; That is   the immutable, that the supreme light of the Creating Sun

25.01 - An Italian Stanza, #Collected Works of Nolini Kanta Gupta - Vol 06, #Nolini Kanta Gupta, #Integral Yoga    Ma non so qual divin romor Benigno    vada tonando nei mortali cuori

25.07 - TEARS OF GRIEF, #Collected Works of Nolini Kanta Gupta - Vol 06, #Nolini Kanta Gupta, #Integral Yoga    And with the jet-black beauty of the Benign and peerless divinity    He sets out in lotus hue the arbour of Life

2 - Other Hymns to Agni, #Hymns to the Mystic Fire, #Sri Aurobindo, #Integral Yoga   thou art on guard, a Benignant Power in the night, O Fire,   O son of force, over him to whom thou cleavest for his weal.   --     8. The purifier he is rubbed bright and pure, he who is proclaimed by the seers, one who is the dweller in his own house, and is our Benignant guest; the bull of the thousand horns because thou hast the strength of That, O Fire, thou precedest in puissance all others.     9. At once thou goest forward, O Fire, and overpassest all others in whomsoever thou hast become manifest in all the glory of thy beauty; adorable, great of body, wide of light thou art the beloved guest of human beings.   --   9. O maker of forms, hither Benignant arrive all-pervading in thy fostering to us and in thyself; in sacrifice on sacrifice us upward guard.     7 Ila, goddess of revelation; Saraswati, goddess of inspiration; Mahi, goddess of the Vast Truth, Mahas or r.tam br.hat.   --   from thee, they were Benignant and have become malign;   they have done violence to themselves by their words speaking crooked things to the seeker after straightness.   --   1-2. O Fire, be one inmost to us and our deliverer, one Benignant   and helpful and with defences to shield us. Fire is a prince   --   friend happily met,11 our Benignant guest, rich in his lustres   he shines in front of the dawns, a child of the waters he   --   26. I would not give thee over to the Assailant or to sinfulness, O Benignant, O shining one; he who lauded me would not be one without understanding or miserable nor one plagued by guilt, O Fire.   27. He is like a son well nourished in the house of his father; may our offerings reach the gods.   --   gods, for thou art the ancient and Benign messenger of the   Sun, - let all that are alien be rent asunder.   --   8. Deliver us not to the mortal foe, to the demoniac, to him who gives expression to evil; guard us with thy unfailing and Benignant, guardian and rescuer fires, O ever-youthful Flame!   9. Guard, O Fire, with the single word, guard with the second, guard with the words that are three, O master of Energies; O shining One, guard with the fourth.

3.03 - The Godward Emotions, #The Synthesis Of Yoga, #Sri Aurobindo, #Integral Yoga      Still out of this conception there arise certain developments which bring us nearer to the threshold of the Yoga of devotion. First, there can emerge the idea of the Divine as the source and law and aim of our ethical being and from this there can come the knowledge of him as the highest Self to which our active nature aspires, the Will to which we have to assimilate our will, the eternal Right and Purity and Truth and Wisdom into harmony with which our nature has to grow and towards whose being our being is attracted. By this way we arrive at the Yoga of works, and this Yoga has a place for personal devotion to the Divine, for the divine Will appears as the Master of our works to whose voice we must listen, whose divine impulsion we must obey and whose work it is the sole business of our active life and will to do. Secondly, there emerges the idea of the divine Spirit, the father of all who extends his wings of Benignant protection and love over all his creatures, and from that grows between the soul and the Divine the relation of father and child, a relation of love, and as a result, the relation of brotherhood with our fellow-beings. These relations of the Divine into the calm pure light of whose nature we have to grow and the Master whom we approach through works and service, the Father who responds to the love of the soul that approaches him as the child, are admitted elements of the Yoga of devotion.      The moment we come well into these developments and their deeper spiritual meaning, the motive of the fear of God becomes otiose, superfluous and even impossible. It is of importance chiefly in the ethical field when the soul has not yet grown sufficiently to follow good for its own sake and needs an authority above it whose wrath or whose stern passionless judgment it can fear and found upon that fear its fidelity to virtue. When we grow into spirituality, this motive can no longer remain except by the lingering on of some confusion in the mind, some persistence of the old mentality. Moreover, the ethical aim in Yoga is different from that of the external idea of virtue. Ordinarily, ethics is regarded as a sort of machinery of right action, the act is everything and how to do the right act is the whole question and the whole trouble. But to the Yogin action is chiefly important not for its own sake, but rather as a means for the growth of the soul Godward. Therefore what Indian spiritual writings lay stress upon is not so much the quality of the action to be done as the quality of the soul from which the action flows, upon its truth, fearlessness, purity, love, compassion, benevolence, absence of the will to hurt, and upon the actions as their outflowings. The old western idea that human nature is intrinsically bad and virtue is a thing to be followed out in despite of our fallen nature to which it is contrary, is foreign to the Indian mentality trained from ancient times in the ideas of the Yogins. Our nature contains, as well as its passionate rajasic and its downward-tending tamasic quality, a purer sattwic element and it is the encouragement of this, its highest part, which is the business of ethics. By it we increase the divine nature, daivi prakrti, which is present in us and get rid of the Titanic and demoniac elements. Not therefore the Hebraic righteousness of the God-fearing man, but the purity, love, beneficence, truth, fearlessness, harmlessness of the saint and the God-lover are the goal of the ethical growth according to this notion. And, speaking more largely, to grow into the divine nature is the consummation of the ethical being. This can be done best by realising God as the higher Self, the guiding and uplifting Will or the Master whom we love and serve. Not fear of him, but love of him and aspiration to the freedom and eternal purity of his being must be the motive.

3.04 - LUNA, #Mysterium Coniunctionis, #Carl Jung, #Psychology   ,252 terms that are reminiscent of Simons Nous and Epinoia.253 Pico himself defines the difference as that between scientia and opinio.254 He thinks that the mind (animus), turning towards the spirit (spiritus) of God, shines and is therefore called Sol. The spirit of God corresponds to the aquae superiores, the waters above the firmament (Gen. 1 : 7). But in so far as the human mind turns towards the waters under the firmament (aquae inferiores), it concerns itself with the sensuales potentiae, whence it contracts the stain of infection and is called Luna.255 In both cases it is clearly the human spirit or psyche, both of which have, however, a double aspect, one facing upwards to the light, the other downwards to the darkness ruled by the moon (The sun to rule the day, the moon also to govern the night). And while, says Pico, we wander far from our fatherl and and abide in this night and darkness of our present life, we make most use of that which turns us aside to the senses, for which reason we think many things rather than know them,256a pessimistic but no doubt accurate view that fully accords with the spiritual Benightedness and sinful darkness of this sublunary world, which is so black that the moon herself is tarnished by it.   [171] The moon appears to be in a disadvantageous position compared with the sun. The sun is a concentrated luminary: The day is lit by a single sun. The moon, on the other handas if less powerfulneeds the help of the stars when it comes to the task of composition and separation, rational reflection, definition, etc.257 The appetites, as potentiae sensuales, pertain to the sphere of the moon; they are anger (ira) and desire (libido) or, in a word, concupiscentia. The passions are designated by animals because we have these things in common with them, and, what is more unfortunate, they often drive us into leading a bestial life.258 According to Pico, Luna has an affinity with Venus, as is particularly to be seen from the fact that she is sublimated in Taurus, the House of Venus, so much that she nowhere else appears more auspicious and more beneficent.259 Taurus is the house of the hierogamy of Sol and Luna.260 Indeed, Pico declares that the moon is the lowest earth and the most ignoble of all the stars,261 an opinion which recalls Aristotles comparison of the moon with the earth. The moon, says Pico, is inferior to all the other planets.262 The novilunium is especially unfavourable, as it robs growing bodies of their nourishment and in this way injures them.263

32.06 - The Novel Alchemy, #Collected Works of Nolini Kanta Gupta - Vol 07, #Nolini Kanta Gupta, #Integral Yoga    The question is: if there is God, if He is all-merciful, if the Power or Being in charge of the created universe is a Benign and not a malign Power, siva and not asiva,then why is our earth afflicted with disease and suffering and sorrow and pain? Why are mortals in fear of the death that overhangs all? Not God but Satan then is the creator and supreme controller?    A well-known modern western thinker and sage has propounded a novel theory of his own on this problem. He too has suggested that the world is not something that is static with all things fixed and settled for good. The world is in movement, and the movement is ever forward, towards a higher consciousness that progressively unfolds its riches. As first results of this urge towards the heights" there have appeared all sorts of cracks and rifts, acute pulls and strains; these are translated into sorrow and suffering, deprivation and death. The earth or human society is not like a well trimmed garden, all has not been selected and arranged and put in its proper place according to a pattern and given a permanent shape. It is on the contrary like a wild bush with its innumerable shrubs and trees which have been continuously growing. So many of the dead leaves and branches have been shed, so many flowers have dried up. But new twigs are constantly forming on top and radiating their beauty of green leaves and flowers in bloom. Sorrow and suffering, pain and misery are like those dried-up and discarded flowers and leaves and twigs. These are concomitant results of the original total movement, perhaps even an inevitable necessity. But even from the individual's point of view this seeming waste and destruction is no sign of any futility, for through each individual there has been flowing that upward stream of consciousness, each individual has within himself an impulse and an endeavour to move along that stream and as an aid to it, no matter what outer form it might take. Or else the thing may be compared to the work of soldiers in a war. The common aim of war is victory. Every soldier has an equal self-devotion, "energy and steadfastness to secure this victory. Nevertheless, all do not survive till the end, many have to give up their lives, and on this immolation of the many is founded the ultimate victory. So, in the evolution of man on earth, the first step is represented by sorrow and suffering, misery and pain; these are the signs and symbols of the upward urge. Those who put up with suffering and sorrow, misery and pain, to the extent these can be borne, do not do so wholly under a sense of unwilling submission. The inner core of this suffering is a keen desire and urge and capacity to act as an instrument and support of the upward urge. Even from the point of view of the individual what appears in a sense a simple negation is in truth a thing of deep- import. Teilhard de Chard in has thus seen a spiritual meaning in the Christian's bearing of the cross; the cross-brings in the end a realisation of eternal life.

33.06 - Alipore Court, #Collected Works of Nolini Kanta Gupta - Vol 07, #Nolini Kanta Gupta, #Integral Yoga    While on the subject of Sri Aurobindo's writings in jail, I cannot help divulging a secret, namely, that he had written a whole series of essays on the subject of the bomb. The terrorists had been subjected to bitter attacks in the press and they had been falsely accused of all manner of things. It was as if Sri Aurobindo took up his pen to defend them against these accusations. In this series of four essays he discussed in detail the cult of the bomb. I can still recall the titles: (I) The Message of the Bomb, (2) The Morality of the Bomb, (3) The Psychology-of the Bomb, (4) The Policy of the Bomb. The series was not completed, but what was written could serve the purpose very well. The writings had been left in my custody and I passed them out of jail to a friend of mine. But in order to save them from the vigilant eyes of the police and such every-day hazards as a house-search, this friend of mine had them shoved inside a hollow bamboo stem and buried underground. When he looked for them again after a little while, he found they had been reduced to a dust heap, thanks to the white ants' Benign touch.    Let me then give out another secret in this connection. Just as Sri Aurobindo had taken up his pen - or shall we say his pencil? - on behalf of the bomb, similarly Nivedita at a later date once took up the cause ofSwadeshi dacoits. The ideas and motives of these patriots, what impelled them to take up this particular line were explained with such fine understanding and sympathy in Nivedita's writing that it read almost like poetry. Here too the manuscript had come to my hands and was in my custody. That was about the time when Sri Aurobindo on coming out of jail had taken up his work again and started the two weeklies, the English Karmayogin and the Bengali Dharma.At that time, Nivedita maintained rather close contacts with Sri Aurobindo and ourselves. She used to write for the Karmayogin, and when Sri Aurobindo went into retirement, it was she who edited the last few issues of the paper almost single-handed, with the sole exception of news-items. She continued all the features which Sri Aurobindo had begun. Thus she too wrote a few "Conversations" on the lines of Sri Aurobindo's "Conversations of the Dead". I translated them into Bengali and have included them in my Mriter Kathopakathan (Conversations of the Dead)in Bengali.

34.11 - Hymn to Peace and Power, #Collected Works of Nolini Kanta Gupta - Vol 08, #unset, #Integral Yoga    Obeisance to Thee, O wrath, O Flame, obeisance to Thee, O Radiance. They who are other than us, them do thou afflict with thy weapons (missiles). For us do thou be the Purifier and the Benign Lord.    (21)

3 - Commentaries and Annotated Translations, #Hymns to the Mystic Fire, #Sri Aurobindo, #Integral Yoga   and Benignant comrade of the gods; in thy act and motion the   Maruts with their blazing lances were born, seers whose works

6.04 - THE MEANING OF THE ALCHEMICAL PROCEDURE, #Mysterium Coniunctionis, #Carl Jung, #Psychology   [687] The free-ranging psyche of the adept used chemical substances and processes as a painter uses colours to shape out the images of his fancy. If Dorn, in order to describe the union of the unio mentalis with the body, reaches out for his chemical substances and implements, this only means that he was illustrating his fantasies by chemical procedures. For this purpose he chose the most suitable substances, just as the painter chooses the right colours. Honey, for instance, had to go into the mixture because of its purifying quality. As a Paracelsist, Dorn knew from the writings of the Master what high praises he had heaped upon it, calling it the sweetness of the earths, the resin of the earth which permeates all growing things, the Indian spirit which is turned by the influence of summer into a corporeal spirit.94 Thereby the mixture acquired the property not only of eliminating impurities but of changing spirit into body, and in view of the proposed conjunction of the spirit and the body this seemed a particularly promising sign. To be sure, the sweetness of the earths was not without its dangers, for as we have seen (n. 81) the honey could change into a deadly poison. According to Paracelsus it contains Tartarum, which as its name implies has to do with Hades. Further, Tartarum is a calcined Saturn and consequently has affinities with this malefic planet. For another ingredient Dorn takes Chelidonia (Chelidonium maius, celandine), which cures eye diseases and is particularly good for night-blindness, and even heals the spiritual Benightedness (affliction of the soul, melancholy-madness) so much feared by the adepts. It protects against thunderstorms, i.e., outbursts of affect. It is a precious ingredient, because its yellow flowers symbolize the philosophical gold, the highest treasure. What is more important here, it draws the humidity, the soul,95 out of Mercurius. It therefore assists the spiritualization of the body and makes visible the essence of Mercurius, the supreme chthonic spirit. But Mercurius is also the devil.96 Perhaps that is why the section in which Lagneus defines the nature of Mercurius is entitled Dominus vobiscum.97   [688] In addition, the plant Mercurialis (dogs mercury) is indicated. Like the Homeric magic herb Moly, it was found by Hermes himself and must therefore have magical effects. It is particularly favourable to the coniunctio because it occurs in male and female form and thus can determine the sex of a child about to be conceived. Mercurius himself was said to be generated from an extract of it that spirit which acts as a mediator (because he is utriusque capax, capable of either) and saviour of the Macrocosm, and is therefore best able to unite the above with the below. In his ithyphallic form as Hermes Kyllenios, he contri butes the attractive power of sexuality, which plays a great role in the coniunctio symbolism.98 Like honey, he is dangerous because of his possibly poisonous effect, for which reason it naturally seemed advisable to our author to add rosemary to the mixture as an alexipharmic (antidote) and a synonym for Mercurius (aqua permanens), perhaps on the principle that like cures like. Dorn could hardly resist the temptation to exploit the alchemical allusion to ros marinus, sea-dew. In agreement with ecclesiastical symbolism there was in alchemy, too, a dew of grace, the aqua vitae, the perpetual, permanent, and two-meaninged

6.07 - THE MONOCOLUS, #Mysterium Coniunctionis, #Carl Jung, #Psychology   [733] In the nigredo the brain turns black. Thus a Hermes recipe cited in the Rosarium says: Take the brain . . . grind it up with very strong vinegar, or with boys urine,202 until it turns black.203 The darkening or Benightedness is at the same time a psychic state which, as we have seen, was called melancholia. In the Aurelia occulta there is a passage where the transformative substance in the nigredo state says of itself (cf. Pl. 10):   I am an infirm and weak old man, surnamed the dragon; therefore am I shut up in a cave, that I may be ransomed by the kingly crown. . . . A fiery sword inflicts great torments upon me; death makes weak my flesh and bones. . . . My soul and my spirit depart; a terrible poison, I am likened to the black raven, for that is the wages of sin; in dust and earth I lie, that out of Three may come One. O soul and spirit, leave me not, that I may see again the light of day, and the hero of peace whom the whole world shall behold may arise from me.204

Blazing P1 - Preconventional consciousness, #unset, #Anonymous, #Various   continuing existence of disembodied spirits capable of exercising Benignant or malignant   influence. Yet he doesnt see self as one with all other human beings. He thinks in terms of

BOOK I. - Augustine censures the pagans, who attributed the calamities of the world, and especially the sack of Rome by the Goths, to the Christian religion and its prohibition of the worship of the gods, #City of God, #Saint Augustine of Hippo, #Christianity   Know then, ye who are ignorant of this, and ye who feign ignorance be reminded, while you murmur against Him who has freed you from such rulers, that the scenic games, exhibitions of shameless folly and licence, were established at Rome, not by men's vicious cravings, but by the appointment of your gods. Much more pardonably might you have rendered divine honours to Scipio than to such gods as these. The gods were not so moral as their pontiff. But give me now your attention, if your mind, inebriated by its deep potations of error, can take in any sober truth. The gods enjoined that games be exhibited in their honour to stay a physical pestilence; their pontiff prohibited the theatre from being constructed, to prevent a moral pestilence. If, then, there remains in you sufficient mental enlightenment to prefer the soul to the body, choose whom you will worship. Besides, though the pestilence was stayed, this was not because the voluptuous madness of stage-plays had taken possession of a warlike people hitherto accustomed only to the games of the circus; but these astute and wicked spirits, foreseeing that in due[Pg 45] course the pestilence would shortly cease, took occasion to infect, not the bodies, but the morals of their worshippers, with a far more serious disease. And in this pestilence these gods find great enjoyment, because it Benighted the minds of men with so gross a darkness, and dishonoured them with so foul a deformity, that even quite recently (will posterity be able to credit it?) some of those who fled from the sack of Rome and found refuge in Carthage, were so infected with this disease, that day after day they seemed to contend with one another who should most madly run after the actors in the theatres.   33. That the overthrow of Rome has not corrected the vices of the Romans.

BOOK II. - A review of the calamities suffered by the Romans before the time of Christ, showing that their gods had plunged them into corruption and vice, #City of God, #Saint Augustine of Hippo, #Christianity   This philosopher, Plato, has been elevated by Labeo to the rank of a demigod, and set thus upon a level with such as Hercules and Romulus. Labeo ranks demigods higher than heroes, but both he counts among the deities. But I have no doubt that he thinks this man whom he reckons a demigod worthy of greater respect not only than the heroes, but also than the gods themselves. The laws of the Romans and the speculations of Plato have this resemblance, that the latter pronounces a wholesale condemnation of poetical fictions, while the former restrain the licence of satire, at least so far as men are the objects of it. Plato will not suffer poets even to dwell in his city: the laws of Rome prohibit actors from being enrolled as citizens; and if they had not feared to offend the gods who had asked the services of the players, they would in all likelihood have banished them altogether. It is obvious, therefore, that the Romans could not receive, nor reasonably expect to receive, laws for the regulation of their conduct from their gods, since the laws they themselves enacted far surpassed and put to shame the morality of the gods. The gods demand stage-plays in their own honour; the Romans exclude the players from all civic honours:[101] the former commanded that they should be celebrated by the scenic representation[Pg 65] of their own disgrace; the latter commanded that no poet should dare to blemish the reputation of any citizen. But that demigod Plato resisted the lust of such gods as these, and showed the Romans what their genius had left incomplete; for he absolutely excluded poets from his ideal state, whether they composed fictions with no regard to truth, or set the worst possible examples before wretched men under the guise of divine actions. We for our part, indeed, reckon Plato neither a god nor a demigod; we would not even compare him to any of God's holy angels, nor to the truth-speaking prophets, nor to any of the apostles or martyrs of Christ, nay, not to any faithful Christian man. The reason of this opinion of ours we will, God prospering us, render in its own place. Nevertheless, since they wish him to be considered a demigod, we think he certainly is more entitled to that rank, and is every way superior, if not to Hercules and Romulus (though no historian could ever narrate nor any poet sing of him that he had killed his brother, or committed any crime), yet certainly to Priapus, or a Cynocephalus,[102] or the Fever,[103]divinities whom the Romans have partly received from foreigners, and partly consecrated by home-grown rites. How, then, could gods such as these be expected to promulgate good and wholesome laws, either for the prevention of moral and social evils, or for their eradication where they had already sprung up?gods who used their influence even to sow and cherish profligacy, by appointing that deeds truly or falsely ascribed to them should be published to the people by means of theatrical exhibitions, and by thus gratuitously fanning the flame of human lust with the breath of a seemingly divine approbation. In vain does Cicero, speaking of poets, exclaim against this state of things in these words: "When the plaudits and acclamation of the people, who sit as infallible judges, are won by the poets, what darkness Benights the mind, what fears invade, what passions inflame it!"[104]   [Pg 66]

BOOK II. -- PART II. THE ARCHAIC SYMBOLISM OF THE WORLD-RELIGIONS, #The Secret Doctrine, #H P Blavatsky, #Theosophy   the most virulent attacks on the religions of India, and Christians read with the same Benighted smile   of satisfaction as ever these preposterously unjust words of Coleridge, "It is highly worthy of

BOOK IV. - That empire was given to Rome not by the gods, but by the One True God, #City of God, #Saint Augustine of Hippo, #Christianity   Now, therefore, let us see how it is that they dare to ascribe the very great extent and duration of the Roman empire to those gods whom they contend that they worship honourably, even by the obsequies of vile games and the ministry of vile men: although I should like first to inquire for a little what reason, what prudence, there is in wishing to glory in the greatness and extent of the empire, when you cannot point out the happiness of men who are always rolling, with dark fear and cruel lust, in warlike slaughters and in blood, which, whether shed in civil or foreign war, is still human blood; so that their joy may be compared to glass in its fragile splendour, of which one is horribly afraid lest it should be suddenly broken in pieces. That this may be more easily discerned, let us not come to nought by being carried away with empty boasting, or blunt the edge of our attention by loud-sounding names of things, when we hear of peoples, kingdoms, provinces. But let us suppose a case of two men; for each individual man, like one letter in a language, is as it were the element of a city or kingdom, however far-spreading in its occupation of the earth. Of these two men let us suppose that one is poor, or rather of middling circumstances; the other very rich. But the rich man is anxious with fears, pining with discontent, burning with covetousness, never secure, always uneasy, panting from the perpetual strife of his enemies, adding to his patrimony indeed by these miseries to an immense degree, and by these additions also heaping up most bitter cares. But that other man of moderate wealth is contented with a small and compact estate, most dear to[Pg 139] his own family, enjoying the sweetest peace with his kindred neighbours and friends, in piety religious, Benignant in mind, healthy in body, in life frugal, in manners chaste, in conscience secure. I know not whether any one can be such a fool, that he dare hesitate which to prefer. As, therefore, in the case of these two men, so in two families, in two nations, in two kingdoms, this test of tranquillity holds good; and if we apply it vigilantly and without prejudice, we shall quite easily see where the mere show of happiness dwells, and where real felicity. Wherefore if the true God is worshipped, and if He is served with genuine rites and true virtue, it is advantageous that good men should long reign both far and wide. Nor is this advantageous so much to themselves, as to those over whom they reign. For, so far as concerns themselves, their piety and probity, which are great gifts of God, suffice to give them true felicity, enabling them to live well the life that now is, and afterwards to receive that which is eternal. In this world, therefore, the dominion of good men is profitable, not so much for themselves as for human affairs. But the dominion of bad men is hurtful chiefly to themselves who rule, for they destroy their own souls by greater licence in wickedness; while those who are put under them in service are not hurt except by their own iniquity. For to the just all the evils imposed on them by unjust rulers are not the punishment of crime, but the test of virtue. Therefore the good man, although he is a slave, is free; but the bad man, even if he reigns, is a slave, and that not of one man, but, what is far more grievous, of as many masters as he has vices; of which vices when the divine Scripture treats, it says, "For of whom any man is overcome, to the same he is also the bond-slave."[158]   4. How like kingdoms without justice are to robberies.

BOOK IX. - Of those who allege a distinction among demons, some being good and others evil, #City of God, #Saint Augustine of Hippo, #Christianity   But if, as is much more probable and credible, it must needs be that all men, so long as they are mortal, are also miserable, we must seek an intermediate who is not only man, but also God, that, by the interposition of His blessed mortality, He may bring men out of their mortal misery to a blessed immortality. In this intermediate two things are requisite, that He become mortal, and that He do not continue mortal. He did become mortal, not rendering the divinity of the Word infirm, but assuming the infirmity of flesh. Neither did He continue mortal in the flesh, but raised it from the dead; for it is the very fruit of His mediation that those, for the sake of whose redemption He became the Mediator,[Pg 370] should not abide eternally in bodily death. Wherefore it became the Mediator between us and God to have both a transient mortality and a permanent blessedness, that by that which is transient He might be assimilated to mortals, and might translate them from mortality to that which is permanent. Good angels, therefore, cannot mediate between miserable mortals and blessed immortals, for they themselves also are both blessed and immortal; but evil angels can mediate, because they are immortal like the one party, miserable like the other. To these is opposed the good Mediator, who, in opposition to their immortality and misery, has chosen to be mortal for a time, and has been able to continue blessed in eternity. It is thus He has destroyed, by the humility of His death and the Benignity of His blessedness, those proud immortals and hurtful wretches, and has prevented them from seducing to misery by their boast of immortality those men whose hearts He has cleansed by faith, and whom He has thus freed from their impure dominion.   Man, then, mortal and miserable, and far removed from the immortal and the blessed, what medium shall he choose by which he may be united to immortality and blessedness? The immortality of the demons, which might have some charm for man, is miserable; the mortality of Christ, which might offend man, exists no longer. In the one there is the fear of an eternal misery; in the other, death, which could not be eternal, can no longer be feared, and blessedness, which is eternal, must be loved. For the immortal and miserable mediator interposes himself to prevent us from passing to a blessed immortality, because that which hinders such a passage, namely, misery, continues in him; but the mortal and blessed Mediator interposed Himself, in order that, having passed through mortality, He might of mortals make immortals (showing His power to do this in His own resurrection), and from being miserable to raise them to the blessed company from the number of whom He had Himself never departed. There is, then, a wicked mediator, who separates friends, and a good Mediator, who reconciles enemies. And those who separate are numerous, because the multitude of the blessed are blessed only by their participation in the one God; of which[Pg 371] participation the evil angels being deprived, they are wretched, and interpose to hinder rather than to help to this blessedness, and by their very number prevent us from reaching that one beatific good, to obtain which we need not many but one Mediator, the uncreated Word of God, by whom all things were made, and in partaking of whom we are blessed. I do not say that He is Mediator because He is the Word, for as the Word He is supremely blessed and supremely immortal, and therefore far from miserable mortals; but He is Mediator as He is man, for by His humanity He shows us that, in order to obtain that blessed and beatific good, we need not seek other mediators to lead us through the successive steps of this attainment, but that the blessed and beatific God, having Himself become a partaker of our humanity, has afforded us ready access to the participation of His divinity. For in delivering us from our mortality and misery, He does not lead us to the immortal and blessed angels, so that we should become immortal and blessed by participating in their nature, but He leads us straight to that Trinity, by participating in which the angels themselves are blessed. Therefore, when He chose to be in the form of a servant, and lower than the angels, that He might be our Mediator, He remained higher than the angels, in the form of God,Himself at once the way of life on earth and life itself in heaven.

BOOK V. - Of fate, freewill, and God's prescience, and of the source of the virtues of the ancient Romans, #City of God, #Saint Augustine of Hippo, #Christianity   These things being so, we do not attri bute the power of giving kingdoms and empires to any save to the true God, who gives happiness in the kingdom of heaven to the pious alone, but gives kingly power on earth both to the pious and the impious, as it may please Him, whose good pleasure is always just. For though we have said something about the principles which guide His administration, in so far as it has seemed good to Him to explain it, nevertheless it is too much for us, and far surpasses our strength, to discuss the hidden things of men's hearts, and by a clear examination to determine the merits of various kingdoms. He, therefore, who is[Pg 219] the one true God, who never leaves the human race without just judgment and help, gave a kingdom to the Romans when He would, and as great as He would, as He did also to the Assyrians, and even the Persians, by whom, as their own books testify, only two gods are worshipped, the one good and the other evil,to say nothing concerning the Hebrew people, of whom I have already spoken as much as seemed necessary, who, as long as they were a kingdom, worshipped none save the true God. The same, therefore, who gave to the Persians harvests, though they did not worship the goddess Segetia, who gave the other blessings of the earth, though they did not worship the many gods which the Romans supposed to preside, each one over some particular thing, or even many of them over each several thing,He, I say, gave the Persians dominion, though they worshipped none of those gods to whom the Romans believed themselves indebted for the empire. And the same is true in respect of men as well as nations. He who gave power to Marius gave it also to Caius Csar; He who gave it to Augustus gave it also to Nero; He also who gave it to the most Benignant emperors, the Vespasians, father and son, gave it also to the cruel Domitian; and, finally, to avoid the necessity of going over them all, He who gave it to the Christian Constantine gave it also to the apostate Julian, whose gifted mind was deceived by a sacrilegious and detestable curiosity, stimulated by the love of power. And it was because he was addicted through curiosity to vain oracles, that, confident of victory, he burned the ships which were laden with the provisions necessary for his army, and therefore, engaging with hot zeal in rashly audacious enterprises, he was soon slain, as the just consequence of his recklessness, and left his army unprovisioned in an enemy's country, and in such a predicament that it never could have escaped, save by altering the boundaries of the Roman empire, in violation of that omen of the god Terminus of which I spoke in the preceding book; for the god Terminus yielded to necessity, though he had not yielded to Jupiter. Manifestly these things are ruled and governed by the one God according as He pleases; and if His motives are hid, are they therefore unjust?   [Pg 220]

BOOK XIII. - That death is penal, and had its origin in Adam's sin, #City of God, #Saint Augustine of Hippo, #Christianity   [194] Augustine notes that the name consul is derived from consulere, and thus signifies a more Benign rule than that of a rex (from regere), or dominus (from dominari).   [195] neid, viii. 646.

BOOK XIV. - Of the punishment and results of mans first sin, and of the propagation of man without lust, #City of God, #Saint Augustine of Hippo, #Christianity   Our first parents fell into open disobedience because already they were secretly corrupted; for the evil act had never been done had not an evil will preceded it. And what is the origin of our evil will but pride? For "pride is the beginning of sin."[92] And what is pride but the craving for undue exaltation? And this is undue exaltation, when the soul abandons Him to whom it ought to cleave as its end, and[Pg 26] becomes a kind of end to itself. This happens when it becomes its own satisfaction. And it does so when it falls away from that unchangeable good which ought to satisfy it more than itself. This falling away is spontaneous; for if the will had remained stedfast in the love of that higher and changeless good by which it was illumined to intelligence and kindled into love, it would not have turned away to find satisfaction in itself, and so become frigid and Benighted; the woman would not have believed the serpent spoke the truth, nor would the man have preferred the request of his wife to the comm and of God, nor have supposed that it was a venial transgression to cleave to the partner of his life even in a partnership of sin. The wicked deed, then,that is to say, the transgression of eating the forbidden fruit,was committed by persons who were already wicked. That "evil fruit"[93] could be brought forth only by "a corrupt tree." But that the tree was evil was not the result of nature; for certainly it could become so only by the vice of the will, and vice is contrary to nature. Now, nature could not have been depraved by vice had it not been made out of nothing. Consequently, that it is a nature, this is because it is made by God; but that it falls away from Him, this is because it is made out of nothing. But man did not so fall away[94] as to become absolutely nothing; but being turned towards himself, his being became more contracted than it was when he clave to Him who supremely is. Accordingly, to exist in himself, that is, to be his own satisfaction after abandoning God, is not quite to become a nonentity, but to approximate to that. And therefore the holy Scriptures designate the proud by another name, "self-pleasers." For it is good to have the heart lifted up, yet not to one's self, for this is proud, but to the Lord, for this is obedient, and can be the act only of the humble. There is, therefore, something in humility which, strangely enough, exalts the heart, and something in pride which debases it. This seems, indeed, to be contradictory, that loftiness should debase and lowliness exalt. But pious humility enables us to submit to what is above us; and nothing is more exalted above us than God; and therefore[Pg 27] humility, by making us subject to God, exalts us. But pride, being a defect of nature, by the very act of refusing subjection and revolting from Him who is supreme, falls to a low condition; and then comes to pass what is written: "Thou castedst them down when they lifted up themselves."[95] For he does not say, "when they had been lifted up," as if first they were exalted, and then afterwards cast down; but "when they lifted up themselves" even then they were cast down,that is to say, the very lifting up was already a fall. And therefore it is that humility is specially recommended to the city of God as it sojourns in this world, and is specially exhibited in the city of God, and in the person of Christ its King; while the contrary vice of pride, according to the testimony of the sacred writings, specially rules his adversary the devil. And certainly this is the great difference which distinguishes the two cities of which we speak, the one being the society of the godly men, the other of the ungodly, each associated with the angels that adhere to their party, and the one guided and fashioned by love of self, the other by love of God.   The devil, then, would not have ensnared man in the open and manifest sin of doing what God had forbidden, had man not already begun to live for himself. It was this that made him listen with pleasure to the words, "Ye shall be as gods,"[96] which they would much more readily have accomplished by obediently adhering to their supreme and true end than by proudly living to themselves. For created gods are gods not by virtue of what is in themselves, but by a participation of the true God. By craving to be more, man becomes less; and by aspiring to be self-sufficing, he fell away from Him who truly suffices him. Accordingly, this wicked desire which prompts man to please himself as if he were himself light, and which thus turns him away from that light by which, had he followed it, he would himself have become light,this wicked desire, I say, already secretly existed in him, and the open sin was but its consequence. For that is true which is written, "Pride goeth before destruction, and before honour is humility;"[97] that is to say, secret ruin precedes open ruin, while the former is not counted ruin. For who counts exaltation[Pg 28] ruin, though no sooner is the Highest forsaken than a fall is begun? But who does not recognise it as ruin, when there occurs an evident and indubitable transgression of the commandment? And consequently, God's prohibition had reference to such an act as, when committed, could not be defended on any pretence of doing what was righteous.[98] And I make bold to say that it is useful for the proud to fall into an open and indisputable transgression, and so displease themselves, as already, by pleasing themselves, they had fallen. For Peter was in a healthier condition when he wept and was dissatisfied with himself, than when he boldly presumed and satisfied himself. And this is averred by the sacred Psalmist when he says, "Fill their faces with shame, that they may seek Thy name, O Lord;"[99] that is, that they who have pleased themselves in seeking their own glory may be pleased and satisfied with Thee in seeking Thy glory.

BOOK XIX. - A review of the philosophical opinions regarding the Supreme Good, and a comparison of these opinions with the Christian belief regarding happiness, #City of God, #Saint Augustine of Hippo, #Christianity   And therefore there is a nature in which evil does not or even cannot exist; but there cannot be a nature in which there is no good. Hence not even the nature of the devil himself is evil, in so far as it is nature, but it was made evil by being perverted. Thus he did not abide in the truth,[642] but could not escape the judgment of the Truth; he did not abide in the tranquillity of order, but did not therefore escape the power of the Ordainer. The good imparted by God to his nature did not screen him from the justice of God by which order was preserved in his punishment; neither did God punish the good which He had created, but the evil which the devil had committed. God did not take back all He had imparted to his nature, but something He took and something He left, that there might remain enough to be sensible of the loss of what was taken. And this very sensibility to pain is[Pg 321] evidence of the good which has been taken away and the good which has been left. For, were nothing good left, there could be no pain on account of the good which had been lost. For he who sins is still worse if he rejoices in his loss of righteousness. But he who is in pain, if he derives no benefit from it, mourns at least the loss of health. And as righteousness and health are both good things, and as the loss of any good thing is matter of grief, not of joy,if, at least, there is no compensation, as spiritual righteousness may compensate for the loss of bodily health,certainly it is more suitable for a wicked man to grieve in punishment than to rejoice in his fault. As, then, the joy of a sinner who has abandoned what is good is evidence of a bad will, so his grief for the good he has lost when he is punished is evidence of a good nature. For he who laments the peace his nature has lost is stirred to do so by some relics of peace which make his nature friendly to itself. And it is very just that in the final punishment the wicked and godless should in anguish bewail the loss of the natural advantages they enjoyed, and should perceive that they were most justly taken from them by that God whose Benign liberality they had despised. God, then, the most wise Creator and most just Ordainer of all natures, who placed the human race upon earth as its greatest ornament, imparted to men some good things adapted to this life, to wit, temporal peace, such as we can enjoy in this life from health and safety and human fellowship, and all things needful for the preservation and recovery of this peace, such as the objects which are accommodated to our outward senses, light, night, the air, and waters suitable for us, and everything the body requires to sustain, shelter, heal, or beautify it: and all under this most equitable condition, that every man who made a good use of these advantages suited to the peace of this mortal condition, should receive ampler and better blessings, namely, the peace of immortality, accompanied by glory and honour in an endless life made fit for the enjoyment of God and of one another in God; but that he who used the present blessings badly should both lose them and should not receive the others.   [Pg 322]

BOOK X. - Porphyrys doctrine of redemption, #City of God, #Saint Augustine of Hippo, #Christianity   It was a better tone which Porphyry adopted in his letter to Anebo the Egyptian, in which, assuming the character of an inquirer consulting him, he unmasks and explodes these sacrilegious arts. In that letter, indeed, he repudiates all demons, whom he maintains to be so foolish as to be attracted by the sacrificial vapours, and therefore residing not in the ether, but in the air beneath the moon, and indeed in the moon itself. Yet he has not the boldness to attri bute to all the demons all the deceptions and malicious and foolish practices which justly move his indignation. For, though he acknowledges that as a race demons are foolish, he so far accommodates himself to popular ideas as to call some of them Benignant demons. He expresses surprise that sacrifices not only incline the gods, but also compel and force them to do what men wish; and he is at a loss to understand how the[Pg 398] sun and moon, and other visible celestial bodies,for bodies he does not doubt that they are,are considered gods, if the gods are distinguished from the demons by their incorporeality; also, if they are gods, how some are called beneficent and others hurtful, and how they, being corporeal, are numbered with the gods, who are incorporeal. He inquires further, and still as one in doubt, whether diviners and wonderworkers are men of unusually powerful souls, or whether the power to do these things is communicated by spirits from without. He inclines to the latter opinion, on the ground that it is by the use of stones and herbs that they lay spells on people, and open closed doors, and do similar wonders. And on this account, he says, some suppose that there is a race of beings whose property it is to listen to men,a race deceitful, full of contrivances, capable of assuming all forms, simulating gods, demons, and dead men, and that it is this race which brings about all these things which have the appearance of good or evil, but that what is really good they never help us in, and are indeed unacquainted with, for they make wickedness easy, but throw obstacles in the path of those who eagerly follow virtue; and that they are filled with pride and rashness, delight in sacrificial odours, are taken with flattery. These and the other characteristics of this race of deceitful and malicious spirits, who come into the souls of men and delude their senses, both in sleep and waking, he describes not as things of which he is himself convinced, but only with so much suspicion and doubt as to cause him to speak of them as commonly received opinions. We should sympathize with this great philosopher in the difficulty he experienced in acquainting himself with and confidently assailing the whole fraternity of devils, which any Christian old woman would unhesitatingly describe and most unreservedly detest. Perhaps, however, he shrank from offending Anebo, to whom he was writing, himself the most eminent patron of these mysteries, or the others who marvelled at these magical feats as divine works, and closely allied to the worship of the gods.   However, he pursues this subject, and, still in the character of an inquirer, mentions some things which no sober judgment could attri bute to any but malicious and deceitful powers.[Pg 399] He asks why, after the better class of spirits have been invoked, the worse should be commanded to perform the wicked desires of men; why they do not hear a man who has just left a woman's embrace, while they themselves make no scruple of tempting men to incest and adultery; why their priests are commanded to abstain from animal food for fear of being polluted by the corporeal exhalations, while they themselves are attracted by the fumes of sacrifices and other exhalations; why the initiated are forbidden to touch a dead body, while their mysteries are celebrated almost entirely by means of dead bodies; why it is that a man addicted to any vice should utter threats, not to a demon or to the soul of a dead man, but to the sun and moon, or some of the heavenly bodies, which he intimidates by imaginary terrors, that he may wring from them a real boon,for he threatens that he will demolish the sky, and such like impossibilities,that those gods, being alarmed, like silly children, with imaginary and absurd threats, may do what they are ordered. Porphyry further relates that a man Chremon, profoundly versed in these sacred or rather sacrilegious mysteries, had written that the famous Egyptian mysteries of Isis and her husb and Osiris had very great influence with the gods to compel them to do what they were ordered, when he who used the spells threatened to divulge or do away with these mysteries, and cried with a threatening voice that he would scatter the members of Osiris if they neglected his orders. Not without reason is Porphyry surprised that a man should utter such wild and empty threats against the gods,not against gods of no account, but against the heavenly gods, and those that shine with sidereal light, and that these threats should be effectual to constrain them with resistless power, and alarm them so that they fulfil his wishes. Not without reason does he, in the character of an inquirer into the reasons of these surprising things, give it to be understood that they are done by that race of spirits which he previously described as if quoting other people's opinions,spirits who deceive not, as he said, by nature, but by their own corruption, and who simulate gods and dead men, but not, as he said, demons, for demons they really are. As to his idea that by means of herbs, and stones, and animals, and[Pg 400] certain incantations and noises, and drawings, sometimes fanciful, and sometimes copied from the motions of the heavenly bodies, men create upon earth powers capable of bringing about various results, all that is only the mystification which these demons practise on those who are subject to them, for the sake of furnishing themselves with merriment at the expense of their dupes. Either, then, Porphyry was sincere in his doubts and inquiries, and mentioned these things to demonstrate and put beyond question that they were the work, not of powers which aid us in obtaining life, but of deceitful demons; or, to take a more favourable view of the philosopher, he adopted this method with the Egyptian who was wedded to these errors, and was proud of them, that he might not offend him by assuming the attitude of a teacher, nor discompose his mind by the altercation of a professed assailant, but, by assuming the character of an inquirer, and the humble attitude of one who was anxious to learn, might turn his attention to these matters, and show how worthy they are to be despised and relinquished. Towards the conclusion of his letter, he requests Anebo to inform him what the Egyptian wisdom indicates as the way to blessedness. But as to those who hold intercourse with the gods, and pester them only for the sake of finding a runaway slave, or acquiring property, or making a bargain of a marriage, or such things, he declares that their pretensions to wisdom are vain. He adds that these same gods, even granting that on other points their utterances were true, were yet so ill-advised and unsatisfactory in their disclosures about blessedness, that they cannot be either gods or good demons, but are either that spirit who is called the deceiver, or mere fictions of the imagination.   --   Accordingly, when we speak of God, we do not affirm two or three principles, no more than we are at liberty to affirm two or three gods; although, speaking of each, of the Father, or of the Son, or of the Holy Ghost, we confess that each is God: and yet we do not say, as the Sabellian heretics say, that the Father is the same as the Son, and the Holy Spirit the same as the Father and the Son; but we say that the Father is the Father of the Son, and the Son the Son of the Father, and that the Holy Spirit of the Father and the Son is neither the Father nor the Son. It was therefore truly said that man is cleansed only by a Principle, although the Platonists erred in speaking in the plural of principles. But Porphyry, being under the dominion of these envious powers, whose influence he was at once ashamed of and afraid to throw off, refused to recognise that Christ is the Principle by whose incarnation we are purified. Indeed he despised Him, because of the flesh itself which He assumed, that He might offer a sacrifice for our purification,a great mystery, unintelligible to Porphyry's pride, which that true and Benignant Redeemer brought low by His humility, manifesting Himself to mortals by the mortality which He assumed, and which[Pg 415] the malignant and deceitful mediators are proud of wanting, promising, as the boon of immortals, a deceptive assistance to wretched men. Thus the good and true Mediator showed that it is sin which is evil, and not the substance or nature of flesh; for this, together with the human soul, could without sin be both assumed and retained, and laid down in death, and changed to something better by resurrection. He showed also that death itself, although the punishment of sin, was submitted to by Him for our sakes without sin, and must not be evaded by sin on our part, but rather, if opportunity serves, be borne for righteousness' sake. For he was able to expiate sins by dying, because He both died, and not for sin of His own. But He has not been recognised by Porphyry as the Principle, otherwise he would have recognised Him as the Purifier. The Principle is neither the flesh nor the human soul in Christ, but the Word by which all things were made. The flesh, therefore, does not by its own virtue purify, but by virtue of the Word by which it was assumed, when "the Word became flesh and dwelt among us."[415] For, speaking mystically of eating His flesh, when those who did not understand Him were offended and went away, saying, "This is an hard saying, who can hear it?" He answered to the rest who remained, "It is the Spirit that quickeneth; the flesh profiteth nothing."[416] The Principle, therefore, having assumed a human soul and flesh, cleanses the soul and flesh of believers. Therefore, when the Jews asked Him who He was, He answered that He was the Principle.[417] And this we carnal and feeble men, liable to sin, and involved in the darkness of ignorance, could not possibly understand, unless we were cleansed and healed by Him, both by means of what we were, and of what we were not. For we were men, but we were not righteous; whereas in His incarnation there was a human nature, but it was righteous, and not sinful. This is the mediation whereby a hand is stretched to the lapsed and fallen; this is the seed "ordained by angels," by whose ministry the law also was given enjoining the worship of one God, and promising that this Mediator should come.   [Pg 416]

BOOK XXI. - Of the eternal punishment of the wicked in hell, and of the various objections urged against it, #City of God, #Saint Augustine of Hippo, #Christianity   Let not the sceptics then Benight themselves in this knowledge of the nature of things, as if divine power cannot bring to pass in an object anything else than what their own experience has shown them to be in its nature. Even the very things which are most commonly known as natural would not be less wonderful nor less effectual to excite surprise in all who beheld them, if men were not accustomed to admire nothing but what is rare. For who that thoughtfully observes the countless multitude of men, and their similarity of nature, can fail to remark with surprise and admiration the individuality of each man's appearance, suggesting to us, as it does, that unless men were like one another, they would not be distinguished from the rest of the animals; while unless, on the other hand, they were unlike, they could not be distinguished from one another, so that those whom we declare to be like, we also find to be unlike? And the unlikeness is the more wonderful consideration of the two; for a common nature seems rather to require similarity. And yet, because the very rarity of things is that which makes them wonderful, we are filled with much greater wonder when we are introduced[Pg 431] to two men so like, that we either always or frequently mistake in endeavouring to distinguish between them.   But possibly, though Varro is a hea then historian, and a very learned one, they may disbelieve that what I have cited from him truly occurred; or they may say the example is invalid, because the star did not for any length of time continue to follow its new course, but returned to its ordinary orbit. There is, then, another phenomenon at present open to their observation, and which, in my opinion, ought to be sufficient to convince them that, though they have observed and ascertained some natural law, they ought not on that account to prescribe to God, as if He could not change and turn it into something very different from what they have observed. The land of Sodom was not always as it now is; but once it had the appearance of other lands, and enjoyed equal if not richer fertility; for, in the divine narrative, it was compared to the paradise of God. But after it was touched [by fire] from heaven, as even pagan history testifies, and as is now witnessed by those who visit the spot, it became unnaturally and horribly sooty in appearance; and its apples, under a deceitful appearance of ripeness, contain ashes within. Here is a thing which was of one kind, and is of another. You see how its nature was converted by the wonderful transmutation wrought by the Creator of all natures into so very disgusting a diversity,an alteration which after so long a time took place, and after so long a time still continues.

BOOK XX. - Of the last judgment, and the declarations regarding it in the Old and New Testaments, #City of God, #Saint Augustine of Hippo, #Christianity   In this present time we learn to bear with equanimity the ills to which even good men are subject, and to hold cheap the blessings which even the wicked enjoy. And consequently,[Pg 347] even in those conditions of life in which the justice of God is not apparent, His teaching is salutary. For we do not know by what judgment of God this good man is poor and that bad man rich; why he who, in our opinion, ought to suffer acutely for his abandoned life enjoys himself, while sorrow pursues him whose praiseworthy life leads us to suppose he should be happy; why the innocent man is dismissed from the bar not only unavenged, but even condemned, being either wronged by the iniquity of the judge, or overwhelmed by false evidence, while his guilty adversary, on the other hand, is not only discharged with impunity, but even has his claims admitted; why the ungodly enjoys good health, while the godly pines in sickness; why ruffians are of the soundest constitution, while they who could not hurt any one even with a word are from infancy afflicted with complicated disorders; why he who is useful to society is cut off by premature death, while those who, as it might seem, ought never to have been so much as born have lives of unusual length; why he who is full of crimes is crowned with honours, while the blameless man is buried in the darkness of neglect. But who can collect or enumerate all the contrasts of this kind? But if this anomalous state of things were uniform in this life, in which, as the sacred Psalmist says, "Man is like to vanity, his days as a shadow that passeth away,"[676]so uniform that none but wicked men won the transitory prosperity of earth, while only the good suffered its ills,this could be referred to the just and even Benign judgment of God. We might suppose that they who were not destined to obtain those everlasting benefits which constitute human blessedness were either deluded by transitory blessings as the just reward of their wickedness, or were, in God's mercy, consoled by them, and that they who were not destined to suffer eternal torments were afflicted with temporal chastisement for their sins, or were stimulated to greater attainment in virtue. But now, as it is, since we not only see good men involved in the ills of life, and bad men enjoying the good of it, which seems unjust, but also that evil often overtakes evil men, and good surprises the good, the rather on this account are God's judgments unsearchable, and[Pg 348] His ways past finding out. Although, therefore, we do not know by what judgment these things are done or permitted to be done by God, with whom is the highest virtue, the highest wisdom, the highest justice, no infirmity, no rashness, no unrighteousness, yet it is salutary for us to learn to hold cheap such things, be they good or evil, as attach indifferently to good men and bad, and to covet those good things which belong only to good men, and flee those evils which belong only to evil men. But when we shall have come to that judgment, the date of which is called peculiarly the day of judgment, and sometimes the day of the Lord, we shall then recognise the justice of all God's judgments, not only of such as shall then be pronounced, but of all which take effect from the beginning, or may take effect before that time. And in that day we shall also recognise with what justice so many, or almost all, the just judgments of God in the present life defy the scrutiny of human sense or insight, though in this matter it is not concealed from pious minds that what is concealed is just.   3. What Solomon, in the book of Ecclesiastes, says regarding the things which happen alike to good and wicked men.

IS - Chapter 1, #Invisible Cities, #Italo Calvino, #Fiction   sometimes Benign, that Anastasia, the treacherous   city, possesses; if for eight hours a day you work as a

Liber 111 - The Book of Wisdom - LIBER ALEPH VEL CXI, #unset, #Anonymous, #Various    presently useful and Benign, or idle and malignant. Here then is a Root    of Conflict between the Conscious and the Unconscious, and a Debate   --    I pray thee to mark, o my Son, how the Grace of Nature was Benignant at    my Nativity, to the right Balance and Formulation of my Sphinx. For

Story of the Warrior and the Captive, #Labyrinths, #Jorge Luis Borges, #Poetry   Terribilis visu facies, sed mente Benignus,   Longaque robusto pectore barba fuit! 21

Symposium translated by B Jowett, #Symposium, #Plato, #Philosophy   But Love desires the beautiful; and then arises the question, What does he desire of the beautiful? He desires, of course, the possession of the beautiful;but what is given by that? For the beautiful let us substitute the good, and we have no difficulty in seeing the possession of the good to be happiness, and Love to be the desire of happiness, although the meaning of the word has been too often confined to one kind of love. And Love desires not only the good, but the everlasting possession of the good. Why then is there all this flutter and excitement about love? Because all men and women at a certain age are desirous of bringing to the birth. And love is not of beauty only, but of birth in beauty; this is the principle of immortality in a mortal creature. When beauty approaches, then the conceiving power is Benign and diffuse; when foulness, she is averted and morose.   But why again does this extend not only to men but also to animals? Because they too have an instinct of immortality. Even in the same individual there is a perpetual succession as well of the parts of the material body as of the thoughts and desires of the mind; nay, even knowledge comes and goes. There is no sameness of existence, but the new mortality is always taking the place of the old. This is the reason why parents love their childrenfor the sake of immortality; and this is why men love the immortality of fame. For the creative soul creates not children, but conceptions of wisdom and virtue, such as poets and other creators have invented. And the noblest creations of all are those of legislators, in honour of whom temples have been raised. Who would not sooner have these children of the mind than the ordinary human ones? (Compare Bacon's Essays, 8:'Certainly the best works and of greatest merit for the public have proceeded from the unmarried or childless men; which both in affection and means have married and endowed the public.')   --   'Then if this be the nature of love, can you tell me further,' she said, 'what is the manner of the pursuit? what are they doing who show all this eagerness and heat which is called love? and what is the object which they have in view? Answer me.' 'Nay, Diotima,' I replied, 'if I had known, I should not have wondered at your wisdom, neither should I have come to learn from you about this very matter.' 'Well,' she said, 'I will teach you:The object which they have in view is birth in beauty, whether of body or soul.' 'I do not understand you,' I said; 'the oracle requires an explanation.' 'I will make my meaning clearer,' she replied. 'I mean to say, that all men are bringing to the birth in their bodies and in their souls. There is a certain age at which human nature is desirous of procreationprocreation which must be in beauty and not in deformity; and this procreation is the union of man and woman, and is a divine thing; for conception and generation are an immortal principle in the mortal creature, and in the inharmonious they can never be. But the deformed is always inharmonious with the divine, and the beautiful harmonious. Beauty, then, is the destiny or goddess of parturition who presides at birth, and therefore, when approaching beauty, the conceiving power is propitious, and diffusive, and Benign, and begets and bears fruit: at the sight of ugliness she frowns and contracts and has a sense of pain, and turns away, and shrivels up, and not without a pang refrains from conception. And this is the reason why, when the hour of conception arrives, and the teeming nature is full, there is such a flutter and ecstasy about beauty whose approach is the alleviation of the pain of travail. For love, Socrates, is not, as you imagine, the love of the beautiful only.' 'What then?' 'The love of generation and of birth in beauty.' 'Yes,' I said. 'Yes, indeed,' she replied. 'But why of generation?' 'Because to the mortal creature, generation is a sort of eternity and immortality,' she replied; 'and if, as has been already admitted, love is of the everlasting possession of the good, all men will necessarily desire immortality together with good: Wherefore love is of immortality.'   All this she taught me at various times when she spoke of love. And I remember her once saying to me, 'What is the cause, Socrates, of love, and the attendant desire? See you not how all animals, birds, as well as beasts, in their desire of procreation, are in agony when they take the infection of love, which begins with the desire of union; whereto is added the care of offspring, on whose behalf the weakest are ready to battle against the strongest even to the uttermost, and to die for them, and will let themselves be tormented with hunger or suffer anything in order to maintain their young. Man may be supposed to act thus from reason; but why should animals have these passionate feelings? Can you tell me why?' Again I replied that I did not know. She said to me: 'And do you expect ever to become a master in the art of love, if you do not know this?' 'But I have told you already, Diotima, that my ignorance is the reason why I come to you; for I am conscious that I want a teacher; tell me then the cause of this and of the other mysteries of love.' 'Marvel not,' she said, 'if you believe that love is of the immortal, as we have several times acknowledged; for here again, and on the same principle too, the mortal nature is seeking as far as is possible to be everlasting and immortal: and this is only to be attained by generation, because generation always leaves behind a new existence in the place of the old. Nay even in the life of the same individual there is succession and not absolute unity: a man is called the same, and yet in the short interval which elapses between youth and age, and in which every animal is said to have life and identity, he is undergoing a perpetual process of loss and reparationhair, flesh, bones, blood, and the whole body are always changing. Which is true not only of the body, but also of the soul, whose habits, tempers, opinions, desires, pleasures, pains, fears, never remain the same in any one of us, but are always coming and going; and equally true of knowledge, and what is still more surprising to us mortals, not only do the sciences in general spring up and decay, so that in respect of them we are never the same; but each of them individually experiences a like change. For what is implied in the word "recollection," but the departure of knowledge, which is ever being forgotten, and is renewed and preserved by recollection, and appears to be the same although in reality new, according to that law of succession by which all mortal things are preserved, not absolutely the same, but by substitution, the old worn-out mortality leaving another new and similar existence behindunlike the divine, which is always the same and not another? And in this way, Socrates, the mortal body, or mortal anything, partakes of immortality; but the immortal in another way. Marvel not then at the love which all men have of their offspring; for that universal love and interest is for the sake of immortality.'

Talks 500-550, #unset, #Anonymous, #Various   (Sri Maharshi simply smiled a Benign smile).   17th August, 1938

The Act of Creation text, #The Act of Creation, #Arthur Koestler, #Psychology   own Benighted head. The redundant tension is worked off in a sym-   bolic gesture of self-punishment again a more specific oudet for   --   specifically modern connotations for that Benightedness, due to the   confusion of values, which is one of the leitmotifs of the history of

Theaetetus, #unset, #Anonymous, #Various   SOCRATES: We are supposed to acquire a right opinion of the differences which distinguish one thing from another when we have already a right opinion of them, and so we go round and round:the revolution of the scytal, or pestle, or any other rotatory machine, in the same circles, is as nothing compared with such a requirement; and we may be truly described as the blind directing the blind; for to add those things which we already have, in order that we may learn what we already think, is like a soul utterly Benighted.   THEAETETUS: Tell me; what were you going to say just now, when you asked the question?

The Five, Ranks of The Apparent and the Real, #unset, #Anonymous, #Various   But alas! The Zen gardens of recent times are desolate and barren. "Directly-pointing-to-the-ultimate" Zen is regarded as nothing but Benightedness and foolishness; and that supreme treasure of the Mahayana, the Jeweled Mirror Samadhi's Five Ranks of the Apparent and the Real, is considered to be only the old and broken vessel of an antiquated house. No one pays any attention to it. [Today's students] are like blind men who have thrown away their staffs, calling them useless baggage. Of themselves they stumble and fall into the mud of heterodox views and cannot get out until death overtakes them. They never know that the Five Ranks is the ship that carries them across the poisonous sea surrounding the rank o f the Real, the precious wheel that demolishes the impregnable prison-house of the two voids. They do not know the important road of progressive practice; they are not versed in the secret meaning within this teaching. Therefore they sink into the stagnant water of sravaka-hood or pratyeka-buddhahood. They fall into the black pit of withered sprouts and decayed seeds. Even the hand of Buddha would find it difficult to save them.   That into which I was initiated forty years ago in the room of Shoju I shall now dispense as the alms giving of Dharma. When I find a superior person who is studying the true and profound teaching and has experienced the Great Death, I shall give this secret transmission to him, since it was not designed for men of medium and lesser ability. Take heed and do not treat it lightly!

The Logomachy of Zos, #unset, #Anonymous, #Various   What stupidities Benight the assertion that anything was created   unrelated to all else; if things were entirely separate, complete, they

The One Who Walks Away, #unset, #Anonymous, #Various   amiably sticky; in the Benign grey beard of a man a couple of crumbs of rich pastry are   Page 3/5